Γιάννης Σιδέρης
Το ρεπορτάζ είναι σοβαρό και το προσμετρούν ως τέτοιο τα ξαφνιασμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς (των 11 αποσχισθέντων), δεδομένου ότι υπογράφεται από διευθυντικό στέλεχος κυριακάτικης εφημερίδας, το οποίο δε βγάζει ειδήσεις «από την κοιλιά του» (έκφραση της δημοσιογραφικής αργκό).
Άλλωστε ο εν λόγω αποτελεί έναν από τους ελάχιστους δημοσιογραφικούς συνομιλητές του Αλέξη Τσίπρα. Έχει τίτλο «Στον δρόμο της επιστροφής με νέο κόμμα» και υπέρτιτλο «Ο πρώην πρωθυπουργός φέρεται να ετοιμάζει νέο σχήμα εφόσον οι ευρωεκλογές δείξουν ότι η αντιπολίτευση βρίσκεται σε αδιέξοδο»!
Όπως λέει, όλα δείχνουν πως ο Αλ. Τσίπρας έχει πεισθεί πια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ηγηθεί ξανά, ούτε να ενώσει την κοινωνία. Και όπως λένε συνεργάτες του «δεν είναι ο Κασσελάκης ο ελέφαντας στο δωμάτιο, παρά η χαμένη αξιοπιστία του κόμματος και του χώρου συνολικά.
Εξ ου και διευρύνει τον κύκλο των συνομιλητών του στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο. Επικοινωνεί και συνομιλεί με πολιτικούς, πανεπιστημιακούς, επιχειρηματίες, οικονομικούς παράγοντες εγχώριους και ξένους, στρέφεται πιο κοντά σε πρόσωπα που κινούνται στην ευρύτερη ζώνη της κεντροαριστεράς και οραματίζεται ένα σχήμα πολύ πέρα από αυτό που περιελάμβαναν οι σκληρές ιδεολογικές γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ.
Και βέβαια «θέλει να είναι έτοιμος (εάν η Κεντροαριστερά αποτύχει στις εκλογές) να δράσει αποφασιστικά και να απευθύνει μια νέα πρόταση δυναμικής συνένωσης του ευρύτερου χώρου της κεντροαριστεράς».
Ωραία όλα αυτά, ευγενής η φιλοδοξία και σωστή η διαπίστωση ότι οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης είναι κατακερματισμένες, αδύναμες και ανίκανες να αντιμετωπίσουν με αξιώσεις τον ισχυρό διευρυνόμενο κυβερνητικό νεοδημοκρατικό σχηματισμό.
Όμως ταυτόχρονα είναι και ματαιοδοξίας και παραμυθίας εγκώμιον.
Όλοι πιστεύαμε και γράφαμε ότι ο Τσίπρας είναι πολύ μικρός για να αποσυρθεί ολοκληρωτικά από την πολιτική. Όμως είναι και πολύ μεγάλος για να αλλάξει πολιτικό προφίλ και ακροατήριο.
Παρά τις αγιογραφίες που έχουν αρχίσει να του φιλοτεχνούνται «αλλαγμένος, διαφορετικός, ρεαλιστής, πιο κοντά στις ανάγκες και τις επιθυμίες των περισσότερων ανθρώπων (δηλ. όταν ελάμβανε το 62% δεν ήταν;) η πολιτική του Παιδεία είναι δεδομένη και αποδεδειγμένη.
Και δεν τεκμηριώνεται με τις συναντήσεις των αποτυχημένων της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς, στους οποίους παρουσιάζεται με πατερναλιστικά τσιτάτα περί ανάγκης συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων.
Αυτά θα μεταφέρει και εδώ μετά τις ευρωεκλογές εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά δεν τα πάνε καλά. Όμως ο ίδιος δεν έχει κάνει καμία αυτοκριτική. Βρέθηκε στην αντιπολίτευση με κοντά 32% και παρέδωσε το κόμμα με 17,83%.
Έφταιγαν μόνο οι «σκληρές ιδεολογικές γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ» που τον αιχμαλώτισαν; Έφταιγε μόνο ο χώρος για τη χαμένη του αξιοπιστία και όχι ο αρχηγός του; Ακόμη κι έτσι, ήταν αρχηγός αδιαμφισβήτητος και μπορούσε με ένα πολιτικό συνέδριο να τις αλλάξει. Αντί αυτού προτίμησε ένα συνέδριο -παράσταση, που τον εξέλεξε ως, ελέω λαού, ηγέτη.
Είναι ο ίδιος κυρίως, και δευτερευόντως ο ΣΥΡΙΖΑ, που εξόκειλε το κόμμα στο 17 και κάτι τοις εκατό. Και ήταν αυτές οι διαδικασίες που ο ίδιος τροχοδρόμησε οι οποίες έφεραν το «ατύχημα» Κασσελάκη.
Τώρα όντως υπάρχει ελέφαντας στο δωμάτιο. Είναι ο Stefanos ο οποίος δε δείχνει ότι έχει πρόθεση να «μεριάσει» εάν αποτύχει στις ευρωεκλογές, έως τις επόμενες εθνικές εκλογές.
Πλην αυτών, η επέκταση του ακροατηρίου είναι υπερβολικά δύσκολη για τον πρώην Πρωθυπουργό. Μπορεί ίδιος να φαντασιώνεται ότι είναι Γεώργιος Παπανδρέου ή Φρανσουά Μιτεράν, που ένωσαν τις κατακερματισμένες αντιπολιτεύσεις των χωρών τους και έγιναν ηγέτες τους.
Ο Ανδρουλάκης γιατί να υπαχθεί στον αρχηγισμό του; Και αν ακόμη, ως υπόθεση εργασίας, το έκανε, πόσο θα συναινούσε να ενταχθεί υπό τον Τσίπρα ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ;
Εκείνος ο κόσμος που στις δύσκολες στιγμές της περασμένης δεκαετίας έβαλε πλάτη για την σωτηρία της χώρας από τις παιδιακίστικες ονειροφαντασίες των Αλέξη και Γιάνη. Και εις ανταπόδοσιν λοιδορήθηκε, ως προδότης, γερμανοτσολιάς, μερκελιστής και φωτογραφήθηκε με τη λεζάντα «βάστα Σόιμπλε».
Ευπρόσδεκτο το νέο κόμμα εάν το δημιουργήσει, όλοι άλλωστε έχουμε δικαίωμα στο όνειρο, ακόμη και στο υπερφίαλο. Αν ο Τσίπρας έχει υπερεκτιμήσει τα όριά του, θα το δείξει η συσπείρωση που θα πετύχει και φυσικά οι εθνικές εκλογές.
liberal.gr