Γιάννης Σιδέρης
Μάλλον ο Μητσοτάκης δεν έχει να φοβάται για τις επόμενες εθνικές εκλογές, όσο και να αποδοκιμαστεί διά της, παραδοσιακώς αναμενόμενης, ψήφου διαμαρτυρίας στις ευρωεκλογές.
Και ναι, μια μεγάλη υποχώρηση σε αυτές, δημιουργεί δυναμική ανόδου της αντιπολίτευσης, αλλά η τελευταία θα πρέπει πρωτίστως να έλκει αφ’ εαυτής, κάτι που δε διαφαίνεται από τις παρούσες δημοσκοπικές επιδόσεις.
Και δε βοηθά το πανάρχαιο ρητό «η ισχύς εν τη ενώσει», όταν η όποια ένωση πολιτικών δυνάμεων είναι ισχνή, και όντας υποταγμένη στις μυθοπλασίες της, χρησιμοποιεί παραμορφωτικό κάτοπτρο διάθλασης της περιρρέουσας πραγματικότητας.
Ο Ανδρουλάκης φιλοδοξεί να έρθει πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές για να απευθύνει μήνυμα συνεργασιών προς όμορους χώρους. Ενδέχεται να βρει ευήκοα ώτα στη «Νέα Αριστερά» εάν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις και αυτή συνεχίσει τη «λιπόσαρκη» παρουσία της στο πολιτικό σκηνικό.
Στον Ανδρουλάκη όμως οι δημοσκοπήσεις χρεώνουν έλλειμα ηγετικότητας. Βοήθησε ο ίδιος τα μάλα, όταν αντί να παρουσιάσει θέσεις ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας που επεξεργάζεται το κόμμα του, ανάλωσε ενάμισι χρόνο διαμαρτυρόμενος για την παρακολούθησή του.
Δεν κατάλαβε καν την ευαλωτότητα της θέσης του. Οι καταγγελίες του συνέπεσαν τις ώρες που ο λαός μάθαινε ότι το όνομα της ετέρου ευρωβουλευτού του ΠΑΣΟΚ, Ε. Καϊλή, φερόταν μπλεγμένο (δικαίως ή αδίκως) σε σκάνδαλο παγκόσμιας ειδησεογραφικής κάλυψης.
Κυρίως όμως είναι απορίας άξιον πως θα συνυπάρξουν οι «θαμποί» Σοσιαλδημοκράτες του ΠΑΣΟΚ με τους πούρους αριστερούς, που ένιωσαν προδομένοι ιδεολογικά από τα Stocks Options των επιχειρήσεων, που πρότεινε ο Κασσελάκης στον ΣΕΒ.
Αυτοπαραμυθιάζονται κορδακιζόμενοι τους «αγωνιστές», λες και ζουν στην εποχή που ο Πουλιόπουλος (Γραμματέας του ΚΚΕ και μετέπειτα τροτσκιστής) κυκλοφορούσε με τραγιάσκα και θα έκανε γιουρούσι στον καπιταλισμό.
-Βεβαίως η επίθεση στον καπιταλισμό θα γίνει μετά τις 15νθήμερες οικογενειακές διακοπές του Αλέξη στο Μαϊάμι και το τετραήμερο Εφης και Δημήτρη στο Costa Navarino!
(Σημ. ουδεμία αιχμή επί προσωπικού των αναφερθέντων.Ο γράφων δεν κάνει τέτοια δημοσιογραφία. Άλλωστε, και δικαίωμα είχαν και τη δυνατότητα. Η παρατήρηση είναι μόνο σημειολογική: Ο καπιταλισμός έχει αλλάξει, ο κόσμος το έχει καταλάβει και το δείχνει εκλογικά, αλλά η πούρα Αριστερά παρότι το ζει, δεν το έμαθε!. Αναπλάθει την ιστορία και τοποθετεί τον εαυτό της εντός προγονικών ηρωϊσμών).
Σε παρόμοια μυθοπλασία επιδίδεται και η πρόταση του Διονύση Τεμπονέρα για συνεργασία από «τη βάση» του «προοδευτικού χώρου» - ήτοι ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.
Δε θα αρκεστούμε στο χιλιογραμμένο εκ μέρους του γράφοντος: Από πότε το ΠΑΣΟΚ έγινε προοδευτικός χώρος για τον ΣΥΡΙΖΑ,ενώ όλη την προηγούμενη δεκαετία ήταν Γερμανοτσολιάδες, Μερκελιστές και Πινοσέτ. Και έκτοτε γίνονται προτάσεις συνεργασίας χωρίς προηγουμένως δημόσια έκφραση συγγνώμης. Το «περασμένα ξεχασμένα» βολεύει τους Συριζαίους αλλά δεν τιμά την ηθική της πολιτικής.
Ο σοβαρός, και το εννοούμε, Τεμπονέρας μέσα σε ένα βερμπαλιστικό κείμενο που αποπνέει τον κληρονομημένο μεσσιανισμό της Αριστεράς, προτείνει ένα «Κοινωνικό Μέτωπο Δημοκρατίας», για να σώσει τη δημοκρατία από τον ολετήρα της Μητσοτάκη. Και ήταν τόσο… εκφοβιστική η πρόταση, που την επανέλαβε με άρθρο σε συστημικό Μέσο, από αυτά που προφανώς «ελέγχει ο Μητσοτάκης» (Βήμα Κυριακής).
Εντάξει, η Αριστερά έχει έφεση στα «Μέτωπα», κληρονομημένα από ηρωικές εποχές. Για παράδειγμα, υπήρξε το μυθολογημένο «Λαϊκό Μέτωπο» (συμμαχία σοσιαλιστών - κομμουνιστών) του 1936 στη Γαλλία. Είχε όμως σοβαρή αιτία συγκρότησης, την αντίθεση στον φασισμό. Και έκανε σοβαρές για την εποχή μεταρρυθμίσεις, αλλά σε δυο χρόνια επήλθε κατάρρευσή του.
Την ίδια χρονιά υπήρξε το Λαϊκό Μέτωπο της Ισπανίας. Και αυτό είχε σοβαρή αιτία συγκρότησης. Την αντίθεση στον στρατηγό Φράνκο. Κατέρρευσε από εσωτερικές αντιθέσεις αλλά και στρατιωτικές ήττες. Πάντως, άξιζε τον κόπο και τη θυσία. Τα δύο προηγούμενα Μέτωπα ήταν ιστορική αναγκαιότητα.
Κακέκτυπο «Δημοκρατικό Μέτωπο» επιχειρήθηκε και στην Ιταλία το 1947. Κομμουνιστές και Σοσιαλιστές υπό τους Τολιάτι και Νένι. Είχαν όμως αλλάξει οι εποχές. Μετά τα πρώρα ενθαρρυντικά αποτελέσματα σε περιφερειακές εκλογές, Τολιάτι και Νένι αποφάσισαν να χτυπήσουν τη Χριστιανοδημοκρατία. Ο λαός δεν το θεώρησε ως μείζον θέμα της εποχής και απέτυχαν. Στις επόμενες εκλογές παρουσιάστηκαν κατά μόνας με τα σύμβολά τους.
Τώρα μια κυβέρνηση που καθιερώνει τον γάμο ομοφυλοφίλων, που δίνει διάφορα pass, που ευρωπαϊκές εφημερίδες (ναι καπιταλιστικά προπύργια) αναφέρουν την Ελλάδα ως «χώρα της χρονιάς», προσπαθούν να πείσουν ότι ο λαός ζει σε ζόφο ανέχειας (σαφώς κάποια τμήματα ζουν) και κινδύνου για τη Δημοκρατία. Και αυτό το θεωρούν νομιμοποιητικό στοιχείο δημιουργίας Μετώπων.
Και όταν δεν τα ονομάζουν έτσι, το εκφράζουν με soft τρόπο. Όπως χθες η Γεροβασίλη στην Απογευματινή: «Αναγκαία η συζήτηση για την ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου», λέει.
Και δε βλέπουν ότι ο λαός δεν το θεωρεί αναγκαίο και δεν πείθεται από αυτό!
liberal.gr