Οι μεταρρυθμίσεις που έχει κάνει η κυβέρνηση σε σύντομο χρονικό διάστημα είναι πολλές. Iσως περισσότερες από όσες μπορεί να «καταναλώσει» η κοινωνία. Και είναι και σημαντικές, καθώς συγκρούονται μετωπικά με παθογένειες δεκαετιών.
Από την ψηφιοποίηση του κράτους μέχρι την επιστολική ψήφο, την αξιολόγηση στο Δημόσιο, την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων και την αντιμετώπιση της ατιμωρησίας, υπάρχει ένας δρόμος γεμάτος κρίσιμες αλλαγές, που αφορούν το κοινωνικό κράτος και την καθημερινότητα των πολιτών. Και ταυτοχρόνως η χώρα έχει ενισχυθεί αμυντικά (και με εξοπλισμούς και με σημαντικές αμυντικές συμφωνίες), ενώ η οικονομία της κινείται στα ασφαλή νερά της επενδυτικής βαθμίδας. Πολλοί μιλούν για το «ελληνικό θαύμα» κι όλοι εξαίρουν τη θεαματική αναβάθμιση της χώρας και την ενίσχυση της γεωπολιτικής αξίας της.
Ωστόσο, υπάρχει ένα «παράδοξο». Στην ατμόσφαιρα πλανάται ένα μούδιασμα, το οποίο ώρες ώρες ξεσπά και γίνεται δυσαρέσκεια ή και εχθρότητα. Ενα μούδιασμα το οποίο δεν έχει την ίδια αφετηρία, αλλά έχει τον ίδιο προορισμό: την κυβέρνηση. Αλλοι ενοχλούνται για το γάμο των ομοφύλων, άλλοι για την έλλειψη ασφάλειας, άλλοι για το Μεταναστευτικό, άλλοι για ανεκπλήρωτες δεσμεύσεις, άλλοι γιατί επιχειρείται να αντιμετωπιστεί η κραυγαλέα φοροδιαφυγή ελεύθερων επαγγελματιών, άλλοι γιατί βλέπουν αλαζονεία κι άλλοι γιατί γουρλώνουν τα μάτια με την επιθετική κυριαρχία της woke ατζέντας ή με την ανεξέλεγκτη βία των ανηλίκων. Και όλοι μαζί διαμαρτύρονται για την ακρίβεια ή γιατί δεν βγαίνει ο μήνας.
Μόνο αδαείς ή φανατικοί πιστεύουν πως μια μεταρρύθμιση είναι σαν ένα κουμπί, που το πατάς κι αλλάζουν όλα. Οι μεταρρυθμίσεις χρειάζονται χρόνο για να ριζώσουν και να καρπίσουν. Κι ακόμα περισσότερο για να μετατραπούν σε κοινωνικό μέρισμα, φτάνοντας στην καθημερινότητα ή στην τσέπη του πολίτη. Ισως η κυβέρνηση να έχει καλλιεργήσει μεγαλύτερες και γρηγορότερες προσδοκίες στην προσπάθειά της να συγκρουστεί με το βαθύ κράτος και τις αναχρονιστικές αντιλήψεις, οι οποίες κυριαρχούν ακόμα σε τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Ο μεταρρυθμιστικός οίστρος κάποιες φορές μπερδεύεται με πλήθος αλλαγών, οι οποίες δεν προλαβαίνουν να «χωνευτούν» από την κοινωνία. Ή μοιάζει σαν αυτοσκοπός, χωρίς να είναι προφανής ο απώτερος σκοπός.
Κι ενώ η πρώτη τετραετία οδήγησε στην επιβράβευση της κυβέρνησης, με την ενισχυμένη επανεκλογή της, η δεύτερη τετραετία -που χαρακτηρίζεται και από την έλλειψη αντιπολίτευσης- είναι ήδη μέσα σε 8 μήνες γεμάτη αγκομαχητά. Υπάρχουν λόγοι για αυτά. Αρκετά νοσοκομεία, παρά τις προσλήψεις, δεν θυμίζουν ευρωπαϊκά νοσοκομεία. Η Δικαιοσύνη δεν έχει βελτιωθεί στην πράξη. Η Δημόσια Διοίκηση, παρά την ψηφιοποίηση, παραμένει δυσκίνητη και όχι φιλική για τον πολίτη. Θέματα διαφάνειας και Κράτους Δικαίου δημιουργούνται, πέραν της λυσσώδους προσπάθειας της αντιπολίτευσης να δυσφημιστεί η χώρα. Ενώ το ισχυρό χαρτί της κυβέρνησης, η οικονομία και η ανάπτυξη, άκουσαν το πρώτο ηχηρό καμπανάκι: ο στόχος για ανάπτυξη 2,4% το 2023 δεν επιτεύχθηκε κι αυτό οφείλεται κυρίως στη μείωση των επενδύσεων το τελευταίο τρίμηνο της προηγούμενης χρονιάς.
Το real estate, τα data centers, τα logistics και τα πολυτελή ξενοδοχεία ασφαλώς είναι σημαντικές επενδύσεις. Aλλά δεν εξασφαλίζουν μια πιο «βαθιά», υγιή, ανταγωνιστική και με προοπτική συνεχούς ανάπτυξης οικονομία. Η χώρα δεν επαναβιομηχανοποιείται, ούτε ενισχύεται η πρωτογενής παραγωγή. Τουλάχιστον ακόμα.
Σε τρεις μήνες, η κάλπη των ευρωεκλογών θα έχει ημιεπίσημα μηνύματα για όλους. Και για την αντιπολίτευση και για την κυβέρνηση. Χωρίς να διακυβεύεται η πολιτική κυριαρχία της από την κατακερματισμένη αντιπολίτευση, η οποία θα έχει να λύσει νέα εσωτερικά της προβλήματα, η κυβέρνηση θα έχει αναμετρηθεί με τον εαυτό της και τις προσδοκίες που έχει δημιουργήσει.
ΓΙΑ ΠΟΣΟ Ο ΣΤ. ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ;
Ο Στ. Κασσελάκης, την Κυριακή, δέχθηκε με τον πιο επίσημο τρόπο από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο δύο πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα: 1. Ποιες και πόσες εταιρίες έχει στην αλλοδαπή και τι απαντά για την καταφανή παρανομία που έχει διαπράξει έχοντας εταιρίες στην αλλοδαπή ων αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος, κάτι που ρητά απαγορεύεται από το νόμο; 2. Τι λέει για τα «παρα-υπουργεία» και τα «παρα-συστήματα» που λειτουργούσαν στο Μ. Μαξίμου επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., δημιουργώντας θεσμικά και πολιτικά εκτρώματα;
Το δεύτερο ερώτημα απέφυγε ακόμα και να το θίξει. Αλλωστε δεν θέλει πολύ -και καλά κάνει- να μπλέξει με τα κυκλώματα του «Ρασπούτιν» και του Π. Πολάκη υπό την καθοδήγηση του Α. Τσίπρα, και τις «πολιτικές αποφάσεις» που πάρθηκαν τότε, προκειμένου να δημιουργηθεί καθεστώς.
Το πρώτο ερώτημα όμως είναι αδήριτο και απολύτως άμεσο να απαντηθεί. Τα μασημένα λόγια για «αστακοκάραβα» δεν μπορούν να κρύψουν την παρανομία, ούτε να θολώσουν τα νερά. Ο κ. Κασσελάκης δεν ρωτήθηκε αν είναι φορολογικά συνεπής στις ΗΠΑ. Ρωτήθηκε αν κατέχει εταιρίες στο εξωτερικό τις οποίες απαγορεύεται να έχει κι αν αυτές οι εταιρίες είναι σε φορολογικούς παραδείσους. Δεν απάντησε. Κι όμως, από τις 25 Σεπτεμβρίου 2023 είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και η χώρα δεν είναι «μπανανία». Ακόμα κι αν ο νόμος του ΣΥΡΙΖΑ είναι λάθος, μέχρι να αλλάξει, αυτός είναι ο νόμος. Βάσει αυτού ο κ. Κασσελάκης είναι παράνομος.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, που ευαγγελίζεται την εξυγίανση της χώρας, «δεν δικαιούται διά να ομιλεί» όσο δεν απαντά και -κυρίως- όσο δεν συμμορφώνεται με τους νόμους. Ο πολίτης δεν δικαιούται να έχει άγνοια νόμου. Τη δικαιούται κάποιος που διεκδικεί να γίνει πρωθυπουργός της χώρας;
«Πηγές» του ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν χθες, ολίγον μουλωχτά και πολύ αμήχανα, ότι ο κ. Κασσελάκης θα κάνει Δήλωση Περιουσιακής Κατάστασης στον «προβλεπόμενο χρόνο». Δηλαδή θα δηλώσει ότι από τότε που έγινε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει οποιαδήποτε σχέση με εταιρίες του εξωτερικού; Και θα εξηγήσει πώς μία «άσχετη» με τον ίδιο εταιρία δάνεισε άτοκα τη Left Media;
Η κοινή λογική πάντως λέει πως το γεγονός ότι ο Στ. Κασσελάκης έχει προαναγγείλει τη μεταβίβαση των μετοχών που έχει συνιστά παραδοχή του λάθους και της παρανομίας που έχει διαπράξει.
Ο καθείς και οι επέτειοι που γιορτάζει
Ανακοίνωση με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τον ξυλοδαρμό που υπέστη ο Γ. Βαρουφάκης εξέδωσε χθες το ΜέΡΑ25. Δεν ξέρω αν κρίθηκε κατάλληλη στιγμή λόγω της ευαισθητοποίησης που προκάλεσε ο τραμπουκισμός κατά του Στ. Κασσελάκη στη Θεσσαλονίκη ή αν έτσι ήταν προγραμματισμένο. Το ενδιαφέρον είναι πως ο Γ. Βαρουφάκης κατηγορεί τον τότε υπ. Προστασίας του Πολίτη, Τ. Θεοδωρικάκο, γιατί δεν έχει συλληφθεί ο φυσικός αυτουργός της επίθεσης που δέχθηκε στα Εξάρχεια. Τότε, όμως, είχαν ταυτοποιηθεί και συλληφθεί δύο νεαρά άτομα τα οποία φέρεται να είχαν σχέση με το χώρο των «αναρχικών». Ο Γ. Βαρουφάκης, τότε, όχι μόνο δεν αναγνώρισε τους συλληφθέντες, αλλά εξέδωσε «πόρισμα» ότι επρόκειτο για ανθρώπους που έδρασαν σαν «μπράβοι της νύχτας», βοηθώντας στην αποφυλάκισή τους. Ενώ στη χθεσινή ανακοίνωσή του κάνει λόγο για «βολικό αφήγημα περί “αναρχικών’’», καταλήγοντας στο… θεσμικό συμπέρασμα -αφού, όπως λέει, «η Δικαιοσύνη κάνει τα στραβά μάτια»-, πως «η ευθύνη για την απόδοση Δικαιοσύνης περνά στην πολιτική και στα κινήματα»…
ΑΠΟΡΙΕΣ -1
Με τα πορίσματα για τα Τέμπη μπαίνουμε κανονικά στον αστερισμό των λαϊκών δικαστηρίων;
ΑΠΟΡΙΕΣ -2
Το σύνθημα «για κάθε ομοφοβικό υπάρχει μια θέση στον Θερμαϊκό» είναι o ύμνος κατά της βίας;
ΑΠΟΡΙΕΣ -3
Εμπλεξαν πάλι η «πάνω» και η «κάτω» πλατεία; Ακροδεξιοί και μπαχαλάκηδες έγιναν πάλι ένα;
Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
https://eleftherostypos.gr/apopseis/to-paradoxo