Γιάννης Σιδέρης
«Γίνονται και στα αμερικανικά πανεπιστήμια καταλήψεις;» αναρωτιόταν ειρωνικά αρθρογράφος. Ναι γίνονται μόνο, που δεν γίνονται για να οικειοποιηθούν πανεπιστημιακό χώρο ως «στέκι» για δεκαετίες, και να γκρεμίσουν τοίχους που η διοίκηση του πανεπιστημίου προορίζει για βιβλιοθήκη.
Και ούτε γίνονται καταλήψεις για να κρεμάσουν ταμπέλες στον λαιμό των πρυτάνεων, να τους χτίσουν ή να τους εγκλωβίσουν για ώρες στα γραφεία τους. Έγιναν κάποιες δεκάδες συλλήψεις στα αμερικανικά πανεπιστήμια, κακώς έγιναν υπό την πίεση του τραμπισμού, αλλά έγιναν ειρηνικά.
Και ούτε οι καταλήψεις στα αμερικανικά πανεπιστήμια γίνονται κάθε τρεις και λίγο. Οι καταλήψεις είναι ειρηνικές, και οι καταληψίες φοιτητές δεν παρεμπόδισαν τη λειτουργία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, και τη διενέργεια μαθημάτων και εξετάσεων.
Όπως δηλώνει Έλληνας φοιτητής του Columbia «δεν επηρεάζεται η φοιτητική μου ζωή. Το πανεπιστήμιο είναι ανοιχτό, οι βιβλιοθήκες ανοιχτές, ο κόσμος περπατάει κανονικά, πάω στο εργαστήριό μου» Ενώ ένας άλλος: «Ήμουν στην ΑΣΟΕΕ και έχω ζήσει δυσκολότερες καταστάσεις»!
Οι προηγούμενες κινητοποιήσεις είχαν γίνει μισό αιώνα πριν, το 1968, την εποχή των διαμαρτυριών για τον πόλεμο του Βιετνάμ, που μας κληροδότησαν τη σπαρακτική ταινία «Φράουλες και αίμα». Η δημοσιογραφική φιλολογία αρέσκεται σε ρομαντικούς παραλληλισμούς, καθώς και τα τότε γεγονότα ξεκίνησαν από το πανεπιστήμιο της Columbia.
Ωστόσο, οι συσχετίσεις δεν είναι πολλές. Το τότε κίνημα ήταν πιο αγνό. Στρεφόταν ευθέως κατά ενός άδικου πολέμου: Της ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Τώρα οι νέες κινητοποιήσεις δεν είναι μόνο υπέρ της ειρήνης και του άμαχου πληθυσμού στη Γάζα.
Οι προθέσεις των καταληψιών - διαδηλωτών ναι, και τώρα είναι αγνές. Όμως απουσιάζει εκ των πραγμάτων το τεκμήριο της αθωότητας από τους υποκινητές τους.
Θα το είχαν εάν πριν από τις καταλήψεις για τη Γάζα είχαν οργανώσει πορείες διαμαρτυρίας μετά το φρικτό μακελειό που πραγματοποίησε στις 7 Οκτωβρίου η ισλαμοφασιστική Χαμάς στο φεστιβάλ ειρήνης (!) στα σύνορα με τη Γάζα. Αλλά τότε εσφάγησαν λευκοί… ιμπεριαλιστές. Νέα παιδιά δηλαδή, που τραγουδούσαν για την ειρήνη, τη συμφιλίωση και το κοινό μέλλον των δύο λαών, Εβραίων και Αράβων, στη γη της Παλαιστίνης!
Θα το είχαν εάν είχαν κινητοποιηθεί για τη σφαγή που διαπράττει η Ρωσία στην Ουκρανία. Για τις κατεστραμμένες συθέμελα πόλεις (βλέπε Μαριούπολη), για τα σφαγμένα ή ακρωτηριασμένα παιδιά, τις βιασμένες και δολοφονημένες γυναίκες.
Αλλά τότε ήταν και αυτοί «με τον άνθρωπο». Άλλωστε σφάζονταν λευκοί, εκ των πραγμάτων «ένοχοι» κάθε αρνητικού φαινομένου επί της γης.
Παράλληλα εν τη ζέσει τους υιοθετούν συνθήματα που δεν γνωρίζουν το ακριβές περιεχόμενό τους. Όπως το «From the river to the sea, Palestine will be free» (από το ποτάμι (Ιορδάνη) ως τη θάλασσα (Μεσόγειο) η Παλαιστίνη θα είναι ελεύθερη». Μόνο που αυτό είναι το σύνθημα των ακραίων φονταμενταλιστών και της Χαμάς. Δεν αναφέρεται σε ελευθερία λαών αλλά στην πλήρη καταστροφή του Ισραήλ.
Όπως δήλωσε στην «Καθημερινή» ο καθηγητής Νεοελληνικών σπουδών στο Brown Γιάννης Χαμηλάκης, αυτό που λένε οι φοιτητές είναι ότι «δεν το εννοούν ως κάτι βίαιο, αλλά είναι σύνθημα απελευθέρωσης των κατοίκων της Παλαιστίνης από συγκεκριμένες ιδεολογίες που θεωρούν ρατσιστικές»! ( δηλαδή αφενός εκφωνούν σύνθημα που δεν γνωρίζουν τη ακριβή στόχευσή του, αφετέρου διαθλούν την εβδομηκονταετή θανάσιμη διαμάχη Ισραηλινών -Παλαιστινίων, υπό το πρίσμα των «ρατσιστικών ιδεολογιών»!).
Το τωρινό κίνημα δεν έχει την προ πεντηκονταετίας μαζικότητα. Αλλά παρεμβαίνει σε βαθύτερα ζητήματα, με επιχειρήματα που τροφοδοτούνται από κύκλους οι οποίοι τους χρησιμοποιούν, έχοντας σχεδιασμένη γεωπολιτική ατζέντα.
Όπως ας πούμε το αίτημα για απαγόρευση χρηματοδότησης των πανεπιστημίων τους από το Ισραήλ, από πάμπλουτους Ισραηλινούς χορηγούς, ή από ισραηλινές εταιρίες. Καθόλου παραδόξως πάντως, δεν θέτουν ζητήματα χρηματοδότησης των πανεπιστημίων τους από εταιρίες που σχετίζονται ή χρηματοδοτούνται από σκληρά ανελεύθερα, μεσαιωνικά καθεστώτα, όπως αυτά της Σαουδικής Αραβίας ή του Κατάρ!
Χωρίς να διεκδικούμε το αλάθητο, θεωρούμε ότι η woke κουλτούρα καθορίζει τους στόχους, τους εχθρούς και τους συμμάχους. Για παράδειγμα, το Σάββατο το κοινοβούλιο του Ιράκ υιοθέτησε νομοσχέδιο που ποινικοποιεί τις σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου και τη φυλομετάβαση, με ποινές που φτάνουν έως και τα 15 χρόνια κάθειρξης.
Και είναι εντυπωσιακό ότι την ίδια δηλαδή στιγμή που ένας γκέι στο Ιράκ θα τιμωρείται με 15 χρόνια, η γκέι κοινότητα σε Ευρώπη και ΗΠΑ στηρίζει κάθε τι που αφορά το Ισλάμ.
Ακόμη και η υποστήριξη των Παλαιστινίων, εντάσσεται περισσότερο στη δικαιωματική σφαίρα του καταπιεσμένου έγχρωμου, ποτίζεται από την αύρα της αντίθεσης στις «ρατσιστικές ιδέες», παρά εστιάζει στην ίδια την εθνικοαπελευθερωτική διάσταση του παλαιστινιακού. Άλλωστε δεν ενδιαφέρονται καν για την ύπαρξη δύο κρατών. Αυτά είναι εθνικισμοί!
Γι’ αυτό και μέλη της LGBTQ+ κοινότητας, όπως οι «Queers for Palestine», εύχονται την καταστροφή του Ισραήλ. Να θυμίσουμε, εντελώς περιπτωσιολογικά, ότι το Ισραήλ είχε στείλει στην Eurovision την Dana International, ενώ τελευταία φορά που είδαμε «αγκαλιά» μέλη της αραβικής λoατκι κοινότητας με Ισλαμιστές, ήταν όταν οι μαχητές του ISIS τους σήκωναν στα χέρια και τους πετούσαν από τις ταράτσες, λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού!
Το ακραίο Ισλάμ κερδίζει στη Δύση. Η μονομερής στήριξη στη Χαμάς, η «αντιρατσιστική» διάσταση που δίνουν στο παλαιστινιακό, ο έρπων αντισημιτισμός που αναπτύσσεται στα αμερικανικά πανεπιστήμια, η απουσία διαμαρτυρίας για τη σφαγή στο φεστιβάλ ειρήνης του Ριέμ, η αδιαφορία για το μακελειό της Ουκρανίας, αυτό δείχνουν.
liberal.gr