Γιάννης Σιδέρης
Άντε πάλι! Επιστολή προς ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, Νέα Αριστερά και Πλεύση Ελευθερίας, απέστειλε ο Γραμματέας του «ΚΟΣΜΟΥ» και ευρωβουλευτής των Ευρωπαίων Πρασίνων, Πέτρος Κόκκαλης. Με την πρότασή του, τους καλεί σε διάλογο με στόχο να διαμορφωθούν οι συνθήκες αλλαγής του πολιτικού σκηνικού!
Ουσιαστικά καλεί σε διαμόρφωση ενός μετώπου προκειμένου να αντιπαρατεθούν και να ανασχέσουν την επικυριαρχία Μητσοτάκη καθώς «μετά από πεντέμισι χρόνια στην κυβέρνηση, είναι εμφανές ότι η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποτελούν μέρος του προβλήματος».
Προσθέτει και τη γαρνιτούρα για την «άνοδο της Ακροδεξιάς» και την «ενίσχυση λαϊκιστικών πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη που προωθούν τη μισαλλοδοξία». Εξ αυτού «είναι πλέον υπαρκτό το ενδεχόμενο της επιστροφής σε μια Ευρώπη λιγότερο δημοκρατική, λιγότερο δίκαιη, λιγότερο κοινωνική και λιγότερο φεμινιστική».
Κατά τον Πέτρο «η απειλή γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν η παραδοσιακή Δεξιά προσεγγίζει τις δυνάμεις ή τις θέσεις της Άκρας Δεξιάς, όπως γίνεται σε πολλές χώρες της ΕΕ, περιλαμβανομένης και της Ελλάδας».
Μικρό το -κομματικό- δέμας του Πέτρου. Βρέθηκε στην ευρωβουλή χάρη στην ψήφο των οπαδών του Ολυμπιακού και του ζωντανού ακόμη ρεύματος υπέρ ΣΥΡΙΖΑ.
Και δεν τον απαξιώνουμε με αυτό, ως πρόσωπο. Καταγράφουμε τις συνθήκες εκλογής του. Παράλληλα πιστεύουμε ότι δεν κοροϊδεύει. Θεωρούμε ότι η ανησυχία του και η στράτευσή του σε θέματα περιβάλλοντος, είναι ειλικρινής. Αν δεν ήταν, με τα λεφτά που έχει ελέω μπαμπά (και ελληνικού πασοκικού κράτους το οποίο έδινε δουλειές στον μπαμπά, για να μην ξεχνιόμαστε), θα μπορούσε να διάγει μια ξένοιαστη ζωή μπον βιβέρ στο Μονακό ή το Μαϊάμι.
Εν τούτοις, παρακολουθώντας τη δράση του και μελέτες που έχει παρουσιάσει σε συνεντεύξεις του, μάλλον έχει στρατευθεί σοβαρά στην προστασία του περιβάλλοντος. Άλλωστε φέρει όνομα βαρύ σαν ιστορία. Ο παππούς του Πέτρος Κόκκαλης, διακεκριμένος ιατρός, ήταν μέλος της «κυβέρνησης του βουνού». Είναι χαρακτηριστικό ότι στον θάνατό του αφιέρωσαν στίχους μέγιστοι ποιητές, όπως ο Τάσος Λειβαδίτης και ο Γιάννης Ρίτσος - όταν η κυβέρνηση Καραμανλή επέστρεψε να μεταφερθεί η σωρός του από την Ανατολική Γερμανία για να ταφεί στην πατρίδα:
Χαρακτηριστικό ήταν το απόσπασμα του Γιάννη Ρίτσου πάνω από τον τάφο του: «ενώ το μέγα κυπαρίσσι του πόνου μας, δαρμένο από τη βροχή της ξενιτειάς, τινάζει απόψε όλα του τα κυπαρισσόμηλα στο πάτριο χώμα, κι η κραυγή του λαού μας μυριόστομη, μυριόφωνη, τραντάζει τα κλαδιά του: Η Ελλάδα περιμένει τα παιδιά της».
Εξ αυτού τον συμπαθή ευρωβουλευτή Πέτρο δεν τον κρίνουμε ως άτομο αλλά ως πολιτική περσόνα. Ποιους καλεί σε συνεργασία για να ανατρέψουν τον κακό Μητσοτάκη - που για την οικονομία της συζήτησης ας δεχτούμε ότι είναι ότι του καταμαρτυρούν; Και κυρίως πόσο προσγειωμένη είναι η έκκληση;
Καλεί τον Κασσελάκη, έναν πλουμιστό νάρκισσο και ουρανοκατέβατο «διάνο» που ουδεμία σχέση έχει με την Αριστερά και τις παρακαταθήκες της (πεπαλαιωμένες ή όχι δεν εξετάζουμε αυτό). Και όπως είπε στον Αντ1: «Ποιο είναι το εναλλακτικό μοντέλο πέρα από τον καπιταλισμό; Ο κομμουνισμός της Σοβιετικής Ένωσης; Μέσα στη χώρα πρέπει να έχουμε ανοιχτές αγορές, αλλά ρυθμισμένες…» ( κανονικά θα έπρεπε να τον λατρεύει… το liberal.gr και… ο Θανάσης Μαυρίδης!).
Καλεί σε συστράτευση τον Χαρίτση, που αν διαβάσει κάποιος τις ανακοινώσεις του κόμματός του, είναι ένα ξεπατίκωμα του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 80. Καλεί επίσης τον Κουτσούμπα, που πριν ελάχιστα χρόνια το κόμμα του αποκατέστησε τον Στάλιν - και που πάντως είναι ο πλέον συνεπής στην ιδεολογία του, γιατί καμιά σχέση δεν θέλει με αυτά ρεφορμιστικά σχήματα, τα προδοτικά του λαϊκού κινήματος και της εργατικής τάξης.
Και επίσης καλεί τη Ζωή, η οποία ήταν… όαση μετριοπάθειας και ορθολογισμού κατά τη θητεία της ως πρόεδρος της Βουλής.
Καλεί τέλος και το ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα έχει μικρή πλέον βάση, η οποία όμως με τόσες περιπέτειες άντεξε, και δείχνει η πιο συμπαγής.
Ουσιαστικά στο ΠΑΣΟΚ απευθύνεται όπως εκεί απευθύνονται και άλλοι π.χ. ο Κώστας Ζαχαριάδης του ΣΥΡΙΖΑ, που μετά την ανάδειξη Δούκα στη δημαρχία Αθηναίων, το έχει πάρει… εργολαβία, να προβάλει τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τον δήμο ως μοντέλο συνεργασίας σε κυβερνητικό επίπεδο. Του διαφεύγει βεβαίως ότι οι ψηφοφόροι του Μπακογιάννη όντας σίγουροι για την εκλογή του, πήγαν για μπάνιο εκείνη την Κυριακή (πήρε λιγότερους ψήφους από την προηγούμενη).
Εκείνο που απομένει ως καταστάλαγμα είναι ότι διάφορες πολιτικές περσόνες, νιώθουν την απαρέσκεια του λαού (σωστή ή λαθεμένη) η οποία μεταφράζεται σε λυμφατικά δημοσκοπικά ποσοστά, και ψάχνουν ρόλο για τον εαυτό τους την επόμενη μέρα…
liberal.gr