Την ήττα του ΠΑΣΟΚ και το μέγεθός της, την έζησε με μάλλον οδυνηρό τρόπο ο Ν. Ανδρουλάκης στην προχθεσινή συνεδρίαση. Και δεν ήταν τόσο οι βαρύτατοι χαρακτηρισμοί που άκουσε από συντρόφους του. Πρόεδρος του «Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης», «Κιμ Γιονγκ Ουν» της Β. Κορέας, «πολιτικός νάνος» αντί Ανδρ. Παπανδρέου κ.ά. διόλου κολακευτικά.
Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συζητηθεί ακόμα επαρκώς στα όργανα του κόμματος. Αλλά τα «όργανα» ακούγονται. Στα ντραμς ο Γ. Ραγκούσης, στην ηλεκτρική κιθάρα ο Χρ. Σπίρτζης, στα πλήκτρα ο Κ. Ζαχαριάδης, στο μπάσο ο Δ. Τεμπονέρας και πρώτα βιολιά Θ. Θεοχαρόπουλος και Γ. Τσίπρας. Ενώ στην «ουρά» για να «παίξουν» κι αυτοί ουκ ολίγοι. Ο Στ. Κασσελάκης προτίμησε να ρίξει έναν «δεκάρικο λόγο» στο πρώτο ημίχρονο της Κ.Ε. κι έφυγε για ταξίδι στις ΗΠΑ, αφήνοντας σύξυλα τα μέλη του ανώτερου κομματικού οργάνου, για το πότε θα παιχτεί το δεύτερο ημίχρονο, ώστε να μιλήσουν κι αυτοί/ες. Ομως τα στόματα έχουν ανοίξει. Κι όσοι μιλούν δημοσίως μιλούν για ήττα, παρά τη φαντασιακή νίκη που περιέγραψε ο Στ. Κασσελάκης.
Στις πρόσφατες ευρωεκλογές έχασαν και τα τρία μεγαλύτερα κόμματα, αλλά οι βασικοί ηττημένοι είναι το τρίτο και το δεύτερο κόμμα. Το πρώτο φθάρηκε, αλλά παραμένει πρώτο με 13,5% διαφορά από το δεύτερο και ουδείς αμφισβητεί την ηγεσία του Κ. Μητσοτάκη. Τα άλλα δυο ή έχασαν ή απέτυχαν στους στόχους τους και σίγουρα δεν καρπώθηκαν απολύτως τίποτα από τη φθορά του πρώτου. Γι’ αυτό και η εσωκομματική οχλαγωγία, που αγγίζει προσωπικά και τις ηγεσίες των δύο κομμάτων, ξεκίνησε ήδη στο ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και έπεται η συνέχεια.
Το εντυπωσιακό είναι ότι και τα δύο κόμματα που βρίσκονται σε εσωκομματική περιδίνηση και αναζητούν την πολιτική τους ταυτότητα, συζητούν για έναν επόμενο και απώτερο στόχο: Για την ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς. Με άλυτους ακόμα τους λογαριασμούς της οικογενειακής επιχείρησης, συζητούν για το άνοιγμα ενός μεγαλύτερου καταστήματος. Με άγνωστο ιδιοκτήτη, άγνωστο καταστατικό, άγνωστη μετοχική σύνθεση και άγνωστο το κοινό στο οποίο πρέπει να απευθυνθεί.
Πίσω απ’ αυτή την αδιέξοδη και άναρχη συζήτηση βρίσκονται μια ομολογία και ο μιμητισμός. Η ομολογία είναι πως και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά κατέθεσαν τα όπλα, γιατί δεν μπορεί το καθένα από μόνο του, να κερδίσει τον Κ. Μητσοτάκη. Αφού δεν το κατάφεραν στις ανώδυνες ευρωεκλογές και με απώλεια 1.000.000 ψήφων, πώς θα το καταφέρουν σε μια εθνική αναμέτρηση, στην οποία θα υπάρχει διακύβευμα και μάλιστα μεγάλο. Την ομολογία διαδέχεται ο αμήχανος μιμητισμός. Να το κάνουμε όπως το έκανε ο Χ. Δούκας στην Αθήνα («μοντέλο Δούκα») ή όπως το κάνει η γαλλική Κεντροαριστερά μπροστά στο φόβο της Λεπέν («γαλλικό μοντέλο».
Ο μεν Χ. Δούκας του 14% εξελέγη δήμαρχος από το 25% των Αθηναίων και με τη σύμπραξη ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Ελληνικής Λύσης, Χρυσής Αυγής (Σπαρτιατών) και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τι πολιτικό πρόσημο βγάζει αυτός ο πολιτικός αχταρμάς, φαίνεται ήδη μέσα σε 6 μήνες στο χάος της Αθήνας. Ενώ στο δεύτερο παράδειγμα από τη Γαλλία, όσοι το υποστηρίζουν ξεχνούν κάτι πολύ βασικό. Εδώ δεν υπάρχει Λεπέν.
Επομένως ακόμα κι αν μπορούσαν να αθροιστούν στο σύνολό τους οι δυνάμεις -που δεν μπορούν, καθώς είναι πολύ πιθανές νέες διασπάσεις και στα δύο κόμματα, ανάλογα με το ποιος θα επικρατήσει σε πρώτη φάση εσωκομματικά- πάλι δεν φτάνει ούτε αριθμητικά ούτε πολιτικά. Αριθμητικά γιατί φαίνεται στο ταμπλό των ευρωεκλογών. Πολιτικά, γιατί ποτέ κανένα «αντί» μέτωπο δεν μπόρεσε να δημιουργηθεί χωρίς στέρεο πολιτικό υπόβαθρο. Το αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο είχε ευρύ και ισχυρό έρεισμα: Ευρώπη, κανονικότητα, ανάπτυξη, θεσμική ομαλότητα, εθνική άμυνα, φυλασσόμενα σύνορα και απέχθεια στην τοξικότητα και το διχασμό.
Το αντί-Μητσοτακικό μέτωπο που είναι ο πραγματικός στόχος της πολυσυζητημένης ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς, έχει τεράστια κατασκευαστικά ρήγματα. Ενδεικτικά οι θέσεις των δύο κομμάτων π.χ. για τους εξοπλισμούς και τις αμυντικές δαπάνες, για τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και στη Μ. Ανατολή, η αναθεώρηση του άρθρου 16, για την επιστολική ψήφο, για το διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας και για τη φορολογική πολιτική μοιάζουν με το άσπρο και το μαύρο.
Δύο ήττες δεν μπορούν ποτέ να κάνουν μια νίκη…
ΝΑ, ΛΟΙΠΟΝ, ΠΟΥ ΚΑΤΙ ΤΡΕΧΕΙ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Οπως επανειλημμένως έχει γράψει η στήλη, «κάτι τρέχει» με ένα τμήμα των δικαστικών λειτουργών, οι οποίοι με τις αποφάσεις τους δεν ξεσηκώνουν μόνο σάλο, αλλά προκαλούν αλλεπάλληλες διορθωτικές παρεμβάσεις της ηγεσίας του Αρείου Πάγου. Η «υπόθεση Λύτρα» είναι σαν να έσπασε ένα «απόστημα» στην κοινωνία.
Πρώτα απ’ όλα η δικαστική απόφαση να μη φυλακιστεί ο Α. Λύτρας διεκδικεί το ρεκόρ της πιο γρήγορης κατάρρευσης μιας απόφασης. Δεν άντεξε ούτε 48 ώρες, καθώς ο μεγαλοδικηγόρος παραβίασε τους δύο από τους τρεις «περιοριστικούς όρους», με τους οποίους αφέθηκε ελεύθερος και δεν προφυλακίστηκε. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι άλλο.
Με την πρωτοβουλία άλλων μεγαλοδικηγόρων, οι οποίοι έχουν στασίδι στα μεσημεριανάδικα, αλλά και σχέσεις με δικαστικούς παράγοντες, ξεκίνησε ένα κύμα συμπαράστασης στο συνάδελφό τους. Κι εντάξει, ο συντεχνιασμός ή η συναδελφική αλληλεγγύη δεν είναι κάτι παράλογο. Ομως όσο έσφιγγαν τα πράγματα για τον Λύτρα και μέχρι να προφυλακιστεί, οι πιο «μαχητικοί» εκ των συναδέλφων του, στην προσπάθειά τους να ελαφρύνουν τη θέση του, έφτασαν μέχρι και στο σημείο να πολιτικολογούν με τις δικαστικές αποφάσεις! Και να πολιτικολογούν στοχευμένα, όχι γενικώς και αορίστως. Κάποιος εξ αυτών μάλιστα συσχέτισε το γεγονός ότι δεν έχει ολοκληρωθεί η δικαστική έρευνα για τις υποκλοπές, ενώ ένας άλλος έκρινε καλό να μιλήσει για τα Τέμπη. Οχι, ούτε για το Μάτι ή την αποφυλάκιση Μιχαλολιάκου παραμονές ευρωεκλογών, για να τηρηθούν έστω τα προσχήματα. Ευθέως στην «ατζέντα». Και πυρά στον Α.Π. γιατί ελέγχεται για επιείκεια μια δικαστική λειτουργός, η οποία για την τραγωδία των Τεμπών έβαλε πολύ μεγάλες εγγυήσεις σε κατηγορούμενους για κακουργήματα (600.000 ή 900.000 ευρώ). Με αποτέλεσμα καμία εγγύηση να μην έχει πληρωθεί έως τώρα και οι κατηγορούμενοι για κακουργήματα να μην μπορούν να αποφύγουν την προφυλάκιση. Αντί να προφυλακιστούν ευθέως, να προφυλακιστούν διά της τεθλασμένης. Γιατί ακόμα κι αν πλήρωναν αυτές τις εγγυήσεις, θα ετίθετο θέμα «πόθεν έσχες» για να μπορούν δημόσιοι ή κρατικοί λειτουργοί να έχουν τόσα χρήματα.
Η ένταση της συζήτησης έκανε κάποια στόματα να τους ξεφύγουν κουβέντες. Και πίσω απ’ αυτές τις κουβέντες, ίσως βρίσκεται και η πραγματικά αιτία των παράξενων που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό…
ΑΠΟΡΙΕΣ-1
Αν δεν υπήρχε το 28%, θα υπήρχε η έκτακτη φορολόγηση 33% των υπερκερδών των εταιριών διύλισης;
ΑΠΟΡΙΕΣ-2
Τι ακριβώς εννοούν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όταν λένε ότι το ταξίδι του Στ. Κασσελάκη στις ΗΠΑ «σχετίζεται κυρίως με το “πόθεν έσχες” του»;
ΑΠΟΡΙΕΣ-3
Σημαίνει κάτι η κοινή παρουσία Α. Σαμαρά και Κ. Καραμανλή και οι ομιλίες τους κατά την παρουσίαση βιβλίου δημοσιογράφου;
Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
https://eleftherostypos.gr/apopseis/dyo-ittes-den-kanoun-mia-niki