Γιάννης Σιδέρης
Αγώνας πυγμαχίας Ολυμπιακών Αγώνων. Η γροθιά που έφαγε στο πρόσωπο η Ιταλίδα Αντζελα Καρίνι από την (τον) αντίπαλό της Αλγερινή, Ιμάνι Κελίφ, ήταν τόσο δυνατή που αναγκάστηκε να επιστρέψει στον πάγκο της και να ζητήσει από τον προπονητή της να αποχωρήσει! Αποχώρησε κλαίγοντας.
Μια γυναίκα, είτε πρώην άντρας, είτε «Intersex» (δηλαδή δεν έχει αλλάξει φύλο, έχει γυναικεία όργανα αλλά ανδρικά χρωμοσώματα) είναι φυσικό να τσακίσει μια πραγματική γυναίκα - ήδη τα προγνωστικά προϊδεάζουν ότι τις δύο πρώτες θέσεις στην πυγμαχία θα τις καταλάβουν γυναίκες με ανδρικά χρωμοσώματα.
Γι΄ αυτό και η παγκόσμια ομοσπονδία πυγμαχίας (ΙΒΑ) δεν αποδέχεται να συμμετάσχουν σε γυναικείους αγώνες, intersex γυναίκες, ή γυναίκες που προέρχονται από φυλομετάβαση. Τις δέχεται όμως η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή! Και εκτός από την Κελίφ αποδέχτηκε και την «ομόλογό» της Γιου-Τινγκ από την Ταϊβάν.
Και ναι, μπορεί να υπάρχουν «αλχημείες» της φύσης. Όπως π.χ. η αθλήτρια Κάστερ Σεμένια που γεννήθηκε με υψηλά επίπεδα τεστοστερόνης, με μια μορφή ερμαφροδιτισμού, και σάρωνε στα 800 και 1500 μέτρα κερδίζοντας χρυσά μετάλλια και δημιουργώντας παγκόσμια ρεκόρ. Αλλά αυτό είναι ιατρικό θέμα και εναπόκειται στους διεθνείς αθλητικούς οργανισμούς να το αντιμετωπίσουν με την βοήθεια της επιστήμης. Ο ΙΒΑ ήδη το αντιμετώπισε. Η ΔΟΕ όχι.
Το πρόβλημα είναι διαχρονικό και οι περιπτώσεις πολλές. Όπως ας πούμε αυτή της Pinki Pramanik. Ινδής αθλήτριας στίβου στα 400 και 800 μ. με αρκετές διακρίσεις και μετάλλια. Έως ότου το 2012 μια γυναίκα δήλωσε ότι η Pramanik ήταν άντρας. Ταυτόχρονα την κατηγόρησε για βασανισμό και βιασμό καθώς και ότι αποπειράθηκε να την σκοτώσει!
Χαρακτηριστική και η περίπτωση Πολωνής αθλήτριας Στανίσλαβα Βαλάσιεβιτς, γνωστή και ως Στέλα Γουόλς. Είχε κερδίσει χρυσό μετάλλιο στα 100μ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1932 στο Λος Άντζελες και το ασημένιο στους αντίστοιχους του 1936.
Το φύλο της είχε αμφισβητηθεί, και οι αμφισβητήσεις δικαιώθηκαν μετά από ένα μοιραίο γεγονός. Το 1980 δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια ένοπλης ληστείας σε σούπερ μάρκετ. Ο ιατροδικαστής ανακάλυψε ότι είχε ανδρικά μέλη, παρά το γεγονός ότι είχε και γυναικεία χαρακτηριστικά.
Ακόμα, η Γερμανίδα αθλήτρια Ντόρα Ράτιεν που συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο και κατέλαβε την τέταρτη θέση στο άλμα εις ύψος. Αργότερα πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ στο Ευρωπαϊκό του 1938. Αυτά πριν η γερμανική αστυνομία την υποχρεώσει σε εξετάσεις που απέδειξαν ότι στην πραγματικότητα ήταν άνδρας, ονόματι Χάινριχ Ράτιεν.
Επίσης, η τενίστρια Ρενέ Ρίτσαρντς ήταν τρανσέξουαλ και δεν της επετράπη να αγωνιστεί ως γυναίκα στο US Όπεν του 1976, μετά από άρνησή της να υποβληθεί σε τεστ χρωμοσωμάτων. Η Ρίτσαρντς μήνυσε την ομοσπονδία τένις των ΗΠΑ και το 1977 κέρδισε το δικαίωμα να αγωνιστεί ως γυναίκα χωρίς να υποβληθεί σε εξέταση.
Ακόμη, η Ινδή αθλήτρια μεσαίων αποστάσεων, Σάνθι Σουνταραγιάν, η οποία κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στα 800μ. Το 2006 στους Ασιατικούς Αγώνες στην Ντόχα δεν πέρασε επιτυχώς τις εξετάσεις εξακρίβωσης γενετικού φύλου και της αφαιρέθηκε το μετάλλιο.
Και για την ιστορία: Η Λόρελ Χάμπαρντ έγινε η πρώτη στην ιστορία διεμφυλική αθλήτρια που αγωνίστηκε σε Ολυμπιακό άθλημα σε κατηγορία διαφορετική από το φύλο γέννησης. Η Νεοζηλανδή, η οποία γεννήθηκε άντρας, συμμετείχε στην άρση βαρών στην κατηγορία των 87 κιλών, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.
Αυτές είναι μερικές ενδεικτικές περιπτώσεις, που αναδεικνύουν την ύπαρξη του προβλήματος. Γιατί πέραν από τις γεννημένες intersex, στην εποχή μας υπεισέρχεται και ο δικαιωματισμός. Δικαιώνει όσους άντρες αθλητές έχουν κάνει φυλομετάβαση και έχουν γίνει αθλήτριες. Και ακόμη χειρότερα, όσους απλώς «αυτοπροσδιορίζονται» ως γυναίκες.
Πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα η (ο) Λία Τόμας. Δηλώνει Τρανσέξουαλ, ανταγωνίζεται γυναίκες στην κολύμβηση, αλλά εξακολουθεί να έχει ανδρικά γεννητικά όργανα (όπως βλέπουν στα ντους των αποδυτηρίων οι συναθλήτριές της). Παράλληλα δηλώνει… λεσβία, για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι έχει δεσμό με γυναίκα! (και όποιος πει ότι δουλεύει το σύμπαν για να κατακτά εύκολα μετάλλια κολύμβησης σε γυναικείους αγώνες, είναι ομοφοβικός και αντιδραστικός)!
Το 1968 η ΔΟΕ, θορυβημένη από τις πολλές περιπτώσεις αθλητριών που στην πραγματικότητα ήταν άντρες, ή είχαν αντρικά χρωμοσώματα, επέβαλε το υποχρεωτικό «τεστ φύλου». Αλλά υπό την επήρεια του πρώιμου δικαιωματισμού που κατήγγειλε τις «διακρίσεις», το κατάργησε το 1999.
Και το πιο «ωραίο». Η ΔΟΕ εισήλθε ορμητικά στον μοντερνισμό. Κατά τη γνώμη της «δεν υπάρχουν τεκμήρια πλεονεκτήματος για τους τρανς αθλητές». Δηλαδή δεν είχε σημασία το μυοσκελετικό σύστημα, η δύναμη, το ύψος, η δομή των οστών, τα ερυθρά αιμοσφαίρια και οι πτυχές της ανατομίας τους!
Έτσι επέτρεψε σε αθλητές που είχαν κάνει επέμβαση αλλαγής φύλου από άνδρες σε γυναίκες, να συμμετέχουν κανονικά στα γυναικεία αθλήματα, με την προϋπόθεση ότι μεσολαβεί μία διετία από την ημέρα της επέμβασης! (δηλαδή μια γυναίκα μποξέρ, που πριν μόλις δύο χρόνια ήταν άντρας, πάνω στο ρινγκ έχει δύναμη γυναίκας στις γροθιές της !). Θαυμαστό fair play!
P
Το κυρίως πρόβλημα που γεννάται όμως, δεν αφορά τις «παραξενιές» της φύσης, όπου μια κανονική γυναίκα μπορεί να έχει ανδρικά χρωμοσώματα. Αυτό εναπόκειται στους επιστήμονες να αποφασίσουν την συμμετοχή ή τον αποκλεισμό της (που φευ δεν καλούνται να αποφανθούν!).
Αφορά την ιδεολογική καταγγελία της διαφορετικότητας η οποία εν τέλει αποβαίνει σε επιβράβευση της βιολογικής ανισότητας. Γιατί η woke κουλτούρα (κουλτούρα αφύπνισης) που φούντωσε στις ΗΠΑ και ενέσκηψε στην Ευρώπη, δεν αποδέχεται το απολύτως λογικό: Ότι όλοι είμαστε όλοι ίσοι αλλά δεν είμαστε ίδιοι.
Για την woke κουλτούρα το φύλο των ανθρώπων δεν έχει τις διαφορές που διαμόρφωσε η φύση σε εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης. Είναι… απλώς μια «κοινωνική κατασκευή». Και ως κοινωνική κατασκευή, δεν έχει ουσιώδεις βιολογικές διαφορές.
Άρα γιατί να μην χτυπιούνται αλύπητα στο ρινγκ οι γυναίκες από άντρες που δηλώνουν γυναίκες και σαρώνουν μετάλλια;
liberal.gr