Ο Γιώργος Τσίπρας, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην βουλευτής, εξαπολύει σφοδρή κριτική κατά του Στέφανου Κασσελάκη με άρθρο του που δημοσιεύθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» το Σάββατο. Στο άρθρο αυτό, ο Τσίπρας κατηγορεί τον Κασσελάκη ότι, από την εκλογή του στη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριφέρεται ως «κοινός τυχοδιώκτης» και «πολιτικός απατεώνας».
Ο Γιώργος Τσίπρας υποστηρίζει πως ο Κασσελάκης θα μπορούσε να διεκδικήσει την ηγεσία σε οποιοδήποτε κόμμα, ανεξαρτήτως πολιτικού χώρου, καθώς δεν πιστεύει σε αυτά που λέει, αλλά έχει το επικοινωνιακό χάρισμα και την ικανότητα να προσαρμόζει τις θέσεις του ανάλογα με τις περιστάσεις.
Συνεχίζοντας, ο πρώην βουλευτής κατηγορεί τον Κασσελάκη ότι, παρά τις συνεχείς αναφορές του στις αρχές και αξίες της Αριστεράς, θα μπορούσε με την ίδια ευκολία να υποστηρίζει τις αρχές της Δεξιάς, αν ήταν επικεφαλής σε διαφορετικό πολιτικό χώρο.
Επιπλέον, ο Τσίπρας επισημαίνει ότι ο Κασσελάκης, μετά την εκλογή του ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, επέδειξε ένα υπερβολικό εγώ, ασυμβίβαστο με τις προοδευτικές αξίες, καθώς και μια άνευ προηγουμένου προβολή της προσωπικής του ζωής, χαρακτηρίζοντας την πολιτική του ως γεμάτη αντιφάσεις και αμετροέπεια.
Σχολιάζει επίσης την αντίδραση του Κασσελάκη στις ευρωεκλογές, όπου, παρά την απώλεια τριών μονάδων και την αποχή πολλών ψηφοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ, εκείνος πανηγύριζε για τη μείωση της διαφοράς από τη Νέα Δημοκρατία. Σύμφωνα με τον Τσίπρα, αυτό δείχνει ότι ο Κασσελάκης και το κόμμα βρίσκονται σε κατάσταση αυτογελοιοποίησης.
Τέλος, ο Τσίπρας αναφέρεται στο αυταρχικό στυλ ηγεσίας του Κασσελάκη, τονίζοντας ότι η έλλειψη δημοκρατικής διαβούλευσης και η παραβίαση καταστατικών κανόνων αποδυνάμωσαν από την αρχή κάθε έννοια δημοκρατικής συγκρότησης του κόμματος. Υπογραμμίζει μάλιστα ότι, ακόμη και σε μια επιχείρηση, απαιτείται συνεννόηση για την επιτυχία, κάτι που ο Κασσελάκης δεν φαίνεται να κατανοεί.
Αναλυτικά το άρθρο του Γιώργου Τσίπρα
Ο «πρώτος τυχών» κατά κανόνα δεν βγαίνει σε καλό. Ωστόσο, η περίπτωση του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ πριν από έναν χρόνο αποδείχθηκε μια ακραία εκδοχή του κανόνα. Η προσφυγή του κόσμου να αναδείξει τον «πρώτο τυχόντα» ήταν απόρροια της αποστροφής των ίδιων των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ για τη στραβή πορεία και πλευρές της φυσιογνωμίας του κόμματος. Το γεγονός δεν μειώνει την προσωπική ευθύνη όσων στήριξαν προεκλογικά τον «πρώτο τυχόντα», και αντίστροφα, το ξεδίπλωμα της ακραίας ποιότητας του προσώπου δεν ακυρώνει αναδρομικά την ανάγκη αλλαγής πορείας του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2023.
Ο νέος πρόεδρος πορεύτηκε ως κοινός τυχοδιώκτης και πολιτικός απατεώνας. Και αδίστακτος. Θα μπορούσε να έχει διεκδικήσει την αρχηγία σε οποιοδήποτε κόμμα. Από την Αριστερά μέχρι την άκρα Δεξιά. Δεν πιστεύει λέξη απ’ όσα λέει, αλλά διαθέτει το επικοινωνιακό χάρισμα και την ευελιξία να εκφράζει ό,τι υιοθετεί. Οταν παραδίδει μαθήματα αριστεροφροσύνης και αναφέρεται συχνά-πυκνά στις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς (εξευτελίζοντας κάθε σχετική αναφορά), θα μπορούσε με το ίδιο «πάθος» να αναφέρεται στις αρχές και τις αξίες της Δεξιάς αν είχε βρεθεί επικεφαλής σε κάποιο άλλο χώρο. Αλλωστε, η παρότρυνση στον τότε υπουργό Μητσοτάκη για περισσότερες απολύσεις στο Δημόσιο ή οι αναφορές στον «δημαγωγό Αλ. Τσίπρα» ακολούθησαν, δεν προηγήθηκαν της υποστήριξης (του υποψήφιου αντιπροέδρου) Μπάιντεν το 2008. Οπου βρεθεί υποστηρίζει τα αντίστοιχα.
Διαθέτει μια εγκυκλοπαιδική συγκρότηση που υπολείπεται της μόρφωσης του μέσου πολιτικοποιημένου Αμερικανού. Αυτό ήταν περίπου γνωστό πριν από την εκλογή του. Μετά την εκλογή ξεδίπλωσε ένα ασύμβατο για τον προοδευτικό χώρο υπερμέγεθες Εγώ (είναι επικίνδυνο αυτό κυρίως το στοιχείο που συνεπαίρνει τους οπαδούς του), μια χωρίς προηγούμενο επίδειξη του ιδιωτικού του βίου, επίσης ασύμβατη (και η επίδειξη και ο συγκεκριμένος βίος), και μια πολιτική αλλοπροσαλλοσύνη με διαρκείς αντιφάσεις, αυτοαναιρέσεις και αμετροέπεια. Χώρια τα πολιτικά μαργαριτάρια. Οταν μετά την απώλεια τριών επιπλέον μονάδων κι ενώ δεν μας ψήφισαν οι μισοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ το 2023, πανηγυρίζεις γιατί «μειώθηκε η διαφορά από τη Ν.Δ.», προφανώς δεν υπάρχει πάτος στην αυτογελοιοποίηση του ίδιου και του ΣΥΡΙΖΑ.
Ολα τα παραπάνω είναι, ας πούμε, σε έναν βαθμό ζήτημα εκτιμήσεων και προθέσεων. Αυτό το οποίο δεν είναι ζήτημα εκτίμησης αλλά αντικειμενικά γεγονότα ήταν η συμπεριφορά του εντός κόμματος. Αγνωστη στα περισσότερα μέλη και μεσαία στελέχη (υπάρχουν τεράστιες ευθύνες για αυτή την έλλειψη ενημέρωσης και καταγγελίας) αλλά διόλου άγνωστη σε όλα τα βασικά πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ τον προηγούμενο χρόνο. Το επιδεικτικό «εγώ αποφασίζω» για καθετί που υπήρχε διαφορετική άποψη -όχι μόνο από ανικανότητα πειθούς και κενότητα αλλά από τη συνειδητή επιδίωξη «επιθετικής εξαγοράς» ενός κόμματος- και η παραβίαση κάθε καταστατικής λειτουργίας σμπαράλιασαν από την πρώτη στιγμή κάθε έννοια δημοκρατικής συγκρότησης ενός πολιτικού οργανισμού. Ακόμη και μια επιχείρηση, αν δεν είναι της αρπαχτής, απαιτεί συνεννόηση για να προκόψει. Οχι τυχαία, η λέξη δημοκρατία δεν υφίσταται στο λεξιλόγιό του.
Αν η προσωπική αντιπαράθεση με όσους αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ θόλωνε την εικόνα τον πρώτο μήνα, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για τη συνέχεια. Υπάρχουν όσοι «τόσο καταλαβαίνουν» αλλά οι πολλοί μια χαρά κατάλαβαν.
Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Και πολύ στενάχωρα. Ο Κασσελάκης είναι το σύμπτωμα και όχι η αιτία, όχι τόσο γιατί τον ανέδειξε η βαθιά κρίση που ακολούθησε την ήττα του 2023 όσο γιατί αυτός ο πολιτικός οργανισμός, δηλαδή πρώτα απ’ όλα τα στελέχη που γνώριζαν, ανέχτηκαν επί δώδεκα μήνες μια τέτοια συμπεριφορά, στάση και λειτουργία. Γιατί δεν εμπόδισαν, γιατί δεν κατήγγειλαν, γιατί δεν διαπίστωσαν έστω τα πρωτοφανή και εξευτελιστικά για όλους μας που συνέβαιναν. Τέτοια στελέχη δεν βρίσκονται μόνο ανάμεσα στους σημερινούς επιμένοντες υποστηρικτές Κασσελάκη.
Γιατί επικράτησε αυτή η ανοχή; Γιατί υπερίσχυσαν προσωπικές βλέψεις και «πισινές». Κάτι ανάμεσα στο πήρα θέση, διατηρώ θέση, θα του πάρω τη θέση. Το γεγονός και μόνον ότι η κίνηση της μομφής έπρεπε και μπορούσε να έχει γίνει πριν ακόμη από το συνέδριο του Φεβρουάριου αλλά, φευ, δεν έγινε, δεν αποτυπώνει κάποια άγνοια που προχθές ωρίμασε σαν το Jack Daniels και έγινε γνώση. Αποτυπώνει τον συσχετισμό προτεραιοτήτων ενός στελεχικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν τέτοιες είναι οι προτεραιότητες, γιατί ο κόσμος να πειστεί ότι σε μια επόμενη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ή από τη θέση της αντιπολίτευσης, αυτό που καθορίζει πολιτικές και στάση απέναντι στα ζητήματα είναι η ίδια η πολιτική που εκφωνείται και όχι κάποιες «άλλες προτεραιότητες». Η κατάσταση αυτή διαμορφώθηκε όχι χθες, ούτε πέρσι, αλλά τα προηγούμενα χρόνια. Ηταν εύλογο να καταγγέλλονται οι της Νέας Αριστεράς ότι έφυγαν γιατί έχασαν, αλλά αντίστοιχο είναι το ερώτημα του γιατί «έκατσαν» και ανέχτηκαν όσοι ανέχτηκαν όσα ανέχτηκαν εδώ και δώδεκα μήνες. Δεν υποτιμήθηκε ο Κασσελάκης. Με τόση προσφορά για «συμφωνίες» από στελέχη και τόσα τριχίλιαρα σε φανερούς μισθούς για τους «δικούς του» (δικά του λεφτά ήταν;), δεν δείχνει ιδιαίτερη ευφυΐα και ικανότητα το επίτευγμα της γεωμετρικής συρρίκνωσης όσων τον στήριζαν. Υποτιμήθηκε αυτό που ήταν ικανός να ανεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ετσι το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα δεν είναι το οριστικό κλείσιμο του κεφαλαίου Κασσελάκης. Είναι ότι κανονικά θα έπρεπε να τραβήξουμε μια γραμμή και να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, σε τι συμφωνούμε και τι όχι, κάτι εξαιρετικά απίθανο να γίνει μέσα στις επόμενες επείγουσες πολιτικές… «προτεραιότητες».