Γιάννης Σιδέρης
Να ζήσουμε να θυμόμαστε τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Stefanos επιχειρεί φυγή προς τα μπρος, αποφασίζοντας σαρωτικές αλλαγές, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να εξέλθει από την πιεστική εσωκομματική δυσλειτουργία και την ταχεία κατωφερική δημοσκοπική διολίσθηση.
Πιο εντυπωσιακή των αλλαγών, είναι η πρόταση για αλλαγή του ονόματος του κόμματος. Ο ουρανόπεμπτος αρχηγός δεν αποτελεί και υπόδειγμα… σταθερότητας βέβαια! Ήταν ο ίδιος που μόλις πριν τρεις μήνες, στις 5 Ιουνίου είχε απαντήσει σε δημοσιογραφική ερώτηση: «Το όνομα του κόμματος θα μείνει ΣΥΡΙΖΑ. Όχι δεν θα το αλλάξουμε».
Υπενθυμίζουμε ότι το ερώτημα για ενδεχόμενο αλλαγής ονόματος είχε τεθεί και στο περίφημο ερωτηματολόγιο τον Μάρτη, και είχε δικαιολογηθεί από το περιβάλλον Κασσελάκη ως «καθαρά συμβουλευτικό χαρακτήρος».
Ενίοτε κάποια κόμματα όντως αλλάζουν όνομα. Κάποτε όταν αλλάζουν ή αποκρυσταλλώνουν την ιδεολογική τους ταυτότητα (π.χ. το ΣΕΚΕ έγινε ΚΚΕ). Και ο Συνασπισμός άλλαξε σε ΣΥΡΙΖΑ καθώς διευρύνθηκε με τις Συνιστώσες.
Άλλοτε αλλάζουν όταν θεωρούν ότι το όνομα του κόμματος έχει απαξιωθεί στην κοινή συνείδηση, και εισπράττει περιφρόνηση, ενδεχομένως και οργή. Το ΠΑΣΟΚ πιστεύοντας ότι ο τίτλος του έχει οριστικά «ποινικοποιηθεί» στο εκλογικό σώμα, βαφτίστηκε Ελιά, μετά ΔΗΣΥ και στη συνέχεια ΚΙΝΑΛ. Τελικά επέστρεψε στο ισχυρό brand ΠΑΣΟΚ.
Δεν ήταν τυχαία η επιστροφή. Το όνομα και τα σύμβολα των κομμάτων δεν είναι απλές «εταιρικές» ονομασίες. Είναι σφραγίδες κοινωνικής συν-ύπαρξης και υποδοχείς ονείρων. Συμπυκνώνουν τις ελπίδες, τα σχέδια συλλογικής (ή και ατομικής) ευωχίας. Εκπέμπουν μνήμες: Είτε τους παραληρηματικούς ενθουσιασμούς κάποιας σημαντικής εκλογικής νίκης, είτε τις πίκρες μιας συντριπτικής ήττας και των οραμάτων που διαψεύστηκαν.
Τα ονόματα των κομμάτων προσδίδουν επί πλέον την αίσθηση ομοούσιας κοινότητας μεταξύ των οπαδών τους. Το γνωστό «συνανήκειν».
Αν ο Κασσελάκης πιστεύει ότι το brand ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το ρωμαλέο συμπίλημα των 16 Συνιστωσών (και εχθροπαθές μόρφωμα των πλατειών), έχει απαξιωθεί σε σημείο ανεπίστροφο στο εκλογικό σώμα ώστε πρέπει να αλλάξει, σωστά πράττει. Όμως δικαιώνει τους κατά καιρούς σφοδρούς επικριτές του κόμματος.
Το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Με την αλλαγή ονόματος διαγράφει και την όποια ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως όμως το απομακρύνει και το αποξενώνει από τα πρόσωπα - σύμβολά του (βλέπε Τσίπρας)
Άλλο μέτρο αφορά τους βουλευτές και τους ευρωβουλευτές που προβλέπεται ότι στο εξής θα μετέχουν σε ένα και μοναδικό κομματικό όργανο. Αυτό θα είναι το Εθνικό Συμβούλιο, το οποίο θα αντικαταστήσει τη σημερινή Κεντρική Επιτροπή (άλλος ένας απογαλακτισμός από τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα). Η συμμετοχή των βουλευτών και των ευρωβουλευτών θα είναι ex officio. Το Εθνικό Συμβούλιο θα απαρτίζεται από 151 μέλη.
Στην εισήγησή του περιλαμβάνονται και άλλα αμφιλεγόμενα μέτρα: Οι βουλευτές δεν θα μετέχουν στα κομματικά όργανα (δηλαδή θα είναι διακοσμητικά πολιτικά στελέχη, προφανώς με κοινωνική αποδοχή, και θα χρησιμεύουν μόνο ως κράχτες ψήφων…).
Το πλέον επικίνδυνο, που -φευ- μοιάζει και πιο δημοκρατικό, είναι ότι σε μια συνθήκη ψευδεπίγραφης «άμεσης δημοκρατίας», καθιστά τα μέλη του κόμματος πανίσχυρα. Αυτά θα αποφασίζουν για σημαντικά θέματα, όπως τη γραμμή του κόμματος, ενώ θα έχουν καθοριστικό λόγο και στη συγκρότηση των ψηφοδελτίων.
Έως τώρα στις αρχές της Αριστεράς, επισήμως στο ΚΚΕ και ατύπως στον ΣΥΡΙΖΑ, πρυτάνευε η άποψη ότι η «φωτισμένη κομματική ηγεσία» ως «συνειδητοποιημένη» και γνώστης των συμφερόντων του λαού, τον καθοδηγεί στην κοινωνική του απελευθέρωση. Ο Κασσελάκης καθιστά τον λαό καθοδηγητή του κόμματος (σ.σ. ας σκεφτούμε το αποτέλεσμα εάν ο Τσίπρας είχε εναποθέσει στην έγκριση των μελών του ΣΥΡΙΖΑ το αποτέλεσμα του γελοίου δημοψηφίσματος).
Σε κάθε περίπτωση ας ξεχάσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ που ξέρουμε. Ένα νέο μόρφωμα αρκούντως λαϊκιστικό και απολίτικο, ανατέλλει.
liberal.gr