Σάκης Μουμτζής
Στη χθεσινή «Καθημερινή» ο κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος μίλησε για το «ηθικό πλεονέκτημα του αντικομμουνισμού». Επιτέλους, τόλμησε να σπάσει την ιδεολογική τρομοκρατία που ασκούνταν στο άκουσμα της λέξης «αντικομμουνιστής». Μπορεί να δηλώνεις αντιιμπεριαλιστής, αντιμοναρχικός, αντιαμερικανός, αντιβενιζελικός, αντιολυμπιακός ή αντιπαναθηναϊκός, απαγορεύεται, όμως, δια ροπάλου (και κυριολεκτικά) να δηλώνεις αντικομμουνιστής. Θα σε ρίξουν άπαντες, φιλελεύθεροι, κεντροαριστεροί, αριστεροί και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις στο πυρ το εξώτερον.
Και όμως, τι πιο απλό από το να δηλώνεις την αντίθεσή σου σε μια ιδεολογία; Και αυτό γίνεται ακόμα απλούστερο, αν λάβουμε υπόψη ότι αυτή η ιδεολογία σκόρπισε τη δυστυχία, τον τρόμο, τον θάνατο σε δεκάδες εκατομμύρια πολίτες στην ιστορική διαδρομή της. Θα έλεγα πως αυτή η αντίθεση είναι και επιβεβλημένη. Θα πρέπει να αποτελεί το μέρος της ταυτότητας κάθε πολίτη που πιστεύει στη φιλελεύθερη δημοκρατία. Να είναι το σήμα κατατεθέν των λεγόμενων αστικών κομμάτων.
Η πανουργία των «προοδευτικών» διανοουμένων έγκειται στο γεγονός πως συνέδεσαν την έννοια του αντικομμουνισμού με τη βία και τα διοικητικά μέτρα του περιορισμού της έκφρασης και των πολιτικών δραστηριοτήτων. Προβάλλουν τεχνηέντως στο παρόν καταστάσεις που επικρατούσαν στην Ελλάδα αμέσως μετά τον Εμφύλιο πόλεμο, τότε που ο βιωμένος αντικομμουνισμός ήταν ένα μαζικό κίνημα λόγω των τραυμάτων που άφησε στην ελληνική κοινωνία η δεκαετία του 1940.
Από το 1974, με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, ο αντικομμουνισμός πλέον κινείται στον χώρο των ιδεών. Στη διανόηση της Δύσης, η εναντίωση σε μια ιδεολογία, που τόσα δεινά προκάλεσε στην ανθρωπότητα, ήταν απολύτως δικαιολογημένη. Έτσι, μεγάλοι διανοητές, όπως ο Φυρέ, ο Σιλόνε, ο Αρόν και ο Κέστλερ, σήκωσαν ψηλά την ιδεολογική σημαία του αντικομμουνισμού. Το συλλογικό έργο «Η Μαύρη βίβλος του κομμουνισμού» αποτελεί το ευαγγέλιο κάθε πολίτη που πιστεύει στην ελευθερία και τη δημοκρατία.
Ανοίγω μια παρένθεση, για να υπενθυμίσω ότι η παρουσίαση αυτού του εμβληματικού έργου στη Θεσσαλονίκη έγινε εκτός του προγραμματισμένου αρχικά πανεπιστημιακού χώρου, καθώς ορδές ερυθροτραμπούκων εισέβαλαν στην αίθουσα και απαγόρευσαν την εκδήλωση. Τελικά, η παρουσίαση έγινε σε κάποιο ξενοδοχείο. Να αναφερθώ για πολλοστή φορά στην τύχη που είχε η κινηματογραφική ταινία «Ελένη».
Όλα αυτά τα περιστατικά και δεκάδες άλλα παρόμοια, γνώρισαν την πλήρη σιωπή της Νέας Δημοκρατίας. Υπό τον φόβο, μήπως κατηγορηθεί για αντικομμουνισμό, σφύριζε αδιάφορα μπροστά στην καταρράκωση θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών από τις ομάδες κρούσης του ΚΚΕ. Αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός της ιδεολογικής ηγεμονίας, που στην προκειμένη περίπτωση έχει προσλάβει όλα τα χαρακτηριστικά της ιδεολογικής τρομοκρατίας.
Σήμερα, αν πεις, με δημόσιο λόγο, ότι είσαι αντικομμουνιστής, κατατάσσεσαι αυτομάτως στους ακραίους, στους γραφικούς, στους «περίεργους», από ένα σύστημα που συγκροτήθηκε επάνω σε μια από τις σταθερές της Μεταπολίτευσης: η ενασχόληση έστω στο επίπεδο της Ιστορίας, με τα πεπραγμένα, με τα εγκλήματα των κομμουνιστών, είναι ίδιον των ακροδεξιών. Τελεία, παύλα και το σύστημα σε εξοβελίζει.
Κλασική περίπτωση η στάση των ευρωβουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, πλην μιας περιπτώσεως, της κυρίας Μισέλ Ασημακοπούλου, στο γνωστό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για το ναζισμό και τον κομμουνισμό. Μήπως είναι καιρός να προβάλλουμε άφοβα τον αντικομμουνισμό μας; Αφορμές μας δίνουν πολλές.
LIBERAL.GR