Σάκης Μουμτζής
Και ο πιο πιστός πολιτικός φίλος του εκλιπόντος τέως πρωθυπουργού θα παραδεχθεί το γεγονός ότι επί των ημερών του πλούτισαν ορισμένα κυβερνητικά στελέχη. Και αυτή δεν είναι μια εκ των υστέρων διαπίστωση, αλλά τότε, σε πρώτο χρόνο, γνώριζε για τις δραστηριότητές τους και έστρεφε αλλού το κεφάλι του. Φοβόταν πως τυχόν κυβερνητικοί και κομματικοί κλυδωνισμοί θα ανέτρεπαν την πορεία προς την Ευρωζώνη που ήταν ο στρατηγικός - εθνικός στόχος. Ήταν δεδομένο - και αυτό φάνηκε και από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 1996, οκτώ μήνες μετά τα Ίμια - πως η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας είχε προτάξει την οικονομική της ευημερία. Αρέσει - δεν αρέσει, αυτή ήταν η πραγματικότητα.
Αλλά αν ο παράνομος πλουτισμός μερικών πρωτοκλασάτων κυβερνητικών παραγόντων ήταν πράξεις προσωπικής διαφθοράς, η συγκρότηση ενός πανίσχυρου μπλοκ οικονομικής εξουσίας από 3-4 επιχειρηματίες με τις ευλογίες όλης της κυβέρνησης Σημίτη - οι λεγόμενοι «εθνικοί πρωταθλητές» - αποτέλεσε την ταφόπλακα του ανταγωνισμού στις ζώνες επιχειρηματικής δράσης τους. Επί του προκειμένου οι προσωπικές ευθύνες του Κώστα Σημίτη είναι σαφώς μεγαλύτερες, διότι αυτό το φαινόμενο συμπύκνωνε τη διαφθορά και τη διαπλοκή και έλαβε μόνιμα χαρακτηριστικά, μέχρι την έλευση της οικονομικής κρίσης.
Νομίζω πως ουδείς καλόπιστος σχολιαστής θα διαφωνήσει με όλα τα παραπάνω.
[ΔΕ: Τα παρακάτω είναι εν μέρει σωστά όσον αφορά τη ροπή του Έλληνα στο εύκολο κέρδος... η καταστροφή του χρηματιστηρίου όμως είναι όλη του Σημίτη αφού επέτρεψε αφενός να μπει ο κάθε απατεώνας στο χρηματιστήριο ή να κάνει αυξήσεις κεφαλαίου με ανύπαρκτους ελέγχους σε εταιρίες και νεοεισηγμένους και αφετέρου ι ίδιος το εξέθρεψε και το χρησιμοποίησε για να κερδίσει τις εκλογές του 2000 προβάλωντας τον τζόγο όπου μπορούσε και αφού κέρδισε τι εκλογές μετά από 6 μήνες το άφησε να καταρρεύσει... δεν χρειάεται να θυμίσουμε τώρα ποιος επέτρεψε πχ στον ξεβράκωτο Μπατατούδη να μπει και να αντλήσει κεφάλαια από το χρηματιστήριο ε απώτερο στόχο να αγοράσει κανάλι]
Το ερώτημα είναι αν οι κυβερνήσεις Σημίτη ευθύνονται και για τα όσα συνέβησαν στο ελληνικό χρηματιστήριο το 1999 - 2000. Για να έχουμε μια καλύτερη εικόνα, ας δούμε πώς ξεκίνησαν τα γεγονότα.
Στην πορεία προς την Ευρωζώνη ήταν απαραίτητη η αποκλιμάκωση του πληθωρισμού, κάτι που έφερε αναπόδραστα και την πτώση των επιτοκίων καταθέσεων - χορηγήσεων. Αίφνης, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες - οι ραντιέρηδες, όπως τους αποκαλούσε ο Ανδρέας - είδαν τα εισοδήματά τους από τις προθεσμιακές καταθέσεις και τα repos να μειώνονται δραματικά. Τότε, περί τα τέλη του 1998, στράφηκαν μαζικά προς το χρηματιστήριο προς αναζήτηση μεγαλύτερων αποδόσεων. Αυτή η εισροή σημαντικών κεφαλαίων οδήγησε την κυβέρνηση Σημίτη να θεσμοθετήσει τις ΕΛΔΕ και τις ΑΕΛΔΕ, καθώς οι παραδοσιακές χρηματιστηριακές εταιρείες αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στον αυξημένο όγκο κεφαλαίων. Ήταν μια πραγματική ανάγκη της αγοράς.
Έτσι, σχεδόν, κάθε γειτονιά είχε το 1999 τη δική της χρηματιστηριακή εταιρεία, από μαθητευόμενους μάγους. Η συνέχεια είναι γνωστή. Το ερώτημα είναι τι θα μπορούσε να κάνει ένας πρωθυπουργός μπροστά σε αυτό το μαζικό φαινόμενο.
Μόνον άσχετοι και κλινικά ανόητοι θα υποστήριζαν πως θα έπρεπε να επισημάνει δημοσίως του κινδύνους που ενέχει η χρηματιστηριακή δραστηριότητα. Αν το έκανε, ακαριαία το χρηματιστήριο θα κατέρρεε και όλοι θα τον κυνηγούσαν για την οικονομική τους καταστροφή. Να θυμίσω πως και ο αρχηγός τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε μιλήσει στο Ζάππειο, στις αρχές Σεπτεμβρίου 1999 «πως το μέλλον του χρηματιστηρίου - κοντινό και απώτερο - θα είναι ανθηρό».
Επίσης, όταν άρχισε η πτώση του, στα τέλη Σεπτεμβρίου 1999, όλοι μα όλοι, ζητούσαν από την κυβέρνηση να στηρίξει το χρηματιστήριο με κρατικά κεφάλαια. Η υπόθεση «ελληνικό χρηματιστήριο 1999 - 2000», ήταν μια κατάσταση που είχε οικονομικές ρίζες, μετατράπηκε όμως στο τέλος σε ένα σημαντικό κοινωνικό πρόβλημα. Η ανθρώπινη απληστία, η έλλειψη χρηματιστηριακής «παιδείας» και οι δηλώσεις επιφανών οικονομικών παραγόντων για 7 - 10.000 μονάδες, ενώ είχε αρχίσει η πτώση, όλα αυτά οδήγησαν εκεί που οδήγησαν.
Είναι εντελώς ανθρώπινο όσοι έχασαν τα λεφτά τους να αναζητούν αλλού τις ευθύνες και όχι στο μυαλό τους.
liberal.gr