Η παράσταση της αντιπολίτευσης, ενώ είναι φοβερά διασκεδαστική, ταυτοχρόνως σε γεμίζει θλίψη
Αν εξαιρέσουμε την αμετακίνητη (κάποιοι μπορεί να πουν και αμετανόητη) Αρχηγό του Μπιμπίλα, που (στο πλαίσιο της αντίληψης πως ό,τι δεν την επιβεβαιώνει είναι ποινικώς κολάσιμο) ζήτησε να ελεγχθεί ποινικά ο καθηγητής Καρώνης, στα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης έχει ανέβει η σπαρταριστή φαρσοκωμωδία «Ποιο ξυλόλιο και ποια βαγόνια και ποιοι παραπάνω νεκροί;», η οποία, ενώ είναι φοβερά διασκεδαστική, ταυτοχρόνως σε γεμίζει θλίψη, αφού συνειδητοποιείς ότι οι πολιτικοί που φιλοδοξούν να αποτελέσουν την εναλλακτική στη ΝΔ και τον Μητσοτάκη είναι στην πλειονότητά τους άνθρωποι που δεν έχουν την πνευματική ικανότητα να συνειδητοποιήσουν ότι όσα λένε μαγνητοσκοπούνται και ηχογραφούνται και ότι με το να πουλάς τρέλα όχι μόνο δεν γλιτώνεις αλλά εξευτελίζεσαι.
Στην παράσταση μεγάλος πρωταγωνιστής είναι ο Κυριάκος ο Βελόπουλος ο οποίος, αφού πρωταγωνίστησε στην επιχείρηση να πεισθεί η κοινή γνώμη ότι εξαϋλώθηκαν βαγόνια, ότι οι νεκροί ήταν πάνω από 100 και ότι υπήρχε κάποιο ύποπτο φορτίο, τώρα, με τραμπική άνεση, αναρωτιέται «πείτε μου πότε είπα ότι υπήρχαν νεκροί παραπάνω», «πότε είπα για τα παραπάνω βαγόνια» και «πότε είπα εγώ εδώ μέσα (εννοεί τη Βουλή) 25 τόνοι ξυλόλιο». Για να πω και του Βελόπουλου το δίκιο, τον έχω ακούσει να φτάνει μέχρι τους 15 τόνους και δεν αποκλείω τους υπολογισμούς του για τους κρυφούς νεκρούς, που τους έβγαζε 53, ή τις απορίες του για τα εξαϋλωμένα βαγόνια, να τα έχω δει στον ύπνο μου στο ίδιο όνειρο που έβλεπα και τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Χριστοδουλάκη να ψάχνει κι αυτός για βαγόνια.
Οι υπόλοιποι πασόκοι παίζουν κι αυτοί στην παράσταση επιμένοντας ότι ποτέ το ΠΑΣΟΚ δεν είπε για ξυλόλιο, λες και το θέμα ήταν ο τύπος της «εύφλεκτης ουσίας» και όχι η επιμονή του προέδρου Νίκου στην ύπαρξή της. Βέβαια οι πασόκοι έχουν ένα ελαφρυντικό, καθώς κάπως πρέπει να υπερασπιστούν τις αστοχίες του μητσοτακοστηριχτή αρχηγού τους, προκειμένου να μην κατηγορηθούν για υπονόμευση. Είμαι σίγουρος ότι οι μισοί θα ήθελαν να πουν «τόσα καταλαβαίνει ο Ανδρουλάκης, τόσα λέει», αλλά με βαριά καρδιά προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Στον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι πιο μπλεγμένα, καθώς η ελεύθερη πτώση του κόμματος δίνει το ελεύθερο στον καθένα να κάνει ό,τι του κατέβει. Προσωπικά ξεχώρισα τον πονηρό σύντροφο Ζαχαριάδη, ο οποίος, με ύφος παρθένας που την κατηγορούν για τον αριθμό των εραστών της, είπε «εμείς ερωτήσεις κάναμε». Ερωτήσεις όπως εκείνη του συντρόφου προέδρου Φάμελου, που μέσα στη Βουλή ρωτούσε τι σχέση έχει ο θάνατος του γιου της δικαστικού με το έγκλημα των Τεμπών. Ερωτήσεις που, όπως ο πονηρός Κώστας λογικά θα ξέρει, θέτουν τα θέματα (φανταστείτε ας πούμε να ρωτήσει κάποιος έναν πολιτικό «μήπως είστε αλκοολικός;» και μετά να πει «εγώ μια ερώτηση έκανα, δεν είπα ότι έχετε την οποιαδήποτε σχέση με τον αλκοολισμό»). Και αν θέλετε τη γνώμη μου, κακώς ο σύντροφος Ζαχαριάδης δεν πρόσθεσε και ένα «τις ερωτήσεις τις κάναμε από ενδιαφέρον και για να δώσουμε την ευκαιρία στην κυβέρνηση να διαψεύσει τη συνωμοσιολογία που δηλητηριάζει την πολιτική σκηνή», αλλά ίσως την επόμενη φορά που θα ερωτηθεί σχετικά να το ξεστομίσει. Σημασία έχει πως και αυτός και όλοι οι άλλοι δεν διακίνησαν ποτέ καμία θεωρία συνωμοσίας. Και μπράβο τους.
Μάνος Βουλαρίνος
https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/904414/xulolio-poio-xulolio-poios-eipe-gia-xulolio/