Οσοι πολίτες πιστεύουν ότι το ξύλο δεν βγήκε απαραιτήτως από τον Παράδεισο, παρακολουθούν έντρομοι ένα ξύλο χωρίς Παράδεισο
Αντιλαμβάνομαι ότι για το πρόβλημα της βίας και της ανασφάλειας στα Πανεπιστήμια διατυπώνονται δύο απόψεις.
Η μία λέει ότι τα Πανεπιστήμια πληρώνουν τη μακρόχρονη παραμέλησή τους από την ακαδημαϊκή κοινότητα, τα όργανα διοίκησης, τους φοιτητές, τα κόμματα, την Αστυνομία, τις κυβερνήσεις.
Από όλους, δηλαδή.
Η άλλη υποστηρίζει πως τα Πανεπιστήμια αποτελούν μέρος μιας κοινωνίας που είναι εξ ορισμού βίαιη και άδικη.
Είναι λογικό λοιπόν να ενυπάρχει βία και σε αυτά. Η εκπαίδευση άλλωστε αποτελεί πεδίο κοινωνικοποίησης και αγωνιστικής έξαψης. Δεν είναι θερμοκήπιο.
Η πρώτη άποψη είναι ιδιαίτερα οδυνηρή για τη δημοκρατία μας αλλά πολλαπλά βάσιμη. Αφήνει τουλάχιστον την ελπίδα ότι μπορεί να διορθωθεί η κατάσταση εφόσον εκλείψει η παραμέληση.
Η δεύτερη υπηρετεί ένα βολικό ιδεολόγημα, το οποίο επιπροσθέτως δεν αφήνει καμία προοπτική διόρθωσης. Η κατάσταση θα διορθωθεί όταν εκλείψουν από την κοινωνία η βία και η αδικία. Ζήσε Μάη μου…
Εως τότε τα Πανεπιστήμια είναι καταδικασμένα να λειτουργούν ως πεδία μάχης.
Οσοι πολίτες πιστεύουν ότι το ξύλο δεν βγήκε απαραιτήτως από τον Παράδεισο, παρακολουθούν έντρομοι ένα ξύλο χωρίς Παράδεισο.
Αρκούν τα περιστατικά βίας στη Νομική και στην Πολυτεχνειούπολη των τελευταίων ημερών για να υπογραμμίσουν ότι αυτό το ακαδημαϊκό περιβάλλον είναι ανάξιο της δημοκρατίας μας και κυρίως των παιδιών μας.
Τα οποία πάνε στα Πανεπιστήμια για να μορφωθούν και όχι για να οργανωθούν σε συμμορίες, ούτε σε αντάρτικο πόλης.
Η κυβέρνηση δίνει την εντύπωση ότι αντιλήφθηκε το πρόβλημα. Καθυστερημένα αλλά μακάρι.
Μόνο που η αντιμετώπισή του παρουσιάζει μια διαχρονική ατέλεια. Δεν υπόκειται σε ρυθμίσεις νόμου διότι τον νόμο στα Πανεπιστήμια ουδείς τον εφαρμόζει.
Η κατάργηση του ασύλου και η εκδίωξη των τραμπούκων ισχύει από το 2021. Η διαγραφή των αιώνιων φοιτητών από το 2023. Η περίφημη «πανεπιστημιακή αστυνομία», αιωνία της η μνήμη.
Αλλά κανείς ακαδημαϊκός παράγων, ούτε η ίδια η κυβέρνηση, δεν δείχνει ενδιαφέρον να εφαρμόσει τους νόμους που έχουν ψηφιστεί και από την ίδια την κυβέρνηση.
Ετσι τα Πανεπιστήμια συνεχίζουν να λειτουργούν περίπου ως ανεξέλεγκτες πολιτείες.
Δεν ξέρω αν η όψιμη αποφασιστικότητα θα διαρκέσει και αν θα αποδώσει.
Αντιλαμβάνομαι όμως ότι τα Πανεπιστήμια βρίσκονται αντιμέτωπα με μια λήξη χρόνου. Το καλαμπούρι δεν μπορεί να συνεχιστεί.
Οχι μόνο επειδή απαξιώνουν το ακαδημαϊκό προσωπικό και τους φοιτητές τους. Αλλά επειδή η έλευση των ιδιωτικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και φυσικά η ίδια η ζωή θα τα υποχρεώσουν να ανταποκριθούν στον ανταγωνισμό.
Κι εκεί να δεις πόσο ξύλο έχει ο Παράδεισος!
ΤΟ ΒΗΜΑ