Ο πολυκατακερματισμός και η ρευστότητα που επικρατούν στον χώρο της αντιπολίτευσης, σε συνδυασμό με την αδυναμία και την απροθυμία για συνεργασία των υπαρχόντων κομμάτων, γεννά την ανάγκη «κάτι νέου». Εξ ου π.χ. και οι συζητήσεις για το «κόμμα Σαμαρά», για το «θριαμβευτικό» come back του «χαρισματικού» Α. Τσίπρα και για τα φημολογούμενα σχέδια Π. Πολάκη-Ν. Παππά ή να κερδίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο Συνέδριο και να συνταξιοδοτήσουν τον Σ. Φάμελλο ή να κάνουν νέο «αριστερό» κόμμα, πραγματικά «ριζοσπαστικό».
Ουσιαστικά η αντιπολίτευση έχει γίνει ένα «απέραντο καφενείο», στο οποίο πολλοί πάνε, κάνουν χαλαρές συζητήσεις και αποχωρούν, χωρίς να έχουν αποκομίσει κάτι που να δείχνει πως διαμορφώνεται μια στοιχειωδώς σοβαρή και ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση. Σχεδόν ποτέ δεν έχει βγει κάτι ουσιαστικό από κάποιο καφενείο, το οποίο μπορεί να υποκαταστήσει την αρχαία αγορά. Πρόκειται για κανονικό «χασομέρι»; Εν μέρει ναι, ωστόσο υπάρχει και μια γνήσια αγωνία η πολιτική ζωή της χώρας να μην έχει μόνο ένα πόλο εξουσίας. Αλλά αυτή η αγωνία δείχνει καταδικασμένη να μείνει αδικαίωτη.
Καθώς τα βαθύτερα αίτια είναι άλλα. Το ΠΑΣΟΚ κατάλαβε ότι η ταύτισή του με τις θεσμικές ακρότητες της Ζ. Κωνσταντοπούλου και τον αδίστακτο ακτιβισμό του ΣΥΡΙΖΑ, του έκανε πολύ μεγάλη ζημιά, η οποία θέλει και κόπο και χρόνο για να αποκατασταθεί. Το ξέκοψε από τους κεντρώους ψηφοφόρους, οι οποίοι έχουν αναπτύξει αλλεργία για τέτοιες συμπεριφορές, αλλά και με τον μηδενισμό τού «όχι σε όλα». Αρα το ΠΑΣΟΚ βγαίνει από την εξίσωση της συνεργασίας και το άθροισμα που απομένει είναι μικρότερο από την ούτως ή άλλως απλοϊκή πρόσθεση ποσοστών και μένει στον στόχο του δεύτερου κόμματος.
Οι πολιτικές διαφορές μεταξύ των κομμάτων, τα οποία έστω εν δυνάμει θα μπορούσαν να συνασπιστούν, είναι μεγάλες: Από το νόμισμα έως την παραμονή στην Ε.Ε. και τα εθνικά θέματα. Χάος κανονικό τα χωρίζει. Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο παράδειγμα, η αδυναμία της αντιπολίτευσης να συμφωνήσει σε ένα κοινό ψήφισμα για τη Γάζα, από το οποίο λείπει εντελώς η Χαμάς και η τρομοκρατική επίθεση εναντίον αμάχων Ισραηλινών στις 7/10/2022.
Λείπει η πολιτική βάση, λείπει και το πρόσωπο, το οποίο θα μπορούσε να ενώσει και να εμπνεύσει. Οσο πολυέξοδο rebranding κι αν κάνει ο Α. Τσίπρας, είναι ένα ανεπανόρθωτα φθαρμένο πολιτικό προϊόν. Ο Α. Σαμαράς δεν πρόκειται να κάνει το βήμα, αν δεν υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι μπορεί να κάνει ένα κόμμα που θα υπερβαίνει το 10%. Η Ζ. Κωνσταντοπούλου, όσο βγαίνει η τραγωδία των Τεμπών από την κορυφή της ατζέντας -ήδη έχει υποχωρήσει πολύ, μετά την κατάρρευση της συνωμοσιολογίας- θα μένει μόνο με τον εισαγγελικό λόγο και την επιδίωξη να βάζει κόσμο στη φυλακή. Για την καθημερινότητα και τα υπαρκτά προβλήματα της κοινωνίας έχει να προσφέρει μόνο προσποιητές καρδούλες και ένα αριστερίστικο λόγο, που αφήνει αδιάφορη τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Κι αυτό έχει αρχίσει να φαίνεται και σε όλες τις μετρήσεις. Ξεφουσκώνει.
Το ΚΚΕ ούτε μπορεί ούτε θέλει να κυβερνήσει. Και ο Κ. Βελόπουλος θέλει το μαγαζάκι του για να έχει πολιτικό μεροκάματο και πέραν τούτου ουδέν.
Εν τέλει η εικόνα της αντιπολίτευσης παραπέμπει ουσιαστικά στο «απορία ψάλτου βηξ», μόνο που δεν υπάρχει ψάλτης και ο βήχας είναι μια ακατάσχετη πολυλογία, χωρίς νόημα.
Στο τραπέζι παραμένει μόνο μια κυβερνητική πρόταση: Η Ν.Δ. Η οποία έχει να παλέψει μόνο με τον κακό εαυτό της και τα πραγματικά προβλήματα της καθημερινότητας των πολιτών.
ΠΟΙΟΣ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟ CASUS BELLI;
Είναι τουλάχιστον περίεργο ο Ν. Ανδρουλάκης να υποβαθμίζει τόσο πολύ τη σημασία της άρσης του casus belli που ζήτησε ο Κ. Μητσοτάκης, προκειμένου να ενταχθεί η Τουρκία στα ευρωπαϊκά προγράμματα άμυνας. De facto, αυτή η υποβάθμιση ακούγεται ευχάριστα στα αφτιά του Τ. Ερντογάν. Πόσω μάλλον όταν ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Τομάς Ρενιέ, αρμόδιος για θέματα Αμυνας, αναφέρθηκε σαφώς στο άρθρο 16, σύμφωνα με το οποίο η συμμετοχή μιας τρίτης χώρας μπορεί να αποκλειστεί, αν η εν λόγω τρίτη χώρα θέτει άμεση απειλή στην άμυνα και την ασφάλεια ενός κράτους-μέλους της Ε.Ε.;
Μόλις χθες η Τουρκία ζήτησε «ευνοϊκότερες συνθήκες» για τη συμμετοχή της στο SAFE, θεωρώντας προφανώς ότι οι υπάρχουσες, που συμπεριλαμβάνουν και το ελληνικό και κυπριακό βέτο, δεν είναι αρκούντως ευνοϊκές. Ενώ χθες ο υπουργός Αμυνας, Ν. Δένδιας ,μίλησε ευθέως για «τεχνάσματα» από «ορισμένους εταίρους», ώστε «να μη απαιτείται ομοφωνία των μελών της Ε.Ε. για τη συμφωνία με τρίτες χώρες. Και μάλιστα, αν αυτό συμβεί, χωρίς να ακυρώσει η τουρκική Βουλή το casus belli εναντίον της Ελλάδας, παρά τη δήλωση του Ελληνα πρωθυπουργού και κατά παράβαση των νομικά ορθών αιτιάσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου».
Προς τι αυτή η χρήσιμη για την Τουρκία απαξίωση της ελληνικής αξίωσης για άρση του casus belli; Προς τι τα έωλα επιχειρήματα, του τύπου «κι αν το άρουν τι τους εμποδίζει να το ξαναβάλουν μετά;» λες και η λειτουργία της Ε.Ε. είναι επιτραπέζιο παιχνίδι σαν τη «Μονόπολη» και δεν διέπεται από θεσμικό πλαίσιο;
Ο Κ. Βελόπουλος πουλάει «πατριωτισμό» και λογικά βρίσκει παντού σενάρια μειοδοσίας. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα πρόβλημα να μεταλλάσσεται από ανοιχτά φιλότουρκος σε τουρκοφάγο. Καμία έκπληξη. Σε αντίθεση με τον Ν. Ανδρουλάκη, ο οποίος σε μια καταφανώς δύσκολη συνθήκη απαξιώνει το βασικό χαρτί της χώρας, το οποίο στα λόγια αποτελεί εθνική θέση.
Τι τρέχει;
Λίγες ημέρες μετά το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας – Αιγύπτου, στο οποίο πήραν μέρος οι επικεφαλής των δύο χωρών, Κ. Μητσοτάκης και Αλ Σίσι, και υπήρξε συμφωνία για τη Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά, ήρθε μια δικαστική απόφαση αιγυπτιακού δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία η ιστορική Μονή περνάει στα χέρια του αιγυπτιακού δημοσίου και οι μοναχοί της απειλούνται με απέλαση.
Το ελληνικό ΥΠΕΞ αντέδρασε άμεσα ζητώντας την τήρηση των συμφωνηθέντων, ενώ στο Μ. Μαξίμου υπήρξε αιφνιδιασμός και εκνευρισμός. Το κρίσιμο ερώτημα που απασχολεί είναι αν πρόκειται για την απόφαση κάποιου δικαστή, η οποία μπορεί να αλλάξει, ή αν σηματοδοτεί κάτι σημαντικότερο. Προς το παρόν επικρατεί η πρώτη εκδοχή…
Ο Κ. Καραμανλής παίρνει θέση και λύνει το «πρόβλημα»
Σκέψεις και συζητήσεις έχουν γίνει μεταξύ μιας μικρής ομάδας βουλευτών της Ν.Δ., αν πρέπει να ψηφίσουν την πρόταση του κόμματος για τη συγκρότηση Προανακριτικής Επιτροπής για την έρευνα ποινικών ευθυνών του Κ. Καραμανλή σε βαθμό πλημμελήματος. Το Μ. Μαξίμου δεν δείχνει ανησυχία για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, το οποίο θα σήμαινε ότι αν δεν περάσει η πρόταση της Ν.Δ. δεν μπορεί να συγκροτηθεί Προανακριτική Επιτροπή για τον πρώην υπουργό. Δεδομένου μάλιστα ότι είναι αριθμητικά αδύνατον να περάσει οποιαδήποτε άλλη πρόταση (ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΡΙΖΑ, αν κατατεθεί). Η πρόταση του ΠΑΣΟΚ που ζητά έρευνα για ενδεχόμενο κακούργημα του Κ. Καραμανλή και ακόμα περισσότερο η πιθανή πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ που ζητά και την παραπομπή του πρωθυπουργού, δεν μπορούν να συγκεντρώσουν σε καμία περίπτωση 151 ψήφους. Σε αυτή την περίπτωση θα είχαμε… συγκάλυψη.
Ομως η μη ανησυχία του Μ. Μαξίμου, εκτός από τις συζητήσεις που έχουν γίνει, φαίνεται ότι έχει στα χέρια του ένα ισχυρό χαρτί: Ο πρώην υπουργός -πιθανώς κατά τη διάρκεια της συζήτησης και της ψήφισης των προτάσεων- φέρεται αποφασισμένος να ζητήσει τον έλεγχό του απ’ ευθείας από τον φυσικό δικαστή (Δικαστικό Συμβούλιο). Οπότε είναι μάλλον απίθανο και οξύμωρο, όσοι «γαλάζιοι» βουλευτές σκέπτονταν να μην ψηφίσουν της πρόταση της Ν.Δ., γιατί θεωρούν ότι δεν υπάρχουν ισχυρά στοιχεία εναντίον του, να αγνοήσουν την επιθυμία του ίδιου του Κ. Καραμανλή…
Μπάμπης Παπαπαναγιώτου