Όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι από εσάς, απόλαυσα την ομιλία στην οποία ο υπουργός Φλωρίδης περιέγραψε τις πρακτικές της Ζωής της Κωνσταντοπούλου. Είναι πάντα ευχάριστο να ξεσκεπάζονται οι πολιτικοί που αρνούνται να κατέβουν από τη θέση του δημόσιου κατήγορου και που σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι θα συνέβαινε αν είχαν στη διάθεση τους μια γκιλοτίνα (ρητορική η απορία, όλοι ξέρουμε τι θα συνέβαινε). Φοβάμαι βέβαια ότι αυτό που θα ήταν καταστροφικό για έναν άλλο πολιτικό ίσως να μη στοιχίσει ιδιαιτέρως στην αρχηγό του Μπιμπίλα. Βλέπετε το κοινό στο οποίο απευθύνεται δε μοιάζει να έχει ιδιαίτερες ευαισθησίες, αλλά και πάλι ελπίζω ότι η υπεράσπιση ενός βιαστή και η στα όρια του βασανισμού ταλαιπωρία των θυμάτων του ίσως να ξυπνήσει κάποιους από τους επίδοξους ψηφοφόρους της οι οποίοι ενδεχομένως να παρασύρθηκαν νομίζοντας ότι έχουν να κάνουν απλώς με μια παρορμητική σταυροφόρο.
Όμως πέρα από την προσωπική ικανοποίηση του κάθε πολίτη που προτιμά τη δημοκρατία και που δεν αντιλαμβάνεται τη δικαιοσύνη ως την επικράτηση του πιο φωνακλά ή του πιο αδίστακτου, η διήγηση του Φλωρίδη είναι ένας κόλαφος όχι μόνο για την Κωνσταντοπούλου, αλλά και για τους ίδιους τους δικαστές.
Μπορεί η κόρη του Νίκου του Κωνσταντόπουλου να χρησιμοποίησε χωρίς δισταγμό κάθε μέσο που είχε στη διάθεση της για να υπερασπιστεί έναν βιαστή, αλλά τα μέσα αυτά της τα παρείχε ο νόμος και τα χρησιμοποίησε χάρη στην ανοχή των δικαστών της υπόθεσης (και ίσως και του Άρειου Πάγου που υποτίθεται ότι εποπτεύει τη λειτουργία των δικαστηρίων). Θέλω να πω πως μπορεί η συνήγορος του βιαστή να ζητούσε αναβολές βασανιστικές για τα θύματα του πελάτη της, αλλά το δικαστήριο δεν είχε καμία υποχρέωση να τις δώσει. Μπορεί η Κωνσταντοπούλου να χρησιμοποιούσε τρόπους για να κρατήσει η δίκη όσο το δυνατόν περισσότερο, ελπίζοντας στην εξάντληση των θυμάτων, αλλά χωρίς την ανοχή των δικαστών δεν θα κατάφερνε απολύτως τίποτα. Και εννοείται πως η στάση των δικαστών είναι πολύ πιο ανησυχητική από τη στάση μιας συνηγόρου, όσο αδίστακτη κι αν είναι.
Οι διάφορες Κωνσταντοπούλου δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα αν απέναντι τους δεν είχαν δικαστές που είναι πρόθυμοι να υποκύψουν στις απαιτήσεις τους και υπό αυτή την έννοια, το ποιόν της αρχηγού του Μπιμπίλα είναι πολύ μικρότερο πρόβλημα από το ποιόν των δικαστών και των νομοθετών. Κατανοώ έναν άνθρωπο που μπορεί να φοβάται απέναντι έναν δικηγόρο που δεν φαίνεται να σταματά μπροστά σε τίποτα αλλά αυτός ο άνθρωπος δεν πρέπει να δικάζει και μετά να τρέχει να κρυφτεί πίσω από τα φουστάνια του συνδικαλιστικού του οργάνου που βγάζει ανακοινώσεις εναντίον δικηγορικών πρακτικών χωρίς να τολμά να κατονομάζει αυτούς που τις ακολουθούν.
Αν οι δικαστές επιθυμούν τον σεβασμό μας θα πρέπει πρώτα να αποκτήσουν αυτοσεβασμό και όταν έρχονται αντιμέτωποι με αθέμιτες πρακτικές να χρησιμοποιούν την εξουσία που έχουν για να τις εμποδίζουν. Διαφορετικά ας βρουν μια άλλη δουλειά να κάνουν. Και μπράβο τους.
Μάνος Βουλαρίνος
https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/910246/kala-i-konstadopoulou-oi-dikastes/