Μουσουλμάνοι του Καυκάσου που εντάχθηκαν στη Βέρμαχτ - Το 845 Γερμανοαραβικό Τάγμα Πεζικού και η δράση του στην Ελλάδα - Οι μάχες των Αράβων με τους άνδρες του ΕΛΑΣ - Δολοφονίες, λεηλασίες, βιασμοί, κτηνοβασίες - Πήραν μέρος Άραβες στη σφαγή του Διστόμου;
Ένα από τα θέματα που δεν έχει απασχολήσει, τουλάχιστον με βάση όσα γνωρίζουμε, σε μεγάλο βαθμό τους Έλληνες ιστορικούς είναι η συμμετοχή ή μη Αράβων εθελοντών στο πλευρό των Γερμανών κατά τη διάρκεια της Κατοχής στην Ελλάδα. Με αφορμή και το σχόλιο ενός αναγνώστη σε πρόσφατο άρθρο μας αναζητήσαμε στοιχεία στο ίντερνετ για το θέμα αυτό. Τα στοιχεία, στα ελληνικά δημοσιεύματα είναι πενιχρά, ενώ κάποιοι αμφισβητούν ακόμα και την παρουσία Αράβων στην Ελλάδα στη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής.
Αντίθετα, η ξένη βιβλιογραφία είναι πλουσιότερη και πιο αποκαλυπτική. Ακόμα κι αν κάποιοι θεωρήσουν αμφισβητούμενα όσα γράφονται στη Wikipedia, το άρθρο του axishistory.com με τίτλο Deutsche-Arabische Bataillon nr 845 («Γερμανο-Αραβικό Τάγμα υπ’ αριθμ. 845»), αλλά, κυρίως η αποτελούμενη από 32 σελίδες μελέτη του Antonio J. Munoz με τίτλο «Lions of the dessert: Arab Volunteers in the German Army 1941-1945»(«Λιοντάρια της ερήμου: Άραβες εθελοντές στον γερμανικό στρατό 1941-1945) που συνοδεύεται από φωτογραφίες με πληροφορίες για το τι απεικονίζεται σε αυτές και το άρθρο του warhistory.org με τίτλο «Muslims in the Wehrmacht» («Μουσουλμάνοι στη Βέρμαχτ»), δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι Μουσουλμάνοι, τόσο από τις χώρες του Καυκάσου, όσο και από τη Βόρεια Αφρική, πήραν μέρος στην Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Γερμανών.
Εντύπωσε μας προκάλεσε η ιδιαίτερη εκτίμηση που έτρεφε ο Χίτλερ για τους Μουσουλμάνους μαχητές, στην οποία θα αναφερθούμε εκτενέστερα στη συνέχεια. Φυσικά, βασική αιτία για όσα θα διαβάσετε στη συνέχεια είναι η διαμάχη για την περιοχή της Παλαιστίνης, στην οποία εμπλέκονται (και σ’ αυτή…) οι Βρετανοί.
Αντίθετα, η ξένη βιβλιογραφία είναι πλουσιότερη και πιο αποκαλυπτική. Ακόμα κι αν κάποιοι θεωρήσουν αμφισβητούμενα όσα γράφονται στη Wikipedia, το άρθρο του axishistory.com με τίτλο Deutsche-Arabische Bataillon nr 845 («Γερμανο-Αραβικό Τάγμα υπ’ αριθμ. 845»), αλλά, κυρίως η αποτελούμενη από 32 σελίδες μελέτη του Antonio J. Munoz με τίτλο «Lions of the dessert: Arab Volunteers in the German Army 1941-1945»(«Λιοντάρια της ερήμου: Άραβες εθελοντές στον γερμανικό στρατό 1941-1945) που συνοδεύεται από φωτογραφίες με πληροφορίες για το τι απεικονίζεται σε αυτές και το άρθρο του warhistory.org με τίτλο «Muslims in the Wehrmacht» («Μουσουλμάνοι στη Βέρμαχτ»), δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι Μουσουλμάνοι, τόσο από τις χώρες του Καυκάσου, όσο και από τη Βόρεια Αφρική, πήραν μέρος στην Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Γερμανών.
Εντύπωσε μας προκάλεσε η ιδιαίτερη εκτίμηση που έτρεφε ο Χίτλερ για τους Μουσουλμάνους μαχητές, στην οποία θα αναφερθούμε εκτενέστερα στη συνέχεια. Φυσικά, βασική αιτία για όσα θα διαβάσετε στη συνέχεια είναι η διαμάχη για την περιοχή της Παλαιστίνης, στην οποία εμπλέκονται (και σ’ αυτή…) οι Βρετανοί.
Η «βρετανική εντολή» για την Παλαιστίνη
Μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Σύμμαχοι αποφάσισαν να θέσουν την Παλαιστίνη υπό βρετανικό έλεγχο (British Mandate of Palestine, δηλ. Βρετανική Εντολή της Παλαιστίνης), στο Συνέδριο του Σαν Ρέμο, τον Απρίλιο του 1920. Έχουμε αναφερθεί εκτενώς στα γεγονότα που μεσολάβησαν ως την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε άρθρο μας με τίτλο «Από την Παλαιά Διαθήκη μέχρι και σήμερα η διαμάχη Αράβων-Εβραίων-Ο ρόλος ΗΠΑ και Βρετανίας στη δημιουργία του Ισραήλ», στις 16/10/2023. Το 1939, η Μ. Βρετανία με μια πολιτική δήλωση, τη «Λευκή Βίβλο» κοινοποίησε ότι η Βρετανική Εντολή θα τερματιστεί σε δέκα χρόνια και η Παλαιστίνη θα γίνει τελείως ανεξάρτητη. Η εβραϊκή μετανάστευση θα περιοριζόταν σε 15.000 άτομα ως το 1944 και στη συνέχεια θα γινόταν μόνο με αραβική συναίνεση, κάτι μάλλον απίθανο . Η «Λευκή Εντολή» άφησε και τις δύο πλευρές δυσαρεστημένες. Κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ οι περισσότερες αραβικές χώρες παρέμειναν ουδέτερες.
Κάποιοι από τους ηγέτες τους όμως προσέγγισαν τους Ναζί ελπίζοντας ότι αυτοί θα απελευθέρωναν τον αραβικό κόσμο από τον βρετανικό ιμπεριαλισμό, αλλά και από τον Σιωνισμό. Οι Εβραίοι της Παλαιστίνης βέβαια είχαν ως μοναδική επιλογή, τη συστράτευσή τους με τις συμμαχικές δυνάμεις, καθώς γνώριζαν ότι τυχόν επικράτηση των Γερμανών θα σήμαινε πιθανότατα τον αφανισμό τους. Οι Σιωνιστές, με τη συμβουλή του διευθυντή της Εβραϊκής Υπηρεσίας (και μετέπειτα πρώτου Προέδρου του Ισραήλ) Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν συμφώνησαν ότι «πρέπει να βοηθήσουμε τους Βρετανούς στον πόλεμο σαν να μην υπήρξε καν η Λευκή Βίβλος και πρέπει να αντισταθούμε σε αυτή σαν να μην υπήρξε πόλεμος». Έτσι, χιλιάδες Εβραίοι από την Παλαιστίνη κατατάχτηκαν στις βρετανικές ένοπλες δυνάμεις αναλαμβάνοντας μάλιστα ιδιαίτερα επικίνδυνες αποστολές, ενώ κάποιοι άλλοι ανέλαβαν να διασώσουν Εβραίους από ευρωπαϊκές περιοχές που βρίσκονταν κάτω από την κατοχή των Γερμανών και των συμμάχων τους (Πηγή: Arthur Goldschmidt Jr. – Aomar Boum, («ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ», Εκδόσεις επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2016).
Γιατί ο Χίτλερ εκτιμούσε τους Μουσουλμάνους πολεμιστές;
Κάποιοι από τους ηγέτες τους όμως προσέγγισαν τους Ναζί ελπίζοντας ότι αυτοί θα απελευθέρωναν τον αραβικό κόσμο από τον βρετανικό ιμπεριαλισμό, αλλά και από τον Σιωνισμό. Οι Εβραίοι της Παλαιστίνης βέβαια είχαν ως μοναδική επιλογή, τη συστράτευσή τους με τις συμμαχικές δυνάμεις, καθώς γνώριζαν ότι τυχόν επικράτηση των Γερμανών θα σήμαινε πιθανότατα τον αφανισμό τους. Οι Σιωνιστές, με τη συμβουλή του διευθυντή της Εβραϊκής Υπηρεσίας (και μετέπειτα πρώτου Προέδρου του Ισραήλ) Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν συμφώνησαν ότι «πρέπει να βοηθήσουμε τους Βρετανούς στον πόλεμο σαν να μην υπήρξε καν η Λευκή Βίβλος και πρέπει να αντισταθούμε σε αυτή σαν να μην υπήρξε πόλεμος». Έτσι, χιλιάδες Εβραίοι από την Παλαιστίνη κατατάχτηκαν στις βρετανικές ένοπλες δυνάμεις αναλαμβάνοντας μάλιστα ιδιαίτερα επικίνδυνες αποστολές, ενώ κάποιοι άλλοι ανέλαβαν να διασώσουν Εβραίους από ευρωπαϊκές περιοχές που βρίσκονταν κάτω από την κατοχή των Γερμανών και των συμμάχων τους (Πηγή: Arthur Goldschmidt Jr. – Aomar Boum, («ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ», Εκδόσεις επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2016).
Γιατί ο Χίτλερ εκτιμούσε τους Μουσουλμάνους πολεμιστές;
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει μια μάλλον άγνωστη πτυχή της προσωπικότητας του Αδόλφου Χίτλερ: η ιδιαίτερη εκτίμηση που έτρεφε για τους Μουσουλμάνους.
Τους θεωρούσε ως τους μόνους αξιόπιστους στρατιώτες και υποστήριζε τη στρατολόγησή τους άνευ όρων. Σε συζήτηση στις 12 Δεκεμβρίου 1942 στο στρατιωτικό του αρχηγείο, για την ένταξη στη Βέρμαχτ μη Ρώσων εθελοντών εξέφρασε τις αμφιβολίες του για τους Γεωργιανούς και τους Αρμένιους και τόνισε: «Θεωρώ ασφαλείς (σίγουρους) μόνο τους Μουσουλμάνους. Όλοι οι άλλοι είναι μη ασφαλείς (δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη)». Γιατί όμως ο Χίτλερ έδειχνε αναφανδόν την προτίμησή του προς τους Μουσουλμάνους;
Οι λόγοι ήταν οι εξής: είχε θετικές ιδεολογικές απόψεις για το Ισλάμ, ενώ μπορεί να επηρεάστηκε από τις εμπειρίες του κατά τον Α’ ΠΠ. Τέλος, πιθανότατα εντυπωσιάστηκε από τη μαχητικότητα των Μουσουλμάνων στον Βόρειο Καύκασο και των Τατάρων στην Κριμαία. Η άποψη του Χίτλερ για τους Μουσουλμάνους ήταν ταυτόσημη με αυτή των επικεφαλής της Βέρμαχτ. Η στρατολόγηση Μουσουλμάνων δικαιολογούνταν τακτικά με αναφορά όχι μόνο στην έλλειψη ανδρών του στρατού και στην προπαγανδιστική αξία των μονάδων, αλλά και στη θρησκεία, με την υπόθεση ότι το Ισλάμ θα ενίσχυε τις ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις.
Τους θεωρούσε ως τους μόνους αξιόπιστους στρατιώτες και υποστήριζε τη στρατολόγησή τους άνευ όρων. Σε συζήτηση στις 12 Δεκεμβρίου 1942 στο στρατιωτικό του αρχηγείο, για την ένταξη στη Βέρμαχτ μη Ρώσων εθελοντών εξέφρασε τις αμφιβολίες του για τους Γεωργιανούς και τους Αρμένιους και τόνισε: «Θεωρώ ασφαλείς (σίγουρους) μόνο τους Μουσουλμάνους. Όλοι οι άλλοι είναι μη ασφαλείς (δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη)». Γιατί όμως ο Χίτλερ έδειχνε αναφανδόν την προτίμησή του προς τους Μουσουλμάνους;
Οι λόγοι ήταν οι εξής: είχε θετικές ιδεολογικές απόψεις για το Ισλάμ, ενώ μπορεί να επηρεάστηκε από τις εμπειρίες του κατά τον Α’ ΠΠ. Τέλος, πιθανότατα εντυπωσιάστηκε από τη μαχητικότητα των Μουσουλμάνων στον Βόρειο Καύκασο και των Τατάρων στην Κριμαία. Η άποψη του Χίτλερ για τους Μουσουλμάνους ήταν ταυτόσημη με αυτή των επικεφαλής της Βέρμαχτ. Η στρατολόγηση Μουσουλμάνων δικαιολογούνταν τακτικά με αναφορά όχι μόνο στην έλλειψη ανδρών του στρατού και στην προπαγανδιστική αξία των μονάδων, αλλά και στη θρησκεία, με την υπόθεση ότι το Ισλάμ θα ενίσχυε τις ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις.
Μουσουλμάνοι του Καυκάσου με γερμανικές στολές
Επιπλέον, η στρατολόγηση εξηγούνταν με αναφορά στην «πολιτικοθρησκευτική στάση των τουρκικών λαών (Μωαμεθανών)» και στις «σε μεγάλο βαθμό στρατιωτικές τους ιδιότητες», οι οποίες «υποχρέωναν» τη γερμανική διοίκηση να τους «εκμεταλλευτεί» στον «μέγιστο δυνατό βαθμό». Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού της Γερμανίας Φραντς Χάλντερ τόνισε ότι η «στρατολόγηση δεν έγινε μόνο για την ενίσχυση της μαχητικής δύναμης των γερμανικών σχηματισμών», αλλά και «για τον προπαγανδιστικό αντίκτυπο στα εχθρικά στρατεύματα και τους πολίτες».
Ο Χάλντερ υπογράμμισε επίσης την «πολιτική και θρησκευτική στάση των τουρκικών λαών, καθώς και τις καλές στρατιωτικές τους ιδιότητες». Η εντολή για την ίδρυση των Ανατολικών Λεγεώνων εκδόθηκε με την έγκριση του Χίτλερ από την Ανώτατη Διοίκηση της Βέρμαχτ στις 22 Δεκεμβρίου 1941.
Στις 13/1/1942 συγκροτήθηκαν οι δύο πρώτες λεγεώνες η Τουρκεστιανή Λεγεώνα (Turkestanische Legion) και η Καυκάσια – Μωαμεθανική Λεγεώνα (Kaukasische – Mohammedanische Legion) που αργότερα μετονομάστηκε σε Αζερμπαϊτζανική Λεγεώνα. Και οι δύο αποτελούνταν εξ ολοκλήρου από Μουσουλμάνους. Τον Φεβρουάριο ιδρύθηκαν η Αρμενική Λεγεώνα (Armenische Legion) και η Γεωργιανή Λεγεώνα (Georgische Legion), τον Αύγουστο η Βορειοκαυκάσια Λεγεώνα (Nordkaukasische Legion) και τον Σεπτέμβριο η Ταταρική Λεγεώνα του Βόλγα (Volga-Tatarische Legion).
Επιπλέον, η στρατολόγηση εξηγούνταν με αναφορά στην «πολιτικοθρησκευτική στάση των τουρκικών λαών (Μωαμεθανών)» και στις «σε μεγάλο βαθμό στρατιωτικές τους ιδιότητες», οι οποίες «υποχρέωναν» τη γερμανική διοίκηση να τους «εκμεταλλευτεί» στον «μέγιστο δυνατό βαθμό». Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού της Γερμανίας Φραντς Χάλντερ τόνισε ότι η «στρατολόγηση δεν έγινε μόνο για την ενίσχυση της μαχητικής δύναμης των γερμανικών σχηματισμών», αλλά και «για τον προπαγανδιστικό αντίκτυπο στα εχθρικά στρατεύματα και τους πολίτες».
Ο Χάλντερ υπογράμμισε επίσης την «πολιτική και θρησκευτική στάση των τουρκικών λαών, καθώς και τις καλές στρατιωτικές τους ιδιότητες». Η εντολή για την ίδρυση των Ανατολικών Λεγεώνων εκδόθηκε με την έγκριση του Χίτλερ από την Ανώτατη Διοίκηση της Βέρμαχτ στις 22 Δεκεμβρίου 1941.
Στις 13/1/1942 συγκροτήθηκαν οι δύο πρώτες λεγεώνες η Τουρκεστιανή Λεγεώνα (Turkestanische Legion) και η Καυκάσια – Μωαμεθανική Λεγεώνα (Kaukasische – Mohammedanische Legion) που αργότερα μετονομάστηκε σε Αζερμπαϊτζανική Λεγεώνα. Και οι δύο αποτελούνταν εξ ολοκλήρου από Μουσουλμάνους. Τον Φεβρουάριο ιδρύθηκαν η Αρμενική Λεγεώνα (Armenische Legion) και η Γεωργιανή Λεγεώνα (Georgische Legion), τον Αύγουστο η Βορειοκαυκάσια Λεγεώνα (Nordkaukasische Legion) και τον Σεπτέμβριο η Ταταρική Λεγεώνα του Βόλγα (Volga-Tatarische Legion).
Άραβας στρατιώτης της Ελεύθερης Αραβικής Λεγεώνας μαζί με Γερμανούς στην Ελλάδα
Συνολικά, τέσσερις από τις έξι λεγεώνες αυτές, αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από Μωαμεθανούς. Οι λεγεώνες πολέμησαν από το Στάλινγκραντ και τον Καύκασο, ως το Βερολίνο και τα Βαλκάνια. Συνολικά, οι λεγεώνες αποτελούνταν από 260.000-330.000 άνδρες. Η διαφορά των 70.000 οφείλεται στο ότι η Λεγεώνα των Τουρκεστάνων είναι άγνωστο από πόσα άτομα απαρτιζόταν. Στο warhistory.org αναφέρεται ότι αριθμούσε 110.000-180.000 άνδρες.
Γενναιότεροι και βαρβαρότεροι όλων όμως αποδείχτηκαν οι Τάταροι της Κριμαίας. Από τις αρχές του 1942, η 11η Στρατιά του Μανστάιν είχε ξεκινήσει να στρατολογεί Μουσουλμάνους. Χαρακτηριστική της διάθεσης των Τατάρων της Κριμαίας να συνδράμουν τους Γερμανούς είναι η επιστολή ενός Μουσουλμάνου, μέλους της παλιάς ταταρικής ελίτ προς τον Χίτλερ. Αφού εξέφρασε τη «μεγάλη ευγνωμοσύνη (στον Φίρερ) για την απελευθέρωση ημών των Τατάρων της Κριμαίας (Μωαμεθανών στο θρήσκευμα) που είχαμε υποφέρει από την «αιματηρή εβραιοκομμουνιστική κυριαρχία» πρόσφερε τη στρατιωτική τους υποστήριξη: «Για την ταχύτατη εξόντωση των αντάρτικων ομάδων στην Κριμαία, σας παρακαλούμε ειλικρινά να μας επιτρέψετε, ως ειδικούς των διαδρομών και των μονοπατιών των δασών της Κριμαίας… να δημιουργήσουμε υπό γερμανική διοίκηση μόνιμους ένοπλους σχηματισμούς».
Τελικά, γύρω στους 20.000 Τάταροι της Κριμαίας πολέμησαν στο πλευρό των Ναζί, κυρίως εναντίον αντάρτικων ομάδων προκαλώντας τον θαυμασμό του Χίτλερ. Βέβαια ο θαυμασμός αυτός προήλθε από διάφορες αγριότητες που διέπραξαν οι Τάταροι, οι οποίοι όμως έχουν μέχρι και σήμερα φήμη εξαιρετικών πολεμιστών και θεωρούνταν από τους καλύτερους στον κόσμο.
Οι Άραβες που πολέμησαν με τους Ναζί
Κι ενώ η «επιχείρηση Μουσουλμάνοι» στον Καύκασο είχε εξαιρετικά αποτελέσματα για τους Ναζί (εννοείται ότι χιλιάδες Μουσουλμάνοι σκοτώθηκαν σε διάφορες πολεμικές επιχειρήσεις), η προσπάθειά τους να κάνουν κάτι ανάλογο με Μουσουλμάνους Άραβες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, δεν στέφθηκε από ιδιαίτερη επιτυχία… Σύμφωνα με τον Antonio Munoz, στις δυνάμεις του Άξονα, από το 1941 ως το 1945 εντάχθηκαν 500 Σύριοι, 150-120 Παλαιστίνιοι, 450 Ιρακινοί, και περίπου 12.000 Μαροκινοί, Τυνήσιοι, Αλγερινοί, Αιγύπτιοι, Λίβυοι και νομάδες της ερήμου. Περίπου 6.300 από αυτούς εντάχθηκαν στα γερμανικά στρατεύματα και οι υπόλοιποι στις δυνάμεις του Βισί (τη δωσιλογική γαλλική «κυβέρνηση»). Τον Ιούλιο του 1941 οι Γερμανοί ίδρυσαν το λεγόμενο Sonderstab Felmy, μια «Ειδική Ομάδα» υπό τον βετεράνο του Α’ ΠΠ Χέλμουτ Φέλμι, απ’ όπου πήρε το όνομά της. Στόχος της ήταν η εκπαίδευση Αράβων εθελοντών που θα συγκροτούσαν το DAL (Deutsch – Arabische Lehrabteilung – Γερμανοαραβικό Εκπαιδευτικό Απόσπασμα), το οποίο ιδρύθηκε στα τέλη του 1941.
Εκπαίδευση των ανδρών του Sonderverband 287
Η προσέλευση των εθελοντών Αράβων ήταν ισχνή. Η ήττα τους στον Βρετανοϊρακινό πόλεμο, οδήγησε στην ένταξη ορισμένων από αυτούς στις γερμανικές δυνάμεις. Τον Μάιο-Ιούνιο του 1942, σχηματίστηκε υπό τη διοίκηση του Φέλμι η «Ελεύθερη Αραβική Λεγεώνα». Πάντως ήταν πρόβλημα για τους Ναζί η άρνηση της Τουρκίας να επιτρέψει τη διέλευση από αυτήν Αράβων που είχαν πολεμήσει εναντίον των Βρετανών στο Ιράκ. Στρατολογήθηκαν και εθελοντές από στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου. Όλοι αυτοί συγκεντρώθηκαν στο Σούνιο… Οι συγκρούσεις μεταξύ Αράβων νεοσυλλέκτων ήταν συνεχείς. Ο Φέλμι ζητούσε συνεχώς οδηγίες από τον εξόριστο μουφτή της Ιερουσαλήμ αλ Χουσεϊνί, έναν από τους εμπνευστές της συμμετοχής των Αράβων στις δυνάμεις των Ναζί, για το πώς θα διευθετήσει αυτές τις διαφορές.
Ο Φέλμι δεν γνώριζε βέβαια ότι οι διαφωνίες των Αράβων που διοικούσε ο ίδιος ήταν μια «μεταφορά» στη μονάδα του, των διαφωνιών του αλ Χουσεϊνί με τον Ιρακινό πολιτικό αλ Κιλάνι, ο οποίοι ήταν αυτοί που πρωτοστάτησαν στον Βρετανοϊρακινό πόλεμο από αραβικής πλευράς, αλλά μετά τη βρετανική νίκη κατέφυγαν στη Γερμανία. Τελικά, το Souder-Stab Felmy στάλθηκε στο Ντόνετσκ της Ουκρανίας. Οι Άραβες που ανήκαν σ’ αυτό ήταν περίπου 800, οργανωμένοι σε 4 λόχους (ένας Λόχος Αράβων από την Παλαιστίνη, τη Συρία και το Ιράκ και τρεις Λόχοι Αράβων από την Τυνησία, το Μαρόκο και την Αλγερία). Οι 5.200 Γερμανοί του Sonderstab Felmy πολέμησαν γενναία. Οι Άραβες έμειναν στο μετόπισθεν. Τελικά, τον Νοέμβριο του 1942 αποφασίστηκε να σταλούν μέσω Ιταλίας στη Βόρεια Αφρική για να βοηθήσουν τον Ρόμελ. Τελικά έφτασαν στην Τύνιδα, όπου ενώθηκαν με άλλους Άραβες εθελοντές. Συνολικά περίπου 2.400.
Ο Hellmuth Felmy σε νεαρή ηλικία
Άραβες είχαν ενταχθεί πλέον στα γερμανικά στρατεύματα. Η Μονάδα των Αράβων (ένα ολόκληρο Τάγμα, το Τρίτο) αιχμαλωτίστηκε από τους Συμμάχους στη Βόρεια Αφρική. Όσοι στρατιώτες του 3ου Τάγματος δεν είχαν σταλεί στη Βόρεια Αφρική χρησιμοποιήθηκαν μαζί με Μουσουλμάνους από τη Β. Αφρική (Τυνήσιους, Αλγερινούς και Μαροκινούς), για να σχηματίσουν το 845 Γερμανοαραβικό Τάγμα Πεζικού (German Arab 845th Infantry Battalion) που έδρασε στην Ελλάδα…
Η δράση του 845 Γερμανοαραβικού Τάγματος Πεζικού στην Ελλάδα
Η δράση του 845 Γερμανοαραβικού Τάγματος Πεζικού στην Ελλάδα
Η εκπαίδευση του Τάγματος έγινε στο Ντέλερσχαϊμ, Β-Β του Λιντς της Αυστρίας. Ξεκίνησε τον Μάιο-Ιούνιο του 1943. Η διοίκηση του υπαγόταν απευθείας στον Γερμανικό Στρατηγό των Καταδρομέων. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ανάμεσα στους Άραβες υπήρχε και μια ομάδα εκπαιδευμένων Αράβων αλεξιπτωτιστών, που προσκολλήθηκε στο 845 Τάγμα. Το Τάγμα, που είχε προορισμό την Ελλάδα, θα συμμετείχε σε επιχειρήσεις ορθόδοξου και ανορθόδοξου πολέμου. Η εκπαίδευσή του ολοκληρώθηκε τον Νοέμβριο του 1943. Τον ίδιο μήνα στάλθηκε στην Ελλάδα, στην Πελοπόννησο συγκεκριμένα, όπου προσαρτήθηκε στην 41η Μεραρχία Festungs.
Άνδρες του 845 Τάγματος Πεζικού
Σκοπός των Αράβων ήταν να αντιμετωπίσουν τους αντάρτες του ΕΛΑΣ. Αυτό προκύπτει τόσο από όσα αναφέρει ο Antonio Munioz, όσο και από τα γραφόμενα στο axishistory.org. Πιθανότατα, στους Άραβες ανατέθηκε και η επιτήρηση της σιδηροδρομικής γραμμής Αθήνας – Θεσσαλονίκης. Την άνοιξη του 1944, το 845 Τάγμα μεταφέρθηκε στη Στερεά Ελλάδα, με βάση την Αμφίκλεια (το Δαδί, για τους παλαιότερους). Η πρώτη μεγάλη μάχη με τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ δόθηκε στις 7 Απριλίου 1944. Το Τάγμα 845, με την προσθήκη 3.000 – 4.000 Γερμανών στρατιωτών συγκρούστηκε με τη 2η Μεραρχία του ΕΛΑΣ.
Στη συνέχεια μετακινήθηκε στον Ελικώνα. Εκεί, κατά τον Antonio Munioz έδειξε την αξία του το 845 Τάγμα Πεζικού καθώς ενεπλάκη σε μάχες ανορθόδοξου πολέμου, κάτι που ταιριάζει στη μενταλιτέ των Αράβων. Το 845 Γερμανοαραβικό Τάγμα, συγκρούστηκε και με δυνάμεις Συμμάχων που επιχειρούσαν στην Ελλάδα, βοηθώντας τις αντιστασιακές οργανώσεις. Ανάμεσά τους και ο Λοχαγός McGregor που συνελήφθη στον Παρνασσό. Επικεφαλής των Αράβων, ήταν ο Γερμανός Λοχαγός von Voss.
Ο Στέφανος Σαράφης για τους Άραβες
Ο Antonio Munioz γράφει:
"Όμως ήταν ο Έλληνας κομμουνιστής Υποστράτηγος Στέφανος Σαράφης που, χωρίς να το θέλει, τους επαίνεσε, όταν τους ξεχώρισε ανάμεσα στους 2.500–3.000 στρατιώτες του Άξονα που επιτέθηκαν στη 2η Μεραρχία του ΕΛΑΣ στον Ελικώνα τον Απρίλιο του 1944: «Μεταξύ 7 και 11 Απριλίου, μια δύναμη Γερμανών, Ταγματασφαλιτών, Ιταλών και Μαροκινών – συνολικά περίπου 2.500 άνδρες – επιχείρησαν να εκκαθαρίσουν την περιοχή του Ελικώνα από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Αποβιβάστηκαν με μικρά σκάφη από τον Κορινθιακό Κόλπο, στους όρμους Ζάλτσα και Άγιοι Σαράντα, και αφού ενισχύθηκαν από Θήβα, Λιβαδειά και Άμφισσα, προχώρησαν προς Κούκουρα, Κυριάκι, Δίστομο και Χώστια. Έγιναν σφοδρές μάχες για τέσσερις μέρες στη Κυριακή Νεκροί και τραυματίες του εχθρού: 250, συμπεριλαμβανομένων 45 Ταγματασφαλιτών (οι οποίοι ήταν Έλληνες προσκείμενοι στις δυνάμεις του Άξονα). Στις επιχειρήσεις αυτές λεηλάτησαν και έκαψαν σπίτια και βίασαν κορίτσια».
Πήραν μέρος στη σφαγή του Διστόμου οι Άραβες;– Λεηλασίες, βιασμοί και κτηνοβασίες…
Ένα από τα πλέον φρικιαστικά εγκλήματα των Γερμανών στην Ελλάδα ήταν η Σφαγή του Διστόμου (10 Ιουνίου 1944). Επισήμως, 228 άτομα εκτελέστηκαν (117 γυναίκες, 111 άνδρες και ανάμεσά τους ήταν 53 παιδιά). Πήραν μέρος Άραβες στη φοβερή αυτή εγκληματική ενέργεια των Ναζί; Δεν μπορούμε να απαντήσουμε κατηγορηματικά, ναι ή όχι. Αυτόπτες μάρτυρες που επέζησαν από τη σφαγή, που για ανεξήγητο λόγο είχε θύματα πολλά γυναικόπαιδα, κάτι που δεν συνέβη αλλού, ισχυρίστηκαν ότι ανάμεσα στους σφαγείς ήταν και κάποιοι μελαμψοί άνδρες με γερμανικές στολές.
Η σφαγή του Διστόμου
Αρχικά, αυτό θεωρήθηκε ανακριβές λόγω της εύλογης ταραχής και αγωνίας όσων επέζησαν από τη σφαγή, σταδιακά όμως ήρθαν στο φως στοιχεία (θεωρούμε ότι σήμερα προσφέρουμε ακόμα περισσότερα), που δείχνουν ότι δεν αποκλείεται μαζί με τους Γερμανούς να έδρασαν στο Δίστομο και κάποιοι Άραβες, κυρίως Παλαιστίνιοι. Πάντως, η μαρτυρική κωμόπολη βρίσκεται ανάμεσα στις περιοχές που έδρασαν οι Άραβες (δείτε σχετικό χάρτη). Ο Γερμανός Heinz – Diter Pilgram, πολεμικός ανταποκριτής του προπαγανδιστικού περιοδικού «Signal» επιβεβαιώνει τη δράση των Αράβων στην Ελλάδα. Ο Antonio Munioz, που έχει κάνει τη σημαντικότερη μελέτη για το 845 Τάγμα, δεν αναφέρει κάτι για το Δίστομο. Ωστόσο αναφέρει ότι οι Άραβες προέβησαν σε λεηλασίες και εμπρησμούς σπιτιών, καθώς και βιασμούς. Σε άρθρο του στο eastmednews.gr με τίτλο «Αραβική Λεγεώνα: οι σφαγές της στην Ελλάδα και η ταύτισή της με το κίνημα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.
Ο ρόλος του Παλαιστίνιου ηγέτη Amin al Housseini σε αυτές», ο Παναγιώτης Α. Ζολώτας θεωρεί ότι οι Άραβες που είχαν βοηθητικό ρόλο στη σφαγή των Καλαβρύτων συμμετείχαν στη Σφαγή του Διστόμου. Μάλιστα αναφέρει ότι πριν το Δίστομο εισέβαλαν στο Κυριάκι Βοιωτίας, το οποίο κατέστρεψαν και εκτέλεσαν όσους άτυχους χωρικούς είχαν μείνει εκεί. Ο Τάκης Λάππας, δίνει μια ανατριχιαστική περιγραφή της δράσης των Μαροκινών, κυρίως στο ορεινό χωριό της Φωκίδας Καλοσκοπή. Παραθέτουμε, ένα απόσπασμα μόνο από την περιγραφή του, καθώς πολλές λεπτομέρειες ξεπερνούν ακόμα και την πιο διεστραμμένη ανθρώπινη φαντασία.
«Όλο το διάστημα της αρπαγής, οι Μαροκινοί από μακριά παρακολουθούσαν. Τώρα έφτασε ή ώρα να παίξουν κι’ αυτοί το ρόλο τους. Οι αφέντες τους, τους φυλάγανε για την πρεπούμενη στιγμή. Κι’ έφτασε! Οι Γερμανοί δώσανε το λεύτερο στους μαύρους να ψάχνουν τα σπίτια κι όπου βρίσκουν κρασί να πίνουν όσο θέλουν. Σύγχρονα τους αφήσανε να καταλάβουν πώς οι γυναίκες του χωριού θα ήταν στη διάθεσή τους. Άλλο που δε θέλανε οι διψασμένοι από πιοτό και σάρκα κτηνάνθρωποι της Αφρικής.
Με παράξενα ξεφωνητά, άναρθρες κραυγές, χάχανα, ξεχύνονται στις γειτονιές του χωριού ψάχνοντας πρώτα για κρασί. Όπου συντυχαίνουν βαρέλι, με πιστολιές ανοίγουν τρύπες. Όπως κρουναλιάζει από το βαρέλι το κρασί, βάζουν το στόμα τους και πίνουν, πίνουν! Γύρω από ένα βαρέλι, δέκα δεκαπέντε μαύροι,κολλημένοι στο βαρέλι, με λαχτάρα καταπίνουν το κρασί που ξεπετιέται απ’ τις τρύπες. Αφού πιούν κάμποσο, κοιλιώνται μεθυσμένοι. Τη θέση τους παίρνουν άλλοι αραπάδες που διψασμένοι καρτερούσανε να κολλήσουν το στόμα τους στις τρυπημένες δούγες(σανίδες)του βαρελιού.
Πού να τους προκάνουν οι κάνουλες των βαρελιών… Σ’ όλα τα κατώγια που υπάρχουν κρασοβάρελα, γίνεται αυτό. Μοιάζουν με κουτάβια που πέφτουν πάνω στην μάνα τους σκύλα να βυζάξουν! Και μερικοί φιλότιμοι, που γιόμισαν το στομάχι τους κρασί, στο μεθύσι τους θυμήθηκαν και το λοχαγό! Βρίσκουν το δισκοπότηρο, το γεμίζουν κρασί, και το φέρνουν τρεκλίζοντας και χαχανίζοντας να πιει κι’ o Γάλλος λοχαγός , Αντρέ Poυέv! …
Πολλές ώρες δεν κράτησε τούτο το ξεφάντωμα. Απ’ το πολύ κρασί, όλοι οι Μαροκινοί είναι μεθυσμένοι. Αν όμως το κρασί τους έσβησε τη δίψα του πιοτού, τους άναψε τον πόθο της σάρκας. Έπρεπε τώρα κι’ απ’ αυτή να ξεδιψάσουν.
Αγριόθηροι, μ’ αφρισμένα χείλη ξαπολιώνται(εξαπολύονται δηλ.) και χυμάνε μέσα στα σπίτια, αποζητώντας ανθρώπινη σάρκα. Στ’ αντίκρισμά τους οι χωριάτες τρομαγμένοι πηδάνε απ’ τα παράθυρα να γλιτώσουν. Το σκοτάδι γεμίζει από γυναικεία στριγκλίσματα, κλάματα, σπαραχτικά ξεφωνητά κι’ απ’ το διαβολικό γέλιο και τα ουρλιάσματα των μαύρων. Μια οργιαστική άλλα και τραγική νύχτα. Ζήτημα, αν στου πολέμου τη θύελλα, δοκίμασε ένα τέτοιο άλλο μέρος της κατεχόμενης Ευρώπης.
Όσες απ’ τις γυναίκες, νιες, γριές, δεν προκάνουν να φύγουv, με ρόπαλα, με τα δόντια και νύχια, παλεύουν να γλιτώσουν το βιασμό.Αρκετές τα καταφέρνουν. Άλλες όμως, λαβωμένες, λιπόθυμες, ξεψυχισμένες, αφήνονται στα χέρια των Μαροκινών. Βιάζονται απανωτά. Κορίτσια ξεπαρθενεύουνται, μεσόκοπες και τρεμογόνατες γριές βιάζονται, ακόμα και γέροι παρα φύσει!… Με σκισμένα ρούχα, ξεσκισμένες σάρκες, μ’ ανείπωτα μαρτύρια στο κορμί, αφού τα χορτάσουν οι ύαινες της Αφρικής, παρατάνε τα θύματά τους; Μέσα σε λίμνη από αίμα …
Η αφροδίσια μανία των Μαροκινών δεν περιορίζεται στους ανθρώπους. Ο πριαπισμός τους σπρώχνει ακόμα και στην κτηνοβασία. Ανάμεσα στα πλιάτσικα που έχουν συνάξει στο πλάτωμα του χωριού, είναι και μια γαϊδούρα. Οι Ναζί τη χαρίζουν στους μαύρους να ξεσπάσουν τη σαρκική τους μανία. Με μια συμφωνία. Η κτηνοβασία να γίνει μπροστά σ’ όλους. Οι μεθυσμένοι κτηνάνθρωποι δέχονται. Πολλοί Γερμανοί συνάζονται να παρακολουθήσουν το σεξουαλικό αυτό θέαμα».
Καλοσκοπή Φωκίδας, 17-18 Απριλίου 1944
Επίλογος
Αγριόθηροι, μ’ αφρισμένα χείλη ξαπολιώνται(εξαπολύονται δηλ.) και χυμάνε μέσα στα σπίτια, αποζητώντας ανθρώπινη σάρκα. Στ’ αντίκρισμά τους οι χωριάτες τρομαγμένοι πηδάνε απ’ τα παράθυρα να γλιτώσουν. Το σκοτάδι γεμίζει από γυναικεία στριγκλίσματα, κλάματα, σπαραχτικά ξεφωνητά κι’ απ’ το διαβολικό γέλιο και τα ουρλιάσματα των μαύρων. Μια οργιαστική άλλα και τραγική νύχτα. Ζήτημα, αν στου πολέμου τη θύελλα, δοκίμασε ένα τέτοιο άλλο μέρος της κατεχόμενης Ευρώπης.
Όσες απ’ τις γυναίκες, νιες, γριές, δεν προκάνουν να φύγουv, με ρόπαλα, με τα δόντια και νύχια, παλεύουν να γλιτώσουν το βιασμό.Αρκετές τα καταφέρνουν. Άλλες όμως, λαβωμένες, λιπόθυμες, ξεψυχισμένες, αφήνονται στα χέρια των Μαροκινών. Βιάζονται απανωτά. Κορίτσια ξεπαρθενεύουνται, μεσόκοπες και τρεμογόνατες γριές βιάζονται, ακόμα και γέροι παρα φύσει!… Με σκισμένα ρούχα, ξεσκισμένες σάρκες, μ’ ανείπωτα μαρτύρια στο κορμί, αφού τα χορτάσουν οι ύαινες της Αφρικής, παρατάνε τα θύματά τους; Μέσα σε λίμνη από αίμα …
Η αφροδίσια μανία των Μαροκινών δεν περιορίζεται στους ανθρώπους. Ο πριαπισμός τους σπρώχνει ακόμα και στην κτηνοβασία. Ανάμεσα στα πλιάτσικα που έχουν συνάξει στο πλάτωμα του χωριού, είναι και μια γαϊδούρα. Οι Ναζί τη χαρίζουν στους μαύρους να ξεσπάσουν τη σαρκική τους μανία. Με μια συμφωνία. Η κτηνοβασία να γίνει μπροστά σ’ όλους. Οι μεθυσμένοι κτηνάνθρωποι δέχονται. Πολλοί Γερμανοί συνάζονται να παρακολουθήσουν το σεξουαλικό αυτό θέαμα».
Καλοσκοπή Φωκίδας, 17-18 Απριλίου 1944
Επίλογος
Κατά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, οι Άραβες έπαιξαν σημαντικό ρόλο ως οπισθοφυλακή. Κατά τον Παναγιώτη Α. Ζολώτα, οι Άραβες φεύγοντας από την Ελλάδα παρείχαν βοήθεια και στους Τσάμηδες της Θεσπρωτίας, ενώ συγκρούστηκαν και με δυνάμεις του ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα. Μετά την αποχώρησή τους από την Ελλάδα, οι Άραβες πήγαν στα Σκόπια και στη συνέχεια στην Βοσνία. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1945, πολεμούσαν ακόμα, έχοντας ενταχθεί στην 41η Γερμανική Ταξιαρχία, ενώ το τέλος του πολέμου, τους βρήκε να μάχονται κάτω από τις εντολές της 104ης Γερμανικής Ταξιαρχίας…
Πηγές: Antonio J. Munioz, “Lions of the Desert Arabs Volunteers in the German Army 1941-1945”, 2th edition. Οι φωτογραφίες και οι χάρτες που παραθέτουμε από το πόνημα του Munioz, δεν διεκδικούν βραβεία, αλλά σίγουρα είναι ιδιαίτερα πολύτιμα τεκμήρια για το θέμα που μας απασχόλησε.
Warhistory.org/Muslims in the Wermacht
axishistory.com/Deutche-Arabische Bataillon nr 845.
Wikipedia: “Free Arabian Legion”.
Πηγές: Antonio J. Munioz, “Lions of the Desert Arabs Volunteers in the German Army 1941-1945”, 2th edition. Οι φωτογραφίες και οι χάρτες που παραθέτουμε από το πόνημα του Munioz, δεν διεκδικούν βραβεία, αλλά σίγουρα είναι ιδιαίτερα πολύτιμα τεκμήρια για το θέμα που μας απασχόλησε.
Warhistory.org/Muslims in the Wermacht
axishistory.com/Deutche-Arabische Bataillon nr 845.
Wikipedia: “Free Arabian Legion”.
Μιχάλης Στούκας
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ