Οι σημαίες, η πορεία προς τη Γάζα και η στάση των συντρόφων
H αριστερά της μαμάς πατρίδας και της πίστης: Ο ιδεολογικός χώρος ως εκτόνωση και αυτοϊκανοποίηση
Έχοντας αποτύχει οπουδήποτε πήρε (είτε με εκλογές είτε με τη βία) την εξουσία, έχοντας ξεπεραστεί από τις τεχνολογικές εξελίξεις και την πραγματικότητα που αυτές φέρνουν, αδυνατώντας να προσφέρει πρακτικές λύσεις σε πρακτικά προβλήματα, η Αριστερά από παράταξη μιας εναλλακτικής πρότασης έχει γίνει η παράταξη της γκρίνιας και της άρνησης. Ένας χώρος εκτόνωσης που ο μόνος του σκοπός μοιάζει η ψυχολογική αυτοϊκανοποίηση. Και όπως είναι φυσικό για έναν χώρο εκτόνωσης και ψυχολογικής αυτοϊκανοποίησης, η ιδεολογική ή και η απλώς λογική συνέπεια δεν έχουν καμία σημασία.
Έτσι οι σύντροφοι που κορόιδευαν τους κυρ Παντελήδες και τους εθνοκάπηλους που διαμαρτύρονταν κάθε φορά που καιγόταν μια ελληνική σημαία, οι προοδευτικοί συμπολίτες που επέμεναν ότι μια σημαία δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κομμάτι πανί, ξαφνικά έγιναν Τούρκοι (δεν ταιριάζει πολύ ωραία αυτή η παλιακή έκφραση;) όταν νόμισαν ότι κάποιος τόλμησε να πει «πατσαβούρα» την παλαιστινιακή σημαία. Μεταμορφώθηκαν σε φανατικούς υπέρμαχους του απόλυτου σεβασμού στα σύμβολα τα οποία ξαφνικά έπαψαν να είναι απλά κομμάτια πανί.
Όταν φάνηκε να κινδυνεύει η ελληνορθόδοξη παρουσία στο Σινά, ο κάθε σύντροφος έγινε μια Ελένη Λουκά που αγωνιούσε για την ελληνορθοδοξία και την παρουσία της στην ιστορική χερσόνησο. Ο παραδοσιακός αντικληρικισμός και η επίσης παραδοσιακή αντίθεση ακόμα και με την υποψία πατριδοκαπηλίας πήγαν περίπατο για να δώσουν τη θέση τους σε μια ρητορική που μέχρι πριν λίγο καιρό, μόνο με κήρυκες της υπεροχής της ορθόδοξης πίστης θα ταίριαζε.
Στις επιθέσεις του Ισραήλ απέναντι σε ένα θεοκρατικό καθεστώς βαριάς καταπίεσης, όχι μόνο πολιτικής αλλά και σεξουαλικής, οι «προοδευτικοί» σύντροφοι υπερασπίζονται με πάθος το υπερσυντηρητικό καθεστώς των μουλάδων, με το οποίο ταυτίζονται απολύτως και στη στάση που κρατούν στα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή.
Όταν κάποιοι από αυτούς τους σφοδρούς επικριτές της «φασιστικής και δυστοπικής Δύσης» αποφάσισαν να κάνουν «πορεία προς τη Γάζα» μέσω Αιγύπτου και ήρθαν αντιμέτωποι με την - όχι και τόσο φιλική για τους παραμυθιασμένους δυτικούς σταυροφόρους - πραγματικότητα της Ανατολής, το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να ζητήσουν τη βοήθεια των κυβερνήσεων των κρατών τους. Των «φασιστικών», «ανελεύθερων», «καταπιεστικών» κυβερνήσεων στις οποίες προσέτρεξαν με τον τρόπο που προστρέχει ένα παιδί στον μπαμπά του όταν η «επανάσταση» του δεν πάει όπως περίμενε.
Η αριστερά υπερασπίζεται σημαίες, παλεύει για την ελληνορθοδοξία, στηρίζει υπερσυντηρητικά θεοκρατικά καθεστώτα και στην πρώτη δυσκολία ζητάει τη βοήθεια των αρχών. Αδιάβαστη και ασυνεπής, μπερδεμένη μέσα στον λαβύρινθο των ψυχολογικών αδιεξόδων των ανθρώπων της, περισσότερο από παράταξη μοιάζει με σκετς των Μόντι των Πάιθον. Και μπράβο της.
Μάνος Βουλαρίνος
https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/909440/h-aristera-tis-mamas-patridas-kai-tis-pistis/