Την άποψή του για το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη εξέφρασε ο υπουργός Επικρατείας, Άκης Σκέρτσος, με άρθρο του στο Βήμα της Κυριακής. Όπως τονίζει ο κ. Σκέρτσος, «έχουμε χρέος να προασπίσουμε το μνημείο», τονίζοντας ότι «συμβολίζει και θυμίζει όσα μας ενώνουν και πρέπει να μας ενώνουν την ύστατη στιγμή».
Ακολουθεί αναλυτικά το άρθρο του Άκη Σκέρτσου
Η δημόσια συζήτηση για το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη δεν αφορά μόνο ένα μακρινό παρελθόν και την τιμή που πρέπει να αποδίδουμε σε όσους πολέμησαν για την ελευθερία και τη δημοκρατία που απολαμβάνουμε σήμερα στην πατρίδα μας. Αφορά, εξίσου, το κοινό μας παρόν. Αλλά, πολύ περισσότερο, το κοινό μας μέλλον.
Συμβολίζει και θυμίζει όσα μας ενώνουν και πρέπει να μας ενώνουν την ύστατη στιγμή. Όταν βρισκόμαστε μπροστά σε υπαρξιακούς για την πατρίδα μας εξαναγκασμούς και απειλές. Τότε που υποκριτικά όλες οι επιμέρους ταυτότητες, θέσεις και αντιθέσεις, εντάσεις και διαιρέσεις μπαίνουν στην άκρη. Τότε που καλούμαστε να ενωθούμε ως Έλληνες και Ελληνίδες πέρα και πάνω από ιδεολογίες, θρησκείες, κόμματα, ομάδες. Για να πολεμήσουμε πάλι όλοι έναν και προασπίσουμε την κοινή μας πατρίδα και κερδίσουμε.
Τέτοιοι κίνδυνοι δεν ανήκουν μόνο στα ιστορικά βιβλία. Εξακο- λουθούν να είναι παρόντες, σήμερα. Και ίσως ακόμη πιο απειλητικοί, σε ένα πρωτοφανές, ιστορικά ρευστό, γεωπολιτικά περιβάλλον που κλονίζει όλη τη μεταπολεμική διεθνή αρχιτεκτονική ασφάλειας.
Το Μνημείο οφείλει να συμβολίζει και να θυμίζει, επομένως, σε όλους και όχι σε τίποτα από τις τριβές και τις διαιρέσεις της καθημερινότητας, που κάθε ευρύχωρη δημοκρατία επιτρέπει και ενθαρρύνει, έχουμε χρέος να διατηρήσουμε ταυτόχρονα αλώβητο το κοινό μας βλέμμα. Στραμμένο και προς τον μακρύ ιστορικό χρόνο. Που προηγείται αλλά και έπεται ημών. Εχουμε χρέος να προασπίσουμε το Μνημείο ως έναν ελάχιστο κοινό τόπο εθνικής και δημοκρατικής συνεννόησης, σεβασμού των καταστατικών αρχών της πατρίδας μας αλλά και αποδοχής του διαφορετικού. Χωρίς να επιχειρούμε να επιβάλουμε και να επιβληθούμε σε αυτό η πολιτική μειοψηφία και η εγωιστική οικειοποίηση της συγκυρίας. Από κανέναν και για κανέναν λόγο.
Συγκρούονται, συνεπώς, εδώ υπό το φως της συγκυρίας δύο δικαιώματα: αυτό της μνήμης με εκείνο της αγωνιστικής διεκδίκησης, με τα οποία είναι συνυφασμένη ιστορικά η Πλατεία Συντάγματος. Είναι νομοτελειακά συγκρουσιακή η σχέση των δύο; Η μπορούν και να συνυπάρξουν; Η απάντηση μας είναι ότι και μπορούν και πρέπει να συνυπάρξουν. Αυτό επιβάλλουν η δημοκρατική μας συνείδηση και η ιστορική μας μνήμη. Αρκεί να κάνουμε μια νηφάλια δημόσια συζήτηση που επιχειρεί διακοπές σκοπούς, δικαιώματα και χρέη επί του Μνημείου και επί της Πλατείας. Χωρίς το ένα να επικρατήσει στο άλλο. Η πρόταση της κυβέρνησης σε αυτόν ακριβώς τον σκοπό συντείνει μια νέα οριοθέτηση του Μνημείου που περιλαμβάνει και τον χώρο μπροστά από αυτό, όπου χωρίς «σαλαμοποίηση» αρμοδιοτήτων που οδηγούν σε κενό αποφάσεων, το ΜΑΣ προστατεύεται ως χώρος απόλυτου σεβασμού και μνήμης. Με τη δέουσα σοβαρότητα, συνέπεια και ακεραιότητα που επιβάλλει η αποστολή του συγκεκριμένου Μνημείου. Παρακαλώστε το συνταγματικό κεκτημένο δίκαιο στην ελληνική δημοκρατία:
Σε καμία περίπτωση. Σύμφωνα με το Μνημείο στην – πενταήμερος έκτασης από αυτό – Πλατεία Συντάγματος. Και η μνήμη του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών πώς διαφυλάσσεται; Τα Τέμπη δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστούν από κανέναν μας. Το οφείλουμε σε όσους χάθηκαν, στις οικογένειες που πενθούν και σε όλη την ελληνική κοινωνία. Διότι, αν ξεχαστούν, νομοτελειακά θα επαναληφθούν. Πλαισίους χώρους των Τεμπών υπάρχουν και οι νεκροί της Μάνδρας και του Ματιού. Κανείς τους δεν πρέπει να ξεχαστεί. Δεν υπάρχουν «δικοί μας» και «δικοί σας» νεκροί. Είναι όλοι τους παιδιά μας, γονείς και αδέρφια μας.
Η μνήμη τους δεν ικανοποιείται με διχασμούς και αυστηρή εφαρμογή των θεσμών. Τιμούμε τη μνήμη τους ζητώντας τη Δικαιοσύνη, όπως μόνο εκείνη μπορεί με βάση το Σύνταγμα και το πολιτειακό μας, να αναζητήσει και να αποδώσει τις ευθύνες στους πραγματικούς ενόχους. Τιμούμε τη μνήμη τους φτιάχνοντας επιτέλους ασφαλείς σιδηροδρόμους, καλύτερους δρόμους, αναβαθμισμένη πολιτική προστασία και «112». Διότι, τελικά, η μνήμη αλλά και η ενότητα είναι η καθημερινός αγώνας που πρέπει να δίνει κάθε δημοκρατία για να παραμείνει δημοκρατία. Αλλά και για να έχουμε, εκτός από παρελθόν, παρόν και μέλλον.