Τι θα κάνουν οι σύντροφοι μετά την αποχώρηση Τσίπρα;
Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει το διαφαινόμενο τέλος του ΣΥΡΙΖΑ και την επόμενη μέρα
Δεν έχω σκοπό να στεναχωρήσω κανέναν αλλά δεν μπορώ να μην πω το προφανές: ο ΣΥΡΙΖΑ ζει τις τελευταίες του μέρες που μπορεί να γίνουν και μήνες, αλλά χρόνο δεν τον βλέπω να βγάζει. Το κόμμα που έκανε την εχθροπάθεια και την τοξικότητα αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής ζωής, το κόμμα που μας χάρισε Τσίπρα, Πολάκη, Παππά, Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνη, Κασσελάκη (σίγουρα αφήνω έξω πολλούς και ζητώ συγγνώμη), το κόμμα που κυβέρνησε αγκαλιά με τους ΑΝΕΛ του Καμμένου του Πάνου, το κόμμα που κυβερνώντας ξεγύμνωσε την αριστερά, ολοκλήρωσε τον κύκλο της ζωή του και πεθαίνει. Κι αν κάποιος θέλει να βεβαιωθεί για το μοιραίο που πλησιάζει, δεν έχει παρά να παρατηρήσει τις αντιδράσεις των στελεχών του στην παραίτηση του μπροέδρου Αλέκση.
Η παραίτηση ενός μεγαλοστελέχους από ένα κόμμα αναπόφευκτα συνοδεύεται από κατηγορίες και καταγγελίες. Δεν πάει με αγάπες, λουλούδια και «θα μείνουμε φίλοι, έχουμε και δυο παιδιά μαζί». Αρκεί φυσικά το κόμμα να μην είναι ετοιμοθάνατο και τα στελέχη του να καταλαβαίνουν ότι υπάρχει μέλλον.
Η αποχώρηση του Αλέκση από το ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ούτε καταγγελίες, ούτε βαριές κουβέντες, ούτε καν δυσαρέσκεια. Με μοναδική εξαίρεση τον σύντροφο Πολάκη, τα υπόλοιπα στελέχη έσπευσαν να πλέξουν το εγκώμιο του παλιού τους μπροέδρου και να αφήσουν ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο να τον ακολουθήσουν στο κόμμα που θα δημιουργήσει. Ακόμα και ο πρόεδρος του κόμματος, αφού μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τον παλιό του αρχηγό, τόνισε ότι, μόνο αντίπαλοι δεν είναι.
Η συμπεριφορά αυτή είναι απολύτως ασυνήθιστη μα εντελώς λογική. Οι σύντροφοι ξέρουν ότι το κόμμα τους πεθαίνει και ότι το τέλος είναι τόσο κοντά, που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να το κρύψουν. Ξέρουν ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει μέλλον. Ήδη μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με κόμμα Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπει Βουλή ούτε με το κιάλι. Εξαφανίζεται. Κι επειδή οι σύντροφοι είναι αριστεροί κι όχι τίποτα κορόιδα, ετοιμάζονται για την επόμενη μέρα. Αν έβλεπαν μέλλον στο κόμμα τους, οι αντιδράσεις τους θα ήταν εντελώς διαφορετικές. Οι «τσιπρικοί» θα ακολουθούσαν τον Αλέκση και οι υπόλοιποι θα τον σταύρωναν. Τώρα δεν τον ακολουθεί κανείς αλλά όλοι (πλην Πολάκη) τον εξυμνούν και κάνουν ό,τι μπορούν για να του δείξουν ότι είναι έτοιμοι να τον ακολουθήσουν. Αν αυτή δεν είναι συμπεριφορά στελεχών ετοιμοθάνατου κόμματος, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι.
Επειδή όμως δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος, επιτρέψετε μου να πω δυο κουβέντες παρηγοριάς. Ο θάνατος του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα σημαίνει και θάνατο όσων εκπροσωπεί. Η εχθροπάθεια, η μισαλλοδοξία, η τοξικότητα θα συνεχίσουν να υπάρχουν με την ίδια ένταση όπου πάνε οι σύντροφοι. Και αναπόφευκτα και στο νέο κόμμα του Αλέκση. Πράγμα που σημαίνει ότι σύντομα θα μπορούμε αναφωνήσουμε «Ο ΣΥΡΙΖΑ πέθανε, ζήτω ο ΣΥΡΙΖΑ». Και μπράβο του.
https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/927392/to-telos-tou-suriza/