Τόλμησε το αποτυχημένο πολιτικό λίφτινγκ να εκστομίσει μέγιστη ύβρη: Η Βουλή δεν είναι δημοκρατικά νομιμοποιημένη! Γιατί δεν προέκυψε από νόμιμες εκλογές; Οχι. Μήπως γιατί υπήρξε «βία και νοθεία»; Πάλι όχι. Ή μήπως αλλοιώθηκε η σύνθεσή της με αντιθεσμικές ενέργειες; Οχι. Αρα τι εννοεί ο ποιητής; Οτι απλώς δεν τη γουστάρει ο ίδιος. Και, κατά την άποψή του, έχει ξεφτιλιστεί. Συμπολίτευση και αντιπολίτευση… Κάτι τέτοια εξωφρενικά και άκρως δημοκρατικά, όπως παρατήρησε και ο Α. Δρυμιώτης, τα λέγανε δικτάτορες. Δυνάστες, κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας, που υποτιμούσαν τους πολίτες και αναγνώριζαν στον εαυτό τους το δικαίωμα να τους κυβερνούν χωρίς νόμους και κανόνες. Κάνοντάς τους και χάρη…
Ενα ερώτημα που έχει ενδιαφέρον είναι αν ο Α. Τσίπρας κατάλαβε τι είπε ή αν του βγήκε αυθόρμητα, γιατί έτσι αισθάνεται. Το πιθανότερο είναι ότι σκίρτησε το πληγωμένο υπερεγώ του και έτεκεν τη μέγιστη ύβρη. Ή, όπως θα έλεγε ο Δ. Κουτσούμπας, «τέτοιος είναι». Η τρέχουσα Βουλή δεν είναι καλή Βουλή. Ασφαλώς είναι χαμηλού επιπέδου, με πολλά κόμματα και αρχηγούς από το πουθενά, χωρίς συγκρότηση, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς πρόγραμμα και με μπόλικο φορτίο ψεκασμένων απόψεων.
Είναι χειρότερη, όμως, από τη Βουλή, όταν κυβερνούσε ο ίδιος; Με Χαϊκάλη, Ζουράρι, Π. Κωνσταντινέα , Μιχελογιαννάκη, Καμμένο, Κασιδιάρη, Μιχαλολιάκο, Αυλωνίτου, Βαρεμένο, Λαπαβίτσα, Ραχήλ Μακρή, Μπαλαούρα, Ν. Νικολόπουλο, Πάντζα, Παπαχρηστόπουλο, Σκουρολιάκο, Λαγό, Τόσκα και διάφορα άλλα υπέρλαμπρα πολιτικά μυαλά; Προφανώς όχι. Αλλά, κατά τον Α. Τσίπρα, αυτή η Βουλή, που, αντί για τα Μνημόνια, παρ’ ολίγον να σκίσει το Σύνταγμα, ήταν μία χαρά.
Με προσβλητική βουλησιαρχία και αχαλίνωτη εγωπάθεια ο εκούσια εξόριστος των ορεινών εδράνων και συνειδητά απέχων σε μια Βουλή που ήταν κομπάρσος, τι είπε στους λίγους που τον ακούν ακόμα: Αν δεν κυβερνάω εγώ, τίποτα δεν έχει νόημα. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για εμένα δεν έχει. Αλήθεια, παρακάλεσε κανένας τον Α. Τσίπρα να έρθει να μας σώσει; Ο ίδιος ήρθε απαιτώντας να μας «σώσει» με το ζόρι. Με ένα υπερφίαλο ύφος και τις γνωστές παιδικές αφέλειες για «ταξίδια σε όμορφες θάλασσες». Δεν μπόρεσε να κρύψει την αρχομανία του (δίκιο είχε ο Στ. Κραουνάκης, που είπε: O Τσίπρας δεν θέλει να κάνει κόμμα, πρωθυπουργός θέλει να γίνει). Ούτε τον αριβισμό του ούτε ότι αντιλαμβανόταν πάντα την πολιτική με όρους ενός παρτάκια. Γι’ αυτό, με μεγάλη ευκολία, από καταληψίας, μεταπήδησε στην «κυβερνώσα Αριστερά» και τώρα κάνει το άλμα στο κενό στον «δημοκρατικό καπιταλισμό». Ποια πολιτική συνοχή έχουν αυτά; Απολύτως καμία. Εχουν, όμως, ένα νήμα που τα συνδέει: Το «εγώ» ενός ημιμαθούς ρέμπελου, ο οποίος από τα αμφιθέατρα και τα καφενεία με τα τσίπουρα βρέθηκε πρωθυπουργός, ελέω της ανευθυνότητας και της αφέλειας μίας μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού. Σε αυτήν ποντάρει πάλι, μιας και ο ίδιος δεν έφταιξε ποτέ και σε τίποτα.
Η ανευθυνότητα και η αφέλεια μειώθηκαν, γιατί πολλοί έπαθαν και έμαθαν (δεν είναι τυχαίο ότι το ταβάνι του κόμματος ή της λίστας Τσίπρα είναι, με το ζόρι, το 20%) και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα κούρασαν. Αν κάτι έχει ενδιαφέρον από όσα είπε ο Α. Τσίπρας δεν είναι πόσο θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό, γιατί απλώς δεν θα το αλλάξει. Θα εντείνει την πολυδιάσπαση της αντιπολίτευσης, θα πιέσει το ΠΑΣΟΚ, θα βοηθήσει ίσως στο να υπάρχουν λιγότερα-από τα υπάρχοντα- κόμματα στην επόμενη Βουλή, αλλά το σκηνικό δεν θα αλλάξει. Αλλωστε, το σκηνικό είναι που άλλαξε τον Α. Τσίπρα. Ενδιαφέρον έχει μόνο η πολιτική και η ψυχολογική αυτοβιογραφία του, που έκανε με λίγες λέξεις.
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ
Παρά τις άστοχες, αμήχανες και βραδυφλεγείς αντιδράσεις της κυβέρνησης με την απεργία πείνας του Π. Ρούτσι, αποκαλύφθηκε η αλήθεια και ο πραγματικός στόχος της επιχείρησης «Αγνωστος Στρατιώτης».
Ο χαροκαμένος πατέρας είναι χαροκαμένος πατέρας, ο οποίος, αν και είναι κεντρικό πρόσωπο, δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο κριτικής. Χρησιμοποιήθηκε. Κανονικά θα έπρεπε να δημιουργηθεί μια ασπίδα προστασίας του Π. Ρούτσι, η υγεία του οποίου απειλείται. Αλλά το «επιτελείο» συνεχίζει ακάθεκτο…
Τα γεγονότα είναι αμείλικτα και αδιάψευστα. Επαναλαμβάνω, παρά τους αρχικούς καθυστερημένους και λάθος κυβερνητικούς χειρισμούς, τα δεδομένα είναι απολύτως διαυγή. Ολα τα αιτήματα του απεργού πατέρα-όπως και άλλων συγγενών που το ζήτησαν-έγιναν αποδεκτά από τη Δικαιοσύνη. Κι όμως, όπως είπε η Ζ. Κωνσταντοπούλου, ο Π. Ρούτσι δεν θα σταματήσει την απεργία πείνας. Κατά πάσα πιθανότητα, αν αποφάσιζε μόνος του θα τη σταματούσε. Ομως, το ζητούμενο της συνηγόρου του και της ομάδας των αλληλέγγυων δεν ήταν να γίνει η εκταφή για την ταυτοποίηση. Ούτε οι τοξικολογικές εξετάσεις για τα αίτια του θανάτου του παιδιού. Αν ήταν αυτά, από τη στιγμή που εκπληρώθηκαν, αυτονόητα η απεργία θα σταματούσε. Ενα και ένα, ακόμα, κάνουν δύο.
Το ζητούμενο ήταν και, όπως φαίνεται, θα συνεχίσει να είναι, να ανοίξει ξανά η ανάκριση και να καθυστερήσει η δίκη, ώστε στις εκλογές του 2027 να μην έχει αρχίσει. Η Δικαιοσύνη βρήκε τρόπο και τα αιτήματα του απεργού πατέρα να ικανοποιηθούν και η δίκη να μην καθυστερήσει. Κι αυτό είναι που αποσυντόνισε εντελώς την «οργανωτική επιτροπή», ωθώντας την σε ακραίες και εμφανώς παράλογες ενέργειες.
Η συνέχιση της απεργίας πείνας, υπό την πίεση (;) της συνηγόρου, δεν πείθει πλέον τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που ευαισθητοποιήθηκαν με την προσπάθεια του πονεμένου πατέρα. Αντιθέτως, αρχίζει να γίνεται μπούμερανγκ, λόγω των εξόφθαλμων γεγονότων. Οσα νομικά τερτίπια κι αν εφευρεθούν, όση στρεψοδικία κι αν επιστρατευτεί.
Η ελπίδα είναι το μπούμερανγκ να μη χτυπήσει τον πατέρα. Γιατί τότε τα θύματα της τραγωδίας των Τεμπών θα γίνουν 58. Και για το 58ο θα υπάρχουν συγκεκριμένες ευθύνες.
Κίνηση ματ του Γ. Μυλωνάκη (1)
Η πρωτοβουλία του υφυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ να διαβιβάσει στην Εξεταστική Επιτροπή για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ το ενημερωτικό σημείωμα του πρώην προέδρου του ΟΠΕΚΕΠΕ, κ. Βάρρα, εξέθεσε πλήρως τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία είχαν αναγάγει το σημείωμα σε «ατράνταχτη απόδειξη» για την εμπλοκή του Μ. Μαξίμου στο σκάνδαλο.
Η κίνηση του Γ. Μυλωνάκη αποδείχθηκε κίνηση ματ, καθώς το περιεχόμενο του σημειώματος -που το επιβεβαίωσε ο συγγραφέας του στην Εξεταστική- επιβεβαιώνει πλήρως όσα έχει πει έως τώρα ο υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, αλλά και ακόμα κάτι σημαντικό: Επιβεβαιώνονται οι σοβαρές ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2015-2019…
Κίνηση ματ του Γ. Μυλωνάκη (2)
…Οπως ανέφερε ο εισηγητής της Ν.Δ., Μ. Λαζαρίδης, στο σημείωμά του ο κ. Βάρρας αναλύει πώς προέκυψαν «παράνομες μεθοδεύσεις και απατηλές συμβάσεις δικαιοχρησίας», που οδήγησαν σε συγκρούσεις με τα Κέντρα Υποδοχής Δηλώσεων και μεγάλη αναστάτωση στους παραγωγούς. Αυτά συνέβησαν από τη διοίκηση του ΟΠΕΚΕΠΕ επί ΣΥΡΙΖΑ, σε συντονισμό με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.
Αυτές οι μεθοδεύσεις οδήγησαν στην επέκταση της περίφημης «τεχνικής λύσης», η οποία ήταν κατ’ εξαίρεση για το 2014, προκειμένου να μη χαθούν οι αγροτικές ενισχύσεις της συγκεκριμένης χρονιάς. Ομως, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επί 5 χρόνια δεν έκανε απολύτως τίποτα, με αποτέλεσμα η αδράνεια να κοστίσει εκατομμύρια ευρώ σε επιδοτήσεις θέτοντας σε κίνδυνο την αξιοπιστία της χώρας απέναντι στην Ε.Ε. Τελικά, το διαβόητο «έγγραφο», που ήταν απλό σημείωμα, δεν «έκαψε» το Μ. Μαξίμου, αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ…
Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
https://eleftherostypos.gr/apopseis/o-mikros-messias-me-to-megalo-ego