Σάκης Μουμτζής
Η Νέα Δημοκρατία είναι το μεγαλύτερο και ιστορικότερο πολιτικό κόμμα από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους. Αυτό δεν είναι εκτίμηση, είναι διαπίστωση. Δεν υπάρχει κόμμα στην πατρίδα μας που επί 51 χρόνια, αδιαλείπτως, να κυριαρχεί στην πολιτική ζωή της. Έχει δώσει έξι πρωθυπουργούς και πέντε Προέδρους της Δημοκρατίας. Σε αυτά τα 51 χρόνια γνώρισε, όπως ήταν φυσικό, εσωκομματικούς κραδασμούς, κρίσεις και διαφωνίες, αποχωρήσεις στελεχών. Ποτέ δεν επηρεάστηκε η σχέση της παράταξης με τους ψηφοφόρους της, με την οργανωμένη βάση της.
Κωστής Στεφανόπουλος, Αντώνης Σαμαράς, Δημήτρης Αβραμόπουλος, Ντόρα Μπακογιάννη ήταν τα πρωτοκλασάτα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που αναζήτησαν την τύχη τους έξω από την παράταξή τους. Όλα αυτά τα στελέχη απέτυχαν πανηγυρικά. Και αναφέρομαι μόνον σε αυτές τις περιπτώσεις, αγνοώντας άλλες προσπάθειες στελεχών μικρότερου πολιτικού διαμετρήματος. (Πολύδωρας, Τσιτουρίδης, Νικολόπουλος κ.ά.)
Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί τόσο βαριά ονόματα δεν άντεξαν στη διάρκεια; Για έναν απλό λόγο: διότι η βάση της Νέας Δημοκρατίας ακολουθεί πιστά την εκάστοτε εκλεγμένη ηγεσία της. Είναι νομιμόφρων, καθώς γνωρίζει πως αυτή η νομιμοφροσύνη της έχει οδηγήσει τη δική της παράταξη σε αυτήν την επί μισόν αιώνα κυριαρχία της. Προφανώς, διαφωνίες με επί μέρους θέσεις και χειρισμούς των εκάστοτε ηγεσιών υπήρξαν. Δυσαρέσκεια με μέτρα που έλαβαν οι δικές τους κυβερνήσεις ήταν απολύτως λογικό να εκδηλωθούν. Όμως ουδέποτε αυτές οι κρίσεις και οι διαφωνίες οδήγησαν σε διασπάσεις που θα οδηγούσαν την παράταξη στο περιθώριο.
Ακόμα και εκείνο το 18,85%, αποτέλεσμα των ειδικών συνθηκών, μετά από μερικές εβδομάδες διορθώθηκε καθώς οι Νεοδημοκράτες που διάλεξαν άλλες στέγες, τελικά επέστρεψαν στο σπίτι τους. Σε αυτό το σημείο η σύγκριση της Νέας Δημοκρατίας με το άλλο μεγάλο κόμμα της Μεταπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ, είναι καταλυτική. Ένα Κίνημα το οποίο τελικά αποδείχθηκε πως το συνείχε αποκλειστικά η νομή της εξουσίας και η άλωση του κρατικού μηχανισμού. Όταν αυτά χάθηκαν, το ΠΑΣΟΚ ακούμπησε το 4,5%.
Αυτή τη νοοτροπία του Νεοδημοκράτη φαίνεται πως την αγνοούν ή κάνουν ότι την αγνοούν διάφοροι που εξυφαίνουν διάφορα σενάρια ανατροπών, αντικαταστάσεων εν κινήσει, εσωκομματικών προνουντσιαμέντων και αποστασιών. Αν κοιτάξουν στο παρελθόν, θα τους κοπεί κάθε διάθεση για τέτοια σενάρια. Πάντα το κοινό στο οποίο απευθύνεται η Νέα Δημοκρατία είναι υπέρ της σταθερότητας και υπέρ των ομαλών εξελίξεων. Σε αντίθεση με τους αριστερούς, οι κεντροδεξιοί ψηφοφόροι στην αναταραχή δεν βλέπουν καμιά θαυμάσια κατάσταση. Και για τον λόγο αυτόν παραμένουν συσπειρωμένοι, ανεξαρτήτως συνθηκών, γύρω από την παράταξή τους και τον ηγέτη της.
Γράφω αυτές τις γραμμές χωρίς να ανήκα ποτέ σε αυτό που λέμε «βάση της παράταξης». Υπήρξα ένας απλός περιστασιακός ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας, όπως και άλλων κομμάτων. Όμως πάντα, μακρόθεν, θαύμαζα αυτή τη συνοχή που επιδείκνυε ο χώρος της Κεντροδεξιάς και τον τρόπο με τον οποίον δεν επέτρεπε οι αποχωρήσεις προβεβλημένων στελεχών να μετατραπούν σε διάσπαση της παράταξης. Και θαύμαζα επίσης τη γενναιοψυχία όλων των ηγεσιών της που δεχόταν πίσω τα «άσωτα παιδιά της», για το καλό της Νέας Δημοκρατίας.
liberal.gr