Σε τελευταία ανάλυση η πολιτική δεν είναι μόνο μια καθημερινή διευθέτηση προβλημάτων. Δεν είναι απλώς ποια γραφεία των ΕΛΤΑ θα ανοίξουν ή ποια θα κλείσουν. Ούτε πώς θα πληρωθούν οι αγρότες. Είναι και ένα συνολικό σχέδιο για τη χώρα. Μια πρόταση. Μια επαγγελία. Εστω, ένα παραμύθι.
Η παρατήρηση όπως διατυπώθηκε πρόσφατα είναι σωστή. Η βελόνα μοιάζει όντως κολλημένη και δεν έχουμε κάποια ένδειξη ότι θα ξεκολλήσει άμεσα.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι δημοσκοπήσεις μετά τις ευρωεκλογές περιγράφουν την ίδια περίπου εικόνα με ελάχιστες αυξομειώσεις.
Η θετική τους ανάγνωση είναι ότι καταγράφουν ένα συνολικά σταθερό πολιτικό σκηνικό. Η αρνητική είναι ότι το σκηνικό αυτό περιέχει την ίδια στιγμή και τα στοιχεία της αποσταθεροποίησής του.
Αυξημένη δυσαρέσκεια, διάχυτη δυσπιστία, υπόκωφη αμφισβήτηση.
Μεταξύ μας, τίποτα από τα παραπάνω δεν εκπλήσσει. Η κυβέρνηση κουβαλάει την αυτονόητη φθορά μιας σχεδόν επταετούς πλέον θητείας, μαζί με τα λάθη και τις παραλείψεις της.
Ενώ η αντιπολίτευση κυκλοφορεί χαμένη στο Διάστημα. Πολλές φορές αναρωτιέσαι πού βρίσκονται και με τι ακριβώς ασχολούνται.
Αλλά η βελόνα μένει κολλημένη. Λογικό. Την πολιτική και τους συσχετισμούς της, τη δημιουργούν τα γεγονότα.
Και οι δημοσκοπήσεις μπορεί να αποδεικνύονται χρήσιμες για να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει γύρω μας ή ακόμη και για να ερμηνεύουμε αυτό που συμβαίνει, αλλά δεν είναι γεγονότα.
Αποτελεί λοιπόν χαρακτηριστικό ενός κλίματος ότι η δημόσια συζήτηση που διψάει για τροφή και παρασκήνιο περιστρέφεται γύρω από τρία wannabe ή αναμενόμενα ή υπό διαμόρφωση κόμματα για τα οποία κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα γίνουν.
Του Τσίπρα. Του Σαμαρά. Και της Καρυστιανού.
Οχι μόνο το μέλλον τους αλλά και η τύχη τους είναι εντελώς απρόβλεπτα. Ακόμη και έτσι όμως οι ίδιες δημοσκοπήσεις προϊδεάζουν ότι η βελόνα δύσκολα θα ξεκολλήσει.
Ξέρετε γιατί; Επειδή κανένας πολιτικός και κανένας χώρος σήμερα δεν δείχνει να διαθέτει τη δυναμική που θα αναδιατάξει συνολικά το πολιτικό σκηνικό.
Και επειδή οι wannabe προσπάθειες παραμένουν περιχαρακωμένες σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Μπορεί να επιφέρουν αναστατώσεις ή ανακατατάξεις μέσα στους χώρους αυτούς αλλά τίποτα περισσότερο.
Η κολλημένη βελόνα όμως δεν είναι καλός σύμβουλος. Εφησυχάζει και αποδιοργανώνει. Τροφοδοτεί εύκολες βεβαιότητες που μπορεί να ανατραπούν σε πρώτη ευκαιρία.
Και κυρίως δεν διευκολύνει τη γόνιμη αναζήτηση.
Σε τελευταία ανάλυση η πολιτική δεν είναι μόνο μια καθημερινή διευθέτηση προβλημάτων. Δεν είναι απλώς ποια γραφεία των ΕΛΤΑ θα ανοίξουν ή ποια θα κλείσουν. Ούτε πώς θα πληρωθούν οι αγρότες.
Είναι και ένα συνολικό σχέδιο για τη χώρα. Μια πρόταση. Μια επαγγελία. Εστω, ένα παραμύθι.
Αυτά λείπουν. Και η έλλειψή τους εξηγεί σε μεγάλο βαθμό το κόλλημα της βελόνας.
Γιάννης Πρετεντέρης
ΤΟ ΒΗΜΑ