Κάποιος που θα βρισκόταν πρόσωπο με πρόσωπο με τον μαξιμαλισμό της συνδικαλιστικής ηγεσίας μέρους των αγροτών θα μπορούσε να αντιδράσει με ένταση. Γιατί μέρος των αιτημάτων τους παραβιάζουν την κοινή λογική, τη συμφωνία της χώρας με την Ε.Ε. και την ισότιμη αντιμετώπιση εκατοντάδων χιλιάδων άλλων Ελλήνων ελεύθερων επαγγελματιών.
Αιτήματα όπως «παραγραφή όλων των διώξεων από τη Βουλή» ή «να μην περάσει ο ΟΠΕΚΕΠΕ στην ΑΑΔΕ» ή «να υπάρξουν κατώτατες εγγυημένες τιμές» ή «να σταματήσουν οι έλεγχοι για το πραγματικό μέγεθος των χωραφιών και των κοπαδιών», είναι βγαλμένα από την πολιτική διασταύρωση του μαξιμαλισμού και του βολονταρισμού. Δηλαδή, του «τα θέλω όλα» και του «τα θέλω, επειδή τα θέλω».
Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση, όπως φάνηκε και από τις χθεσινές δηλώσεις του υπ. Αγροτικής Ανάπτυξης, επέλεξε την επιμονή στον διάλογο, βάζοντας ωστόσο κάποιες «κόκκινες γραμμές». Π.χ. μοιάζει απολύτως λογικό αυτό που είπε ο Α. Σκέρτσος, ότι η μονομερής καταπάτηση της πρόσφατης και με τα χίλια ζόρια επιτευχθείσας συμφωνίας με την Ε.Ε. συνιστά ένα ιδιότυπο «αγροτικό Grexit». Κι αυτό αφορά και αγρότες και κόμματα που υιοθετούν το να μην περάσει ο ΟΠΕΚΕΠΕ στην ΑΑΔΕ. Τα ευρωπαϊκά χρήματα για τις αγροτικές επιδοτήσεις, ειδικά φέτος. έγιναν υπό τη δαμόκλειο σπάθη του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ, το οποίο όσο διαχρονικό και διακομματικό κι αν είναι -και είναι- «έσκασε» στα χέρια της κυβέρνησης, η οποία όντως επί 6 χρόνια, ενώ το γνώριζε, δεν μπόρεσε να το αντιμετωπίσει. Ομως, έστω και δύσκολα, έγινε μια συμφωνία με την Ε.Ε. Υπάρχει κανένας σοβαρός άνθρωπος που να πιστεύει ότι αν η Ελλάδα υποκύψει στο εκβιασμό, η Ε.Ε. θα δώσει τα χρήματα «βρέξει-χιονίσει»; Δεν θα τα δώσει και είναι λογικό.
Το τι θα σημαίνει, αν συμβεί αυτό, είναι ένας πραγματικός εφιάλτης πρώτα απ’ όλα για τους ίδιους τους αγρότες και μετά για την κοινωνία και την οικονομία.
Πέραν των λεφτόδεντρων που εμφανίστηκαν και πάλι, υπάρχει και η πολύ επικίνδυνη λογική που βρίσκεται πίσω απ’ αυτή τη μακάβρια λίστα του μαξιμαλισμού. Τι ζητάνε δηλαδή οι αγρότες, λέγοντας να πάψουν οι διώξεις; Να πάψουν και για τους νταήδες με τις μαγκούρες της Κρήτης που έκαναν τα γνωστά αίσχη στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου της Κρήτης; Να πάψει μήπως και η δίωξη των 16 μελών της εγκληματικής οργάνωσης που συνελήφθησαν γιατί ήταν κανονικοί ΠΟΠΕΚΕΠΕΣ και λυμαίνονταν τουλάχιστον 1,7 εκατ. ευρώ παράνομων επιδοτήσεων για ανύπαρκτα χωράφια και ζώα;
Τι ζητάνε οι εκείνοι οι αγρότες που ζητούν ως ελεύθεροι επαγγελματίες, να υπάρξει εγγυημένη κατώτατη τιμή; Υπάρχει κανένας άλλος ελεύθερος επαγγελματίας ή επιχειρηματίας στην Ελλάδα που απολαμβάνει αυτού του προνομίου; Πόσο άδικο και προκλητικό θα ήταν αν γινόταν κάτι τέτοιο, σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρηματιών, οι οποίοι επίσης τα βγάζουν δύσκολα πέρα; Για κάθε φούρναρη, για κάθε βιοτέχνη, για κάθε εστιάτορα, για κάθε γιατρό; Ούτε καν ο μισθός του ελεύθερου επαγγελματία δεν είναι εγγυημένος, αφού η απόλυση υπάρχει πάντα σαν ενδεχόμενο.
Και ποια ακριβώς έννοια ισονομίας και δικαιοσύνης εξυπηρετεί αυτός ο αιφνίδιος βολονταρισμός μερίδας των αγροτών; Οι οποίοι μάλιστα, στην κορύφωση του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ, λένε ουσιαστικά -και ούτε λίγο ούτε πολύ- ότι δεν τους νοιάζει να σταματήσει το καρκίνωμα που τρώει την αγροτική οικονομία εδώ και δεκαετίες. Θέλουν ΟΠΕΚΕΠΕ; Ωρύονται για τους «φραπέδες» και τους «κουμπάρους» αλλά στην τελική αυτό θέλουν; Αυτό στο οποίο με τον τρόπο τους, διά της συμμετοχής και της σιωπής, ήταν συνένοχοι;
Ενα μέρος της απάντησης βρίσκεται στο ποιοι έχουν πάρει το πάνω χέρι στα μπλόκα. Ποιοι δίνουν τον τόνο και «βγάζουν γραμμή». Μπορεί τις «κινητοποιήσεις» να τις ξεκίνησαν οι προκλητικοί ΟΠΕΚΕΠΕΔΕΣ της Κρήτης, αλλά τους διαδέχθηκαν γρήγορα συνδικαλιστές του ΚΚΕ, του ΠΑΣΟΚ ακόμα και της Πλεύσης Ελευθερίας, μαζί με οπαδούς του Βελόπουλου.
Αυτοί σήκωσαν τους τόνους στο αδιανόητο κι αυτοί έδωσαν τον τόνο από τα κανάλια. Αυτοί αγνόησαν με εντυπωσιακό τρόπο τους πολίτες που ταλαιπωρούνται στους δρόμους και τους ελεύθερους επαγγελματίες κυρίως του λιανεμπορίου, της εστίασης και του τουρισμού, που κινδυνεύουν χωρίς κρατικό προστατευτισμό, να χάσουν το 30% του ετήσιου τζίρου τους κι επομένως και τις δουλειές τους.
Αν ικανοποιούνταν τα μαξιμαλιστικά -και όχι τα δίκαια αιτήματα- τότε θα ήταν που ο κοινωνικός αυτοματισμός θα χτυπούσε κόκκινο. Και θα ήταν πραγματικός και η αποθέωση του «δώσε κι εμένα μπάρμπα».
Η λύση στο μεγάλο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί δεν μπορεί να δοθεί ούτε με πολεμικές συγκρούσεις στους δρόμους και τα μπλόκα, ούτε όμως και με την ανεύθυνη καθολική υποχώρηση της κυβέρνησης. Μόνο με διάλογο μπορούν να λυθούν. Αλλά με πραγματικό και κανονικό διάλογο. Γιατί το «δέξου αυτά που θέλω, για να έρθω να κάνουμε πως συζητάμε τα συμφωνημένα» δεν είναι διάλογος. Είναι πραγματικό show, εκβιασμός και ταπείνωση, όχι της κυβέρνησης, αλλά του συνόλου της κοινωνίας.
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΩΝ ΑΠΟΜΑΧΩΝ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 86
Η «Τρόικα της μη αυτοδυναμίας» δεν ήταν μια εμπνευσμένη σύλληψη μιας μεγάλης εφημερίδας. Ηταν το σχέδιο των απομάχων της πολιτικής να μπουν από το παράθυρο, αφού έφυγαν μεγαλοπρεπώς από την πόρτα.
Δεν χρειάζεται πλέον εξασκημένο μάτι ή εσωτερική πληροφόρηση. Το «τρίο» Κ. Καραμανλής, Α. Σαμαράς και -σε ρόλο πρώτου βιολιού πλέον -Β. Βενιζέλος, με παρασκηνιακό πρόθυμο τον Π. Παυλόπουλο, κάνει ό,τι μπορεί για να ανακόψει την πορεία της κυβέρνησης και ειδικότερα του Κ. Μητσοτάκη. Το γεγονός ότι όλες τους οι «ανησυχίες» για παραχωρήσεις στα εθνικά, για την οικονομική κατάρρευση και τη θεσμική εκτροπή της χώρας, έχουν αποτύχει παταγωδώς, δεν φαίνεται να τους εμποδίζει να αφήσουν την πραγματικότητα να τους χαλάσει το «ωραίο αφήγημα».
Η πασιφανής ενίσχυση του γεωπολιτικού ρόλου της χώρας με τις ενεργειακές συμφωνίες, η πρόδηλη αμυντική θωράκισή της και η ταραχή της Αγκυρας που βλέπει να χάνει έναν έναν τους στόχους της, αλλά και η πολύ σημαντική αναγνώριση της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, που οδήγησε στην εκλογή του Κ. Πιερρακάκη ως προέδρου του Eurogroup, όλα τα αντιμετωπίζουν περίπου ως μη γενόμενα. Και συνεχίζουν ακάθεκτοι, λες κι έχουν επέλθει όλες οι συμφορές που σαν άλλες Κασσάνδρες προβλέπουν εδώ και πολλούς μήνες.
Μόνο το «εργαλείο» φαίνεται πως αλλάζει. Κι αυτό δανεικό και «ξενόφερτο». Πατάνε τώρα πάνω σε ένα σενάριο που διακινείται και αναπαράγουν, ότι η Ευρωπαία εισαγγελέας μπορεί να ασκήσει απευθείας διώξεις σε πολιτικά πρόσωπα που εμπλέκονται στον ΟΠΕΚΕΠΕ. Τι κι αν ως έγκριτοι συνταγματολόγοι οι δυο εξ αυτών γνωρίζουν ότι το άρθρο 86 αλλάζει μόνο με αναθεώρηση του Συντάγματος και όχι με κολπάκια που δεν αρμόζουν σε συνταγματικούς επιστήμονες με το δικό τους κύρος ή σε πρώην πρωθυπουργούς που δεν έχουν την πολυτέλεια να μη γνωρίζουν. Τι κι αν η ίδια η Λ. Κοβέσι, που βρέθηκε πρόσφατα στην Ελλάδα είπε ότι «δεν μπορούμε να παραβιάσουμε το ελληνικό Σύνταγμα», το αφήγημα -που διασταυρώνεται με το αφήγημα της Μ. Καρυστιανού -καλά κρατεί. Η χώρα «είναι μη διακυβερνήσιμη», ο Κ. Μητσοτάκης «δεν μπορεί», τέλειωσαν οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις, «δεν πάει άλλο».
Φτάνουν δε στο όχι και τόσο τιμητικό για τους ίδιους, να αυτοπροτείνονται ουσιαστικά σαν άλλοι «Μεσσίες» να σώσουν τη χώρα με έναν εντελώς ετερόκλητο συνασπισμό δυνάμεων. Ο Β. Βενιζέλος είναι αυτός που έχει το ντεμαράζ, βλέποντας ότι τα άλλα πρόσωπα δεν «τραβούν». Λες, θα πει κάποιος, ότι και «τράβηξε» ο ίδιος, ακόμα κι όταν ήταν στα καλύτερά του.
Η «τριάδα» που ουσιαστικά είναι «τετράδα», με τον Π. Παυλόπουλο πιστό λοχία του εγχειρήματος, δεν δείχνει να έχει πρόβλημα ούτε με το γεγονός πως εμφανίζεται να υπηρετεί απροκάλυπτες επιχειρηματικές επιδιώξεις.
Ενα πρόβλημα έχει όλα αυτό που εκτυλίσσεται: αγνοεί την πραγματικότητα και τους πολίτες, οι οποίοι και βλέπουν και καταλαβαίνουν και δεν κρύβουν ότι δεν συμμερίζονται την πολιτική ενδοτικότητα των εξαιρετικά σημαντικών πολιτικών, οι οποίοι όμως είναι απόμαχοι και διά της λαϊκής ετυμηγορίας.
Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
https://www.eleftherostypos.gr/apopseis/o-kobos-sto-chteni-gia-ta-bloka