Ακόμα κι όταν ο Κ. Μητσοτάκης βγήκε και είπε ορθά-κοφτά ότι θα ασκήσει βέτο να μην μπει η Τουρκία στο πρόγραμμα, αν δεν άρει το casus belli, και τι δεν ειπώθηκε. Από το ότι δεν ισχύει το βέτο σε αυτό το πρόγραμμα κι επομένως η «ενδοτική» κυβέρνηση «κοροϊδεύει τον λαό», μέχρι ότι ο Τούρκος πρόεδρος με τις πλάτες του Ντ. Τραμπ, που «αγνοεί» την Ελλάδα και τον Κ. Μητσοτάκη, «έχει του χεριού την Ελλάδα» και μπαίνει «από το παράθυρο στην Ε.Ε.», με το Μ. Μαξίμου και το ΥΠΕΞ να «κοιμούνται».
Η συνεχής επιμονή της κυβέρνησης στην άρση του casus belli θεωρήθηκε τουλάχιστον υπεκφυγή και στάχτη στα μάτια. Κι όλα αυτά δεν έγιναν πριν από χρόνια. Από την άνοιξη του 2025 η κυβέρνηση χτυπιέται αλύπητα από τους πάσης φύσεως υπερπατριώτες. Παλαιούς αλλά και όψιμους. Μία εφημερίδα του «παλιού πατριωτισμού» τον Μάιο που μας πέρασε είχε πρωτοσέλιδο κύριο τίτλο «Η Τουρκία στο πρόγραμμα ευρωπαϊκών εξοπλισμών!». Με θαυμαστικό. Πριν από λίγες μέρες, όταν και οριστικοποιήθηκε ο αποκλεισμός της Τουρκίας από το SAFE, βγήκε με τον πρωτοσέλιδο κύριο τίτλο «Χαστούκι στην Τουρκία για το SAFE», χωρίς θαυμαστικό και άνευ καμίας εξήγησης πώς από το ένα άκρο βρέθηκε στο άλλο. Πώς η «νίκη» της Τουρκίας έγινε «χαστούκι».
Ασφαλώς δεν περιμένει κανείς σοβαρές εξηγήσεις από εκείνους τους κύκλους που κινδυνολογούν συστηματικά και κάνουν εδώ και πολλούς μήνες «πολιτική», χωρίς να έχει υπάρξει γεγονός. Μόνο με εικασίες, υποθέσεις και δίκη προθέσεων. Οσοι κάνουν πολιτική με αυτά τα «εργαλεία» αργότερα ή γρηγορότερα μοιάζουν με τον αλεξιπτωτιστή που κάνει πτώση χωρίς αλεξίπτωτο, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Στο ίδιο διάστημα έχουν μεσολαβήσει πολύ σημαντικές εξελίξεις. Υπογράφηκαν οι ενεργειακές συμφωνίες με τις ΗΠΑ και η συμφωνία για το λιμάνι των ναυπηγείων της Ελευσίνας. Ο Τ. Ερντογάν πήγε στον Λ. Οίκο, έφυγε με άδεια χέρια, χωρίς F-35, αλλά και με μία ασήκωτη υποχρέωση: να απεξαρτηθεί πλήρως από το ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Κάτι που του είναι σχεδόν αδύνατον να κάνει και δεν το κάνει. Η Κύπρος συμφώνησε με τον Λίβανο για κοινή οριοθέτηση ΑΟΖ. Το Ισραήλ προχωράει στην ενίσχυση των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων με σύγχρονους αμυντικούς πυραύλους, οι οποίοι μπορούν να δημιουργήσουν τον «ελληνικό αντιπυραυλικό θόλο». Και κρατά μακριά από την Παλαιστίνη την Τουρκία.
Εξελίξεις, οι οποίες καταφανώς ενισχύουν και τον διπλωματικό ρόλο και την αμυντική ισχύ της χώρας. Κι όμως η «μίρλα»-«μίρλα». Οπως και σε οτιδήποτε θετικό γίνεται στη χώρα. Ο συγγραφέας Α. Τσίπρας αναγκάστηκε να ανακαλύψει τον απροσδιορίστου περιεχομένου «νέο πατριωτισμό» για να έχει να λέει κάτι κι ας μην λέει τίποτα. Οι άλλοι όμως που έχουν σημαία τους τον πατριωτισμό θα συνεχίσουν το ίδιο ξεκούρδιστο βιολί; Θα συνεχίσουν να παράγουν νέους κινδύνους και να αποκαλύπτουν νέα σενάρια;
Τις τελευταίες μέρες κάποιοι από τους εκπροσώπους του «συνωμοσιολογικού πατριωτισμού», προφανώς μη έχοντας κάτι άλλο να πουν και μιας και δεν μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα, έχουν αρχίσει να ψελλίζουν ένα νέο σενάριο. Οτι η επιχειρηματική διπλωματία του Τραμπ κάποια στιγμή θα παρουσιάσει μια «έτοιμη λύση» για τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, η οποία δεν θα αφορά το ένα και μοναδικό θέμα που αναγνωρίζει η Ελλάδα (οριοθέτηση ΑΟΖ), αλλά «το σύνολο των διαφορών»…
Δεν κάνουν ούτε καν τον κόπο να δουν ή να ακούσουν τις σπασμωδικές κινήσεις και τις έξαλλες διαμαρτυρίες της Αγκυρας. Ηλίθιοι είναι οι Τούρκοι ή αντιδρούν σε μια νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται και δεν είναι αυτή που ήθελαν;
ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΤΥΦΥΛΑΞ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΩΡΟΦΥΛΑΞ…
Δεν υπάρχει πιο ευθεία και σαφής ερώτηση από την ερώτηση «είστε υπέρ ή κατά των αγροτικών κινητοποιήσεων;». Απαντάται και με ένα ναι ή με ένα όχι ή αναλύεται το ναι ή το όχι. Αλλά είναι εξαιρετικά σαφής, καθόλου «παγιδευτική» και δόλια. Αντιθέτως, δίνει στον ερωτώμενο, ειδικά αν είναι πολιτικός, τη δυνατότητα να αναπτύξει την άποψή του για ένα μείζονος σημασίας θέμα, που απασχολεί την επικαιρότητα.
Τώρα, πώς η κ. Αποστολάκη βρήκε αυτήν την ερώτηση «μη αποδεκτή», γιατί «θυμίζει χωροφύλακα, δεν την αποδέχομαι», μόνο η ίδια μπορεί (;) να απαντήσει. Η χθεσινή ερώτηση του συναδέλφου από την ΕΡΤ προς τη βουλευτή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν ήταν μόνο σαφής και καθαρή. Ηταν και επιβεβλημένη. Να μην ξέρει ο πολίτης ποια είναι η θέση της βουλευτού και κατ’ επέκταση του κόμματός της για ένα μείζον θέμα; Αν δεν την έκανε, τότε δεν θα είχε κάνει καλά τη δουλειά του.
Ο Κ. Παπαχλιμίτζος μια χαρά την έκανε τη δουλειά του. Η κ. Αποστολάκη δεν έκανε καθόλου καλά τη δική της δουλειά. Για ποιον λόγο να καταφύγει στην δίκη προθέσεων; Γιατί να προσπαθήσει να «ερμηνεύσει» μια ερώτηση, η οποία δεν χρειάζεται την παραμικρή ερμηνεία; Γιατί να προσπαθήσει να «αποκαλύψει» πού κατά τη γνώμη της το πήγαινε ο δημοσιογράφος; Χρησιμοποιώντας μάλιστα και φρασεολογία παλιακή από τότε που υπήρχαν χωροφύλακες και ήταν χουντικής νοοτροπίας.
Πίσω από το εντελώς αδικαιολόγητο και άκομψο ύφος της Μ. Αποστολάκη, δεν μπορεί να κρυφτεί η πραγματική της πρόθεση, να μην απαντήσει στην ερώτηση. Το γιατί είναι προφανές. Αν απαντούσε ναι είμαι υπέρ, θα πήγαινε απέναντι στους πολίτες οι οποίοι είτε ταλαιπωρούνται από τις κινητοποιήσεις είτε δεν τις εγκρίνουν ως μορφή διεκδίκησης σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Αν απαντούσε όχι είμαι κατά, θα έβαζε απέναντί της τους αγρότες, οι οποίοι στη λογική του ΠΑΣΟΚ μπορεί να δώσουν τη «μία ψήφο παραπάνω» και την εκλογική… νίκη.
Οπότε τι έκανε η κ. Αποστολάκη; Προτίμησε να είναι «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ».
Το φρένο στο κόμμα Σαμαρά και η «εναλλακτική»
Οι πληροφορίες λένε ότι ο Α. Σαμαράς μάλλον δεν θα προχωρήσει στη δημιουργία κόμματος. Φαίνεται, όπως λένε συνομιλητές του, ότι επικρατούν οι πιο ψύχραιμες φωνές, που διαβάζουν πιο καθαρά το πολιτικό τοπίο και ενδιαφέρονται περισσότερο για την υστεροφημία του πρώην πρωθυπουργού.
Λογικά έχουν παίξει ρόλο και τα δημοσκοπικά ευρήματα, τα οποία δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικά για ένα τέτοιο εγχείρημα υψηλού ρίσκου. Εφόσον επιβεβαιωθεί η διαφαινόμενη εξέλιξη, έχει ενδιαφέρον το τι εννοούν οι ίδιες πηγές, που υποστηρίζουν πως ακόμα κι «αν δεν κατέβει ο Αντώνης υπάρχει εναλλακτική».
Εκεί υπάρχει ένα πέπλο μυστηρίου. Εννοούν άλλο πρόσωπο; Συμφωνία με κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα; Στήριξη σε κάποια άλλη πρωτοβουλία, η οποία ίσως εκδηλωθεί στο μέλλον; Στο σημείο αυτό τα στόματα παραμένουν ερμητικά κλειστά.
Τσακαλώτος αποκαλύπτει Τσίπρα
Είναι από τα λίγα «άγνωστα» του παρασκηνίου του 2014-2015 που δεν έχουν λεχθεί με τον ευθύ τρόπο που το είπε ο Ε. Τσακαλώτος και δεν γράφει κουβέντα στο βιβλίο του ο Α. Τσίπρας.
Ο πρώην υπ. Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ είπε καθαρά, ότι «δεν έπρεπε να συμβάλουμε να πέσει η κυβέρνηση με τη μη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας». Αποκάλυψε έτσι αφενός ότι υπήρχαν διαφωνίες στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και αφετέρου ότι μεταξύ αυτών που ευλόγησαν τη συμμαχία με τη Χρυσή Αυγή και τους ΑΝ.ΕΛ. για να πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου ήταν και ο ίδιος ο Α. Τσίπρας.
Πράγματι, από το φθινόπωρο του 2014 που άρχισαν οι ζυμώσεις για την επερχόμενη εκλογή ΠτΔ, ο Α. Τσίπρας ήταν απ’ αυτούς που ήθελαν να πέσει πάση θυσία η κυβέρνηση και να αναλάβει αμέσως ο ίδιος. Ηταν τότε που -μεταξύ άλλων- υποχρεώθηκε ο Φ. Κουβέλης να πάρει πίσω την αποδοχή της πρότασης να είναι αυτός ο επόμενος ΠτΔ. Ο Α. Τσίπρας φοβόταν μήπως αλλάξει η συγκυρία και χαθεί η ευκαιρία για πρώτη νίκη της «Αριστεράς». Ετσι έκλεισε τα αφτιά του σε όσους του έλεγαν «έτσι κι αλλιώς θα κερδίσουμε, άσε τον Σαμαρά να κλείσει τη διαπραγμάτευση κι εμείς να μην έχουμε να κάνουμε νέο Μνημόνιο». Ο πολιτικό τυχοδιωκτισμός του Α. Τσίπρα όμως δεν τον άφησε να κάνει το προφανές.
Μετά ήρθαν οι κωλοτούμπες, το ψευδο-δημοψήφισμα και κυρίως το τρίτο αχρείαστο και επαχθέστερο Μνημόνιο, το οποίο ουσιαστικά σήμανε και το τέλος του ίδιου και της ΠΦΑ…
Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
https://eleftherostypos.gr/apopseis/einai-i-pragmatikotita-ilithie