Καταπέλτης υπήρξε χθες με άρθρο του στην Καθημερινή ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος, κατά όλων όσοι προεξοφλούν το τέλος των αυτοδύναμων κυβερνήσεων. Όπως αναφέρει η στήλη Big Mouth του powergame.gr, πρώτος απ’ όλους «φωτογραφίζεται» ο όψιμος κήρυκας της «απονομιμοποίησης», ο πρόεδρος Ευάγγελος Βενιζέλος.
Για όσους δεν διάβασαν το σχετικό πόνημα, ο καθηγητής Αλιβιζάτος κάνει αναφορά σε ορισμένους «αναπάντεχους συνηγόρους και έμπειρους πολιτικούς, οι οποίοι ενώ στο παρελθόν έπλεκαν το εγκώμιο των μονοκομματικών κυβερνήσεων, μιλούν τώρα για συμμαχίες».
Διαβάστε: Ο μη φιλόδοξος Βενιζέλος που εισέρχεται στη συνιστώσα των Καραμανλικών, οι συµπληγάδες που πιέζουν τον Ανδρουλάκη και ο προβληματισμός στο Μαξίμου από τις δημοσκοπήσεις
Και αν δεν γίνουν αυτές, ο Αλιβιζάτος σημειώνει πως «οι ίδιοι προαναγγέλλουν έκρυθμες καταστάσεις, χρησιμοποιώντας μάλιστα και βαρύγδουπους νεολογισμούς, όπως η κακόηχη και αδόκιμη μη κυβερνησιμότητα». Τι κάνει νιάου νιάου; Και ποιον φωτογραφίζει; Ο συνταγματολόγος επικαλείται τόσο το ιστορικό προηγούμενο της χώρας, θυμίζοντας ότι όλες οι μεγάλες αλλαγές έγιναν από ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις.
Μάλιστα, εκτιμά ότι αν υπάρξουν συνεργασίες, αυτές θα είναι μια παρένθεση. «Αυτό που θεωρώ απίθανο είναι να γυρίσουμε σελίδα και να περάσουμε σε μία εκδοχή συναινετικής αντιπαράθεσης με κυβερνήσεις συνεργασίας, του είδους αυτών που ευδοκιμούν στις χώρες της Κεντρικής και της Βόρειας Ευρώπης». Πώς τολμά ο κύριος καθηγητής να θέσει σε αμφισβήτηση το αλάθητο του Ευάγγελου Βενιζέλου! Προβλέπεται μπαράζ απαντήσεων και μειωτικών χαρακτηρισμών, για κάποιον που υποστηρίζει το αυτονόητο. Ότι είναι λάθος να ρίξουμε την εκδοχή της αυτοδυναμίας στο καλάθι των αχρήστων.
Σημειώνεται ότι ο κ. Αλιβιζάτος απαριθμεί τις περιπτώσεις των μεγάλων αλλαγών στη χώρα, τη βενιζελική τετραετία της ανόρθωσης το 1911-15, την κυβέρνηση του 1928-1932, την οκταετία 1955-1963, τη μετάβαση από τη δικτατορία στη δημοκρατία το 1974 αλλά και τις επιτυχίες του ΠΑΣΟΚ με το ΑΣΕΠ, τις ανεξάρτητες αρχές, καθώς και την ένταξή μας στην Ενωμένη Ευρώπη. «Όλα αυτά δεν τα πέτυχαν κυβερνήσεις συνεργασίας, αλλά μονοκομματικές». Και δεν έχει άδικο. Απλώς, κάποιοι ενεργοποιούν τον μηχανισμό της επιλεκτικής μνήμης για να στηρίξουν το αφήγημά τους, αλλά και τη διαθεσιμότητά τους να σώσουν την πατρίδα, αν χρειαστεί.