Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, 88 χρόνια μετά την οργανωμένη σφαγή που άλλαξε τη μοίρα του Ελληνισμού, για να τιμήσουμε τη μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών και να αποδείξουμε πως το αίτημα για την αναγνώριση της μαρτυρικής ιστορικής πραγματικότητας παραμένει σήμερα περισσότερο επίκαιρο από ποτέ.
Όλοι οι Έλληνες, και πολύ περισσότερο όσοι έλκουμε την καταγωγή μας από την μαρτυρική Μικρασιατική γη, παραμένουμε στις επάλξεις του πιο τίμιου και καθαγιασμένου Αγώνα, δεν συμβιβαζόμαστε, προσδοκούμε δικαίωση, περιμένουμε υπομονετικά την ευλογημένη ώρα, που όπως γράφει ο Ελύτης, «τα όνειρα θα λάβουν εκδίκηση».
Το μαύρο Σεπτέμβρη του 1922, οι φλόγες που τύλιξαν το μαργαριτάρι της Ιωνίας, την «άπιστη» για τους Τούρκους Σμύρνη, έπνιξαν για πάντα την κοσμογονία που συντελούνταν επί τρεις και πλέον χιλιετίες στα ευλογημένα χώματα της Μικράς Ασίας.
Η Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας αποτελεί ένα αδιαμφισβήτητο, απόλυτα τεκμηριωμένο γεγονός, μια φρικιαστική πραγματικότητα, που προσβάλει ολόκληρη την πολιτισμένη ανθρωπότητα και συμπεριλαμβάνεται στις πιο μαύρες σελίδες της Παγκόσμιας Ιστορίας.
Σήμερα, όμως, τιμούμε και τη βασανισμένη γενιά των προσφύγων, όλους αυτούς τους συμπατριώτες μας που κατόρθωσαν την ύστατη στιγμή να γλιτώσουν από τη φωτιά και το μαχαίρι και να φτάσουν με χίλιες κακουχίες στην μητέρα Ελλάδα.
Τιμούμε τη γενιά, που σήκωσε το Σταυρό του Μαρτυρίου, που ήρθε ρακένδυτος πρόσφυγας στην Ελλάδα μα δεν έσκυψε το κεφάλι, δεν λύγισε.
Ήταν αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι, που έφεραν μαζί τους, ως πολύτιμο φυλακτό, μια ιστορία, ένα πολιτισμό, μία κουλτούρα, μια αρχοντιά, συμβάλλοντας με το φιλότιμο και την εργατικότητά τους στην ιστορική αναγέννηση της Πατρίδας μας.
Το «ελληνικό θαύμα εν ώρα ειρήνης», όπως ονομάστηκε η αποκατάσταση ενάμισι εκατομμυρίου προσφύγων σε 18 μόλις χρόνια, σε μια χώρα κατεστραμμένη από τις συνεχείς πολεμικές συγκρούσεις, αποδεικνύει το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής στο διηνεκές.
Το μήνυμα της σημερινής ημέρας οφείλει να είναι σαφές και ξεκάθαρο: Η ιστορική μας μνήμη, τα βιώματά μας, δεν αποτελούν προϊόν διαπραγμάτευσης και συμβιβασμών.
Υποστηρίζουμε σθεναρά κάθε πρωτοβουλία που συμβάλει στην ενίσχυση των δεσμών φιλίας και συνεργασίας με τις γειτονικές μας χώρες.
Σταθερός προσανατολισμός μας, παραμένει η προώθηση της φιλίας και της συνεργασίας, η προσπάθεια να φέρουμε τους λαούς ακόμη πιο κοντά μέσα από την ανάπτυξη κοινών δράσεων στον αθλητισμό, στον πολιτισμό, στην επιχειρηματικότητα, σε κάθε πεδίο συνεργασίας.
Μπορούμε να ανοίξουμε διαύλους επικοινωνίας και διαλόγου. Γιατί η επικοινωνία κυρίες και κύριοι, φέρνει τη φιλία και η φιλία οδηγεί στην πρόοδο, την ανάπτυξη και την ευημερία των λαών.
Έχω τονίσει άλλωστε και στο παρελθόν, πως ιδιαίτερα με τους Τούρκους γείτονές μας, είναι περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν.
Με πιο πρόσφατο παράδειγμα την άδεια που παραχώρησε το τουρκικό Υπουργείο Πολιτισμού για την τέλεση Θείας Λειτουργίας στην Παναγία Σουμελά και την υποδειγματική φιλοξενία που επιφύλαξαν στους πολυάριθμους επισκέπτες οι τοπικές αρχές και οι κάτοικοι, αποδεικνύεται στην πράξη πως πλέον βαδίζουμε σε στέρεο έδαφος, μπορούμε και πρέπει να κάνουμε την υπέρβαση.
Είναι αντιληπτό, όμως, πως η προσέγγιση αυτή δεν μπορεί να ολοκληρωθεί, όσο δεν συνοδεύεται από την αναγνώριση των ιστορικών εγκλημάτων.
Είναι η ελάχιστη υποχρέωση της Τουρκικής Πολιτείας απέναντι στους 700.000 χιλιάδες νεκρούς μας, στο ενάμισι εκατομμύριο των προσφύγων, στις δεκάδες χιλιάδες των ομοεθνών μας που σύρθηκαν στους δρόμους της εξορίας στο εσωτερικό της αφιλόξενης Ανατολίας, στα αθώα θύματα του φασισμού και της θηριωδίας, σε όλους αυτούς που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα Άγια Χώματα της μαρτυρικής Ιωνίας να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού τη μνήμη τους.
Μέχρι να συμβεί αυτό, εμείς θα διαλαλούμε σε κάθε τόνο πως δεν ξεχνούμε. Δεν μας επιτρέπεται να ξεχάσουμε. Δεν δικαιούμαστε να ξεχάσουμε.
Η ιστορία του Μικρασιατικού Ελληνισμού δεν γράφτηκε με κιμωλία, για να τη σβήνει και να τη γράφει κανείς όπως του αρέσει.
Δεν πουλάμε τη ψυχή μας.
Δεν πουλάμε το είναι μας.
Απαιτούμε την αποκατάσταση της τραγικής αλήθειας.
Απαιτούμε δικαιοσύνη.
Η αμνησία δεν ταιριάζει σε μας.
Το δικό μας το χρέος είναι να θυμόμαστε, να τιμούμε αυτούς που έμειναν πίσω.
Ας είναι αναπαυμένοι κυρίες και κύριοι η ψυχή όλων των ηρώων και των μαρτύρων μας.
Ο Θεός να δώσει, να μην ξαναζήσει, ποτέ κανείς πάνω στη γη, το δικό τους δράμα.
Αιωνία τους η μνήμη».
Γιατί όμως; Ξέρει κάτι και δεν το λέει;
