«Με έκανε να αρρωστήσω για πρώτη φορά στη ζωή μου», λέει ο 25χρονος σήμερα
άνδρας
O πρώτος μηνυτής του Δημήτρη Λιγνάδη, ο άνθρωπος που ουσιαστικά άνοιξε τον
κύκλο των αποκαλύψεων μίλησε στο «Live News» του Mega και παρέθεσε όσα
κατήγγειλε ενώπιον της ανακρίτριας το βράδυ της 10ης Μαρτίου.
Όπως λέει είναι το τραύμα που στιγμάτισε την παιδική του ηλικία. Είναι η
στιγμή που ένα 15χρονο αγόρι βούτηξε στον άγριο κόσμο των ενηλίκων από τον
οποίο δεν ξαναβγήκε.
«Δεν ήταν απλά ένα πράγμα που το έκανε μια φορά ή δυο φορές. Ήτανε κάτι το
οποίο το εξάσκησε, το έμαθε, το έκανε πολύ καιρό», λέει αρχικά για να
συνεχίσει:
«Εγώ τον είχα ξεχάσει γιατί δεν ήθελα να τον θυμάμαι, ήταν άσχημο αυτό που
έγινε και δεν θα επιτρέψω να το πάθει άλλο παιδί αυτό. Δεν άντεξα όταν είδα
ότι υπήρχαν και άλλα θύματα, και επιβαλλόταν η φωνή μου στην υπόθεση».
Σήμερα ο άνδρας αυτός είναι 25 ετών και όπως είπε γνωρίστηκε με τον Δημήτρη
Λιγνάδη σε ηλικία 15 ετών σε πλατεία κοντά στο σπίτι του σκηνοθέτη στο
Μεταξουργείο. Σχεδόν αμέσως, ο σκηνοθέτης του πρότεινε να συνεχίσουν την
κουβέντα στο ρετιρέ του 7ου ορόφου.
«Όταν μιλούσαμε, είδα έναν καλό άνθρωπο σαν τον ρόλο του πατέρα που είχε, μου
μίλαγε για πράγματα της Αρχαίας Ελλάδας μου έλεγε για κάτι πράγματα τα οποία
εγώ δεν ήξερα και εγώ είδα ότι είναι ένας άνθρωπος που έχει γνώση, ξέρει
πράγματα, γιατί να μη μιλήσω σε έναν καλύτερο άντρα που μπορεί και εμένα να με
κάνει και εμένα κάτι καλύτερο;».
Ο θαυμασμός και η τρυφερότητα που ένιωσε για τον πανίσχυρο τότε θεατράνθρωπο
στην πρώτη τους συνάντηση δεν προμήνυαν το τι θα επακολουθήσει στη δεύτερη
συνάντησή τους στο σπίτι του σκηνοθέτη.
«Όταν βρέθηκα στο διαµέρισµά του καθίσαμε σε έναν καναπέ, µου έβαλε ένα ποτό
και µου έδωσε να καπνίσω ένα τσιγαριλίκι. Ξαφνικά, έπειτα από δύο γουλιές
ποτού και πριν ακόµη τελειώσω το τσιγάρο, ένιωσα µια υπερβολική έξαψη, αφόρητη
ναυτία, τροµερή ζάλη.
Παρέλυσα σ’ ολόκληρο το σώµα µου κι άρχισα να χάνω την επαφή µε το περιβάλλον,
να σβήνω κυριολεκτικά. Όταν ξαναβρήκα τις αισθήσεις µου ήμουν γυµνός στον
καναπέ, ενώ είχε ήδη ξηµερώσει».
–Σε απείλησε;
-Όχι, εγώ τον απείλησα. Εγώ τον απείλησα γιατί ένιωσα ότι αυτό δεν ήτανε κάτι
που έπρεπε να γίνει. Δεν είπα ότι δεν το έχω ανάγκη αυτό στη ζωή μου,
κατάλαβες; Δεν ήξερα ότι αυτό ήταν κάτι απαράδεκτο, κάτι το οποίο δεν είναι
στον κόσμο μου, τι να σου πω. Ήτανε βία».
Όπως περιγράφει ο σκηνοθέτης αισθανόμενος την οργή του προσπάθησε να τον
μεταπείσει, με το πρόσχημα σοβαρών προβλημάτων υγείας.
«Μου είπε ότι είχε καρκίνο του λάρυγγα και μου μίλαγε λες και είχε πάει να
πεθάνει, και ότι δεν αντέχει άλλο. Απ’ ό,τι κατάλαβα είχε απειλήσει κάποια
άτομα, αλλά τι να σου πω, εμένα δεν μπόρεσε να με απειλήσει, και δεν πρόκειται
ποτέ να μπορέσει να με απειλήσει εμένα».
«Πλέον ξέρω ποιος είμαι, δεν τον φοβάμαι»
Στα μάτια δεκάδων παιδιών, ο Δημήτρης Λιγνάδης ήταν μέντορας, καθοδηγητής,
ένας θεατράνθρωπος με θεία χαρακτηριστικά. Πίσω από τη βελούδινη κουρτίνα,
όπως λένε ωστόσο, κρυβόταν δυσοσμία και ένα καλοστημένο σχέδιο.
«Βεβαίως προσέγγιζε όλους τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο, γιατί δεν ήταν
απλά ένα πράγμα που το έκανε μια φορά ή δυο φορές. Ήτανε κάτι το οποίο το
εξάσκησε, το έμαθε, το έκανε πολύ καιρό. Ήταν το τελευταίο πράγμα που θα
μπορούσε κάποιος να σκεφτεί, ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έμπαινε στο μυαλό
κάποιου ανθρώπου, μικρού παιδιού».
Όπως υποστηρίζει ο 25χρονος τα ανήλικα παιδιά που ο σκηνοθέτης προσέγγιζε που
είχαν παρόμοιο προφίλ.
«Εκμεταλλευότανε, κάτι έβρισκε πάνω σε κάποιο άτομο. Δεν έκανα παρέα με τον
πατέρα μου ποτέ, ούτε με τη μητέρα μου, ήτανε η σχέση πολύ αυστηρή και δεν
έβγαινα από το σπίτι γενικώς. Δηλαδή η πρώτη φορά που βγήκα στον δρόμο και
μίλησα σε παιδιά ήταν τότε στα δεκατέσσερα, στα δεκαπέντε η πρώτη φορά που
βγήκα έξω».
Στις 19 Φεβρουαρίου καταθέτει τη μήνυσή του. Το έγκλημα που φέρεται να
τελέστηκε το 2010 τιμωρείται ως κακούργημα και δεν έχει παραγραφεί.
«Το θέμα με έκανε να αρρωστήσω για πρώτη φορά στη ζωή μου, εγώ δεν ήξερα τι
ήταν ‘panic attack’ (σ.σ. κρίσεις πανικού). Δεν το ήξερα εγώ αυτό».
Σήμερα, ο 25χρονος μηνυτής νιώθει πιο σίγουρος, πιο δυνατός και έτοιμος να
κοιτάξει κατάματα την ημέρα της δίκης τον άνθρωπο που, όπως λέει, του στέρησε
βίαια την παιδική αθωότητα.
«Άμα δεν είχα το δικό μου το μέρος στην κοινωνία και ξέρω τώρα τι κάνω, θα
μπορούσε να μη μιλούσα και ποτέ, θα μπορούσε να φοβόμουνα ακόμα. Δεν με
ενδιαφέρει τώρα τι θα πει ο ένας, τι θα πει ο άλλος. Εγώ ξέρω ποιος είμαι,
αυτό είναι το πιο σημαντικό».
