Η Νέα Δημοκρατία ως κόμμα, έχει ορισμένα σύνδρομα τα τελευταία χρόνια. Κυριότερο όλων, να μην χαρακτηρίζεται το κόμμα ως "Δεξιά". Πολλές φορές άλλωστε ο Κώστας Καραμανλής έχει αναφερθεί ως "κόμμα του μεσαίου χώρου", ως "κεντροδεξιά" κι άλλα πολλά, όταν θέλει να προσδιορίσει την ταυτότητα της Ν. Δ.
Παλιότερα, το 1989, είχαμε ως μότο των εκλογών το "Φιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία". Όλα αυτά βέβαια εμένα δεν μου λένε κάτι. Η πιο Δεξιά-σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, κατασταλτικό κλπ.- κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης άλλωστε, ήταν η κυβέρνηση Σημίτη. Αλλά επειδή εγώ δεν καταλαβαίνω από ταμπέλες, δεν έχω πρόβλημα να χαρακτηριστώ Δεξιός. Κάτι που αποφεύγει ο Καραμανλής, με το αιτιολογικό ότι έτσι θα απέτρεπε τον-αόρατο σε εμένα-κεντρώο χώρο να προσεγγίσει την Νέα Δημοκρατία.
Αυτά είναι γελοία επιχειρήματα όμως. Αν εγώ θέλω να ψηφίσω ΚΚΕ, θα το κάνω γιατί πιστεύω ότι αυτή μου η ψήφος έχει νόημα την συγκεκριμένη στιγμή και δεν θα με αποτρέψουν οι ιδέες του κόμματος ούτε το τι πιστεύει. Και το έχω κάνει σε Δημοτικές εκλογές, ψηφίζοντας τον υποψήφιο του ΚΚΕ, επειδή ο υποψήφιος που υπέδειξε η ΝΔ ήταν για...τα μπάζα!
Αν κάποιος πιστεύει στον Καραμανλή, θα τον ψηφίσει, ανεξάρτητα αν δηλώσει η Ν. Δ. "κόμμα του κεντρώου χώρου". Κι έρχομαι στο θέμα του τίτλου της ανάρτησης μου:
Δεν αντιλαμβάνομαι πραγματικά γιατί το να μιλά κάποιος Νεοδημοκράτης για συνεργασία με τον ΛΑΟΣ, συνιστά έγκλημα καθοσιώσεως. Αν κάποιος βάλει πάλι το επιχείρημα "δεν συνεργαζόμαστε με τα άκρα", να δούμε τι ακριβώς συνιστά "άκρα", όταν αναφερόμαστε σε ένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Ας πούμε, "άκρα" σημαίνει όταν ένα κόμμα έχει κάποια ακραία ρητορική ή όταν αυτή η ρητορική μετατρέπεται σε ακραίες πράξεις; Γιατί αν σταθούμε στο δεύτερο, τότε το κόμμα του οποίου η ρητορική μετατρέπεται σε ακραίες πράξεις, είναι ασφαλώς ο ΣΥΡΙΖΑ. Του οποίου η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ θεωρείται από τους..."δημοκράτες" ως περίπου επιβεβλημένη!
Ας σταματήσει αυτό το παραμύθι με τα "άκρα" λοιπόν. Η Δημοκρατία και ποιοί την τηρούν, φαίνεται καθημερινά στην πράξη. Ακόμη κι αν δεχθούμε την ρητορία των διαφόρων "δημοκρατών" ότι το ΛΑΟΣ το ψηφίζουν "χουντικά αποβράσματα, βασιλικοί, απόγονοι γερμανοτσολιάδων και χιτών", ας τους αναγνωρίσουμε το δικαίωμα όλων αυτών των...αποβρασμάτων λοιπόν, να εκπροσωπούνται στην Βουλή, στο πλαίσιο των κανόνων της Δημοκρατίας. Στο τέλος τέλος, αυτά τα "αποβράσματα" δεν βγήκαν ποτέ στους δρόμους να τα σπάσουν, δεν έκαναν εισβολές σε αστυνομικά τμήματα, δεν επέβαλαν τον δικό τους νόμο ζητώντας ταυτότητες από πολίτες όπως κάνουν κάποιοι στα στενά των Εξαρχείων. Η νομιμοφροσύνη όλων αυτών των "αποβρασμάτων" έχει κριθεί και δεν χρειάζεται να αποδεικνύουν συνεχώς ότι δεν είναι ελέφαντες.
Η συνεργασία λοιπόν με τον ΛΑΟΣ είναι κάτι που αν χρειαστεί, θα γίνει. Κι όποιος επιμένει σε χαρακτηρισμούς "άκρα", τότε είναι ο ίδιος στα...άκρα της υποτίμησης της νοημοσύνης μας...
Υ.Γ.: ο Λαλιώτης, για τον οποίον ουδεμία εκτίμηση τρέφω, είχε πει κάτι πολύ σωστό κάποτε, αναφερόμενος σε όσους στο Δημοψήφισμα του 1974 είχαν ψηφίσει υπέρ του Βασιλιά: " Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να βρίζουμε αυτούς τους ανθρώπους, που ήταν το 33% του εκλογικού σώματος, ψήφισαν κάτι, έχασαν, και παρόλα αυτά, ενσωματώθηκαν στην πολιτική ζωή του τόπου ομαλά, χωρίς ποτέ να προκαλέσουν κανένα πρόβλημα".
Αυτά είναι γελοία επιχειρήματα όμως. Αν εγώ θέλω να ψηφίσω ΚΚΕ, θα το κάνω γιατί πιστεύω ότι αυτή μου η ψήφος έχει νόημα την συγκεκριμένη στιγμή και δεν θα με αποτρέψουν οι ιδέες του κόμματος ούτε το τι πιστεύει. Και το έχω κάνει σε Δημοτικές εκλογές, ψηφίζοντας τον υποψήφιο του ΚΚΕ, επειδή ο υποψήφιος που υπέδειξε η ΝΔ ήταν για...τα μπάζα!
Αν κάποιος πιστεύει στον Καραμανλή, θα τον ψηφίσει, ανεξάρτητα αν δηλώσει η Ν. Δ. "κόμμα του κεντρώου χώρου". Κι έρχομαι στο θέμα του τίτλου της ανάρτησης μου:
Δεν αντιλαμβάνομαι πραγματικά γιατί το να μιλά κάποιος Νεοδημοκράτης για συνεργασία με τον ΛΑΟΣ, συνιστά έγκλημα καθοσιώσεως. Αν κάποιος βάλει πάλι το επιχείρημα "δεν συνεργαζόμαστε με τα άκρα", να δούμε τι ακριβώς συνιστά "άκρα", όταν αναφερόμαστε σε ένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Ας πούμε, "άκρα" σημαίνει όταν ένα κόμμα έχει κάποια ακραία ρητορική ή όταν αυτή η ρητορική μετατρέπεται σε ακραίες πράξεις; Γιατί αν σταθούμε στο δεύτερο, τότε το κόμμα του οποίου η ρητορική μετατρέπεται σε ακραίες πράξεις, είναι ασφαλώς ο ΣΥΡΙΖΑ. Του οποίου η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ θεωρείται από τους..."δημοκράτες" ως περίπου επιβεβλημένη!
Ας σταματήσει αυτό το παραμύθι με τα "άκρα" λοιπόν. Η Δημοκρατία και ποιοί την τηρούν, φαίνεται καθημερινά στην πράξη. Ακόμη κι αν δεχθούμε την ρητορία των διαφόρων "δημοκρατών" ότι το ΛΑΟΣ το ψηφίζουν "χουντικά αποβράσματα, βασιλικοί, απόγονοι γερμανοτσολιάδων και χιτών", ας τους αναγνωρίσουμε το δικαίωμα όλων αυτών των...αποβρασμάτων λοιπόν, να εκπροσωπούνται στην Βουλή, στο πλαίσιο των κανόνων της Δημοκρατίας. Στο τέλος τέλος, αυτά τα "αποβράσματα" δεν βγήκαν ποτέ στους δρόμους να τα σπάσουν, δεν έκαναν εισβολές σε αστυνομικά τμήματα, δεν επέβαλαν τον δικό τους νόμο ζητώντας ταυτότητες από πολίτες όπως κάνουν κάποιοι στα στενά των Εξαρχείων. Η νομιμοφροσύνη όλων αυτών των "αποβρασμάτων" έχει κριθεί και δεν χρειάζεται να αποδεικνύουν συνεχώς ότι δεν είναι ελέφαντες.
Η συνεργασία λοιπόν με τον ΛΑΟΣ είναι κάτι που αν χρειαστεί, θα γίνει. Κι όποιος επιμένει σε χαρακτηρισμούς "άκρα", τότε είναι ο ίδιος στα...άκρα της υποτίμησης της νοημοσύνης μας...
Υ.Γ.: ο Λαλιώτης, για τον οποίον ουδεμία εκτίμηση τρέφω, είχε πει κάτι πολύ σωστό κάποτε, αναφερόμενος σε όσους στο Δημοψήφισμα του 1974 είχαν ψηφίσει υπέρ του Βασιλιά: " Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να βρίζουμε αυτούς τους ανθρώπους, που ήταν το 33% του εκλογικού σώματος, ψήφισαν κάτι, έχασαν, και παρόλα αυτά, ενσωματώθηκαν στην πολιτική ζωή του τόπου ομαλά, χωρίς ποτέ να προκαλέσουν κανένα πρόβλημα".