Σήμερα ο Παπούλιας δέχτηκε τις επίσημες ευχαριστίες του Πέρες επειδή η Ελλάδα εμποδίζει με ότι αθέμιτο μέσο έχει στη διάθεσή της τον απόπλου της φλοτίλας για τη Γάζα... ας θυμηθούμε όμως τις αξέχαστες εποχές όπου οι Παπούλιας-Παπανδρέου ένωναν τις δυνάμεις τους με τον σύντροφο Αραφάτ (φώτο να κατεβαίνει από το ελικόπτερο με το οποίο ο Ανδρέας τον μετέφερε από το αεροδρόμιο στο κέντρο της Αθήνας!!!) εναντίον του σιωνιστικού εχθρού:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
12/11/2004
Ο Κάρολος Παπούλιας γνώρισε τον Γιάσερ Αραφάτ πριν από 28 χρόνια: μια ολόκληρη ζωή, από εκείνο τον καιρό της δεκαετίας του '70, όταν συνθήκες βαριάς παρανομίας επικρατούσαν στις επαφές με τον Παλαιστίνιο ηγέτη.
Δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου, είτε ως κομματικό στέλεχος χρεωμένο τις διεθνείς σχέσεις και ειδικά αυτές με κινήματα του Τρίτου Κόσμου τη δεκαετία του '70, είτε ως υπουργός Εξωτερικών αργότερα, μέσα στη δεκαετία του '80, έπαιξε ρόλο αναμφισβήτητα σημαντικό στην ενδυνάμωση των δεσμών ηγεσίας και λαών για Ελληνες και Παλαιστινίους. Αλλες εποχές...
Γι' αυτές τις άλλες εποχές μιλήσαμε κυρίως, χθες, με δεδομένη τη φόρτιση από το τελεσίδικο του θανάτου του Γιάσερ Αραφάτ. «Δεν θα πάω στην κηδεία του», έλεγε ο κ. Παπούλιας, εξηγώντας πως προτιμά να αποχαιρετήσει νοερά τον ηγέτη, που ήταν καλός του φίλος. «Μας συνέδεε μακρά, σταθερή και εγκάρδια φιλία με τον Αραφάτ, τόσο τον Ανδρέα Παπανδρέου όσο κι εμένα», επανελάμβανε απερίφραστα, μνημονεύοντας αγαπημένους νεκρούς.
Στη Συρία
Πώς είχαν γνωριστεί; «Το 1976 στη Συρία, στη Δαμασκό. Ημουν τότε γραμματέας στην επιτροπή διεθνών σχέσεων του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ διατηρούσε στενή σχέση με τα κόμματα της περιοχής της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου, όπως και με τα απελευθερωτικά κινήματα και, βέβαια, με τη Φατάχ του Αραφάτ. Τότε γίνονταν προσπάθειες μέσω συνδιασκέψεων για συνεργασία των σοσιαλιστικών κομμάτων Ευρώπης και Μεσογείου. Συμμετείχε σε αυτές ο Ανδρέας, παρουσιάζοντας στην εισήγησή του μνημόνιο φιλίας και συνεργασίας των σοσιαλιστικών δυνάμεων της Μεσογείου. Ηταν λοιπόν εκεί και ο Αραφάτ, μαζί με άλλα στελέχη της Φατάχ».
Θυμάται την πρώτη εντύπωση της γνωριμίας τους: «Είδα αμέσως και αναγνώρισα έναν φλογερό πατριώτη, που, σαν την καιόμενη βάτο, ήταν ολόκληρος αφοσιωμένος στον αγώνα και στο μεγάλο όραμα για την απόκτηση μιας πατρίδας. Εκεί τον πρωτοένιωσα να δείχνει την πολιτικοδιπλωματική του ικανότητα. Επρεπε να περάσει τις συμπληγάδες του κατεστημένου των αραβικών κρατών. Η δυναμική έκφραση της παλαιστινιακής επανάστασης και η πολιτική της απήχηση είχε ξαφνιάσει τους ηγέτες των αραβικών κρατών, που ο καθένας, για δικούς του λόγους, επεδίωκε να χειραγωγήσει και τον Αραφάτ και το κίνημά του».
Υποδέχεται με μικρό, γλυκόπικρο γέλιο την παρατήρηση ότι, στα τέλη της δεκαετίας του '80, τον καιρό της εξορίας του Αραφάτ στην Τύνιδα, μιλώντας με στελέχη της PLO ή και με τον ίδιο τον Παλαιστίνιο ηγέτη και λέγοντας «Ελλάδα», σου απαντούσαν με τρία ονόματα: Παπανδρέου, Παπούλιας, Μελίνα... «Πράγματι -λέει- πέρα από τη Μελίνα, που εκινείτο σε άλλο επίπεδο, στον πολιτισμό, οι άλλοι δύο -Ανδρέας Παπανδρέου και Κάρολος Παπούλιας- ακολούθησαν πολιτική συνεπούς στήριξης του αγώνα των Παλαιστινίων. Και ο Ανδρέας και εγώ, ως υπουργός Εξωτερικών, είχαμε καταλήξει στο ότι η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους ήταν και είναι η προϋπόθεση για την οριστική επίλυση του προβλήματος της Μέσης Ανατολής. Κατά συνέπεια δε, εάν δεν υπήρχε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και Ανδρέας Παπανδρέου, ενδεχομένως να μη μιλούσαμε πια τώρα ούτε για Αραφάτ ούτε για Παλαιστινιακό».
Με ευγνωμοσύνη
Εξηγείται, αναφερόμενος στο γεγονός-καμπή για την ίδια τη ζωή του Γιάσερ Αραφάτ, όταν τον Δεκέμβριο του 1983 μαζί με τους φενταγίν του μεταφέρονται από την Τρίπολη του Λιβάνου σε Αλγέρι και Τύνιδα με τρία ελληνικά πλοία.Ο Αραφάτ θα το υπενθυμίζει έκτοτε συνεχώς δημοσίως, με ευγνωμοσύνη:
«Μέσα στο στόμα του λύκου στείλαμε τα πλοία με επικεφαλής τον Βασίλη Σαραντίτη, γενικό γραμματέα Εμπορικής Ναυτιλίας τότε, για να εκκενώσουμε κάπου 8.000 μαχητές, παρά τις περί του αντιθέτου απειλητικές προειδοποιήσεις από Ισραήλ, ΗΠΑ και εβραϊκό λόμπι. Είχαμε συμφωνήσει να επιβιβαστούν οι μαχητές με ελαφρύ οπλισμό και το πολύ μέσα σε πέντε ώρες. Η επιχείρηση διήρκεσε 12 ώρες. Αγωνία στην Αθήνα, δυσκολία στις επικοινωνίες. Καταλαβαίνετε τι θα γινόταν εάν οι Ισραηλινοί χτυπούσαν τα πλοία. Ο Ανδρέας ήταν ανένδοτος. Πίστευε ότι η συμβολή του Αραφάτ στην εξεύρεση λύσης στο Παλαιστινιακό ήταν sine qua non. Οι μετέπειτα εξελίξεις τον επαλήθευσαν. Πέρα από τις ιδεολογικές εμμονές του ΠΑΣΟΚ, αυτό είχε και υλική βάση, με την έννοια των οικονομικοπολιτικών ανταλλαγών με τον αραβικό κόσμο, με κύριο αντικείμενο το πετρέλαιο. Και σήμερα, όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση, εξακολουθώ να πιστεύω πως τρία είναι τα «κλειδιά» που θα ανοίξουν την πόρτα της ειρήνης, και τα κρατούν το Ισραήλ, η Παλαιστίνη και η Συρία».
Γενναιότητα
Τι διαλέγει να θυμάται από τον φίλο του; «Τη γενναιότητα με την οποία ο Αραφάτ αγωνίστηκε όλα αυτά τα χρόνια εναντίον όλων αυτών των προσπαθειών για την πολιτική, αλλά και τη φυσική του εξόντωση. Οπως το βλέπω μία ημέρα μετά τον θάνατό του, το κενό που αφήνει μια προσωπικότητα όπως εκείνος είναι δύσκολο να βρεθεί διάδοχος να το καλύψει. Ισως όμως οι νέες συνθήκες που προκύπτουν να αναδείξουν τελικά πρόσωπα-καταλύτες με την ωριμότητα μιας άλλης γενιάς, που θα ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο, χωρίς τις εμμονές που θα μπορούσε να έχει ο καλός μας φίλος Αραφάτ».
Ποιο ήταν άραγε το μεγαλύτερο από τα πολιτικά λάθη του Αραφάτ; Ο Κάρολος Παπούλιας θα έλεγε, η «κακή εκτίμηση». «Ο Αραφάτ ήταν συνεπαρμένος από την ηρωική αντίσταση του παλαιστινιακού λαού και σε αυτή βασιζόταν πάντοτε. Οντως, δεν έχει καταγράψει η σύγχρονη Ιστορία τόσο μακροχρόνιο αιματηρό αγώνα άλλου λαού. Ομως, έπρεπε να βρει τη ρωγμή και να περάσει μέσα από αυτόν τον τοίχο». Η συζήτησή μας τελείωσε το ίδιο γλυκόπικρα όπως άρχισε, με τον πρώην υπουργό Εξωτερικών να μνημονεύει άλλη μία κυρίαρχη λεπτομέρεια τον χαρακτήρα του Παλαιστίνιου ηγέτη: «Ηταν και λιγάκι φιλάρεσκος. Φρόντιζε, με την ίδια πάντα χαριτωμένη κίνηση, να είναι σωστά βαλμένη η κουφίγια στο κεφάλι του...».
Γι' αυτές τις άλλες εποχές μιλήσαμε κυρίως, χθες, με δεδομένη τη φόρτιση από το τελεσίδικο του θανάτου του Γιάσερ Αραφάτ. «Δεν θα πάω στην κηδεία του», έλεγε ο κ. Παπούλιας, εξηγώντας πως προτιμά να αποχαιρετήσει νοερά τον ηγέτη, που ήταν καλός του φίλος. «Μας συνέδεε μακρά, σταθερή και εγκάρδια φιλία με τον Αραφάτ, τόσο τον Ανδρέα Παπανδρέου όσο κι εμένα», επανελάμβανε απερίφραστα, μνημονεύοντας αγαπημένους νεκρούς.
Στη Συρία
Πώς είχαν γνωριστεί; «Το 1976 στη Συρία, στη Δαμασκό. Ημουν τότε γραμματέας στην επιτροπή διεθνών σχέσεων του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ διατηρούσε στενή σχέση με τα κόμματα της περιοχής της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου, όπως και με τα απελευθερωτικά κινήματα και, βέβαια, με τη Φατάχ του Αραφάτ. Τότε γίνονταν προσπάθειες μέσω συνδιασκέψεων για συνεργασία των σοσιαλιστικών κομμάτων Ευρώπης και Μεσογείου. Συμμετείχε σε αυτές ο Ανδρέας, παρουσιάζοντας στην εισήγησή του μνημόνιο φιλίας και συνεργασίας των σοσιαλιστικών δυνάμεων της Μεσογείου. Ηταν λοιπόν εκεί και ο Αραφάτ, μαζί με άλλα στελέχη της Φατάχ».
Θυμάται την πρώτη εντύπωση της γνωριμίας τους: «Είδα αμέσως και αναγνώρισα έναν φλογερό πατριώτη, που, σαν την καιόμενη βάτο, ήταν ολόκληρος αφοσιωμένος στον αγώνα και στο μεγάλο όραμα για την απόκτηση μιας πατρίδας. Εκεί τον πρωτοένιωσα να δείχνει την πολιτικοδιπλωματική του ικανότητα. Επρεπε να περάσει τις συμπληγάδες του κατεστημένου των αραβικών κρατών. Η δυναμική έκφραση της παλαιστινιακής επανάστασης και η πολιτική της απήχηση είχε ξαφνιάσει τους ηγέτες των αραβικών κρατών, που ο καθένας, για δικούς του λόγους, επεδίωκε να χειραγωγήσει και τον Αραφάτ και το κίνημά του».
Υποδέχεται με μικρό, γλυκόπικρο γέλιο την παρατήρηση ότι, στα τέλη της δεκαετίας του '80, τον καιρό της εξορίας του Αραφάτ στην Τύνιδα, μιλώντας με στελέχη της PLO ή και με τον ίδιο τον Παλαιστίνιο ηγέτη και λέγοντας «Ελλάδα», σου απαντούσαν με τρία ονόματα: Παπανδρέου, Παπούλιας, Μελίνα... «Πράγματι -λέει- πέρα από τη Μελίνα, που εκινείτο σε άλλο επίπεδο, στον πολιτισμό, οι άλλοι δύο -Ανδρέας Παπανδρέου και Κάρολος Παπούλιας- ακολούθησαν πολιτική συνεπούς στήριξης του αγώνα των Παλαιστινίων. Και ο Ανδρέας και εγώ, ως υπουργός Εξωτερικών, είχαμε καταλήξει στο ότι η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους ήταν και είναι η προϋπόθεση για την οριστική επίλυση του προβλήματος της Μέσης Ανατολής. Κατά συνέπεια δε, εάν δεν υπήρχε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και Ανδρέας Παπανδρέου, ενδεχομένως να μη μιλούσαμε πια τώρα ούτε για Αραφάτ ούτε για Παλαιστινιακό».
Με ευγνωμοσύνη
Εξηγείται, αναφερόμενος στο γεγονός-καμπή για την ίδια τη ζωή του Γιάσερ Αραφάτ, όταν τον Δεκέμβριο του 1983 μαζί με τους φενταγίν του μεταφέρονται από την Τρίπολη του Λιβάνου σε Αλγέρι και Τύνιδα με τρία ελληνικά πλοία.Ο Αραφάτ θα το υπενθυμίζει έκτοτε συνεχώς δημοσίως, με ευγνωμοσύνη:
«Μέσα στο στόμα του λύκου στείλαμε τα πλοία με επικεφαλής τον Βασίλη Σαραντίτη, γενικό γραμματέα Εμπορικής Ναυτιλίας τότε, για να εκκενώσουμε κάπου 8.000 μαχητές, παρά τις περί του αντιθέτου απειλητικές προειδοποιήσεις από Ισραήλ, ΗΠΑ και εβραϊκό λόμπι. Είχαμε συμφωνήσει να επιβιβαστούν οι μαχητές με ελαφρύ οπλισμό και το πολύ μέσα σε πέντε ώρες. Η επιχείρηση διήρκεσε 12 ώρες. Αγωνία στην Αθήνα, δυσκολία στις επικοινωνίες. Καταλαβαίνετε τι θα γινόταν εάν οι Ισραηλινοί χτυπούσαν τα πλοία. Ο Ανδρέας ήταν ανένδοτος. Πίστευε ότι η συμβολή του Αραφάτ στην εξεύρεση λύσης στο Παλαιστινιακό ήταν sine qua non. Οι μετέπειτα εξελίξεις τον επαλήθευσαν. Πέρα από τις ιδεολογικές εμμονές του ΠΑΣΟΚ, αυτό είχε και υλική βάση, με την έννοια των οικονομικοπολιτικών ανταλλαγών με τον αραβικό κόσμο, με κύριο αντικείμενο το πετρέλαιο. Και σήμερα, όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση, εξακολουθώ να πιστεύω πως τρία είναι τα «κλειδιά» που θα ανοίξουν την πόρτα της ειρήνης, και τα κρατούν το Ισραήλ, η Παλαιστίνη και η Συρία».
Γενναιότητα
Τι διαλέγει να θυμάται από τον φίλο του; «Τη γενναιότητα με την οποία ο Αραφάτ αγωνίστηκε όλα αυτά τα χρόνια εναντίον όλων αυτών των προσπαθειών για την πολιτική, αλλά και τη φυσική του εξόντωση. Οπως το βλέπω μία ημέρα μετά τον θάνατό του, το κενό που αφήνει μια προσωπικότητα όπως εκείνος είναι δύσκολο να βρεθεί διάδοχος να το καλύψει. Ισως όμως οι νέες συνθήκες που προκύπτουν να αναδείξουν τελικά πρόσωπα-καταλύτες με την ωριμότητα μιας άλλης γενιάς, που θα ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο, χωρίς τις εμμονές που θα μπορούσε να έχει ο καλός μας φίλος Αραφάτ».
Ποιο ήταν άραγε το μεγαλύτερο από τα πολιτικά λάθη του Αραφάτ; Ο Κάρολος Παπούλιας θα έλεγε, η «κακή εκτίμηση». «Ο Αραφάτ ήταν συνεπαρμένος από την ηρωική αντίσταση του παλαιστινιακού λαού και σε αυτή βασιζόταν πάντοτε. Οντως, δεν έχει καταγράψει η σύγχρονη Ιστορία τόσο μακροχρόνιο αιματηρό αγώνα άλλου λαού. Ομως, έπρεπε να βρει τη ρωγμή και να περάσει μέσα από αυτόν τον τοίχο». Η συζήτησή μας τελείωσε το ίδιο γλυκόπικρα όπως άρχισε, με τον πρώην υπουργό Εξωτερικών να μνημονεύει άλλη μία κυρίαρχη λεπτομέρεια τον χαρακτήρα του Παλαιστίνιου ηγέτη: «Ηταν και λιγάκι φιλάρεσκος. Φρόντιζε, με την ίδια πάντα χαριτωμένη κίνηση, να είναι σωστά βαλμένη η κουφίγια στο κεφάλι του...».