[Για να καταλάβω ρε Χατζηνικολάου:
Πως μπορούνε να συγκυβερνήσουν με άλλους οι εν λόγω υπουργοί,
όταν δεν μπορούν να κυβερνήσουν και να τα βρούνε μόνοι τους;
Τι πίνεις και δεν μας δίνεις για να λες τέτοιες ανοησίες;
Τώρα πια είναι αργά για δάκρυα Νικολάκη και δηλώσεις του στύλ "η Κυβέρνηση δίνει την εικόνα παιδικής χαράς" δεν πείθουν κανένα μιας και θυμόμαστε πολύ καλά τις δηλώσεις σου από ραδιοφώνου ότι προτιμάς έναν Πρωθυπουργό κωπηλάτη από έναν που είναι από πάνω απ' το ταψί με τις τυρόπιτες...
Ευτυχώς που το τέλος του ΠΑΣΟΚ έφερε και το δικό σου τέλος...]
Ακολουθεί το άρθρο του παπαγάλου του ΠΑΣΟΚ:
Συνεργασία ή κάλπες!
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ (χθεσινή) δημοσκόπηση της ΜRB και της Real news επιβεβαιώνει τη ραγδαία δημοσκοπική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, που βρίσκεται πλέον 5,1% πίσω από τη Ν.Δ. Η «ψαλίδα» ανοίγει και στα ποσοστά Σαμαρά και Παπανδρέου. Στο ερώτημα «ποιος είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός», η διαφορά έχει ήδη φθάσει στο 4% υπέρ του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η ίδια έρευνα, όμως, αποκαλύπτει και τη συνολική, προϊούσα φθορά του πολιτικού μας συστήματος. Αμφισβητείται σήμερα πιο έντονα παρά ποτέ!
Είναι χαρακτηριστικό ότι το θηριώδες 57,4% των συμπολιτών μας πιστεύει ότι κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν είναι ικανό να κυβερνήσει αποτελεσματικά, ενώ το επίσης τεράστιο 54,1% δεν θεωρεί κανέναν από τους δύο αρχηγούς κατάλληλο για την πρωθυπουργία. Αξιόλογα είναι και τα αποτελέσματα στο ερώτημα για την ανάγκη συναίνεσης ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Το 65,9% συμφωνεί. Μόνον το 23,5% διαφωνεί. Πλειοψηφικό, τέλος, είναι και το ρεύμα που έχει διαμορφωθεί στην ελληνική κοινωνία υπέρ της συγκυβέρνησης των δύο μεγάλων κομμάτων. Το 52,1% λέει «ναι» εδώ και τώρα! Το ποσοστό αυξάνεται σε 56,4%, αν προηγηθούν εθνικές εκλογές...
ΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ αυτά πριν από μερικούς μήνες θα συνιστούσαν μεγάλη έκπληξη. Σήμερα, όχι. Η κατάρρευση των ποσοστών της κυβέρνησης ακολούθησε την... κατάρρευση της αποτελεσματικότητας, της αξιοπιστίας και της συνοχής της. Λίγες εβδομάδες μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό του, το Υπουργικό Συμβούλιο δίνει την εικόνα παιδικής χαράς. Πορεύεται στο άγνωστο με... βάρκα την προσωπική φιλοδοξία, ικανότητα και... διάθεση του κάθε υπουργού. Συντονισμός δεν υπάρχει. Ούτε σχέδιο. Οι ενδοκυβερνητικές κόντρες είναι καθημερινές. Και πολύ συχνά εξελίσσονται μπροστά στον ίδιο τον πρωθυπουργό, που σπανίως παρεμβαίνει... Χαρακτηριστική η σύγκρουση Ρέππα - Ραγκούση για τα ταξί και Λοβέρδου - Ξενογιαννακοπούλου για τις αλλαγές στην υγεία. Εικόνα κυβέρνησης σε προχωρημένη διάλυση. Και την ίδια στιγμή, οι μεταρρυθμίσεις δεν προχωρούν, ενώ κανένας από τους διακηρυγμένους στόχους της οικονομικής πολιτικής δεν έχει επιτευχθεί! Ατολμία, ασυνεννοησία, απραξία και εν τέλει... ανυπαρξία και ακυβερνησία!
ΑΥΤΑ τα συσσωρευμένα στερητικά «α» οδηγούν τώρα την κυβερνητική αξιοπιστία σε ραγδαία κατάρρευση και τα τεράστια προβλήματα της χώρας σε ακόμη μεγαλύτερη όξυνση. Η απογοήτευση των πολιτών έχει φθάσει στο ζενίθ! Και η αδυναμία των πολιτικών δυνάμεων να συνεννοηθούν και να δράσουν από κοινού για την έξοδο από την κρίση επιβαρύνει την ήδη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, προκαλώντας πρόσθετη απογοήτευση, απαισιοδοξία και οργή. Οι Ελληνες «χρεώνουν» στα δύο μεγάλα κόμματα το γεγονός ότι εξακολουθούν ακόμη και σήμερα, στο παρά ένα της εθνικής καταστροφής, να λειτουργούν και να συμπεριφέρονται με το βλέμμα τους σταθερά προσηλωμένο στην καρέκλα, στην εξουσία. Παρακολουθεί κανείς τους διαξιφισμούς τους και έχει την αίσθηση ότι η πολιτική μας σκηνή ζει ακόμα στις δεκαετίες του ’80 και του ’90! Οι εντυπώσεις προηγούνται της ουσίας. Και τα φραστικά πυροτεχνήματα συχνά την καλύπτουν. Ακόμη και όταν συμφωνούν σε ένα σημαντικό θέμα, όπως πρόσφατα στις μεταρρυθμίσεις της παιδείας, τα κόμματα διαγκωνίζονται στη συνέχεια στο πεδίο της διεκδίκησης πολιτικών κερδών... Και όταν έρθει η ώρα της εφαρμογής των αποφάσεών τους, κρύβονται για να μην εισπράξουν κόστος...
Η ΠΑΛΑΙΟΚΟΜΜΑΤΙΚΗ και ξεπερασμένη αυτή νοοτροπία οδηγεί στην αποτυχία της οικονομικής πολιτικής, αλλά και στη σύγκρουση με την τρόικα. Η κυβέρνηση, αφού διέλυσε τον ιδιωτικό τομέα, οδηγώντας με τη φορολογική της πολιτική χιλιάδες υγιείς μέχρι πρότινος επιχειρήσεις στο λουκέτο και δημιουργώντας στρατιές ανέργων, εμφανίζεται τώρα απρόθυμη να συμμαζέψει τα τεράστια, προκλητικά έξοδα του δημόσιου τομέα. Δεν θέλουν να ξηλώσουν το διεφθαρμένο και σπάταλο κομματικό κράτος των ημετέρων, που οικοδόμησαν από το 1974 μέχρι σήμερα, για να βολέψουν και να ευνοήσουν όχι τους άξιους, αλλά τον κομματικό τους στρατό! Και βέβαια, ούτε η Ν.Δ. υψώνει φωνή μεγάλη για το θέμα αυτό. Η κριτική της γίνεται ψιθυριστά, για να μην ενοχληθούν οι δικοί της κομματικοί φίλοι στις κρατικές υπηρεσίες και επιχειρήσεις...
ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ και το δέχεται πλέον ακόμη και τμήμα της αριστερής αντιπολίτευσης ότι αν δεν... συρρικνώσουμε το κράτος μας, αν δεν γίνουν γενναίες περικοπές στις σπατάλες του και αν δεν χτυπηθεί η διαφθορά που ανθεί στις περισσότερες εκφάνσεις του, δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση. Αν η σημερινή κυβέρνηση δεν «αντέχει» το πολιτικό κόστος των σκληρών αποφάσεων που πρέπει να ληφθούν, ας το παραδεχθεί. Και ας ζητήσει τη βοήθεια της αντιπολίτευσης, στο πλαίσιο μιας κυβέρνησης συνεργασίας με αυστηρά προκαθορισμένο χρονοδιάγραμμα και απολύτως συγκεκριμένη ατζέντα. Και αν η Ν.Δ. δεν ανταποκριθεί, αν επιμείνει πεισματικά στην άρνησή της, ας στηθούν πρόωρες κάλπες. Το κόστος των εκλογών είναι σίγουρα πολύ μικρότερο από αυτό της σημερινής ακυβερνησίας... Και ας ελπίσουμε ότι ο νέος πολιτικός χάρτης, που θα δημιουργήσουν οι Ελληνες με την ψήφο τους, θα οδηγήσει σε ευρύτερες συνεργασίες, για το καλό του τόπου...
ΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ αυτά πριν από μερικούς μήνες θα συνιστούσαν μεγάλη έκπληξη. Σήμερα, όχι. Η κατάρρευση των ποσοστών της κυβέρνησης ακολούθησε την... κατάρρευση της αποτελεσματικότητας, της αξιοπιστίας και της συνοχής της. Λίγες εβδομάδες μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό του, το Υπουργικό Συμβούλιο δίνει την εικόνα παιδικής χαράς. Πορεύεται στο άγνωστο με... βάρκα την προσωπική φιλοδοξία, ικανότητα και... διάθεση του κάθε υπουργού. Συντονισμός δεν υπάρχει. Ούτε σχέδιο. Οι ενδοκυβερνητικές κόντρες είναι καθημερινές. Και πολύ συχνά εξελίσσονται μπροστά στον ίδιο τον πρωθυπουργό, που σπανίως παρεμβαίνει... Χαρακτηριστική η σύγκρουση Ρέππα - Ραγκούση για τα ταξί και Λοβέρδου - Ξενογιαννακοπούλου για τις αλλαγές στην υγεία. Εικόνα κυβέρνησης σε προχωρημένη διάλυση. Και την ίδια στιγμή, οι μεταρρυθμίσεις δεν προχωρούν, ενώ κανένας από τους διακηρυγμένους στόχους της οικονομικής πολιτικής δεν έχει επιτευχθεί! Ατολμία, ασυνεννοησία, απραξία και εν τέλει... ανυπαρξία και ακυβερνησία!
ΑΥΤΑ τα συσσωρευμένα στερητικά «α» οδηγούν τώρα την κυβερνητική αξιοπιστία σε ραγδαία κατάρρευση και τα τεράστια προβλήματα της χώρας σε ακόμη μεγαλύτερη όξυνση. Η απογοήτευση των πολιτών έχει φθάσει στο ζενίθ! Και η αδυναμία των πολιτικών δυνάμεων να συνεννοηθούν και να δράσουν από κοινού για την έξοδο από την κρίση επιβαρύνει την ήδη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, προκαλώντας πρόσθετη απογοήτευση, απαισιοδοξία και οργή. Οι Ελληνες «χρεώνουν» στα δύο μεγάλα κόμματα το γεγονός ότι εξακολουθούν ακόμη και σήμερα, στο παρά ένα της εθνικής καταστροφής, να λειτουργούν και να συμπεριφέρονται με το βλέμμα τους σταθερά προσηλωμένο στην καρέκλα, στην εξουσία. Παρακολουθεί κανείς τους διαξιφισμούς τους και έχει την αίσθηση ότι η πολιτική μας σκηνή ζει ακόμα στις δεκαετίες του ’80 και του ’90! Οι εντυπώσεις προηγούνται της ουσίας. Και τα φραστικά πυροτεχνήματα συχνά την καλύπτουν. Ακόμη και όταν συμφωνούν σε ένα σημαντικό θέμα, όπως πρόσφατα στις μεταρρυθμίσεις της παιδείας, τα κόμματα διαγκωνίζονται στη συνέχεια στο πεδίο της διεκδίκησης πολιτικών κερδών... Και όταν έρθει η ώρα της εφαρμογής των αποφάσεών τους, κρύβονται για να μην εισπράξουν κόστος...
Η ΠΑΛΑΙΟΚΟΜΜΑΤΙΚΗ και ξεπερασμένη αυτή νοοτροπία οδηγεί στην αποτυχία της οικονομικής πολιτικής, αλλά και στη σύγκρουση με την τρόικα. Η κυβέρνηση, αφού διέλυσε τον ιδιωτικό τομέα, οδηγώντας με τη φορολογική της πολιτική χιλιάδες υγιείς μέχρι πρότινος επιχειρήσεις στο λουκέτο και δημιουργώντας στρατιές ανέργων, εμφανίζεται τώρα απρόθυμη να συμμαζέψει τα τεράστια, προκλητικά έξοδα του δημόσιου τομέα. Δεν θέλουν να ξηλώσουν το διεφθαρμένο και σπάταλο κομματικό κράτος των ημετέρων, που οικοδόμησαν από το 1974 μέχρι σήμερα, για να βολέψουν και να ευνοήσουν όχι τους άξιους, αλλά τον κομματικό τους στρατό! Και βέβαια, ούτε η Ν.Δ. υψώνει φωνή μεγάλη για το θέμα αυτό. Η κριτική της γίνεται ψιθυριστά, για να μην ενοχληθούν οι δικοί της κομματικοί φίλοι στις κρατικές υπηρεσίες και επιχειρήσεις...
ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ και το δέχεται πλέον ακόμη και τμήμα της αριστερής αντιπολίτευσης ότι αν δεν... συρρικνώσουμε το κράτος μας, αν δεν γίνουν γενναίες περικοπές στις σπατάλες του και αν δεν χτυπηθεί η διαφθορά που ανθεί στις περισσότερες εκφάνσεις του, δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση. Αν η σημερινή κυβέρνηση δεν «αντέχει» το πολιτικό κόστος των σκληρών αποφάσεων που πρέπει να ληφθούν, ας το παραδεχθεί. Και ας ζητήσει τη βοήθεια της αντιπολίτευσης, στο πλαίσιο μιας κυβέρνησης συνεργασίας με αυστηρά προκαθορισμένο χρονοδιάγραμμα και απολύτως συγκεκριμένη ατζέντα. Και αν η Ν.Δ. δεν ανταποκριθεί, αν επιμείνει πεισματικά στην άρνησή της, ας στηθούν πρόωρες κάλπες. Το κόστος των εκλογών είναι σίγουρα πολύ μικρότερο από αυτό της σημερινής ακυβερνησίας... Και ας ελπίσουμε ότι ο νέος πολιτικός χάρτης, που θα δημιουργήσουν οι Ελληνες με την ψήφο τους, θα οδηγήσει σε ευρύτερες συνεργασίες, για το καλό του τόπου...