[Μιλάνε και εκφέρουν δημόσιο λόγο κάνοντας τους κριτές των πάντων οι άνθρωποι που πίσω απ' την πλάτη του κόσμου έχουν με το αζημίωτο συναλλαγές με την εξουσία και συμβουλεύουν μυστικά υπουργούς για το τι πρέπει να κάνουν με την εφεδρεία, με τις απολύσεις ή με τα ταξί ;)... Εκμεταλλεύονται το ότι ο κόσμος δεν ξέρει τη δράση τους και και αυτοί που την ξέρουν δεν μιλάνε...έτσι Πάσχο; ;)]
Η στροφή προς τη λογική
Tου Πασχου Μανδραβελη
Πολύ σωστά έπραξε ο κ. Αντώνης Σαμαράς και έστειλε την επιστολή στο Eurogroup, κι ας αλυχτά η παλαβή δεξιά του κόμματός του. Στη δυτική Ευρώπη έτσι γίνονται οι δουλειές· οι δανειακές συμβάσεις υπογράφονται από όλα τα συμβαλλόμενα μέρη. Οσο για εκείνους που σήμερα ουρλιάζουν, πρέπει να θυμόμαστε ότι είναι οι ίδιοι που μας είχαν ζαλίσει τόσα χρόνια με τα «μουσουλμανικά τόξα στα Βαλκάνια»· με τις μεγαλόπνευστες ιδέες περί συμμαχίας με τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν για να... καταρρεύσει η Τουρκία· με τους «αδελφούς» Κάρατζιτς και Μπλάντιτς για να φτιάξουμε το «ορθόδοξο τόξο στα Βαλκάνια»· γενικώς, με κάθε παλαβωμάρα που κυκλοφορούσε στα καφενεία και αυτοί τη βάφτιζαν «γεωπολιτική» [Ενώ οι δικές σου ιδέες πχ. για τα ταξί ξαναλέω είναι φαεινές...].
Ορθώς απάλειψε τις βολές κατά του Μνημονίου γιατί κάθε άνθρωπος που ξέρει στοιχειώδη οικονομικά καταλαβαίνει ότι καμιά οικονομία δεν μπορεί να προκόψει ή να αναπτυχθεί όταν το κράτος συνεχίζει να ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει. Αυτές οι υπερβάλλουσες δαπάνες φεύγουν από τον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα για να πάνε σε χιλιάδες οργανισμούς που ασχολούνται με το περιττό. Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη όταν το κράτος αφαιρεί λεφτά από την αγορά για να πληρώνει άχρηστες δομές [Ενώ οι επιτροπές που συμμετέχεις εσύ είναι παραγωγικές και απολύτως αναγκαίες δομές...]. Η ανάπτυξη έρχεται όταν αυτά τα λεφτά επενδύονται παραγωγικά, όταν δηλαδή γίνουν επιχειρήσεις που θα καλύπτουν πραγματικές ανάγκες της αγοράς ή/και θα αυξάνουν τις εξαγωγές.
Επίσης, καλώς έπραξε και πρόσθεσε τη φράση «πρόθεσή μας είναι να αναδείξουμε αυτά τα θέματα, μαζί με βιώσιμες εναλλακτικές πολιτικές, αυστηρά εντός του πλαισίου που περιγράφεται από το πρόγραμμα». Δεν νομίζουμε να έχουν πρόβλημα μ’ αυτό οι Ευρωπαίοι εταίροι. Κάθε λογικός άνθρωπος ξέρει ότι κανένα οικονομικό πρόγραμμα δεν είναι γραμμένο στις πλάκες του Μωυσή. Το Μνημόνιο δεν είναι κάτι σαν πρόγραμμα υπολογιστή που το βάζεις στο μηχάνημα κι αυτό απλώς εκτελείται. Αν ήταν έτσι δεν θα χρειάζονταν οι πολιτικοί. Θα αναθέταμε τη διακυβέρνηση σε υπολογιστές και θα γλιτώναμε τα έξοδα.
Ολα τα οικονομικά προγράμματα είναι κάτι σαν ζωντανοί οργανισμοί. Πρέπει να προσαρμόζονται διαρκώς στις νέες συνθήκες· να αλλάζουν, να μετασχηματίζονται. Εξάλλου αυτό γίνεται και τώρα. Κάθε τρεις μήνες έρχεται η τρόικα όχι μόνο να δει, αλλά και να διαπραγματευτεί. Πάντα κάτι θα πάει στραβά και θα πρέπει να βρεθεί το ισοδύναμο μέτρο. Αυτό γινόταν μέχρι σήμερα και γι’ αυτό κάποιες φορές ξενυχτούσαμε και αγωνιούσαμε για τις δόσεις. Οχι για τους στόχους, που και για τον κ. Σαμαρά είναι δεδομένοι, αλλά για την επίτευξή τους και τα ισοδύναμα μέτρα που απαιτούνταν για να καλυφθούν οι αποτυχίες. Η διαπραγμάτευση για τα μέτρα του Μνημονίου ήταν, είναι και θα είναι συνεχής. Θα γίνει δε πολύ πιο εύκολη αν του χρόνου πετύχουμε πρωτογενή πλεονάσματα.
Πολύ σωστά λοιπόν έκανε, έστω στο παρά πέντε, τη στροφή ο κ. Σαμαράς. Μπροστά στον εθνικό κίνδυνο μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας έπρεπε να βάλει στην μπάντα τα γινάτια των αριστερών, τις παλαβωμάρες των ακροδεξιών και όποιους μικροπολιτικούς σχεδιασμούς τού πρότειναν διάφοροι τυχάρπαστοι μέχρι σήμερα. Αυτοί οι σχεδιασμοί, έτσι κι αλλιώς, δεν περνάνε στο εκλογικό σώμα μιας χώρας που χρεοκόπησε ακριβώς επειδή υπήρχε περίσσεια μικροπολιτικής και σπάνις λογικής [Πάντως εσένα και το αφεντικό σου μια χαρά σας βλέπω για πολίτες "χρεοκοπημένης χώρας" με τις Λακοστιές σας και τη χλίδα σας...].