Αν θελήσει κάποιος σήμερα να μπει να διαβάσει το χθεσινό άρθρο του Δημήτρη Δανίκα, στο οποιό χαρακτήρισε "τσιγκούνη και αλαζόνα" τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, θα αντικρύσει την παραπάνω εικόνα.
Μέχρι και ο γιος του Χάρρυ Κλυνν (να τον χαίρεται ο Χάρρυ) την έπεσε με άγρια μπινελίκια στον Δανίκα:
Όλα αυτά όταν κανένας δεξιός δεν τολμάει να πει: "Ποιος ήταν ρε καραγκιόζηδες ο Αγγελόπουλος; Ένας κρατικοδίαιτος που έφτιαχνε έργα που ο λαός δεν έβλεπε γιατί το θεωρούσε ηλίθιο να χάσει 5 λεπτά από τη ζωή του για να βλέπει κάποιον να αγναντεύει το πέλαγος και να προσπαθεί να σκεφτεί τι σκέφτεται"....
Αντίθετα, όλοι σαν τις κότες έγραψαν : "πέθανε ο μεγάλος σκηνοθέτης"...
Καταλάβατε τώρα γιατί ο Βαξεβάνης μας θεωρεί πελάτες και λέει τον Καραμανλή συνεργάτη των Γερμανών χωρίς να κουνιέται φύλλο... καταλάβατε τώρα γιατί σας ακούγεται σαν ανέκδοτο η σκέψη ότι θα μπορούσαν να την πέσουν στον Βαξεβάνη οι δεξιοί και να κατεβάσει άρθρο;
Για την ιστορία το άρθρο του Δανίκα είναι το εξής:
«Δεν θέλω να υπογράψω αγιογραφία, αλλά όλη την αλήθεια. Οπως την έζησα και την άκουσα από τους συνεργάτες του. Στα γυρίσματα για τον «Μεγαλέξαντρο» πάνω στα βουνά και τα χιόνια το συνεργείο τρέμει από το κρύο και από την πείνα. Η τροφοδοσία της παραγωγής, που την είχε αναλάβει η Φοίβη, μέλλουσα κυρία Αγγελοπούλου, γινόταν με το σταγονόμετρο. Ετσι κάποιοι από το συνεργείο έγραψαν στον τοίχο «Ο Θόδωρος και η καταραμένη Φοίβη». Τρία λοιπόν τα κουσούρια του: η παροιμιώδης τσιγκουνιά του. Η αθεράπευτη αλαζονεία του. Πράγμα που τον έκανε να μιλάει σχεδόν περιφρονητικά όχι μόνο για τους έλληνες συναδέλφους του, αλλά και για αρκετούς μεγάλους. Και το τρίτο η εμμονή του στο ίδιο αισθητικό μοτίβο. Με αποτέλεσμα οι τελευταίες του ταινίες, αποχυμωμένες από ζωντάνια και ουσία, να θυμίζουν, ως σχήμα, την προσωπική του αισθητική. Ομως ουδείς, ακόμα και ένας Τεό, αλάνθαστος!»
Σήμερα δε έγραψε τα εξής κάνοντας μια μεγαλοπρεπή κολοτούμπα:
«Μην ακούω ανοησίες. Η Τέχνη δεν είναι αστακομακαρονάδα. Ουδεμία σχέση ο Θόδωρος Αγγελόπουλος με τον Λευτέρη Λαζάρου. Και καμία σχέση ο «Θίασος» με την κουζίνα, τα πιάτα και την γαστρονομία», αναφέρει.
«Αδιάφορο αν εσένα, εμένα και πολλών άλλων δεν αρέσουν οι αργοί ρυθμοί και τα μεγάλα πλάνα. [...] Και που σαι, Εσένα το λέω που βαριέσαι στις ταινίες του Θόδωρου και που με ευκολία τις πετάς στον κάλαθο των αχρήστων. Σάμπως βρε ηλίθιε έχεις καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει στην χώρα; Σάμπως έχεις καταλάβει τα αίτια αυτής της χρεοκοπίας και της ελληνικής «κακοδαιμονίας»;» προσθέτει.
«Η Μελίνα ως μοναδική ελληνίδα star. Ο Μίκης Θεοδωράκης ως μεγιστοτεράστιος μουσικοσυνθέτης. Και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος αναγνωρισμένος, ακόμα και από τον Μάρτιν Σκορσέζε, ως κορυφαίος ευρωπαίος ποιητής των εικόνων. [...] Που πάει να πει. Οτι ο Θόδωρος ο μόνος έλλην με Χρυσό Φοίνικα Καννών. Ο Μόνος με Felix καλύτερης ευρωπαικής ταινίας. Ο μόνος που οι ταινίες του αναλύθηκαν από πλήθος βιβλίων και μελετητών. Και ο μόνος που μια από τις ταινίες του, ο «Θίασος», κατέληξε σε λίστα Γιαπωνέζων Κριτικών μέσα στις καλύτερες εκατό από συστάσεως 7ης Τέχνης».
«Ο καθείς με την προσωπική του έκφραση. Ο καθείς με την Αισθητική του. Αυτό συνιστά τον πολυδιάστατο αναγνώστη, ακροατή, θεατή και πολίτη. Αυτή ήταν η διακριτή κολοσσιαία διαφορά του Θόδωρου από εκατοντάδες καλούς τεχνίτες του συρμού. Η προσωπική του οπτική. Αυτή και η μαγκιά του. Ακλόνητος, συνεπέστατος, στον δικό του κόσμο αφοσιωμένος»