τι για κορεάτες που ντύνονται δυτικά (χωρίς να ξέρουν ότι υπάρχει Δύση), τι για 200 κιλά δημητριακά που δικαιούνται κάθε πολίτης, τι τι τι... Λες κι εμείς δεν έχουμε πάει να δούμε τα χάλια τους... Μιλάμε ότι γελάνε κι οι πέτρες με την αντικειμενική δημοσιογραφία της. Διαβάστε το άρθρο της και το σχόλιο στο τέλος:
Λίγα λόγια για τη Βόρεια Κορέα
Θυμάμαι ότι η πρώτη φορά που άκουσα για την Βόρεια ΚοΗ αλήθεια είναι ότι και εγώ προτού έρθω, πιθανόν να είχα τις ίδιες απορίες.ρέα ήταν στην δεκαετία του 90 όταν ένας φοβερός λιμός είχε πλήξει τη χώρα. Τότε, μεταξύ 1994 και 1998, οι φυσικές καταστροφές, η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ που έφερε και την κατάρρευση της οικονομίας αλλά και οι κακές πολιτικές επιλογές οδήγησαν σε μαζικούς θανάτους από πείνα εκατοντάδες χιλιάδες άτομα, ο αριθμός των οποίων κυμαίνεται από 300.000 μέχρι 3.500.000.
Άκουσα πάλι για την περίεργη αυτή χώρα στο απόγειο της εισβολής στο Ιράκ όταν ο Τζορτζ Μπους αποφάσιζε ποιος θα ανήκει στον άξονα του κακού και του καλού.
Εάν δεν είσαι μαζί μας είσαι εναντίον μας και η Βόρεια Κορέα σίγουρα δεν ήταν στο πλευρό των ΗΠΑ.
Η έχθρα βέβαια των δύο χωρών δεν είναι πρόσφατη, αλλά έχει τις ρίζες της πολλές δεκαετίες πριν, όταν στον πόλεμο της Κορέας σχεδόν 4.000.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τους μαζικούς βομβαρδισμούς των Αμερικανών.
Για τη Βόρεια Κορέα οι ΗΠΑ είναι η χώρα που ποτέ δεν πλήρωσε για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε στο βορειοκορεατικό έδαφος αλλά και ένας ιδανικός εχθρός για εσωτερική κατανάλωση. Για τις ΗΠΑ -που ποτέ δεν κέρδισαν τον πόλεμο της Κορέας αλλά αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν-η Βόρεια Κορέα είναι το τελευταίο απομεινάρι του ψυχροπολέμου αλλά και η αφορμή να διατηρούν ακόμα-κάπου 70 χρόνια μετά- στρατιώτες και όπλα στην "πίσω αυλή" της Κίνας.
Ο άξονας του κακού λοιπόν, το ερμητικό βασίλειο, η χώρα με τα πυρηνικά, την πείνα, εκεί όπου όλοι φοράνε στρατιωτικές στολές και ξυπνάνε με σειρήνες κάθε πρωί, κλαίνε με λυγμούς στις στρατιωτικές παρελάσεις και γιορτάζουν ακόμα με λαμπρές τιμές τα γενέθλια του Αιώνιου Ηγέτη που έχει πεθάνει εδώ και είκοσι χρόνια.
Αυτά λίγο πολύ θα έχετε ακούσει όλοι.
Σήμερα λοιπόν θα σας πω μια διαφορετική ιστορία.
Δεν θα μιλήσω για ανθρώπινα δικαιώματα και πολιτική. Με ένα απλό ψάξιμο στο διαδίκτυο ο καθένας μπορεί να βρει τις εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας, της Human Rights Watch αλλά και του ΟΗΕ όπου φαίνεται ξεκάθαρα ότι η χώρα στο θέμα αυτό έχει πολλές εξηγήσεις να δώσει...(και μαζί της βέβαια και δεκάδες άλλες χώρες που όμως επειδή βρίσκονται στην άλλη πλευρά του άξονα δεν απασχολούν ιδιαίτερα τους δυνατούς αυτού του πλανήτη).
Το πιο αγκαθωτό πρόβλημα της Βόρειας Κορέας πάντως παραμένει το επισιτιστικό. Η χώρα αποτελείται κατά 80% από ορεινά και άγονα εδάφη ενώ σχεδόν κάθε χρόνο έχει να αντιμετωπίσει τυφώνες, πλημμύρες και εκτεταμένες ξηρασίες. Αυτά, σε συνδυασμό με την έλλειψη μηχανοκίνητης γεωργίας και καυσίμων εντείνουν το πρόβλημα. Και σίγουρα το εμπάργκο και οι περιορισμοί στις εισαγωγές δεν βοηθούν την κατάσταση...
Τα βασικά προϊόντα, ρύζι, σόγια, πατάτες και αλεύρι μοιράζονται στο 70% των κατοίκων σε συγκεκριμένους τόπους διανομής είτε κάθε μήνα είτε κάθε 15 μέρες. Αντιστοιχούν περίπου 200 κιλά δημητριακών το μήνα ανα άτομο ενώ στα κοινοτικά μαγαζιά οι πολίτες προμηθεύονται συγκεκριμένες ποσότητες από λάδι, μπαχαρικά, αλάτι και ξύδι. Οι ποσότητες διαφέρουν ανάλογα με την διαθεσιμότητα αλλά και την εργασία των κατοίκων, με τους στρατιωτικούς και τους αγρότες να προηγούνται. Συνήθως οι περισσότεροι συμπληρώνουν το φαγητό τους καλλιεργώντας λαχανικά σε μικρούς κήπους ή μαζεύοντας άγρια φρούτα και χόρτα στις παρυφές των πόλεων.
Υπάρχουν επίσης και αγορές-επίσημες και ανεπίσημες-όπου μπορεί κανείς να προμηθευτεί πολλά περισσότερα αγαθά αρκεί να έχει σκληρό νόμισα να ξοδέψει.
Το παραεμπόριο με την Κίνα ανθεί και στην ουσία αυτό κινεί την οικονομία ολόκληρης της χώρας και επιτρέπει και στους βορειοκορεάτες μια μικρή αλλά γλυκιά γεύση από τα αγαθά του καπιταλισμού.
Ως ανταλλάγματα η Βόρεια Κορέα εξάγει λιγνίτη, χρυσό, σίδερο ενώ υπολογίζεται ότι στο έδαφος της βρίσκεται απόθεμα ύψους 6 τρις σπάνιων γαιών.
Αλήθεια, εάν σας προσκαλούσα σε μια βόλτα στη Πιονγκ Γιανγκ, τι θα περιμένατε να δείτε; ανθρώπους-ρομπότ; στρατιωτικές στολές παντού; παρελάσεις;
Και όμως δεν θα δείτε σχεδόν τίποτα από όλα αυτά. Θα δείτε γυναίκες ντυμένες με δυτικά ρούχα και άντρες με κουστούμια. Πολλοί θα μιλάνε στο κινητό τους. Ναι, τα κινητά έχουν κατακλύσει τη Βόρεια Κορέα και ο αριθμός των χρηστών αυξάνεται κατακόρυφα.
Θα δείτε αρκετό κόσμο να πηγαίνει στη δουλειά του με το λαπτοπ ενώ όλα σχεδόν τα παιδιά θα κυκλοφορούν με roller skates, τη νέα μόδα που έχει τρελάνει κάθε βορειοκορεάτη απο 5 εως 15 χρονών.
Αν και τα δημόσια λεωφορεία, τρόλεϊ και τραμ είναι συνήθως ασφυκτικά γεμάτα, η πλειοψηφία προτιμά να μετακινείται με τα πόδια-κυρίως λόγω των συχνών διακοπών του ηλεκτρικού που καθιστούν τις μετακινήσεις με τραμ και τρόλεϊ μάλλον περιπετειώδεις.
Αυτό που όμως θα σας εντυπωσιάσει στην Πιονγκ Γιανγκ είναι τα ψηλά κτήρια. Ατελείωτες σειρές κτηρίων, άλλοτε παλιά και γερασμένα και άλλοτε ολοκαίνουρια και φωτεινά.
Πολυώροφα κτήρια που το ύψος τους σε ζαλίζει, κάποια γκρίζα και μουντά και άλλα βαμμένα σε έντονο πράσινο, ροζ, πορτοκαλί.
Βλέποντας τα δεν γίνεται να μην αναρωτηθείς πόσο χρόνο χρειάζεται κανείς για να ανέβει τις σκάλες μέχρι τον τελευταίο όροφο. Εργατικές κατοικίες, χτισμένες από το κράτος για τους πολίτες, στους οποίους έχουν παραχωρηθεί δωρεάν. Μπορεί τα κτήρια να μην είναι ακριβώς αυτό που ορίζουμε στην Ευρώπη ως μοντέρνα και ευχάριστη κατοικία, αλλά τουλάχιστον και ο τελευταίος πολίτης της χώρας έχει ένα "κεραμίδι" να βάλει το κεφάλι του. Τώρα βέβαια το κεραμίδι από μόνο του δεν φτάνει, καθώς ο χειμώνας εδώ είναι βαρύς και οι ελλείψεις σε θέρμανση σοβαρές. Με κεντρικό σύστημα θέρμανσης μόνο στο 7% των κτηρίων (και αυτό όταν υπάρχουν καύσιμα), οι περισσότεροι κάτοικοι στηρίζονται στο κάρβουνο και στις ξυλόσομπες για θέρμανση και μαγείρεμα.
Και το αποτέλεσμα δυστυχώς το μυρίζεις και το βλέπεις αμέσως...
Όμως αρκετά φλυάρησα σήμερα...Τι λέτε να δούμε λίγες φωτογραφίες;
 |
| Θέα απο τον ποταμό Τεντονγκ. Τα κυβικά κτήρια στο βάθος ειναι συγκρότημα εργατικών κατοικιών. Περίπου 20.000 διαμερίσματα έχουν μέχρι τώρα διανεμηθεί σε εργάτες και υπαλήλους. |
 |
| Παιδιά παίζουν μπροστά απο ένα απο τα δεκάδες τοπικά μαγαζιά ψιλικών. Τα "καταστήματα" αυτά είναι και τα μοναδικά εμπορικά της πόλης και ανήκουν στο κράτος. |
 |
| Κορίτσια φορώντας πατίνια εξασκούνται στη νέα μόδα του roller skate |
 |
| Το μπρούτζινο άγαλμα της φωτογραφίας δεσπόζει στην δυτική όχθη του Τεντογκ. Συμβολίζει την ανεξαρτησία της Κορέας και το σοσιαλιστικό ιδεώδες. |
 |
| Μετά το σχολείο τα παιδιά συμμετέχουν σε ομαδικές δραστηριότητες οι οποίες λαμβάνουν χώρα σε διάφορα σημεία της πόλης. Συνήθως πρόκειται για αθλητικές δοκιμασίες ή εξάσκηση μουσικής. |
Παραθέτω και ένα σχόλιο:
Στεφανια είπε...
Οντως πολυ διαφορετικη η εικονα απο αυτη που εχουμε στο μυαλο μας... Αν θυμαμαι καλα, ειχες αναφερει παλια οτι ολοι φορουν τα ιδια. Λιγοστοι αντρες με κοστουμι στο δρομο, οι υπολοιποι στα χωραφια..Και οι γυναικες ειναι ντυμενες με το ιδιο στυλ, ιδιο χτενισμα και ενα ελαφρυ μακιγιαζ... δεν ισχυει πια??
και η απάντηση για γέλια: Δεν έβλεπα καλά...
Fran είπε...
Στεφανία πιθανόν να είχα πει κατι τέτοιο οταν είχα πρωτο ερθει. Τελικά πάντοτε βλέπεις αυτο που περιμένεις να δεις, μεχρι να καταλάβεις τι γίνεται. Οι εργάτες φοράνε ενα είδος καφε στολής - οι άντρες περισσοτερο απο τις γυναικες- νομίζω ομως οτι τα ποσοστά αυτα απο τον Ιούνιο που πρωτοηρθα μεχρι τωρα εχουν ηδη μειωθει. Εναι σχετικα λίγοι - και πολυ λιγες γυναικες- αυτοι που δεν φοράνε δυτικα ρούχα και συνήθως ειναι φτωχοι εργάτες στις οικοδομές.
Τα παιδια επισης φοράνε στολη στο σχολείο, άσπρο πουκάμισο κ μαύρο παντελόνι/ φούστα με κόκκινο μαντήλι στο λαιμο,. Τις στολές τις δινει δωρεάν το κράτος.