Του Σάκη Μουμτζή
Η πρόσφατη συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Αντώνη Ρέμο και η φημολογούμενη ένταξη στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας του Σάκη Ρουβά, παρατήρησα πως προκάλεσαν τις αντιδράσεις μερίδας χρηστών του διαδικτύου. Παραβλέπω όλους αυτούς που μονίμως γκρινιάζουν και μεμψιμοιρούν, καθώς και αυτούς που ασκούν υπόγειο πόλεμο στις επιλογές της ηγεσίας του κόμματος. Όποιος ασχοληθεί με αυτές τις δύο κατηγορίες πολιτών, χάνει το χρόνο του. Είναι μονίμως «απέναντι».
Υπάρχουν όμως και οι φίλοι της Νέας Δημοκρατίας που διαφώνησαν με την κάθοδο στις εκλογές των δύο αυτών καλλιτεχνών για λόγους αρχής και για πολιτικούς λόγους. Φυσικά και δεν θα υπερασπισθώ την προσωπικότητα του Α. Ρέμου και του Σ. Ρουβά, ούτε το αυτονόητο δικαίωμά τους να πολιτευτούν. Θα υπερασπισθώ την επιλογή της Νέας Δημοκρατίας να τους συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια της -αν τελικά αυτό γίνει- με επιχειρήματα πολιτικά.
Πρώτον. Το εκλογικό σώμα δεν αποτελείται μόνον από λάτρεις της κυρίας Αρβελέρ, του Καστοριάδη, του Κονδύλη και του Παπαιωάννου. Απεναντίας, η μεγάλη πλειοψηφία του συγκροτείται από αυτό που ονομάζουμε «κοινό νου». Δηλαδή από τα εκατομμύρια που πηγαίνουν το πρωί στη δουλειά τους -όσοι έχουν- το μεσημέρι που επιστρέφουν σπίτι τους βλέπουν τηλεόραση ή ασχολούνται με το διαδίκτυο και οι νεότεροι, το βράδυ το περνούν σε κάποιο μπαράκι με την παρέα τους.
Είναι κοινός τόπος πως όσοι ασχολούνται με τον πολιτισμό είναι μια μειοψηφία, που αποτελεί μιαν ιδιόμορφη ελίτ, που δεν επικοινωνεί με τους πολλούς. Οι δύο αυτές κατηγορίες έχουν τους δικούς τους κώδικες και τις δικές τους αξίες, που κινούνται σε ασύμβατα επίπεδα.
Ένα μαζικό κόμμα, ένα κόμμα εξουσίας, επιβάλλεται να αντιπροσωπεύει τις κυρίαρχες τάσεις και συμπεριφορές της κοινωνίας επιλέγοντας τους καλύτερους που θα υπηρετήσουν αυτό το σκοπό. Ένα κόμμα που απευθύνεται στις ελίτ, πέραν ενός πολιτικού ναρκισσισμού, είναι καταδικασμένο να κινείται στο περιθώριο.
Συνεπώς προσωπικότητες που εκφράζουν κατά τον πιστότερο και καλύτερο τρόπο τα πλειοψηφικά ρεύματα της Ελληνικής κοινωνίας θα πρέπει να πλαισιώνουν ένα μαζικό κόμμα. Ένα κόμμα εξουσίας. Και νομίζω πως οι δύο συγκεκριμένοι καλλιτέχνες άριστα επιτελούν αυτό το έργο.
Δεύτερον. Είναι γνωστόν πως η Νέα Δημοκρατία υστερεί σημαντικά στη νεολαία μεταξύ 18-28 ετών. Η επιρροή της και τα εκλογικά ποσοστά της απέχουν πολύ από το μέσο όρο. Άρα κάτι πρέπει να γίνει. Πρέπει να βρεθούν άνθρωποι που, έχοντας άμεση πρόσβαση σε αυτές τις ηλικίες, θα μεταφέρουν το μήνυμα του κόμματος. Και ο Σ. Ρουβάς και ο Α. Ρέμος άριστα μπορούν αυτό να το επιτύχουν. Δηλαδή, οι διαφωνούντες με αυτές τις δύο επιλογές, πώς φαντάζονται ότι η Νέα Δημοκρατία θα ρίξει τις γέφυρες της στο νεαρόκοσμο; Με τα κηρύγματα για τον φιλελευθερισμό ή με το φθαρμένο πολιτικό προσωπικό της που κανένας δεν θέλει να το ακούσει; Ή μήπως με την βαριά κουλτούρα;
Τρίτον. Η Αριστερά κατόρθωσε και στον τομέα των Τεχνών να επιβάλλει την ιδεολογία της. Να κρίνεται δηλαδή το «έντεχνο» με το αριστερόσημο του. Έτσι απορρίπτονται συλλήβδην καλλιτέχνες από όλους τους χώρους της Τέχνης -με την αζημίωτη βοήθεια «προοδευτικών»διαμορφωτών της κοινής γνώμης- γιατί δεν πληρούν τα κριτήρια της «ποιότητας» που η Αριστερά θέτει. Και σε αυτό το καθεστώς έχουν υποταχθεί οι πάντες. Όμως τους καλλιτέχνες της Αριστεράς τους «απολαμβάνουμε» στο κοινοβούλιο και στεκόμαστε άφωνοι μπροστά στο «ήθος τους» όταν αποκηρύσσουν ανερυθρίαστα, σήμερα, τη χθεσινή ψήφο τους.
Είναι καιρός η φιλελεύθερη παράταξη, σιγά-σιγά, να σπάσει το μονοπώλιο του αριστερού «έντεχνου» επιβάλλοντας τα δικά της πρότυπα. Η περίπτωση των δύο αυτών καλλιτεχνών, ίσως είναι η πρώτη ευκαιρία για να εκφρασθεί μια πλειοψηφία που δεν θέλει να μπει στα αριστερά καλούπια της Τέχνης. Ας το σκεφθούμε.
http://www.liberal.gr/arthro/106810/apopsi/s-moumtzis/kai-me-ton-rouba-kai-me-ton-remo.html