Αγγλία
Απεργίες μπορεί να γίνουν μόνο μετά από θετική ψηφοφορία των μελών του συνδικάτου και όχι των προεδρείων. Πρέπει να ανακοινώνονται μια εβδομάδα πριν. Γενικές απεργίες είναι σπανιότατες και τα τελευταία χρόνια έγιναν μόνο απεργίες που αφορούσαν αεροπορικές εταιρίες. Τα συνδικάτα έχουν χάσει πλέον τη δύναμη που είχαν τη δεκαετία του 70 και του 80. Οι απεργίες του χειμώνα του 1978-79, τον επονομαζόμενο και «Winter of Discontent», ήταν οι μεγαλύτερες όλων, απεργούσαν μέχρι και οι νεκροθάφτες και οδήγησαν στην άνοδο της Θάτσερ στην εξουσία τον Μάιο του 1979. Το Εργατικό κόμμα έκανε 18 χρόνια να ξανακυβερνήσει και ανέβηκε στην εξουσία αφού πρώτα αποστασιοποιήθηκε από τα συνδικάτα. Η τελευταία μεγάλη απεργία ήταν η απεργία των ανθρακωρύχων το 1984-85, που κράτησε κοντά ένα χρόνο και έληξε με την νίκη της Θάτσερ και την μετέπειτα ουσιαστικά απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Γαλλία
Απαγορεύονται οι «λευκές απεργίες», οι πολιτικές απεργίες και οι απεργίες αλληλεγγύης. Πρέπει να συμμετέχει τουλάχιστον ένας συγκεκριμένος αριθμός εργαζομένων, εκτός αν πρόκειται για γενική απεργία οπότε μπορεί να θεωρηθεί ότι απεργεί ακόμα και ένας υπάλληλος μια συγκεκριμένης επιχείρησης. Η απεργία αποφασίζεται με εκλογές των μελών του συνδικάτου. Παρακώλυση όσων θέλουν να εργαστούν μπορεί να επιφέρει ακόμα και απόλυση. Το συνδικάτο και οι απεργοί είναι υπεύθυνοι για όλα τα επεισόδια που γίνονται σε εκδηλώσεις και πορείες των απεργών. Ο εργοδότης και όσοι δεν απεργούν μπορούν να απαιτήσουν από το συνδικάτο αποζημιώσεις. Στο δημόσιο οι απεργίες πρέπει να ανακοινώνονται 5 μέρες πριν.
Ιταλία
Το δικαίωμα της απεργίας το έχουν οι εργαζόμενοι, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, δηλ κάποιος μπορεί να απεργήσει χωρίς το συνδικάτο να έχει κηρύξει απεργία. Επιτρέπονται οι πολιτικές απεργίες και γενικά όλων των ειδών οι μορφές «πάλης» όπως λευκές απεργίες, επίσχεση εργασίας κ.λπ. Μια παραπλήσια κατάσταση με τη δικία μας...χύμα στο κύμα.
Φινλανδία
Αν η απεργία κριθεί παράνομη και καταχρηστική τότε επιβάλλεται πρόστιμο στο συνδικάτο.
Γερμανία
Το «Συμβούλιο της Επιχείρησης», στο οποίο οι εργαζόμενοι εκπροσωπούνται έως και κατά 50%, προσπαθεί να έρθει σε συμφωνία με την εργοδοσία. Γίνονται αλλεπάλληλοι γύροι διαπραγματεύσεων και αν αποτύχουν και αποτύχει και η υποχρεωτική διαιτησία τότε μπορεί το συνδικάτο να κηρύξει απεργία. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων μπορεί να γίνονται μόνο στάσεις εργασίας.
Απαγορεύονται οι απεργίες αλληλεγγύης.
Απαγορεύονται οι πολιτικές γενικές απεργίες.
Απαγορεύεται να απεργήσουν οι υπάλληλοι του στενού δημοσίου τομέα (υπουργεία, εφορίες κλπ).
Απαγορεύεται συνδικάτο να διεκδικεί περισσότερα απ' ότι άλλο συνδικάτο του ίδιου φορέα ή επιχείρησης (πχ. απαγορεύεται να απεργήσουν οι πιλότοι για να πάρουν μεγαλύτερη αύξηση απ' ότι οι ελεγκτές εδάφους).
και όχι από «κυρίαρχα όργανα» των 50 και 100 ατόμων όπως βλέπουμε στις γενικές συνελεύσεις των δικών μας. Στις εκλογές πρέπει να πάρει μέρος τουλάχιστον το 75% των μελών του συνδικάτου. Ορισμένα συνδικάτα μάλιστα απαιτούν και αυξημένη πλειοψηφία, όπως πχ. των πιλότων όπου η πρόταση για απεργία πρέπει να πάρει 70%!!!
Απαγορεύονται οι απεργίες που δεν έχουν κηρυχθεί από συνδικάτα και η συμμετοχή σ' αυτές μπορεί να επιφέρει την αξίωση αποζημιώσεων από τους θιγόμενους.
Αυτό όμως που διαφέρει πολύ στη Γερμανία και αποτελεί και τη μαγκιά των συνδικάτων και την ανεξαρτησία τους είναι ότι όχι μόνο δεν επιδοτούνται από το Κράτος αλλά πληρώνουν και από πάνω τους εργαζόμενους που απεργούν!!!
Όσοι δεν είναι μέλη του συνδικάτου φυσικά δεν αποζημιώνονται. Η αποζημίωση των απεργών από τα συνδικάτα δεν τους έχει επιβληθεί με Νόμο αλλά είναι απόφαση που έχουν πάρει τα συνδικάτα μόνα τους σε αντίθεση με τους δικούς μας τους κηφήνες που το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι πως θα φάνε και πως θα γίνουν βουλευτές.
Φυσικά το ότι τα συνδικάτα αποζημιώνουν τους απεργούς, από δικούς τους πόρους ξαναλέω και όχι από λεφτά του Κράτους,έχει σαν αποτέλεσμα οι αγώνες να γίνονται με μέτρο και όχι «γιουρια, όλοι στο δρόμο με το Λαφαζάνη και τον Τσίπρα». Επειδή η απεργία λοιπόν κοστίζει στα συνδικάτα, αυτά αρχικά προκηρύσσουν απεργία, αφού την ψηφίσει μια πολύ μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, για κάποια περιοχή της Γερμανίας ή για κάποιο τμήμα της επιχείρησης, πχ. για κάποιο κρατίδιο ή για το βαφείο της AUDI. Έτσι τα συνδικάτα προσπαθούν με το μικρότερο δυνατό κόστος για αυτά και τους εργαζόμενους να ασκήσουν τη μεγαλύτερη δυνατή πίεση στο δημόσιο ή στην επιχείρηση. Αν η εργοδοσία δεν συγκινηθεί, τότε η απεργία επεκτείνεται σε άλλα κρατίδια ή άλλες επιχειρήσεις...
Θα σας πω μερικά πράγματα για την τελευταία μεγάλη απεργία που έγινε στη Γερμανία, την έκαναν οι οδηγοί αμαξοστοιχιών το περασμένο φθινόπωρο, για να καταλάβετε τη διαφορά του συνδικαλισμού με αρχί... από τον συνδικαλισμό της πούτσ...
Το συνδικάτο των οδηγών αμαξοστοιχιών έχει περίπου 15.000 μέλη (υπάρχουν και άλλοι 8.000 οδηγοί που ανήκουν στην κατηγορία των υπαλλήλων που δεν δικαιούνται να απεργήσουν). Η μηνιαία συνδρομή είναι 14 ευρώ και τα ετήσια έσοδα του συνδικάτου είναι περίπου 2,5 εκατομμύρια ευρώ.
μιας και δεν πληρωνόταν από τη DB (τον γερμανικό ΟΣΕ...). Υπολογίζεται ότι για τις απεργίες που έκανε το συνδικάτο μέσα στο μήνα Οκτώβριο πλήρωσε στα μέλη του περίπου 500.000 ευρώ. Αν απεργούσαν 6.000 οδηγοί για 14 μέρες το συνδικάτο θα έπρεπε να τους αποζημιώσει με περίπου 5 εκατομμύρια ευρώ...γι΄αυτό οι απεργίες που προκήρυσσε ήταν 30ωρες, 48ωρες κλπ. ώστε να προκαλούν μεν ζημιά στην DB αλλά να μην έχουν και δυσβάσταχτο κόστος για το συνδικάτο. Το πόσα χρήματα διαθέτει το κάθε συνδικάτο στο λογαριασμό του, είναι μυστικό μιας και θα φανέρωνε το πόσο μπορεί να αντέξει ένα συνδικάτο τις απεργίες. Το ταμείο των οδηγών αμαξοστοιχιών εικάζεται ότι μπορεί να έχει μέχρι και 75 εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να αποζημιώσει τα μέλη του όποτε χρειαστεί να απεργήσουν...
Απεργίες μπορεί να γίνουν μόνο μετά από θετική ψηφοφορία των μελών του συνδικάτου και όχι των προεδρείων. Πρέπει να ανακοινώνονται μια εβδομάδα πριν. Γενικές απεργίες είναι σπανιότατες και τα τελευταία χρόνια έγιναν μόνο απεργίες που αφορούσαν αεροπορικές εταιρίες. Τα συνδικάτα έχουν χάσει πλέον τη δύναμη που είχαν τη δεκαετία του 70 και του 80. Οι απεργίες του χειμώνα του 1978-79, τον επονομαζόμενο και «Winter of Discontent», ήταν οι μεγαλύτερες όλων, απεργούσαν μέχρι και οι νεκροθάφτες και οδήγησαν στην άνοδο της Θάτσερ στην εξουσία τον Μάιο του 1979. Το Εργατικό κόμμα έκανε 18 χρόνια να ξανακυβερνήσει και ανέβηκε στην εξουσία αφού πρώτα αποστασιοποιήθηκε από τα συνδικάτα. Η τελευταία μεγάλη απεργία ήταν η απεργία των ανθρακωρύχων το 1984-85, που κράτησε κοντά ένα χρόνο και έληξε με την νίκη της Θάτσερ και την μετέπειτα ουσιαστικά απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Γαλλία
Απαγορεύονται οι «λευκές απεργίες», οι πολιτικές απεργίες και οι απεργίες αλληλεγγύης. Πρέπει να συμμετέχει τουλάχιστον ένας συγκεκριμένος αριθμός εργαζομένων, εκτός αν πρόκειται για γενική απεργία οπότε μπορεί να θεωρηθεί ότι απεργεί ακόμα και ένας υπάλληλος μια συγκεκριμένης επιχείρησης. Η απεργία αποφασίζεται με εκλογές των μελών του συνδικάτου. Παρακώλυση όσων θέλουν να εργαστούν μπορεί να επιφέρει ακόμα και απόλυση. Το συνδικάτο και οι απεργοί είναι υπεύθυνοι για όλα τα επεισόδια που γίνονται σε εκδηλώσεις και πορείες των απεργών. Ο εργοδότης και όσοι δεν απεργούν μπορούν να απαιτήσουν από το συνδικάτο αποζημιώσεις. Στο δημόσιο οι απεργίες πρέπει να ανακοινώνονται 5 μέρες πριν.
Ιταλία
Το δικαίωμα της απεργίας το έχουν οι εργαζόμενοι, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, δηλ κάποιος μπορεί να απεργήσει χωρίς το συνδικάτο να έχει κηρύξει απεργία. Επιτρέπονται οι πολιτικές απεργίες και γενικά όλων των ειδών οι μορφές «πάλης» όπως λευκές απεργίες, επίσχεση εργασίας κ.λπ. Μια παραπλήσια κατάσταση με τη δικία μας...χύμα στο κύμα.
Φινλανδία
Αν η απεργία κριθεί παράνομη και καταχρηστική τότε επιβάλλεται πρόστιμο στο συνδικάτο.
Γερμανία
Το «Συμβούλιο της Επιχείρησης», στο οποίο οι εργαζόμενοι εκπροσωπούνται έως και κατά 50%, προσπαθεί να έρθει σε συμφωνία με την εργοδοσία. Γίνονται αλλεπάλληλοι γύροι διαπραγματεύσεων και αν αποτύχουν και αποτύχει και η υποχρεωτική διαιτησία τότε μπορεί το συνδικάτο να κηρύξει απεργία. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων μπορεί να γίνονται μόνο στάσεις εργασίας. Απαγορεύονται οι απεργίες αλληλεγγύης.
Απαγορεύονται οι πολιτικές γενικές απεργίες.
Απαγορεύεται να απεργήσουν οι υπάλληλοι του στενού δημοσίου τομέα (υπουργεία, εφορίες κλπ).
Απαγορεύεται συνδικάτο να διεκδικεί περισσότερα απ' ότι άλλο συνδικάτο του ίδιου φορέα ή επιχείρησης (πχ. απαγορεύεται να απεργήσουν οι πιλότοι για να πάρουν μεγαλύτερη αύξηση απ' ότι οι ελεγκτές εδάφους).
Απεργίες μπορεί να κηρυχθούν μόνο μετά από ψηφοφορία των μελών σε κάλπη
και όχι από «κυρίαρχα όργανα» των 50 και 100 ατόμων όπως βλέπουμε στις γενικές συνελεύσεις των δικών μας. Στις εκλογές πρέπει να πάρει μέρος τουλάχιστον το 75% των μελών του συνδικάτου. Ορισμένα συνδικάτα μάλιστα απαιτούν και αυξημένη πλειοψηφία, όπως πχ. των πιλότων όπου η πρόταση για απεργία πρέπει να πάρει 70%!!!Απαγορεύονται οι απεργίες που δεν έχουν κηρυχθεί από συνδικάτα και η συμμετοχή σ' αυτές μπορεί να επιφέρει την αξίωση αποζημιώσεων από τους θιγόμενους.
Αυτό όμως που διαφέρει πολύ στη Γερμανία και αποτελεί και τη μαγκιά των συνδικάτων και την ανεξαρτησία τους είναι ότι όχι μόνο δεν επιδοτούνται από το Κράτος αλλά πληρώνουν και από πάνω τους εργαζόμενους που απεργούν!!!
ΟΣΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥΝ, ΑΠΟΖΗΜΙΩΝΟΝΤΑΙ ΑΠ' ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΑΠΕΡΓΙΑΣ, ΜΕ ΠΟΣΟ ΤΡΙΠΛΑΣΙΟ ΤΗΣ ΜΗΝΙΑΙΑΣ ΣΥΝΔΟΜΗΣ ΤΟΥΣ ΣΕ ΑΥΤΟ...
Όσοι δεν είναι μέλη του συνδικάτου φυσικά δεν αποζημιώνονται. Η αποζημίωση των απεργών από τα συνδικάτα δεν τους έχει επιβληθεί με Νόμο αλλά είναι απόφαση που έχουν πάρει τα συνδικάτα μόνα τους σε αντίθεση με τους δικούς μας τους κηφήνες που το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι πως θα φάνε και πως θα γίνουν βουλευτές.Φυσικά το ότι τα συνδικάτα αποζημιώνουν τους απεργούς, από δικούς τους πόρους ξαναλέω και όχι από λεφτά του Κράτους,έχει σαν αποτέλεσμα οι αγώνες να γίνονται με μέτρο και όχι «γιουρια, όλοι στο δρόμο με το Λαφαζάνη και τον Τσίπρα». Επειδή η απεργία λοιπόν κοστίζει στα συνδικάτα, αυτά αρχικά προκηρύσσουν απεργία, αφού την ψηφίσει μια πολύ μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, για κάποια περιοχή της Γερμανίας ή για κάποιο τμήμα της επιχείρησης, πχ. για κάποιο κρατίδιο ή για το βαφείο της AUDI. Έτσι τα συνδικάτα προσπαθούν με το μικρότερο δυνατό κόστος για αυτά και τους εργαζόμενους να ασκήσουν τη μεγαλύτερη δυνατή πίεση στο δημόσιο ή στην επιχείρηση. Αν η εργοδοσία δεν συγκινηθεί, τότε η απεργία επεκτείνεται σε άλλα κρατίδια ή άλλες επιχειρήσεις...
Θα σας πω μερικά πράγματα για την τελευταία μεγάλη απεργία που έγινε στη Γερμανία, την έκαναν οι οδηγοί αμαξοστοιχιών το περασμένο φθινόπωρο, για να καταλάβετε τη διαφορά του συνδικαλισμού με αρχί... από τον συνδικαλισμό της πούτσ...
Το συνδικάτο των οδηγών αμαξοστοιχιών έχει περίπου 15.000 μέλη (υπάρχουν και άλλοι 8.000 οδηγοί που ανήκουν στην κατηγορία των υπαλλήλων που δεν δικαιούνται να απεργήσουν). Η μηνιαία συνδρομή είναι 14 ευρώ και τα ετήσια έσοδα του συνδικάτου είναι περίπου 2,5 εκατομμύρια ευρώ.
Το συνδικάτο έδινε σε κάθε απεργό 45 ευρώ τη μέρα,
μιας και δεν πληρωνόταν από τη DB (τον γερμανικό ΟΣΕ...). Υπολογίζεται ότι για τις απεργίες που έκανε το συνδικάτο μέσα στο μήνα Οκτώβριο πλήρωσε στα μέλη του περίπου 500.000 ευρώ. Αν απεργούσαν 6.000 οδηγοί για 14 μέρες το συνδικάτο θα έπρεπε να τους αποζημιώσει με περίπου 5 εκατομμύρια ευρώ...γι΄αυτό οι απεργίες που προκήρυσσε ήταν 30ωρες, 48ωρες κλπ. ώστε να προκαλούν μεν ζημιά στην DB αλλά να μην έχουν και δυσβάσταχτο κόστος για το συνδικάτο. Το πόσα χρήματα διαθέτει το κάθε συνδικάτο στο λογαριασμό του, είναι μυστικό μιας και θα φανέρωνε το πόσο μπορεί να αντέξει ένα συνδικάτο τις απεργίες. Το ταμείο των οδηγών αμαξοστοιχιών εικάζεται ότι μπορεί να έχει μέχρι και 75 εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να αποζημιώσει τα μέλη του όποτε χρειαστεί να απεργήσουν...
Αυτά σε αντιδιαστολή με του δικούς μας τους αυστραλοπίθηκους που όχι μόνο δεν δίνουν μία σε όποιους απεργούν αλλά τσέπωσαν και 38,5 εκατομμυριάκια πέρσι χώρια το τι μάσησαν από τα Ευρωπαϊκά προγράμματα όπως έγραψα χθες.
Αυτά για να μην λέμε ότι φταίνε μόνο οι Κυβερνήσεις για την κατάντια του τόπου