Την αφορμή για την παραπάνω σκέψη, μου την έδωσε εδώ και χρόνια ένας θείος μου. Ενταγμένος στον ΕΛΑΣ τα χρόνια της κατοχής, αντιστάθηκε κι εκείνος στους Γερμανούς όπως και πολλοί άλλοι νέοι, επειδή έτσι τους πρόσταξε η καρδιά τους και η συνείδησή τους. Τραυματίστηκε και πέρασε και μια πνευμονία που του άφησε τα σημάδια της μέχρι που πέθανε πριν μερικά χρόνια.
Αυτός ο θείος λοιπόν, όταν η 1η κυβέρνηση του Αντρέα το 1ο νομοσχέδιο που κατέθεσε ως κυβέρνηση, ήταν αυτό της αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης, έκανε το αυτονόητο για εκείνον. Αυτό που κατά τη γνώμη μου πρέπει να κάνει ο κάθε γνήσιος αγωνιστής:
Την ώρα που συντάξεις έπαιρναν ακόμη και...αγέννητοι κατά την κατοχή ψηφοφόροι του Κινήματος, εκείνος που αποδεδειγμένα είχε συμμετάσχει στην αντίσταση, αρνήθηκε την σύνταξη.
Πόσοι άραγε είχαν το σθένος να κάνουν το ίδιο; Δεν αντιλέγω ότι όσοι αντιστάθηκαν στους Γερμανούς το έκαναν με τη ψυχή τους και με τη καρδιά τους. Αλλά από εκεί και μετά, οι περισσότεροι καπηλεύτηκαν με τον πιο αισχρό τρόπο την Εθνική Αντίσταση.
Η καπηλεία της Εθνικής Αντίστασης έχει τα χαρακτηριστικά της εποχής του 1960: τότε δυστυχώς, αν δεν ήσουν με τους μεν, χαρακτηριζόσουν αυτόματα ως κομμουνιστής. Ήταν ένα από τα κορυφαία λάθη της καθεστηκυίας τάξης.
Σήμερα βιώνουμε το αντίθετο: για τους αριστερούς και τους "αριστερούς", Εθνική Αντίσταση έκαναν μόνο οι ίδιοι, ενώ βαπτίζουν εθνική αντίσταση και την ανταρσία από το 1945 ως το 1949. Και φυσικά, για την καπηλεία της αντίστασης, προβάλλονται διάφορα "πρότυπα", τα οποία ούτε καν μπαίνουμε στον κόπο να τα δούμε με μια λογική ματιά κι όχι με αυτή της αγιοποίησης.
Μόλις χθες διάβασα κάπου, και διατυπώνω κι εγώ την αγνή απορία μου:
αρνήθηκε την σύνταξη του αντιστασιακού.
Την ώρα που συντάξεις έπαιρναν ακόμη και...αγέννητοι κατά την κατοχή ψηφοφόροι του Κινήματος, εκείνος που αποδεδειγμένα είχε συμμετάσχει στην αντίσταση, αρνήθηκε την σύνταξη.
Πόσοι άραγε είχαν το σθένος να κάνουν το ίδιο; Δεν αντιλέγω ότι όσοι αντιστάθηκαν στους Γερμανούς το έκαναν με τη ψυχή τους και με τη καρδιά τους. Αλλά από εκεί και μετά, οι περισσότεροι καπηλεύτηκαν με τον πιο αισχρό τρόπο την Εθνική Αντίσταση.
Η καπηλεία της Εθνικής Αντίστασης έχει τα χαρακτηριστικά της εποχής του 1960: τότε δυστυχώς, αν δεν ήσουν με τους μεν, χαρακτηριζόσουν αυτόματα ως κομμουνιστής. Ήταν ένα από τα κορυφαία λάθη της καθεστηκυίας τάξης.
Σήμερα βιώνουμε το αντίθετο: για τους αριστερούς και τους "αριστερούς", Εθνική Αντίσταση έκαναν μόνο οι ίδιοι, ενώ βαπτίζουν εθνική αντίσταση και την ανταρσία από το 1945 ως το 1949. Και φυσικά, για την καπηλεία της αντίστασης, προβάλλονται διάφορα "πρότυπα", τα οποία ούτε καν μπαίνουμε στον κόπο να τα δούμε με μια λογική ματιά κι όχι με αυτή της αγιοποίησης.
Μόλις χθες διάβασα κάπου, και διατυπώνω κι εγώ την αγνή απορία μου:
όταν σε όλο τον κόσμο πάντοτε, αλλά και σήμερα, σε μνημεία όπως η Ακρόπολη, η σημαία υποστέλλεται με τη δύση του ηλίου και σηκώνεται πάλι με την ανατολή, πως είναι δυνατόν ο Γλέζος και ο Σάντας να κατέβασαν την γερμανική σημαία μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα;