Η «γλώσσα δεν είναι ποτέ αθώα», έλεγε ο Ρολάν Μπαρτ. Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο «αθώα» είναι η «γλώσσα» των δημοσκοπήσεων. Είναι τόσο «αθώα», όσο αθώοι είναι οι «νταβατζήδες», οι οποίοι έχουν υποκαταστήσει την πολιτική με την «πολιτική» των δημοσκοπήσεων.
Οι δημοκρατικές ελευθερίες, ακόμα και αυτά τα υπολείμματα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δολοφονούνται ανελέητα και καθημερινά από το τηλεθέαμα της «δημοκρατίας» της βολιδοσκόπησης, δηλαδή από τα ΜΜΕ και τους ισχυρούς οικονομικούς σπόνσορες: Από την άμεση και αγοραία «πολιτική» των «νταβάδων» και των «νονών» της κοινωνίας.
Το κοινοβούλιο, τα κόμματα, ολόκληρο το θεσμικό καθεστώς, με δύο λόγια όλο το πολιτικό σύμπαν, έχουν υποκατασταθεί από τη «δημοκρατία» της βολιδοσκόπησης και το τελετουργικό της θέαμα.
Ζούμε τη δικτατορία της δολοφονίας της σκέψης και της πολιτικής. Μια δικτατορία που κατασκευάζει και προβάλλει τις «πολιτικές» των οικονομικών και πολιτικών μας δυναστών…
Εξ ορισμού, συνεπώς η «γλώσσα» των Γκάλοπ αποτελεί το πλέον δόλιο, ασύδοτο και αποκρουστικό τέχνασμα των ισχυρών του χρήματος και των προπαγανδιστών τους. Ένα τέχνασμα που αποτελεί τη συνισταμένη της βλακώδους διαφημιστικής προπαγάνδας προς το μέσο εκλογέα, αλλά και του τηλεοπτικού μας βιασμού.
Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς, πόσο αντιστέκεται η ελληνική κοινωνία, όταν καθημερινά και ανηλεώς βομβαρδίζεται από δημοσκοπήσεις.
Δεν θα υπήρχε λόγος να υπάρχει αυτή η κατακλυσμιαία, καθημερινή νεροποντή των δημοσκοπήσεων, αν είχαν χειραγωγηθεί οι Έλληνες πολίτες στους σχεδιασμούς των «νταβάδων».
Αυτός ο άγριος, συστηματικός και καθημερινός δημοσκοπικός βιασμός της «κοινής γνώμης» αποδεικνύει περίτρανα ότι η ελληνική κοινωνία δεν έχει ακόμα υποταχθεί στις «ορέξεις» των «καρχαριών».
Αποκαλύπτει, ωστόσο, και κάτι άλλο: Ότι οι δημοσκοπήσεις αυτές δεν είναι απλώς κάλπικες, αλλά αναδίδουν και την «αγωνία» των κατασκευαστών τους. Μια νευρική αγωνία που οδηγεί τους «κατασκευαστές» σε αλλοπρόσαλλους και αντιφατικούς δείκτες.
Αυτές οι καθημερινές, καταιγιστικές δημοσκοπήσεις έχουν τινάξει κυριολεκτικά στον αέρα όλες τις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες.
Εμφανίζουν θεαματικές αλλαγές στην «κοινή γνώμη», χωρίς να υπάρχει καμία στοιχειώδη αντιστοιχία στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Χωρίς να υπάρχει και η πιο υποτυπώδης κοινωνική και πολιτική δράση των κομμάτων και των σχημάτων που «ξεφυτρώνουν» ξαφνικά. Το αντίθετο:
Πάνω σε ποια κοινωνική και πολιτική δυναμική ανεβοκατεβαίνει, σαν ασανσέρ, ο ΣΥΡΙΖΑ; Πάνω σε ποια δυναμική και δράση εμφανίζονται με «ισχυρά» ποσοστά οι παρεούλες των διάφορων «φιλελεύθερων», «οικολόγων» κ.λπ.;
ΟΥΔΕΙΣ, απ’ όλους αυτούς κινείται στην κοινωνία και όμως ζούνε και αναπτύσσονται σαν επιδημία…
Αυτό το όργιο των καθημερινών δημοσκοπήσεων δεν είναι απλώς ένα όργιο απάτης, αλλά αποτυπώνει και τα αγωνιώδη παιχνίδια των «νταβάδων»: δεν τους βγαίνουν ακόμα τα σχέδια και τα σενάρια που απεργάζονται…
Το κοινοβούλιο, τα κόμματα, ολόκληρο το θεσμικό καθεστώς, με δύο λόγια όλο το πολιτικό σύμπαν, έχουν υποκατασταθεί από τη «δημοκρατία» της βολιδοσκόπησης και το τελετουργικό της θέαμα.
Ζούμε τη δικτατορία της δολοφονίας της σκέψης και της πολιτικής. Μια δικτατορία που κατασκευάζει και προβάλλει τις «πολιτικές» των οικονομικών και πολιτικών μας δυναστών…
Εξ ορισμού, συνεπώς η «γλώσσα» των Γκάλοπ αποτελεί το πλέον δόλιο, ασύδοτο και αποκρουστικό τέχνασμα των ισχυρών του χρήματος και των προπαγανδιστών τους. Ένα τέχνασμα που αποτελεί τη συνισταμένη της βλακώδους διαφημιστικής προπαγάνδας προς το μέσο εκλογέα, αλλά και του τηλεοπτικού μας βιασμού.
Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς, πόσο αντιστέκεται η ελληνική κοινωνία, όταν καθημερινά και ανηλεώς βομβαρδίζεται από δημοσκοπήσεις.
Δεν θα υπήρχε λόγος να υπάρχει αυτή η κατακλυσμιαία, καθημερινή νεροποντή των δημοσκοπήσεων, αν είχαν χειραγωγηθεί οι Έλληνες πολίτες στους σχεδιασμούς των «νταβάδων».
Αυτός ο άγριος, συστηματικός και καθημερινός δημοσκοπικός βιασμός της «κοινής γνώμης» αποδεικνύει περίτρανα ότι η ελληνική κοινωνία δεν έχει ακόμα υποταχθεί στις «ορέξεις» των «καρχαριών».
Αποκαλύπτει, ωστόσο, και κάτι άλλο: Ότι οι δημοσκοπήσεις αυτές δεν είναι απλώς κάλπικες, αλλά αναδίδουν και την «αγωνία» των κατασκευαστών τους. Μια νευρική αγωνία που οδηγεί τους «κατασκευαστές» σε αλλοπρόσαλλους και αντιφατικούς δείκτες.
Ξαφνικά ανεβοκατεβαίνουν οι «δείκτες», ανεβαίνουν και κατεβαίνουν θεαματικά, σε ελάχιστα χρονικά όρια, τα ποσοστά των κομμάτων, εμφανίζονται νέα σχήματα, παντελώς ανύπαρκτα κοινωνικά και πολιτικά, με ισχυρά ποσοστά και πολλά τέτοια φαιδρά.
Αυτές οι καθημερινές, καταιγιστικές δημοσκοπήσεις έχουν τινάξει κυριολεκτικά στον αέρα όλες τις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες.
Εμφανίζουν θεαματικές αλλαγές στην «κοινή γνώμη», χωρίς να υπάρχει καμία στοιχειώδη αντιστοιχία στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Χωρίς να υπάρχει και η πιο υποτυπώδης κοινωνική και πολιτική δράση των κομμάτων και των σχημάτων που «ξεφυτρώνουν» ξαφνικά. Το αντίθετο:
Όσο παράλυτα είναι τα κομματικά σχήματα, όσο ανύπαρκτη είναι πολιτική δράση, τόσο και ανεβαίνουν…
Παράδειγμα ο ΓΑΠ.
Πάνω σε ποια κοινωνική και πολιτική βάση και δράση, κάλυψε το ΠΑΣΟΚ τα εκλογικά κενά και εξοβελίστηκε στα …ύψη;
Πάνω σε ποια κοινωνική και πολιτική βάση και δράση, κάλυψε το ΠΑΣΟΚ τα εκλογικά κενά και εξοβελίστηκε στα …ύψη;
Πάνω σε ποια κοινωνική και πολιτική δυναμική ανεβοκατεβαίνει, σαν ασανσέρ, ο ΣΥΡΙΖΑ; Πάνω σε ποια δυναμική και δράση εμφανίζονται με «ισχυρά» ποσοστά οι παρεούλες των διάφορων «φιλελεύθερων», «οικολόγων» κ.λπ.;
ΟΥΔΕΙΣ, απ’ όλους αυτούς κινείται στην κοινωνία και όμως ζούνε και αναπτύσσονται σαν επιδημία…
Ο Γιωργάκης, που για μισό ΠΑΣΟΚ έχει τη μισητή «στάμπα» του αμερικανοτσολιά, «αναπτύσσεται» σε μια χώρα που πάνω από το 85% του λαού τρέφει σφοδρό αντιαμερικανισμό!!!
Αυτό το όργιο των καθημερινών δημοσκοπήσεων δεν είναι απλώς ένα όργιο απάτης, αλλά αποτυπώνει και τα αγωνιώδη παιχνίδια των «νταβάδων»: δεν τους βγαίνουν ακόμα τα σχέδια και τα σενάρια που απεργάζονται…
Και δεν θα τους βγούνε. Ο ελληνικός λαός δεν είναι τόσο «βλίτο», όσο θέλουν να πιστεύουν οι «βιαστές» του…
ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ:
Πρώτο: Η θεωρητική, επιστημονική προσέγγιση.
Η εικόνα που εμφανίζουν οι δημοσκοπήσεις, ακόμα και αν είναι αληθινές είναι μια στιγμιαία εικονική φωτογράφηση της πραγματικότητας. Ακόμα πιο εικονικό και παραπλανητικό είναι το τηλεοπτικό θέαμα των ΜΜΕ. Οι λαϊκές μάζες δεν «αποφασίζουν» κάτω από τέτοιους βομβαρδισμούς, δίχως να έχουν προλάβει να «αναμασήσουν» τις εντυπώσεις της στιγμής. Όταν καθημερινά «επιλέγουν», αυτό είναι «αμάσητο», στιγμιαία αντίδραση που δεν έχει περάσει μέσα από τα «φίλτρα» της σκέψης και της συνείδησης.
Η σκέψη και η συνείδηση δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς κοινωνικά γεγονότα και πρακτικές των κομμάτων που να πείθουν. Δεν έχουμε ούτε έντονα κοινωνικά γεγονότα, ούτε πολιτικές ενεργητικές των κομμάτων, ικανά να μεταβάλλουν καταλυτικά τη λαϊκή συνείδηση και τη λαϊκή απόφαση.
Οι δείκτες των γκάλοπ, ακόμα και αν δεν είναι έντεχνα κατασκευασμένοι, αποτυπώνουν μια αντίδραση συναισθημάτων στη συγκεκριμένη συγκυρία και όχι συνειδητή απόφαση. Συναισθηματικές αντιδράσεις φορτισμένες και «αμάσητες», χωρίς σκέψη. Όταν κληθούν να αποφασίσουν θα μπουν σε κίνηση άλλες, πιο συνειδητές, διεργασίες. Τώρα απλώς αποτυπώνεται μια συναισθηματική εικόνα που τη φορτίζουν τα ΜΜΕ, χωρίς ακόμα να έχει μπει σε κίνηση ούτε η εκλογική αντιπαράθεση και τα «επιχειρήματα» των κομμάτων. Μιλούν μόνο τα ΜΜΕ και οι δημοσκοπήσεις, μέσα σε ένα κουρνιαχτό αφόρητης σκανδαλολογίας.
Συνοπτικά: Τέτοιες θεαματικές εκλογικές μεταπτώσεις απαιτούν σφοδρά κοινωνικά γεγονότα, πολιτική δράση και πειθώ των κομμάτων. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν υπάρχει.
Δεύτερο στήριγμα. Οι εμπειρίες του ελληνικού λαού.
Ο ελληνικός λαός έχει πλούσιες εμπειρίες και πάντα όταν βρίσκεται μπροστά στην κάλπη αντιδρά σοφά. Αντιλαμβάνεται, έστω ενστικτωδώς, το τι παίζεται και το τι επιδιώκεται. Εξάλλου έχει και πολύ πρόσφατες εμπειρίες από παρόμοιες καταστάσεις των «νταβατζήδων». Τα ΜΜΕ, δεν πείθουν. Έχουν γίνει πιο μισητά και από τους πολιτικούς…
Τρίτο στήριγμα. ΟΙ απόψεις που εκφράζονται από πολλούς ανθρώπους με ιστορία και αγωνιστικό παρελθόν και που φυσικά δεν ακούγονται πουθενά. Όταν, άνθρωποι που βρίσκονται παραδοσιακά στην αριστερά και στο ΠΑΣΟΚ «τρέμουν» το ενδεχόμενο εκλογικής νίκης του Γιωργάκη και το διατυπώνουν ανοικτά στις συζητήσεις, αντιλαμβάνεται κανείς το τι γίνεται πιο …βαθιά.
Φυσικά, μέσα στην γενική κρίση αποσύνθεσης και πολιτικής κατάρρευσης δεν μπορεί να αποκλείσεις μια οπισθοδρόμηση ιστορικών διαστάσεων: Το Γιωργάκη και το ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση της Ελλάδας.
«Και δεν θα τους βγούνε. Ο ελληνικός λαός δεν είναι τόσο «βλίτο», όσο θέλουν να πιστεύουν οι «βιαστές» του…»Τρία είναι τα στηρίγματα (ΣΣ. ότι ο Ελληνικός λαός δεν είναι «βλήτο»):
Πρώτο: Η θεωρητική, επιστημονική προσέγγιση.
Η εικόνα που εμφανίζουν οι δημοσκοπήσεις, ακόμα και αν είναι αληθινές είναι μια στιγμιαία εικονική φωτογράφηση της πραγματικότητας. Ακόμα πιο εικονικό και παραπλανητικό είναι το τηλεοπτικό θέαμα των ΜΜΕ. Οι λαϊκές μάζες δεν «αποφασίζουν» κάτω από τέτοιους βομβαρδισμούς, δίχως να έχουν προλάβει να «αναμασήσουν» τις εντυπώσεις της στιγμής. Όταν καθημερινά «επιλέγουν», αυτό είναι «αμάσητο», στιγμιαία αντίδραση που δεν έχει περάσει μέσα από τα «φίλτρα» της σκέψης και της συνείδησης.
Η σκέψη και η συνείδηση δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς κοινωνικά γεγονότα και πρακτικές των κομμάτων που να πείθουν. Δεν έχουμε ούτε έντονα κοινωνικά γεγονότα, ούτε πολιτικές ενεργητικές των κομμάτων, ικανά να μεταβάλλουν καταλυτικά τη λαϊκή συνείδηση και τη λαϊκή απόφαση.
Οι δείκτες των γκάλοπ, ακόμα και αν δεν είναι έντεχνα κατασκευασμένοι, αποτυπώνουν μια αντίδραση συναισθημάτων στη συγκεκριμένη συγκυρία και όχι συνειδητή απόφαση. Συναισθηματικές αντιδράσεις φορτισμένες και «αμάσητες», χωρίς σκέψη. Όταν κληθούν να αποφασίσουν θα μπουν σε κίνηση άλλες, πιο συνειδητές, διεργασίες. Τώρα απλώς αποτυπώνεται μια συναισθηματική εικόνα που τη φορτίζουν τα ΜΜΕ, χωρίς ακόμα να έχει μπει σε κίνηση ούτε η εκλογική αντιπαράθεση και τα «επιχειρήματα» των κομμάτων. Μιλούν μόνο τα ΜΜΕ και οι δημοσκοπήσεις, μέσα σε ένα κουρνιαχτό αφόρητης σκανδαλολογίας.
Συνοπτικά: Τέτοιες θεαματικές εκλογικές μεταπτώσεις απαιτούν σφοδρά κοινωνικά γεγονότα, πολιτική δράση και πειθώ των κομμάτων. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν υπάρχει.
Δεύτερο στήριγμα. Οι εμπειρίες του ελληνικού λαού.
Ο ελληνικός λαός έχει πλούσιες εμπειρίες και πάντα όταν βρίσκεται μπροστά στην κάλπη αντιδρά σοφά. Αντιλαμβάνεται, έστω ενστικτωδώς, το τι παίζεται και το τι επιδιώκεται. Εξάλλου έχει και πολύ πρόσφατες εμπειρίες από παρόμοιες καταστάσεις των «νταβατζήδων». Τα ΜΜΕ, δεν πείθουν. Έχουν γίνει πιο μισητά και από τους πολιτικούς…
Τρίτο στήριγμα. ΟΙ απόψεις που εκφράζονται από πολλούς ανθρώπους με ιστορία και αγωνιστικό παρελθόν και που φυσικά δεν ακούγονται πουθενά. Όταν, άνθρωποι που βρίσκονται παραδοσιακά στην αριστερά και στο ΠΑΣΟΚ «τρέμουν» το ενδεχόμενο εκλογικής νίκης του Γιωργάκη και το διατυπώνουν ανοικτά στις συζητήσεις, αντιλαμβάνεται κανείς το τι γίνεται πιο …βαθιά.
Φυσικά, μέσα στην γενική κρίση αποσύνθεσης και πολιτικής κατάρρευσης δεν μπορεί να αποκλείσεις μια οπισθοδρόμηση ιστορικών διαστάσεων: Το Γιωργάκη και το ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση της Ελλάδας.
Θα είναι ό,τι το χειρότερο μπορεί να μας συμβεί…
Αντιγραφή από το Ρεσάλτο