Έτσι για να υπάρχει στη συλλογή μου, βάζω το άρθρο του Βήματος που αποκαλύπτει το πραγματικό προσωπείο του Γιωργάκη... για τις τσιρίδες των πρασινοφρουρών του διαδικτύου θα τα πούμε αργότερα...
Βήμα:
«Το παραμύθι είναι γνωστό: ένα βασιλόπουλο πετάει την πορφυρή του μπέρτα και ανακατεύεται με τον λαό για να μάθει πώς ζουν οι φτωχοί. Μια τέτοια ιστορία πρέπει να είχε στο μυαλό του ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ όταν έκλεινε τα εισιτήριά του για να ταξιδέψει στο Λονδίνο την προηγούμενη εβδομάδα. Ο κ. Γ. Παπανδρέου μπήκε την Παρασκευή στο αεροσκάφος της Ολυμπιακής και, προς έκπληξη των συνεπιβατών, κατευθύνθηκε στα καθίσματα της οικονομικής θέσης. Επρόκειτο για προσωπικό ταξίδι και το κατάλαβαν όλοι επειδή δεν υπήρχαν παρατρεχάμενοι. Ο πρόεδρος συνοδευόταν μόνο από τη σύζυγό του Αντα. Ηταν μια εκδρομή οικογενειακού χαρακτήρα: πήγαιναν στη θυγατέρα τους Μαργαρίτα η οποία σπουδάζει μοριακή βιολογία στο Ιmperial College.
Ο κ. Παπανδρέου δεν πρόλαβε να στριμωχτεί στα καθίσματα των πληβείων όταν το προσωπικό προθυμοποιήθηκε να του βρει μια άλλη, καλύτερη θέση. Επέμεναν να μεταφερθεί μπροστά, σε θέση προσήκουσα στην καταγωγή, στην κοινωνική κατάταξη και στις προοπτικές του. Ο κ. Παπανδρέου αντιστάθηκε σθεναρά στα κελεύσματα των αεροσυνοδών (δεν κληρονομούνται όλες οι αδυναμίες...). Εννοείται ότι γύρω γύρω όλοι είχαν στήσει αφτί. Αρχικά θεώρησαν όλοι ότι ο πρόεδρος ακκίζεται, σε διαλόγους του τύπου «μα ελάτε τώρα, θα είστε πιο άνετα μπροστά», «όχι, τι λέτε, πλήρωσα τουριστική και θα μείνω εδώ». Εντέλει παρέμεινε μεταξύ ταπεινών και καταφρονεμένων των αιθέρων.
Αυτό είναι το χούι του Γιώργου Παπανδρέου. Θέλει να δείχνει προσηνής. Δεν ξέρουμε τι είναι στην πραγματικότητα, πάντως έχει τα χρήματα για να πληρώσει το ακριβότερο εισιτήριο (με 125.000 ευρώ δηλωμένο ετήσιο εισόδημα δεν είναι δα τραγικό να δώσει τις 3.000 διαφορά για αλερετούρ δύο ατόμων). Το μότο του είναι «είμαι ένας σαν και εσάς» και το φιγουράρει σε κάθε ευκαιρία. Τον έχουμε ακούσει τόσες και τόσες φορές να λέει πως όταν ήταν μικρός, στη Σουηδία, δούλευε καθαριστής. Του αρέσει το λαϊκό προφίλ, του παιδιού που δούλεψε σκληρά για το χαρτζιλίκι, και έτσι αποσιωπά τις λεπτομέρειες του παραμυθιού: στο Πριγκιπάτο της Χαριλάου Τρικούπη η μάγισσα μετέτρεψε τη σφουγγαρίστρα σε σκήπτρο.
Επειδή οι περισσότεροι από εμάς βολευόμαστε στην οικονομική θέση γνωρίζουμε ότι δεν είναι ούτε ταπεινωτικό ούτε δυσάρεστο να ταξιδεύεις φθηνά. Ο κ. Παπανδρέου δεν έπαθε απολύτως τίποτε- ίσως επειδή εί ναι παλικάρι αψηλό να μούδιασαν λίγο τα γόνατά του. Είχε όμως ένα άμεσο κέρδος. Μια ψήφο. Ακούστε τι έγινε: η απλότητα εντυπωσίασε τους συνεπιβάτες και μάλιστα υπήρξε άτομο που δήλωσε πολιτική μεταστροφή: «Δεν έχω ψηφίσει ποτέ ΠαΣοΚ,αλλά μετά το σημερινό θα το κάνω». Α χα. Ιδού μια λογική εξήγηση για τη λιτότητα του Γιώργου. Είναι ανεπιτήδευτος εκ του πονηρού, από πρόθεση: καβαλάει το ποδήλατο και πάει να αγοράσει μόνος του εφημερίδες, μπαίνει στα πούλμαν και όχι στην προεδρική λιμουζίνα όταν οι κομματάρχες περιδιαβαίνουν την περιφέρεια. Ετσι φτιάχνεται ένα προφίλ, ανέξοδα, χωρίς κόπο, αλλά με υψηλό βαθμό πειστικότητας. Το ζήτημα της απλότητας- γνήσιας ή κατασκευασμένης- πάει από στόμα σε στόμα. Το είδαν οι συνεπιβάτες, το είπαν στους φίλους τους, η πληροφορία φτάνει στα μίντια και να σου τα ευνοϊκά παραπολιτικά.
Δεν ξέρουμε αν το φθηνό εισιτήριο του κ. Παπανδρέου εκπορεύεται από τσιφουτιά, απλότητα ή πρόθεση την οποία του ενέπνευσε κάποιος ίματζ μέικερ. Το βέβαιον είναι ότι κάποιος που διεκδικεί με σοβαρές πιθανότητες να εκλεγεί ως ο τρίτος πρωθυπουργός της ίδιας οικογένειας έχει μια επιπλέον δυσκολία απέναντι στους κοινούς θνητούς, δυνητικούς ψηφοφόρους του. Πρέπει να διανύσει μια απόσταση που δεν μετριέται σε χιλιόμετρα αλλά έχει να κάνει με δυνατότητες. Οι περισσότεροι Ελληνες δεν έχουν πάει στο εξωτερικό ή το έχουν κάνει ελάχιστες φορές. Μόνο το 15% του πληθυσμού ετησίως βγαίνει από τα σύνορα και από αυτό οι μισοί δεν κάνουν δεύτερο ταξίδι. Για να χαρακτηριστεί κάποιος «κοσμοπολίτης» πρέπει να φεύγει τέσσερις φορές τον χρόνο. Μόνο το 2% των Ελλήνων διεκδικεί τον χαρακτηρισμό. Τα στοιχεία βέβαια αφορούν τα προηγούμενα χρόνια, της ευμάρειας. Τώρα με την κρίση, η εκδρομή στη Λούτσα με μπλε λεωφορείο γίνεται εξωτικός προορισμός.
Στο παραμύθι με τον πρίγκιπα και τον φτωχό καθένας ξαναπαίρνει τη θέση του. Για τον κ. Γ. Παπανδρέου τα πράγματα είναι κάπως πιο περίπλοκα καθώς, ακόμη και αν ταξιδεύει στην τουριστική, ως απλός και ταπεινός υπήκοος, δεν θα συναντήσει κουρελήδες, δεν θα αφουγκραστεί τους υπαλλήλους των 450 ευρώ. Είναι ψευδής η εντύπωση ότι συναναστρέφεται τον λαουτζίκο. Επιπλέον το βασίλειο δεν του έχει εκχωρηθεί ακόμη. Θα πρέπει να ξιφουλκήσει με τον απόγονο της άλλης φατρίας.»
Ο κ. Παπανδρέου δεν πρόλαβε να στριμωχτεί στα καθίσματα των πληβείων όταν το προσωπικό προθυμοποιήθηκε να του βρει μια άλλη, καλύτερη θέση. Επέμεναν να μεταφερθεί μπροστά, σε θέση προσήκουσα στην καταγωγή, στην κοινωνική κατάταξη και στις προοπτικές του. Ο κ. Παπανδρέου αντιστάθηκε σθεναρά στα κελεύσματα των αεροσυνοδών (δεν κληρονομούνται όλες οι αδυναμίες...). Εννοείται ότι γύρω γύρω όλοι είχαν στήσει αφτί. Αρχικά θεώρησαν όλοι ότι ο πρόεδρος ακκίζεται, σε διαλόγους του τύπου «μα ελάτε τώρα, θα είστε πιο άνετα μπροστά», «όχι, τι λέτε, πλήρωσα τουριστική και θα μείνω εδώ». Εντέλει παρέμεινε μεταξύ ταπεινών και καταφρονεμένων των αιθέρων.
Αυτό είναι το χούι του Γιώργου Παπανδρέου. Θέλει να δείχνει προσηνής. Δεν ξέρουμε τι είναι στην πραγματικότητα, πάντως έχει τα χρήματα για να πληρώσει το ακριβότερο εισιτήριο (με 125.000 ευρώ δηλωμένο ετήσιο εισόδημα δεν είναι δα τραγικό να δώσει τις 3.000 διαφορά για αλερετούρ δύο ατόμων). Το μότο του είναι «είμαι ένας σαν και εσάς» και το φιγουράρει σε κάθε ευκαιρία. Τον έχουμε ακούσει τόσες και τόσες φορές να λέει πως όταν ήταν μικρός, στη Σουηδία, δούλευε καθαριστής. Του αρέσει το λαϊκό προφίλ, του παιδιού που δούλεψε σκληρά για το χαρτζιλίκι, και έτσι αποσιωπά τις λεπτομέρειες του παραμυθιού: στο Πριγκιπάτο της Χαριλάου Τρικούπη η μάγισσα μετέτρεψε τη σφουγγαρίστρα σε σκήπτρο.
Επειδή οι περισσότεροι από εμάς βολευόμαστε στην οικονομική θέση γνωρίζουμε ότι δεν είναι ούτε ταπεινωτικό ούτε δυσάρεστο να ταξιδεύεις φθηνά. Ο κ. Παπανδρέου δεν έπαθε απολύτως τίποτε- ίσως επειδή εί ναι παλικάρι αψηλό να μούδιασαν λίγο τα γόνατά του. Είχε όμως ένα άμεσο κέρδος. Μια ψήφο. Ακούστε τι έγινε: η απλότητα εντυπωσίασε τους συνεπιβάτες και μάλιστα υπήρξε άτομο που δήλωσε πολιτική μεταστροφή: «Δεν έχω ψηφίσει ποτέ ΠαΣοΚ,αλλά μετά το σημερινό θα το κάνω». Α χα. Ιδού μια λογική εξήγηση για τη λιτότητα του Γιώργου. Είναι ανεπιτήδευτος εκ του πονηρού, από πρόθεση: καβαλάει το ποδήλατο και πάει να αγοράσει μόνος του εφημερίδες, μπαίνει στα πούλμαν και όχι στην προεδρική λιμουζίνα όταν οι κομματάρχες περιδιαβαίνουν την περιφέρεια. Ετσι φτιάχνεται ένα προφίλ, ανέξοδα, χωρίς κόπο, αλλά με υψηλό βαθμό πειστικότητας. Το ζήτημα της απλότητας- γνήσιας ή κατασκευασμένης- πάει από στόμα σε στόμα. Το είδαν οι συνεπιβάτες, το είπαν στους φίλους τους, η πληροφορία φτάνει στα μίντια και να σου τα ευνοϊκά παραπολιτικά.
Δεν ξέρουμε αν το φθηνό εισιτήριο του κ. Παπανδρέου εκπορεύεται από τσιφουτιά, απλότητα ή πρόθεση την οποία του ενέπνευσε κάποιος ίματζ μέικερ. Το βέβαιον είναι ότι κάποιος που διεκδικεί με σοβαρές πιθανότητες να εκλεγεί ως ο τρίτος πρωθυπουργός της ίδιας οικογένειας έχει μια επιπλέον δυσκολία απέναντι στους κοινούς θνητούς, δυνητικούς ψηφοφόρους του. Πρέπει να διανύσει μια απόσταση που δεν μετριέται σε χιλιόμετρα αλλά έχει να κάνει με δυνατότητες. Οι περισσότεροι Ελληνες δεν έχουν πάει στο εξωτερικό ή το έχουν κάνει ελάχιστες φορές. Μόνο το 15% του πληθυσμού ετησίως βγαίνει από τα σύνορα και από αυτό οι μισοί δεν κάνουν δεύτερο ταξίδι. Για να χαρακτηριστεί κάποιος «κοσμοπολίτης» πρέπει να φεύγει τέσσερις φορές τον χρόνο. Μόνο το 2% των Ελλήνων διεκδικεί τον χαρακτηρισμό. Τα στοιχεία βέβαια αφορούν τα προηγούμενα χρόνια, της ευμάρειας. Τώρα με την κρίση, η εκδρομή στη Λούτσα με μπλε λεωφορείο γίνεται εξωτικός προορισμός.
Στο παραμύθι με τον πρίγκιπα και τον φτωχό καθένας ξαναπαίρνει τη θέση του. Για τον κ. Γ. Παπανδρέου τα πράγματα είναι κάπως πιο περίπλοκα καθώς, ακόμη και αν ταξιδεύει στην τουριστική, ως απλός και ταπεινός υπήκοος, δεν θα συναντήσει κουρελήδες, δεν θα αφουγκραστεί τους υπαλλήλους των 450 ευρώ. Είναι ψευδής η εντύπωση ότι συναναστρέφεται τον λαουτζίκο. Επιπλέον το βασίλειο δεν του έχει εκχωρηθεί ακόμη. Θα πρέπει να ξιφουλκήσει με τον απόγονο της άλλης φατρίας.»