Το αστικό καπιταλιστικό μαρξιστικό κατεστημένο που λυμαίνεται αυτή τη χώρα δημιουργεί και την αναγκαία πολιτική ορθότητα για να στραγγαλίζει τον ουσιαστικό πολιτικό διάλογο τον οποίο φοβάται.
Όταν ο πολιτικός λόγος περιορίζεται εξ ορισμού από ορισμένες σταθερές τις οποίες περίπου απαγορεύεται να αμφισβητήσεις τότε χάνει την ουσία του και λιμνάζει γύρω από τα ίδια και τα ίδια. Εμποδίζεται έτσι όχι μόνο η ιστορική έρευνα και η γνώση της αλήθειας, αλλά και η ανανέωση της πολιτικής (ως ουσία και ως λόγος). Συνεπώς απομακρύνεται ο «κίνδυνος» ανεπιθύμητων ανατροπών και εδραιώνεται πιο σταθερά το επιθυμητό σύστημα εξουσίας και τα φερέφωνά του.
Το παραμύθι του Πολυτεχνείου, χωρίς να είναι το μόνο, αποτελεί ίσως το πιο κραυγαλέο παράδειγμα κατασκευασμένης πολιτικής ορθότητας. Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας και με τη συνδρομή των λίγων ιστορικών στοιχείων που έχουν δει το φώς της δημοσιότητας (γιατί τα άλλα τα κρατούν κλειδαμπαρωμένα), το Πολυτεχνείο «βόλεψε» πολλούς.
Πρώτα και κύρια ο γνωστός «ξένος παράγοντας» έκανε την δουλειά του: δημιούργησε τις πολιτικές συνθήκες που τον βόλευαν ώστε να μεθοδεύσει την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Το Πολυτεχνείο δημιουργήθηκε για να χρησιμεύσει ως πρόσχημα ώστε ο Ιωαννίδης (ο οποίος και το οργάνωσε) να ανατρέψει τον Παπαδόπουλο. Το Ιωαννιδικό καθεστώς εκτός του ότι ήταν πολύ πιο σκληρό από αυτό του Παπαδόπουλου, συνεργάστηκε πρόθυμα με τον «ξένο παράγοντα» (με πράξεις και κυρίως με παραλείψεις) στην προπαρασκευή της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Οι στρατηγικές αναλύσεις της μάχης της Κύπρου δείχνουν ότι όχι μόνο το νησί ήταν αθωράκιστο, αλλά και ότι παρά τα πολλά προειδοποιητικά σημεία της επερχόμενης εισβολής οι πολιτικές και στρατιωτικές αρχές του Ιωαννίδη περίπου «αδιαφόρησαν». Ακόμα και έτσι όμως υπήρχε η δυνατότητα να αντιταχθεί πιο σθεναρή και πιο αποτελεσματική άμυνα απέναντι στον εισβολέα κάτι που δεν έγινε βέβαια αφού άλλα είχαν συμφωνηθεί. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι την ανατροπή του Μακάριου (το πρόσχημα για την τουρκική επέμβαση), την μεθόδευσε το Ιωαννιδικό καθεστώς.
Προφανώς στο ίδιο «πνεύμα συνεργασίας» με τον «ξένο παράγοντα» κινήθηκε και το επόμενο καθεστώς της «απελευθέρωσης». Η περίφημη και ιστορική ρήση «η Κύπρος είναι μακριά» είναι ίσως ενδεικτική των συμφωνιών που είχαν γίνει για την εδραίωση ενός νέου «δημοκρατικού» πολιτικού κατεστημένου σε Ελλάδα και Κύπρο στο ίδιο καταστροφικό πνεύμα της συνθήκης της Λοζάνης και μάλιστα με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Ο «ξένος παράγοντας» γνώριζε ότι το Ιωαννιδικό καθεστώς δεν θα μπορούσε να παραμείνει στην εξουσία μετά τα γεγονότα που θα λάμβαναν χώρα στην Κύπρο και είχε «φροντίσει» για την «συνέχεια».
Η μυθολογία του Πολυτεχνείου δεν εγκαθίδρυσε απλά το μεταπολιτευτικό κατεστημένο αλλά και το εδραίωσε προπαγανδιστικά με την κατασκευή «νεκρών», «ηρώων», «αγωνιστών», «αντιστασιακών», «δημοκρατών» και φυσικά της γνωστής «γενιάς». Όλοι αυτοί υπηρέτησαν και υπηρετούν τη «δημοκρατία» με το αζημίωτο. Το Πολυτεχνείο έγινε διαβατήριο για την πρόσβαση σε βουλευτικά έδρανα, σε καθηγητικές έδρες, σε δημόσια αξιώματα, σε εφημερίδες αλλά ακόμα και σε επαγγελματικές ευκαιρίες.
Οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις και κυρίως αυτές του ΠΑΣΟΚ, ενέταξαν στην ρητορική τους το Πολυτεχνείο για να ενισχύσουν τα «δημοκρατικά» αντανακλαστικά των ψηφοφόρων τους. Την ίδια αξιοποίηση έκαναν και τα αριστερά κόμματα προς ενδυνάμωση της «επαναστατικότητας» των μαζών ενώ το παρουσιάζουν ως αποκορύφωμα της αντιστασιακής δράσης την οποία αυτά οργάνωσαν.
Το Πολυτεχνείο έγινε η κολυμπήθρα του Σιλωάμ για το πολιτικό σύστημα όπου κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου παίρνει άφεση αμαρτιών στο όνομα της «δημοκρατίας» με το έωλο σκεπτικό ότι «στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα» και άλλα φαιδρά.
Να μην ξεχνάμε ότι το παραμύθι του Πολυτεχνείου, έχει χρησιμοποιηθεί και από τις διάφορες «αναρχικές» και «αντεξουσιαστικές» ομάδες, στο όνομα του οποίου τα κάνουν γυαλιά καρφιά στην Αθήνα. Παραμένει βέβαια το ερώτημα κατά πόσο οι ομάδες αυτές είναι αυτόφωτες ή καθοδηγούμενες. Σε κάθε περίπτωση το Πολυτεχνείο είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για όλους αυτούς για να ασκήσουν τον άσκοπο επαναστατικό τους τσαμπουκά.
Εν ολίγοις το παραμύθι του Πολυτεχνείου «συμφέρει» και πουλάει ακόμα. Κανένα από τα επιμέρους αν και ετερόκλητα στοιχεία του πολιτικού κατεστημένου δεν προτίθεται να το ακυρώσει.
Μακριά από εμάς η ισοπέδωση. Ασφαλώς και υπήρξαν ανυστερόβουλοι άνθρωποι οι οποίοι έσπευσαν στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο του 73 για να υπερασπιστούν τις ιδέες τους. Ιδέες με τις οποίες διαφωνούμε μεν, αλλά σεβόμαστε το θάρρος τους να τις υποστηρίξουν με δραστικό τρόπο σε συνθήκες άκρως αντίξοες και λίαν επικίνδυνες. Οι αγνοί και άδολοι αυτοί αγωνιστές καμία σχέση δεν έχουν με τους «δημοκράτες ιμιτασιόν» και τα λαμόγια της «προοδευτικής διανόησης». Το ίδιο αγνοί είναι και πολλοί από τους οπαδούς της αριστεράς που εξακολουθούν να εμπνέονται από το Πολυτεχνείο.
Πρέπει όμως κάποτε να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους, να καταρριφθούν οι μύθοι, να αποκαθηλωθούν τα κίβδηλα είδωλα και να λάμψει η αλήθεια ή οποία βέβαια μπορεί να πονάει αλλά μόνο αυτή μπορεί να φωτίσει.
Πρώτα και κύρια ο γνωστός «ξένος παράγοντας» έκανε την δουλειά του: δημιούργησε τις πολιτικές συνθήκες που τον βόλευαν ώστε να μεθοδεύσει την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Το Πολυτεχνείο δημιουργήθηκε για να χρησιμεύσει ως πρόσχημα ώστε ο Ιωαννίδης (ο οποίος και το οργάνωσε) να ανατρέψει τον Παπαδόπουλο. Το Ιωαννιδικό καθεστώς εκτός του ότι ήταν πολύ πιο σκληρό από αυτό του Παπαδόπουλου, συνεργάστηκε πρόθυμα με τον «ξένο παράγοντα» (με πράξεις και κυρίως με παραλείψεις) στην προπαρασκευή της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Οι στρατηγικές αναλύσεις της μάχης της Κύπρου δείχνουν ότι όχι μόνο το νησί ήταν αθωράκιστο, αλλά και ότι παρά τα πολλά προειδοποιητικά σημεία της επερχόμενης εισβολής οι πολιτικές και στρατιωτικές αρχές του Ιωαννίδη περίπου «αδιαφόρησαν». Ακόμα και έτσι όμως υπήρχε η δυνατότητα να αντιταχθεί πιο σθεναρή και πιο αποτελεσματική άμυνα απέναντι στον εισβολέα κάτι που δεν έγινε βέβαια αφού άλλα είχαν συμφωνηθεί. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι την ανατροπή του Μακάριου (το πρόσχημα για την τουρκική επέμβαση), την μεθόδευσε το Ιωαννιδικό καθεστώς.
Προφανώς στο ίδιο «πνεύμα συνεργασίας» με τον «ξένο παράγοντα» κινήθηκε και το επόμενο καθεστώς της «απελευθέρωσης». Η περίφημη και ιστορική ρήση «η Κύπρος είναι μακριά» είναι ίσως ενδεικτική των συμφωνιών που είχαν γίνει για την εδραίωση ενός νέου «δημοκρατικού» πολιτικού κατεστημένου σε Ελλάδα και Κύπρο στο ίδιο καταστροφικό πνεύμα της συνθήκης της Λοζάνης και μάλιστα με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Ο «ξένος παράγοντας» γνώριζε ότι το Ιωαννιδικό καθεστώς δεν θα μπορούσε να παραμείνει στην εξουσία μετά τα γεγονότα που θα λάμβαναν χώρα στην Κύπρο και είχε «φροντίσει» για την «συνέχεια».
Η μυθολογία του Πολυτεχνείου δεν εγκαθίδρυσε απλά το μεταπολιτευτικό κατεστημένο αλλά και το εδραίωσε προπαγανδιστικά με την κατασκευή «νεκρών», «ηρώων», «αγωνιστών», «αντιστασιακών», «δημοκρατών» και φυσικά της γνωστής «γενιάς». Όλοι αυτοί υπηρέτησαν και υπηρετούν τη «δημοκρατία» με το αζημίωτο. Το Πολυτεχνείο έγινε διαβατήριο για την πρόσβαση σε βουλευτικά έδρανα, σε καθηγητικές έδρες, σε δημόσια αξιώματα, σε εφημερίδες αλλά ακόμα και σε επαγγελματικές ευκαιρίες.
Οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις και κυρίως αυτές του ΠΑΣΟΚ, ενέταξαν στην ρητορική τους το Πολυτεχνείο για να ενισχύσουν τα «δημοκρατικά» αντανακλαστικά των ψηφοφόρων τους. Την ίδια αξιοποίηση έκαναν και τα αριστερά κόμματα προς ενδυνάμωση της «επαναστατικότητας» των μαζών ενώ το παρουσιάζουν ως αποκορύφωμα της αντιστασιακής δράσης την οποία αυτά οργάνωσαν.
Το Πολυτεχνείο έγινε η κολυμπήθρα του Σιλωάμ για το πολιτικό σύστημα όπου κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου παίρνει άφεση αμαρτιών στο όνομα της «δημοκρατίας» με το έωλο σκεπτικό ότι «στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα» και άλλα φαιδρά.
Να μην ξεχνάμε ότι το παραμύθι του Πολυτεχνείου, έχει χρησιμοποιηθεί και από τις διάφορες «αναρχικές» και «αντεξουσιαστικές» ομάδες, στο όνομα του οποίου τα κάνουν γυαλιά καρφιά στην Αθήνα. Παραμένει βέβαια το ερώτημα κατά πόσο οι ομάδες αυτές είναι αυτόφωτες ή καθοδηγούμενες. Σε κάθε περίπτωση το Πολυτεχνείο είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για όλους αυτούς για να ασκήσουν τον άσκοπο επαναστατικό τους τσαμπουκά.
Εν ολίγοις το παραμύθι του Πολυτεχνείου «συμφέρει» και πουλάει ακόμα. Κανένα από τα επιμέρους αν και ετερόκλητα στοιχεία του πολιτικού κατεστημένου δεν προτίθεται να το ακυρώσει.
Μακριά από εμάς η ισοπέδωση. Ασφαλώς και υπήρξαν ανυστερόβουλοι άνθρωποι οι οποίοι έσπευσαν στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο του 73 για να υπερασπιστούν τις ιδέες τους. Ιδέες με τις οποίες διαφωνούμε μεν, αλλά σεβόμαστε το θάρρος τους να τις υποστηρίξουν με δραστικό τρόπο σε συνθήκες άκρως αντίξοες και λίαν επικίνδυνες. Οι αγνοί και άδολοι αυτοί αγωνιστές καμία σχέση δεν έχουν με τους «δημοκράτες ιμιτασιόν» και τα λαμόγια της «προοδευτικής διανόησης». Το ίδιο αγνοί είναι και πολλοί από τους οπαδούς της αριστεράς που εξακολουθούν να εμπνέονται από το Πολυτεχνείο.
Πρέπει όμως κάποτε να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους, να καταρριφθούν οι μύθοι, να αποκαθηλωθούν τα κίβδηλα είδωλα και να λάμψει η αλήθεια ή οποία βέβαια μπορεί να πονάει αλλά μόνο αυτή μπορεί να φωτίσει.