Φυσικά την αλήθεια την γνώριζαν και δια στόματος Προβόπουλου και δια στόματος Αλμούνια. Επέμεναν όμως στην προεκλογική παροχολογία και την ακατάσχετη μπουρδολογία.
Όταν ο Καραμανλής έλεγε σκληρές αλήθειες και μίλαγε για θυσίες, ο ΓΑΠ και το λοιπό πασοκαριό, φώναζαν ότι λεφτά υπάρχουν και ότι ο Καραμανλής δεν τα δίνει στον λαό. ( αυτή την αλήστου ηλιθιότητας δήλωση την έχουμε στο μπλόγκ για να την απολαμβάνετε κάθε φορά που ο ΓΑΠ θα κλαίγεται στην Ευρώπη και στην ημεδαπή).
Στις προεκλογικές επίμονες ερωτήσεις των στελεχών της ΝΔ για την οικονομική πολιτική, οι πασόκοι το έπαιζαν άνετοι και εκτός της ατάκας-σήμα κατατεθέν- λεφτά υπάρχουν, απαντούσαν με αοριστολογίες του τύπου «ανακατανομή του πλούτου», «πράσινη ανάπτυξη», «τόνωση της αγοράς με ρευστό» και άλλα χαζά, τα οποία είναι ωραίες ιδέες σαν και αυτές που γράφαμε στην έκθεση ιδεών για να μπούμε στο πανεπιστήμιο, αλλά για την πραγματική οικονομία ήταν εκτός τόπου και χρόνου.
Τώρα που έγιναν κυβέρνηση ( Γιωργάκηηη Μπανάναααα) και επιτέλους κατάλαβαν ότι με τις αρλούμπες πολιτική δεν γίνεται, τώρα που γίναμε ρόμπες διεθνώς, τώρα που μας την έπεσαν εχθροί και φίλοι, τώρα που συνειδητοποιούν ότι ο Καραμανλής ήξερε πολύ καλά τι έλεγε προεκλογικά και κυρίως τώρα που είναι αναγκασμένοι να πάρουν σκληρά και επώδυνα μέτρα έχουν το θράσος να ζητάνε συναίνεση για να γλυτώσουν τις ντομάτες.
Στις κανονικές συνθήκες της συνήθους μικροπολιτικής, θα έπρεπε να τους πούμε να πάνε να γαμηθούν και να τους βαράμε αλύπητα εντός και εκτός Βουλής. Να τους ξεμπροστιάζουμε και να αναδεικνύουμε τον πολιτικό τους καιροσκοπισμό και τον αμοραλιστικό κυνισμό τους.
Να τους αφήναμε να βγάλουν μόνοι τους το φίδι από την τρύπα ενώ ταυτόχρονα θα τους βομβαρδίζαμε ανελέητα όπως ακριβώς έκαναν αυτοί όταν ήταν αντιπολίτευση.
Εδώ όμως το ζήτημα δεν είναι απλά ότι μια κυβέρνηση άλλα έλεγε πριν τις εκλογές και άλλα πράττει μετά.
Είναι ότι ο αχαρακτήριστος ΓΑΠ και η κουστωδία του συσχετίζουν την οικονομία ευθέως με ζητήματα εθνικής κυριαρχίας χωρίς με σαφήνεια να εξηγούν ποια είναι η φύση της συσχέτισης αυτής.
Δεν μας λέει ο ΓΑΠ τι ακριβώς διακυβεύεται. Ποιες πτυχές της εθνικής μας κυριαρχίας αμφισβητούνται ή κινδυνεύουν. Ποιοι μας πιέζουν και προς ποια κατεύθυνση;
Ο ΓΑΠ είναι επικίνδυνος αν αφεθεί μόνος του να παίζει τον πρωθυπουργό. Την συναίνεση που ζητάει δεν την δικαιούται ούτε την αξίζει. Αν όμως βγάλουν οι άλλοι την ουρά τους απέξω τότε θα συνεχίσει τους ερασιτεχνισμούς του και ένας Θεός ξέρει τι θα μας ξημερώσει.
Τώρα που έγιναν κυβέρνηση ( Γιωργάκηηη Μπανάναααα) και επιτέλους κατάλαβαν ότι με τις αρλούμπες πολιτική δεν γίνεται, τώρα που γίναμε ρόμπες διεθνώς, τώρα που μας την έπεσαν εχθροί και φίλοι, τώρα που συνειδητοποιούν ότι ο Καραμανλής ήξερε πολύ καλά τι έλεγε προεκλογικά και κυρίως τώρα που είναι αναγκασμένοι να πάρουν σκληρά και επώδυνα μέτρα έχουν το θράσος να ζητάνε συναίνεση για να γλυτώσουν τις ντομάτες.
Στις κανονικές συνθήκες της συνήθους μικροπολιτικής, θα έπρεπε να τους πούμε να πάνε να γαμηθούν και να τους βαράμε αλύπητα εντός και εκτός Βουλής. Να τους ξεμπροστιάζουμε και να αναδεικνύουμε τον πολιτικό τους καιροσκοπισμό και τον αμοραλιστικό κυνισμό τους.
Να τους αφήναμε να βγάλουν μόνοι τους το φίδι από την τρύπα ενώ ταυτόχρονα θα τους βομβαρδίζαμε ανελέητα όπως ακριβώς έκαναν αυτοί όταν ήταν αντιπολίτευση.
Εδώ όμως το ζήτημα δεν είναι απλά ότι μια κυβέρνηση άλλα έλεγε πριν τις εκλογές και άλλα πράττει μετά.
Είναι ότι ο αχαρακτήριστος ΓΑΠ και η κουστωδία του συσχετίζουν την οικονομία ευθέως με ζητήματα εθνικής κυριαρχίας χωρίς με σαφήνεια να εξηγούν ποια είναι η φύση της συσχέτισης αυτής.
Δεν μας λέει ο ΓΑΠ τι ακριβώς διακυβεύεται. Ποιες πτυχές της εθνικής μας κυριαρχίας αμφισβητούνται ή κινδυνεύουν. Ποιοι μας πιέζουν και προς ποια κατεύθυνση;
Ο ΓΑΠ είναι επικίνδυνος αν αφεθεί μόνος του να παίζει τον πρωθυπουργό. Την συναίνεση που ζητάει δεν την δικαιούται ούτε την αξίζει. Αν όμως βγάλουν οι άλλοι την ουρά τους απέξω τότε θα συνεχίσει τους ερασιτεχνισμούς του και ένας Θεός ξέρει τι θα μας ξημερώσει.
Προς όφελος της Πατρίδας λοιπόν ας κάτσει ο Αντώνης Σαμαράς να συζητήσει μαζί του και να καταστρώσουν ένα σχέδιο εξόδου από την οικονομική κρίση με μια μακρόπνοη πολιτική η οποία δεν θα υπόκειται σε μικροπολιτικές αψιμαχίες στη Βουλή και η οποία θα εξασφαλίζει την μεγαλύτερη δυνατή αποδοχή από την κοινωνία.
Για την Ελλάδα ρε γαμώτο.