Άρθρο του Ι. Κ. Πρετεντέρη:
Τρεις μήνες μετά την άνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία, ένα πράγμα μοιάζει βέβαιο: το πολυτραγουδισμένο «σχέδιο για την οικονομία» ουδέποτε υπήρξε! Ολες οι θεωρίες περί αναθέρμανσης της οικονομίας μέσα από τη διανομή επιδομάτων, βοηθημάτων και αυξήσεων ήταν απλώς μια αφελής συζήτηση για αφελείς ψηφοφόρους.
Πολλοί το είχαμε υποψιαστεί (ΣΣ. Το είχε υποψιαστεί αλλά ξέχασε να μας το πει...). Θυμάμαι (ΣΣ. Τώρα ξαφνικά θυμάται...) ότι λίγο πριν ή λίγο μετά τις εκλογές (ΣΣ. Μ' αρέσει το «λίγο μετά τις εκλογές»...) αναρωτιόμουν εδώ τι σόι «αναθέρμανση» θα είναι αυτή που θα μοιράζει με το ένα χέρι επιδόματα και με το άλλο θα μαζεύει υπερπολλαπλάσιους φόρους.
Απάντηση δεν πήρα αλλά νομίζω ότι η απάντηση ήταν αυτονόητη: Τέτοια πολιτική ούτε υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει. Αλλωστε, ούτε λεφτά υπήρχαν. Εκτός κι αν η κυβέρνηση καταφέρει να εισπράξει τελικά εκείνες τις ανείσπρακτες οφειλές προς το Δημόσιο ύψους 31 δισ. ευρώ που είχε εντοπίσει προεκλογικά ο σημερινός Πρωθυπουργός.
Πολύ φοβούμαι όμως ότι το πρόβλημα σήμερα με την οικονομική πολιτική δεν είναι αν κινείται σε σωστή ή σε λάθος κατεύθυνση αλλά αν έχει επιλέξει κάποια κατεύθυνση για να κινηθεί.
Τι νόημα να βγάλεις από τις παλινωδίες στα εισοδηματικά των δημοσίων υπαλλήλων ως τη διστακτικότητα στην περικοπή δημόσιων δαπανών;
Από τις εξαγγελίες για πάταξη της φοροδιαφυγής που καταλήγουν για πολλοστή φορά σε νέα φορολογική επιβάρυνση των μισθωτών και σε αύξηση των έμμεσων φόρων;
Από τα τέλη κυκλοφορίας (τα οποία ενθυλακώθηκαν παρά την παραδοχή του Πρωθυπουργού ότι είναι λάθος) ως τη συλλογή αποδείξεων (τις οποίες όλοι μαζεύουν χωρίς να ξέρουν αν και πόσο θα τους χρειαστούν);
Αντιλαμβάνομαι ότι μέσα στην κυβέρνηση υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Θεμιτό και φυσιολογικό. Ακόμη όμως κι αν το ΠαΣοΚ κέρδισε τις εκλογές χωρίς σχέδιο, ακόμη κι αν το διαπερνούν αντικρουόμενες απόψεις, τρεις μήνες είναι αρκετός χρόνος για να μπουν τα πράγματα σε μια τάξη. Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν ο βασιλιάς βρεθεί γυμνός, δεν έχει κανέναν λόγο να συνεχίσει να κυκλοφορεί τσιτσίδι.
Μόνο που οι αυτονόητες αποφάσεις καθυστερούν, αναβάλλονται ή συνθλίβονται κάτω από φιλολαϊκές διακηρύξεις, ανέξοδες για τους ομιλητές αλλά επώδυνες για τον τόπο.
Και επειδή άκουσα πρόσφατα και τον Πρόεδρο της Βουλής να παραδίδει μαθήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, μου γεννήθηκε μια πολύ απλή απορία: Οι δεκαέξι μισθοί με τους οποίους αμείβονται ετησίως οι υπάλληλοι της Βουλής είναι προνόμιο ή δικαίωμα; Αν είναι προνόμιο, θα καταργηθεί; Αν είναι δικαίωμα, προτίθεται το ΠαΣοΚ να επεκτείνει το μέτρο και στους υπόλοιπους μισθωτούς;
Δεξί Εξτρέμ: Πάρε λοιπόν μια ηλεκτρονική ροχάλα: ΦΤΟΥ ΣΟΥ... που θες να μας δουλέψεις κιόλας!!
Απάντηση δεν πήρα αλλά νομίζω ότι η απάντηση ήταν αυτονόητη: Τέτοια πολιτική ούτε υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει. Αλλωστε, ούτε λεφτά υπήρχαν. Εκτός κι αν η κυβέρνηση καταφέρει να εισπράξει τελικά εκείνες τις ανείσπρακτες οφειλές προς το Δημόσιο ύψους 31 δισ. ευρώ που είχε εντοπίσει προεκλογικά ο σημερινός Πρωθυπουργός.
Πολύ φοβούμαι όμως ότι το πρόβλημα σήμερα με την οικονομική πολιτική δεν είναι αν κινείται σε σωστή ή σε λάθος κατεύθυνση αλλά αν έχει επιλέξει κάποια κατεύθυνση για να κινηθεί.
Τι νόημα να βγάλεις από τις παλινωδίες στα εισοδηματικά των δημοσίων υπαλλήλων ως τη διστακτικότητα στην περικοπή δημόσιων δαπανών;
Από τις εξαγγελίες για πάταξη της φοροδιαφυγής που καταλήγουν για πολλοστή φορά σε νέα φορολογική επιβάρυνση των μισθωτών και σε αύξηση των έμμεσων φόρων;
Από τα τέλη κυκλοφορίας (τα οποία ενθυλακώθηκαν παρά την παραδοχή του Πρωθυπουργού ότι είναι λάθος) ως τη συλλογή αποδείξεων (τις οποίες όλοι μαζεύουν χωρίς να ξέρουν αν και πόσο θα τους χρειαστούν);
Αντιλαμβάνομαι ότι μέσα στην κυβέρνηση υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Θεμιτό και φυσιολογικό. Ακόμη όμως κι αν το ΠαΣοΚ κέρδισε τις εκλογές χωρίς σχέδιο, ακόμη κι αν το διαπερνούν αντικρουόμενες απόψεις, τρεις μήνες είναι αρκετός χρόνος για να μπουν τα πράγματα σε μια τάξη. Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν ο βασιλιάς βρεθεί γυμνός, δεν έχει κανέναν λόγο να συνεχίσει να κυκλοφορεί τσιτσίδι.
Μόνο που οι αυτονόητες αποφάσεις καθυστερούν, αναβάλλονται ή συνθλίβονται κάτω από φιλολαϊκές διακηρύξεις, ανέξοδες για τους ομιλητές αλλά επώδυνες για τον τόπο.
Και επειδή άκουσα πρόσφατα και τον Πρόεδρο της Βουλής να παραδίδει μαθήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, μου γεννήθηκε μια πολύ απλή απορία: Οι δεκαέξι μισθοί με τους οποίους αμείβονται ετησίως οι υπάλληλοι της Βουλής είναι προνόμιο ή δικαίωμα; Αν είναι προνόμιο, θα καταργηθεί; Αν είναι δικαίωμα, προτίθεται το ΠαΣοΚ να επεκτείνει το μέτρο και στους υπόλοιπους μισθωτούς;
Δεξί Εξτρέμ: Πάρε λοιπόν μια ηλεκτρονική ροχάλα: ΦΤΟΥ ΣΟΥ... που θες να μας δουλέψεις κιόλας!!