Τoυ Κώστα Χατζή Οι Μη – Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) αποτελούν σήμερα αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Η πολύπλευρη προσφορά τους σε όλους τομείς δράσης τις έχει καταξιώσει στις συνειδήσεις των ελλήνων πολιτών. Παράλληλα όμως έχει οδηγήσει στη δημιουργία φαινομένων διαφθοράς καθώς το φως της δημοσιότητας έχουν δει περιπτώσεις σπατάλης δημόσιου χρήματος σε ΜΚΟ αμφιβόλου δράσης και κοινωνικής προσφοράς.
Η γέννηση τους δεν αποτελεί πρόσφατο φαινόμενο και συνδέεται άμεσα με την αδυναμία του επίσημου κράτους να ανταποκριθεί στις αυξημένες απαιτήσεις των πολιτών σε ζητήματα όπως η προστασία του περιβάλλοντος, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η στήριξη ευπαθών κοινωνικών ομάδων, η διεθνής αλληλεγγύη και άλλα. Σε ποιους είναι άγνωστες η WWF, η Greenpeace, το Χαμόγελο του Παιδιού, ο Ερυθρός Σταυρός και οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα;
Οι οργανώσεις αυτού του χαρακτήρα ξεκίνησαν και ανδρώθηκαν από ανθρώπους με πραγματικό μεράκι για κοινωνική προσφορά και εδραιώθηκαν στις συνειδήσεις των νέων μέσα από την αδιάκοπη προσπάθεια αφύπνισης της κοινής γνώμης. Τα μέλη τους συχνά περιόρισαν ή και εγκατέλειψαν τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες προκειμένου να αφοσιωθούν στο έργο τους.
Παράλληλα με αυτές όμως, άνθισαν και ΜΚΟ που με το πρόσχημα κάποιου ευγενούς σκοπού διαχειρίστηκαν δημόσιους πόρους και εξυπηρέτησαν προσωπικά συμφέροντα. Άγνωστα ποσά κρατικών επιχορηγήσεων έχουν δοθεί, επιβαρύνοντας τον κρατικό προϋπολογισμό, χωρίς ποτέ να δημοσιοποιηθούν τα αποτελέσματα, οι δράσεις και τα οφέλη για την ελληνική κοινωνία που προέκυψαν από τις χρηματοδοτήσεις αυτές. Το σύστημα διαπλοκής και ηθικής σήψης εξαπλώθηκε σε τέτοιο βαθμό που απροκάλυπτα κάποια Κυβερνητικά Στελέχη συμμετείχαν σε Μη – Κυβερνητικές Οργανώσεις. Η διάθεση για κοινωνική προσφορά μετατράπηκε σε επάγγελμα και διάφοροι έσπευσαν να δηλώσουν με υπερηφάνεια την επαγγελματική τους απασχόληση στον χώρο. Δεν είναι τυχαίο ότι η όλη κατάσταση προκαλεί πλέον την αυθόρμητη καχυποψία και αντίδραση του συνόλου των Ελλήνων, όταν ακούνε να γίνεται λόγος για ΜΚΟ.
Παράλληλα με τις ΜΚΟ και ανεξάρτηρα από αυτές, δραστηριοποιούνται στην ελληνική κοινωνία και πολιτικές νεολαίες, με θέσεις και δράσεις που σκοπό έχουν να προάγουν να δικαιώματα των νέων ανθρώπων και δίνουν λύσεις στις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει πως η ΟΝΝΕΔ, η Νεολαία ΠΑΣΟΚ, η Κ.Ν.Ε. και άλλες πολιτικές νεολαίες δραστηριοποιούνται αδιάλειπτα στην ελληνική κοινωνία; Ακόμα και όταν οι τρόποι ή η πολιτική θεώρηση διαφέρουν ο στόχος παραμένει κοινός.
Φαίνεται όμως πως ο πολιτικός χαρακτήρας των νεολαιών και ο πολιτικός τους λόγος δεν είναι για κάποιους της «μόδας» καθώς ύποπτες φωνές όλο και πληθαίνουν, φωνές που με διάφορα προσχήματα επιχειρούν να αποπολιτικοποιήσουν τη νεολαία, να την μετατρέψουν σε ΜΚΟ. Οι φωνές όσων αντιτίθενται στη διαδικασία αυτή μπορεί να λοιδορούνται αλλά κανείς δεν μπορεί να τους κάνει να σωπάσουν.
Κανείς υγιώς σκεπτόμενος νέος δεν επιθυμεί την κατάργηση όλων των ΜΚΟ. Όμως η διαφάνεια στη λειτουργία τους, ο κοινωνικός χαρακτήρας τους και τα οφέλη για την ελληνική κοινωνία πρέπει να αποτελούν στοιχείο υπό εξέταση για το ελληνικό δημόσιο πριν την επιχορήγηση τους. Παράλληλα όμως πρέπει να διαφυλαχτεί ο πολιτικός χαρακτήρας της ΟΝΝΕΔ η οποία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας, με καταστατικά κατοχυρωμένο ρόλο και με πλούσια ιστορία στην παραγωγή πολιτικών θέσεων και μάχιμων για το κόμμα και την κοινωνία στελεχών.
Ως ΟΝΝΕΔίτες και πολιτικά σκεπτόμενοι νέοι έχουμε επιλέξει τον δρόμο που ακολουθούμε. Είναι ένας δρόμος δύσκολος, όχι για επαγγελματίες αλλά για ανθρώπους με όραμα, ένας δρόμος πολιτικός για την ανάδειξη των προβλημάτων των νέων και για τη προβολή των ποικίλων ανησυχιών τους. Στον δρόμο αυτό δεν επιτρέπεται να υποστείλουμε τις σημαίες της πολιτικής, του ήθους και της μαχητικότητας. Δύσκολος και αν φαίνεται ο δικός μας ο δρόμος, μαζί θα φτάσουμε στο τέρμα.