Ο Αντρέας, ο Σημίτης, ο Κ.Καραμανλής, ο Γ.Παπανδρέου, ο Γ.Παπακωνσταντίνου, ο Θ.Πάγκαλος, ο Γ.Καρατζαφέρης, ο Μ.Χρυσοχοίδης μοιάζουν. Όταν σκέπτομαι τον ένα, συνειρμικά μου έρχονται στο μυαλό και οι άλλοι. Όλοι αυτοί οι πολιτικοί απέτυχαν και αποτυγχάνουν, γιατί έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό.
ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ, ΑΛΛΟΥ ΚΟΙΤΑΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ ΚΟΙΤΑΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ.
ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ, ΑΛΛΟΥ ΚΟΙΤΑΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ ΚΟΙΤΑΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ.
Σκεπτόμουνα πχ. το Χρυσοχοίδη. Ανέλαβε το Υπουργείο ΠΡΟΠΟ και τον πρώτο μήνα έβγαινε καθημερινά στα κανάλια αγριεμένος και φουριόζος, υποσχόμενος ότι θα βελτιώσει την αστυνόμευση, θα ξεριζώσει τους αναρχικούς από τα Εξάρχεια, θα πατάξει την τρομοκρατία, θα βγάλει αστυνομικούς στις γειτονιές, θα αισθανόμαστε ξανά ασφαλείς και άλλα τέτοια όμορφα.
Συγχρόνως όμως είπε ότι θα απολύσει όποιον αστυνομικό "αγγίξει" λαθρομετανάστη, κατάργησε ένα σωρό νόμους για την πάταξη της τρομοκρατίας, υποστήριξε φανατικά την ευκολία παροχής της Ελληνικής ιθαγένειας μαζικά σε εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες και τέλος, ουσιαστικά έκανε τους αστυνομικούς απλούς δημοσίους υπαλλήλους (με στολή). Ο Υπουργός ΠΡΟΠΟ πρακτικά επέβαλε στους αστυνομικούς να βάλουν την εκτέλεση του καθήκοντός τους σε δεύτερη μοίρα.
Σήμερα βλέπουμε τα αποτελέσματα. Η έξαρση της εγκληματικότητας (όλων των τύπων, ληστείες, απαγωγές, διαρρήξεις, δολοφονίες, βιασμοί, κλπ και μάλιστα όχι μόνο στις μεγάλες πόλεις) σπάει όλα τα ρεκόρ, άσχετα εάν ο πολύς κόσμος δεν συνειδητοποιεί την έκτασή της, λόγω του γνωστού πράσινου φασισμού που ενδημεί στα κανάλια και τις εφημερίδες.
Ο Χρυσοχοίδης, έχει ξεκάθαρα αποτύχει.
Η σημαντική ερώτηση είναι, ΓΙΑΤΙ απέτυχε ο Χρυσοχοίδης;
Ο Χρυσοχοίδης απέτυχε γιατί τα λόγια και οι πράξεις του βρίθουν από αντιφάσεις.
Απέτυχε γιατί προσπαθεί να έχει και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο.
Όταν βγαίνει στα κανάλια κάνει τον αυστηρό και όταν πρέπει να κινητοποιήσει το έμψυχο δυναμικό του κάνει ότι μπορεί για να τους απαξιώσει (και δεν μιλάω μόνο οικονομικά αλλά και για θέματα δικαιοσύνης, ιεραρχίας, διαφάνειας αρμοδιοτήτων, κλπ). Ο μέσος αστυνομικός αισθάνεται ότι είναι τόσο αντιφατικά αυτά που του ζητάει ο Χρυσοχοίδης που τελικά προτιμά να καταντάει ένα άβουλο πλάσμα, που απλά παρατηρεί και καταγράφει το έγκλημα. Η τραγική ανεπάρκεια του Χρυσοχοίδη να κάνει τη δουλειά του είναι τόσο ξεκάθαρη όσο και το ότι οι γάιδαροι δεν πετάνε, παρόλο που προσπαθεί, ιδρωμένος μπροστά στις τηλεοράσεις, να μας πείσει για το αντίθετο.
Τελικά, πρόκειται για άλλο ένα πολιτικό, του οποίου οι προσωπικές ανεπάρκειες ανταγωνίζονται επάξια τις μεγαλοστομίες του.
Και νάτανε ο Χρυσοχοϊδης ο μόνος που αυτό-ρεζιλεύεται από τις καθημερινές αντιφάσεις του; Τι να πείς για τον Παπακωνσταντίνου (με το φιάσκο των καταθέσεων και τους τιτανικούς του;), τι να πείς για τον Θ. Πάγκαλο (που αυτό-αναιρείται Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο σε όλα τα θέματα), τι να πείς για τον αρχιρεζίλη τυχοδιώκτη τον Καρατζαφέρη (που αλλάζει γνώμη όσο συχνά αλλάζει ο αέρας στο δελτίο καιρού); Φταίει ο λαός που κωλοτούμπες τους ανεβάζει και κωλοτούμπες τους κατεβάζει;
Το ίδιο έργο ανεπάρκειας (δηλαδή αδυναμίας επίτευξης ουσιαστικών αποτελεσμάτων) το ζούμε εδώ και πολλά χρόνια. Πχ. Αναλύοντας τις τραγικές αντιφάσεις των προηγούμενων πρωθυπουργών μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε γιατί ο λαός έχει σιχαθεί τους πολιτικούς.
Ας θυμηθούμε γιατί απέτυχε ο Αντρέας.
Στην πρώτη τετραετία τριπλασίασε τον αριθμό των Δ.Υ. και το 1986 που κατάλαβε ότι πάει να βουλιάξει το καράβι, άρχισε τις υποτιμήσεις και τη σκληρή λιτότητα. Το 1989, που είδε ότι πάει να χάσει την κουτάλα, ξαναγονάτισε τη χώρα με το γνωστό «τσοβόλα δώστα όλα».
Ο Μητσοτάκης πήρε κάποια σωστά αλλά μισά μέτρα για να διορθώσει την κατάσταση, αλλά έκανε το λάθος να μην παραιτηθεί έγκαιρα, όταν ο λαϊκιστής Έβερτ άρχισε να τον υποσκάπτει. Υπέκυψε και αυτός στη γλύκα της πρωθυπουργικής καρέκλας, κάνοντας εκπτώσεις στην υποτιθέμενη φιλελεύθερη ιδεολογία του. Τον έφαγε η μαρμάγκα χωρίς να προλάβει καλά-καλά να πει κίμινο.
Παρόλο που ο Σημίτης ήταν ο καλύτερος ισορροπιστής, στην ουσία απλά ανάλωσε 8 πολύτιμα χρόνια με μεσοβέζικη διαχείριση που δεν πρόσφερε τίποτε στη χώρα αλλά όμως γέμισε τις τσέπες των μεγαλο-εργολάβων (που εντελώς συμπτωματικά είχαν και κανάλια), ειδικά με το Χρηματιστήριο και την Ολυμπιάδα. Ο Σημίτης έβλεπε τα αδιέξοδα της σοσιαλιστικής ιδεολογίας του και προσπάθησε κάπως να νοικοκυρέψει την κατάσταση. Όταν όμως ότι κάνεις το κάνεις με μισή καρδιά αποτυγχάνεις. Θυμόσαστε το Φ. Γκονζάλες; Καμία σχέση.
Ο Κώστας Καραμανλής ήταν άλλη μια αντιφατική πολιτική προσωπικότητα. Προς τιμή του, ήταν ο μοναδικός που παραδέχθηκε το λάθος της «ήπιας προσαρμογής» και έχει το ελαφρυντικό ότι είχε εναντίον του το λαϊκισμό του Γιώργου. Οι μεταρρυθμίσεις του ήταν στη σωστή κατεύθυνση αλλά ήταν επιδερμικές, διότι προσπαθούσε να ευχαριστήσει τους πάντες. Όποιος έχει πολλά παιδιά ξέρει ότι με αυτή την τακτική τελικά τους δυσαρεστείς όλους. Δεν ήταν άξιος του επιθέτου που κληρονόμησε, κυρίως λόγω δειλίας.
Ο Γιώργος αποτελεί την πιο κραυγαλέα περίπτωση αντιφατικού λόγου. Όταν προεκλογικά τάζεις στους πάντες τα πάντα, παρόλο που ξέρεις ότι η χώρα χρειάζεται ακριβώς τα αντίθετα, τότε είσαι ΑΠΟΛΥΤΑ εγκλωβισμένος ανάμεσα στο ψέμα των λέξεών σου και τη αλήθεια των πράξεών σου. Όταν, μάλιστα, για να κρατήσεις την καρέκλα σου υποχρεώνεσαι να στραφείς εναντίον της πιο συμπαγούς συνιστώσας της εκλογικής σου πελατείας, τους Δ.Υ., τα ψωμιά σου είναι μετρημένα.
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Παρόλο που, για ευνόητους λόγους, τα ΜΜΕ και ο Γιώργος δεν το παραδέχονται, η πρόσφατη απόφαση των Βρυξελλών σύντομα θα μας ρίξει στα νύχια του Δ.Ν.Τ. . Το εάν θα μας κυβερνά ο Γιώργος, ή ο Αντώνης, ή ο Γιώργος μαζί με τον Αντώνη ή ο Γιώργος μαζί με το Ντορο-Γιώργο δεν έχει πρακτική σημασία, εφόσον έτσι και αλλιώς διακοσμητικοί θα είναι, για την επόμενη πενταετία τουλάχιστον.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, εφόσον σοβαρευτούμε, η Ελλάδα θα κερδίσει τη χαμένη ανταγωνιστικότητά της και τα παιδιά μας θα ζήσουν σε μία πιο σταθερή και σύγχρονη χώρα.
Εφόσον οι σύγχρονοι Έλληνες δεν καταφέραμε να εκλέγουμε σοβαρούς πολιτικούς, είναι σίγουρα καλύτερο να μας κυβερνήσουν οι ξένοι, των οποίων ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ.
Παρόλο που είναι Ελληνική η παροιμία, οι ξένοι έχουν καταλάβει καλύτερα από μας ότι «δεν γίνεται να έχεις και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο».
Ελπίζω μόνο το αντίτιμο να μην είναι πολύ βαρύ σε ότι αφορά τα εθνικά μας θέματα, στα οποία θέλω να πιστεύω ότι δεν θα γίνει καμιά απολύτως έκπτωση. Είναι ίσως το μόνο κεφάλαιο που βρίσκει όλους του Έλληνες ενωμένους.
Συγχρόνως όμως είπε ότι θα απολύσει όποιον αστυνομικό "αγγίξει" λαθρομετανάστη, κατάργησε ένα σωρό νόμους για την πάταξη της τρομοκρατίας, υποστήριξε φανατικά την ευκολία παροχής της Ελληνικής ιθαγένειας μαζικά σε εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες και τέλος, ουσιαστικά έκανε τους αστυνομικούς απλούς δημοσίους υπαλλήλους (με στολή). Ο Υπουργός ΠΡΟΠΟ πρακτικά επέβαλε στους αστυνομικούς να βάλουν την εκτέλεση του καθήκοντός τους σε δεύτερη μοίρα.
Σήμερα βλέπουμε τα αποτελέσματα. Η έξαρση της εγκληματικότητας (όλων των τύπων, ληστείες, απαγωγές, διαρρήξεις, δολοφονίες, βιασμοί, κλπ και μάλιστα όχι μόνο στις μεγάλες πόλεις) σπάει όλα τα ρεκόρ, άσχετα εάν ο πολύς κόσμος δεν συνειδητοποιεί την έκτασή της, λόγω του γνωστού πράσινου φασισμού που ενδημεί στα κανάλια και τις εφημερίδες.
Ο Χρυσοχοίδης, έχει ξεκάθαρα αποτύχει.
Η σημαντική ερώτηση είναι, ΓΙΑΤΙ απέτυχε ο Χρυσοχοίδης;
Ο Χρυσοχοίδης απέτυχε γιατί τα λόγια και οι πράξεις του βρίθουν από αντιφάσεις.
Απέτυχε γιατί προσπαθεί να έχει και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο.
Όταν βγαίνει στα κανάλια κάνει τον αυστηρό και όταν πρέπει να κινητοποιήσει το έμψυχο δυναμικό του κάνει ότι μπορεί για να τους απαξιώσει (και δεν μιλάω μόνο οικονομικά αλλά και για θέματα δικαιοσύνης, ιεραρχίας, διαφάνειας αρμοδιοτήτων, κλπ). Ο μέσος αστυνομικός αισθάνεται ότι είναι τόσο αντιφατικά αυτά που του ζητάει ο Χρυσοχοίδης που τελικά προτιμά να καταντάει ένα άβουλο πλάσμα, που απλά παρατηρεί και καταγράφει το έγκλημα. Η τραγική ανεπάρκεια του Χρυσοχοίδη να κάνει τη δουλειά του είναι τόσο ξεκάθαρη όσο και το ότι οι γάιδαροι δεν πετάνε, παρόλο που προσπαθεί, ιδρωμένος μπροστά στις τηλεοράσεις, να μας πείσει για το αντίθετο.
Τελικά, πρόκειται για άλλο ένα πολιτικό, του οποίου οι προσωπικές ανεπάρκειες ανταγωνίζονται επάξια τις μεγαλοστομίες του.
Και νάτανε ο Χρυσοχοϊδης ο μόνος που αυτό-ρεζιλεύεται από τις καθημερινές αντιφάσεις του; Τι να πείς για τον Παπακωνσταντίνου (με το φιάσκο των καταθέσεων και τους τιτανικούς του;), τι να πείς για τον Θ. Πάγκαλο (που αυτό-αναιρείται Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο σε όλα τα θέματα), τι να πείς για τον αρχιρεζίλη τυχοδιώκτη τον Καρατζαφέρη (που αλλάζει γνώμη όσο συχνά αλλάζει ο αέρας στο δελτίο καιρού); Φταίει ο λαός που κωλοτούμπες τους ανεβάζει και κωλοτούμπες τους κατεβάζει;
Το ίδιο έργο ανεπάρκειας (δηλαδή αδυναμίας επίτευξης ουσιαστικών αποτελεσμάτων) το ζούμε εδώ και πολλά χρόνια. Πχ. Αναλύοντας τις τραγικές αντιφάσεις των προηγούμενων πρωθυπουργών μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε γιατί ο λαός έχει σιχαθεί τους πολιτικούς.
Ας θυμηθούμε γιατί απέτυχε ο Αντρέας.
Στην πρώτη τετραετία τριπλασίασε τον αριθμό των Δ.Υ. και το 1986 που κατάλαβε ότι πάει να βουλιάξει το καράβι, άρχισε τις υποτιμήσεις και τη σκληρή λιτότητα. Το 1989, που είδε ότι πάει να χάσει την κουτάλα, ξαναγονάτισε τη χώρα με το γνωστό «τσοβόλα δώστα όλα».
Ο Μητσοτάκης πήρε κάποια σωστά αλλά μισά μέτρα για να διορθώσει την κατάσταση, αλλά έκανε το λάθος να μην παραιτηθεί έγκαιρα, όταν ο λαϊκιστής Έβερτ άρχισε να τον υποσκάπτει. Υπέκυψε και αυτός στη γλύκα της πρωθυπουργικής καρέκλας, κάνοντας εκπτώσεις στην υποτιθέμενη φιλελεύθερη ιδεολογία του. Τον έφαγε η μαρμάγκα χωρίς να προλάβει καλά-καλά να πει κίμινο.
Παρόλο που ο Σημίτης ήταν ο καλύτερος ισορροπιστής, στην ουσία απλά ανάλωσε 8 πολύτιμα χρόνια με μεσοβέζικη διαχείριση που δεν πρόσφερε τίποτε στη χώρα αλλά όμως γέμισε τις τσέπες των μεγαλο-εργολάβων (που εντελώς συμπτωματικά είχαν και κανάλια), ειδικά με το Χρηματιστήριο και την Ολυμπιάδα. Ο Σημίτης έβλεπε τα αδιέξοδα της σοσιαλιστικής ιδεολογίας του και προσπάθησε κάπως να νοικοκυρέψει την κατάσταση. Όταν όμως ότι κάνεις το κάνεις με μισή καρδιά αποτυγχάνεις. Θυμόσαστε το Φ. Γκονζάλες; Καμία σχέση.
Ο Κώστας Καραμανλής ήταν άλλη μια αντιφατική πολιτική προσωπικότητα. Προς τιμή του, ήταν ο μοναδικός που παραδέχθηκε το λάθος της «ήπιας προσαρμογής» και έχει το ελαφρυντικό ότι είχε εναντίον του το λαϊκισμό του Γιώργου. Οι μεταρρυθμίσεις του ήταν στη σωστή κατεύθυνση αλλά ήταν επιδερμικές, διότι προσπαθούσε να ευχαριστήσει τους πάντες. Όποιος έχει πολλά παιδιά ξέρει ότι με αυτή την τακτική τελικά τους δυσαρεστείς όλους. Δεν ήταν άξιος του επιθέτου που κληρονόμησε, κυρίως λόγω δειλίας.
Ο Γιώργος αποτελεί την πιο κραυγαλέα περίπτωση αντιφατικού λόγου. Όταν προεκλογικά τάζεις στους πάντες τα πάντα, παρόλο που ξέρεις ότι η χώρα χρειάζεται ακριβώς τα αντίθετα, τότε είσαι ΑΠΟΛΥΤΑ εγκλωβισμένος ανάμεσα στο ψέμα των λέξεών σου και τη αλήθεια των πράξεών σου. Όταν, μάλιστα, για να κρατήσεις την καρέκλα σου υποχρεώνεσαι να στραφείς εναντίον της πιο συμπαγούς συνιστώσας της εκλογικής σου πελατείας, τους Δ.Υ., τα ψωμιά σου είναι μετρημένα.
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Παρόλο που, για ευνόητους λόγους, τα ΜΜΕ και ο Γιώργος δεν το παραδέχονται, η πρόσφατη απόφαση των Βρυξελλών σύντομα θα μας ρίξει στα νύχια του Δ.Ν.Τ. . Το εάν θα μας κυβερνά ο Γιώργος, ή ο Αντώνης, ή ο Γιώργος μαζί με τον Αντώνη ή ο Γιώργος μαζί με το Ντορο-Γιώργο δεν έχει πρακτική σημασία, εφόσον έτσι και αλλιώς διακοσμητικοί θα είναι, για την επόμενη πενταετία τουλάχιστον.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, εφόσον σοβαρευτούμε, η Ελλάδα θα κερδίσει τη χαμένη ανταγωνιστικότητά της και τα παιδιά μας θα ζήσουν σε μία πιο σταθερή και σύγχρονη χώρα.
Εφόσον οι σύγχρονοι Έλληνες δεν καταφέραμε να εκλέγουμε σοβαρούς πολιτικούς, είναι σίγουρα καλύτερο να μας κυβερνήσουν οι ξένοι, των οποίων ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ.
Παρόλο που είναι Ελληνική η παροιμία, οι ξένοι έχουν καταλάβει καλύτερα από μας ότι «δεν γίνεται να έχεις και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο».
Ελπίζω μόνο το αντίτιμο να μην είναι πολύ βαρύ σε ότι αφορά τα εθνικά μας θέματα, στα οποία θέλω να πιστεύω ότι δεν θα γίνει καμιά απολύτως έκπτωση. Είναι ίσως το μόνο κεφάλαιο που βρίσκει όλους του Έλληνες ενωμένους.