Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες της τραγικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει ο Έλληνας των καιρών μας. Ανέχεται την ξενοκρατία των παγκόσμιων καπιταλιστών, τον χυδαίο εμπαιγμό της εξουσίας και την τρομακτική πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ. Αντίδραση σ' όλα αυτά δυστυχώς δεν υπάρχει, μιας και καμιά κοινωνική ομάδα δεν είναι πρόθυμη να υπερβεί το επιτρεπόμενο όριο ταχύτητας.
Και γιατί άλλωστε, αφού όπως πλέον καθίσταται σαφές από τις τελευταίες οικονομικές εξελίξεις, όλοι είναι διαπνεόμενοι με όλους. Όλοι ήξεραν αλλά κανείς δεν μιλούσε, ο ένας καλύπτει την βρωμιά του άλλου. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στα γνωστά και τετριμμένα «υπουργοί, βουλευτές, δημόσιο», αλλά στο σύνολο σχεδόν της κοινωνίας, της οποίας την ανοχή στα πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα εξαγόραζε το πολιτικό καθεστώς με την ανοχή του στις «μικροκομπίνες» του νεοέλληνα. Τώρα όμως που οι εξελίξεις προσπερνούν τόσο τους μεγαλοαπατεώνες όσο και τους «μπακαλόγατους», ένας τρομερός εργασιακός μεσαίωνας ξημερώνει για τον Έλληνα και την Ελληνίδα, ο οποίος από τα φερέφωνα της παρακμής και της πλουτοκρατίας, τα ΜΜΕ και τους πολιτικάντηδες, παρουσιάζεται λίγο ως πολύ σαν «πατριωτική υποχρέωση», αναγκαία λύση, εκσυγχρονισμό, εξευρωπαϊσμό κτλ. Φυσικά όλο αυτό το κύκλωμα προπαγάνδας είναι το μόνο που ούτε η οικονομική κρίση το κλονίζει, ούτε τα οικονομικά μέτρα, ούτε και το περιβόητο ΔΝΤ. Και σε καμιά περίπτωση φυσικά δεν το αγγίζουν οι διάφοροι γελοίοι εργατοπατέρες, αντιρατσιστές και «οικολόγοι», οι οποίοι είναι βασικό και αναπόσπαστο γρανάζι του ίδιου κυκλώματος. Μέσα σ' αυτήν την κατάσταση το νόημα της Εργατικής Πρωτομαγιάς αποκτά ένα ξεχωριστό και μοναδικό νόημα.Ένα νόημα εθνικής και κοινωνικής επανάστασης, μια επανάστασης ψυχών και συνειδήσεων, μέσα σε έναν κόσμο ο οποίος φαίνεται να καταρρέει μέσα στην ίδια την τραγικότητα του φτηνού υλισμού του. Αναζητούμε άραγε πρότυπα και ήρωες για την Εργατική Πρωτομαγιά; Αναζητούμε μηνύματα και αγώνες; Αναρωτιόμαστε για το αν μπορούμε εμείς να μεταφέρουμε ένα εναλλακτικό επαναστατικό μήνυμα στην κοινωνία;
Την απάντηση την δίνει η μορφή ενός ξεχασμένου ήρωα, ενός αθανάτου Έλληνα μάρτυρα, του Επαναστάτη, του Εργάτη-Αντάρτη της ΕΟΚΑ, του Μάρκου Δράκου. Γεννημένος στα 1932 στο χωριό Λεύκα της Κύπρου, ένα παιδί μια φτωχής εργατικής οικογένειας, που από πολύ μικρός ζυμώθηκε μέσα στον μόχθο της εργασίας και της καθημερινής πάλης της οικογενείας του. Πολύ σκληρά εργαζόμενος (αφού οι «δημοκράτες» Άγγλοι φυσικά δεν απαγόρευαν την παιδική εργασία) και παράλληλα μαθητής και ενεργό μέλος της ΟΧΕΝ, της χριστιανικής οργάνωσης η οποία αποτέλεσε φυτώριο για τους Επαναστάτες της ΕΟΚΑ. Σκληρά εργαζόμενος για να συντηρήσει τους γονείς και τα αδέρφια του, σπουδάζει παράλληλα λογιστική. Η πίστη του άσβεστη, ο λόγος του φωτιά, ατσάλι η ψυχή του. Έχει λάβει την απόφασή του να θυσιαστεί για την Πατρίδα, «Ο Θεός και η Πατρίδα με καλούν, Πατέρα ζητώ την ευχήν σου», γράφει ο Μάρκος. Την 1η Απρίλιου 1955 ο Μάρκος ως ένας από τους εκλεκτούς καταδρομείς της ΕΟΚΑ, ηγήθηκε της επίθεσης εναντίον της τότε Κυπριακής Ραδιοφωνικής Υπηρεσίας (όργανο της αγγλοκρατίας) και στις 19 Ιουνίου 1955 οργάνωσε βομβιστική επίθεση εναντίον του αστυνομικού σταθμού της Πύλης Κερύνειας στη Λευκωσία. Εντυπωσιακή ενέργεια ήταν το σαμποτάζ στον ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό Δεκελείας, εξ αιτίας του οποίου η Λευκωσία βυθίστηκε για ώρες στο σκοτάδι. Ο Μάρκος, επικεφαλής του σαμποτάζ, έχει γίνει ο φόβος και ο τρόμος των Άγγλων.
Στις 25 Μαΐου 1955 ηγείται βομβιστικής ενέδρας εναντίον του Άγγλου τυράννου Άρμιτεϊτζ στο κινηματοθέατρο Παλλάς. Συνελήφθη από τους Άγγλους στις 30 Ιουνίου και φυλακίζεται στο Φρούριο της Κερύνειας. Στις 23 Σεπτεμβρίου 1955 δραπετεύει μαζί με άλλους αγωνιστές και επικηρύσσεται για 5.000 λίρες. Καταφεύγει στα βουνά του Κύκκου, όπου οργανώνει την πρώτη αντάρτικη ομάδα της περιοχής με την επωνυμία "Ουρανός" και διευθύνει πολλές καταδρομικές επιχειρήσεις εναντίον των Άγγλων.
Ξημερώματα της 19ης Ιανουαρίου 1957 ο Μάρκος με τους αντάρτες του μέσα σε σφοδρή θύελλα, προσπαθούν να ξεφύγουν στα βουνά γιατί οι Άγγλοι έπειτα από προδοσία τους καταδιώκουν. Αρχίζει η μάχη και ο Μάρκος Δράκος πέφτει νεκρός με σαράντα σφαίρες να έχουν γαζώσει το σώμα του. Ήταν 25 χρονών, και ο τρόμος που είχε κυριεύσει τους Άγγλους στο άκουσμα το ονόματός του φαίνεται καθώς ακόμη και νεκρό τον έχουν δεμένο. Η θυσία του γίνεται ποτάμι πίστης του αγώνα και το αίμα του φωτιά που φωτίζει τον δρόμο της Επανάστασης.
Τέτοιοι ήταν οι Έλληνες. Έτσι γράφαν την ιστορία, σε μια στιγμή ζούσαν χίλιες ζωές. Σήμερα ένας φοβισμένος λαός, ένας πληθυσμός αγοραίων συνειδήσεων, πως αλήθεια μπορεί να παραδειγματιστεί από τον Μάρκο Δράκο; Το παράδειγμά του ας στέκει ακοίμητος φάρος για ΟΣΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ.
Ευάγγελος Χ. Χανιώτης
ΠΗΓΗ: http://www.elkosmos.gr