Φίλες και φίλοι,
Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα ζήτημα που θα έπρεπε να είναι στον προμετωπίδα του κόμματός μας. Θα έπρεπε να είναι σημαία μας. Κι όμως κατέληξε, για πολλά- πολλά χρόνια, να είναι ζήτημα ανέγγιχτο ή, αν θέλετε, «ταμπού». Κάτι που δεν θέλαμε ή δεν τολμούσαμε να ακουμπήσουμε: Θα σας μιλήσω για την Ιδεολογία μας! Που για μένα, μπορεί να γίνει Κίνημα Ελπίδας και Όραμα Ελλάδας.
Όμως, για παρά πολλά χρόνια επικράτησε η εσφαλμένη αντίληψη ότι, τάχα, η Νέα Δημοκρατία δεν πρέπει να έχει εκφέρει στέρεο ιδεολογικό λόγο! Γιατί είναι «πολυσυλλεκτικό κόμμα». Που πρέπει να παίρνει ψήφους από όλους τους ιδεολογικούς χώρους. Και ιδιαίτερα από τους λεγόμενους «ταλαντευόμενους» ανάμεσα στα κόμματα εξουσίας…
Άρα, αν προβάλλουμε την ιδεολογία μας, δήθεν περιχαρακωνόμαστε. Βάζουμε, δήθεν, εμπόδια να μας προσεγγίσουν οι «ταλαντευόμενοι». Και γι’ αυτό – για να διατηρήσουμε την «πολυσυλλεκτικότητά» μας – δεν δίναμε ιδεολογικές μάχες. Απλώς προβάλλαμε τις εκάστοτε πολιτικές μας θέσεις. Οι οποίες, χωρίς ιδεολογία, καταντούσαν «διαχειριστικές απόψεις». Και τελικά απέναντι σε όλα τα άλλα κόμματα που έδιναν με όλες τους τις δυνάμεις καθημερινούς ιδεολογικούς αγώνες, εμείς φυγομαχούσαμε! Και χάναμε έδαφος. Και τελικώς, από την πολύ… «πολυσυλλεκτικότητα». Χάσαμε μια σημαντική μερίδα των ψηφοφόρων μας!
Φίλες και φίλοι,
Η Ιδεολογία διαφέρει από την Πολιτική. Αλλά είναι απαραίτητη στην Πολιτική! Η Πολιτική είναι το σκάφος με το οποίο επιχειρούμε το «μεγάλο ταξίδι». Η Ιδεολογία είναι η «πυξίδα» και ο «χάρτης» με τα οποία χαράσσουμε πορεία. Πολιτική χωρίς Ιδεολογία είναι σκάφος δίχως πυξίδα.
Χρειαζόμαστε την Πολιτική για να κερδίζουμε μάχες. Αλλά χρειαζόμαστε την Ιδεολογία, για να μη χάνουμε τον εαυτό μας. Και το δρόμο μας…
Η Ιδεολογία είναι τα «ματογυάλια» με τα οποία βλέπει και κρίνει μια κοινωνία την Πολιτική και τους Πολιτικούς. Κι όταν τα «ματογυάλια» αυτά τα έχουν αποκλειστικά κατασκευάσει οι αντίπαλοί μας, τότε η κοινωνία θα μας βλέπει παραμορφωτικά. Και τότε η κρίση της Κοινωνίας θα είναι μονίμως μεροληπτική σε βάρος μας. Και δεν θα φταίει γι’ αυτό η Κοινωνία. Αλλά εμείς που δεν φροντίσαμε να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο μας βλέπει και τις αρχές με τις οποίες μας κρίνει…
Δέστε τι συμβαίνει γύρω μας, για να καταλάβατε το μέγεθος του σφάλματος που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια: Όλα τα άλλα κόμματα στην Ελλάδα έχουν Πολιτική Ιδεολογία και την προβάλλουν. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τα κόμματα της Αριστεράς, που θεωρούνται «κόμματα ιδεολογικής καθαρότητας». Ισχύει – κατά μείζονα λόγο - και για το ΠΑΣΟΚ, που είναι εξόχως «πολυσυλλεκτικό κόμμα». Και στις καλές και στις κακές του στιγμές, το ΠΑΣΟΚ πάντα έδωσε πρωταρχική έμφαση στην ιδεολογική του συγκρότηση.
Ανάλογα με την περίοδο και τις ιδιαίτερες επιδιώξεις του σε κάθε φάση, άλλαζε, βέβαια, το «μείγμα» της ιδεολογικής του συγκρότησης. Αλλά πάντα προώθησε Ιδεολογία συνθήματα και σύμβολα…
Κι αυτό δεν το εμπόδισε να είναι πολυσυλλεκτικό. Αντίθετα, έγινε πολυσυλλεκτικό, επειδή ακριβώς έδινε μεγάλη έμφαση, κάθε φορά, στην ιδεολογική προβολή της φυσιογνωμίας του.
Ασφαλώς, πολλά από τα ιδεολογήματα του ΠΑΣΟΚ διαψεύστηκαν, ή αποδείχθηκαν κάλπικα. Αλλά ποτέ δεν έπαψε να αναζητά και να επικαλείται νέα ιδεολογήματα για να αντικαταστήσει τα παλαιότερα που ξόφλησαν.
Εμάς οι ιδέες μας δικαιώθηκαν πανηγυρικά, δικαιώθηκαν ιστορικά παντού στον κόσμο. Και δεν τολμούσαμε τόσα χρόνια ούτε να τις υπερασπιστούμε. Πολλές φορές ούτε καν να τις επικαλεστούμε.
Τις είχαμε εγκαταλείψει για να μη… διώξουμε τους «ταλαντευόμενους»! Κι αντί να προσελκύσουμε τους υποτιθέμενους «ταλαντευόμενους», τελικά φυλλορροούσαν οι δικοί μας!
-- Οι Μαρξιστές, παρότι υλιστές, υπερασπίζονται με αφοσίωση την ιδεολογία τους.
-- Για μας το να είσαι Ιδεαλιστής είναι Αρετή. Κι όμως! Εμείς εγκαταλείψαμε για χρόνια την Ιδεολογία μας!
Δέστε τι συμβαίνει και στο Εξωτερικό.
Παντού αλλού, τα μεγάλα Κεντροδεξιά κόμματα, είτε δηλώνουν Χριστιανοδημοκρατικά, είτε Συντηρητικά, είτε οτιδήποτε άλλο, προβάλλουν την Ιδεολογική τους ταυτότητα, ανανεώνουν συνεχώς το Ιδεολογικό τους Οπλοστάσιο, με προτεραιότητα στις αξίες και τις αρχές τους. Τις οποίες εμπιστεύονται και διατρανώνουν. Δεν τις απαξιώνουν. Ούτε τις περιφρονούν.
Φυσικά – μη κάνετε λάθος - τους πολιτικούς αγώνες τους κερδίζουν τελικά, πολιτικά κόμματα, πολιτικές τακτικές, πολιτικά συνθήματα και πολιτικά επιχειρήματα. Αλλά η «πρώτη ύλη» με την οποία φτιάχνεται η Πολιτική είναι η Ιδεολογία κάθε κόμματος. Αν δεν υπάρχει Πολιτική Ιδεολογία, τότε δεν φτιάχνονται και πολιτικά «όπλα». Αν δεν υπάρχουν στέρεες και επεξεργασμένες ιδέες, τότε δεν φτιάχνονται και πολιτικά επιχειρήματα.
Όταν φτάσουμε στον Ιδεολογικό αφοπλισμό, σύντομα θα καταντήσουμε και στον Πολιτικό Αφοπλισμό! Και στην άνευ όρων παράδοση στους αντιπάλους μας.
Το θέλουμε αυτό; Σίγουρα δεν το θέλουμε…
Το λέω, λοιπόν, καθαρά:
-- Όλα τα άλλα κόμματα στην Ελλάδα, ποτέ δεν διανοήθηκαν να αφοπλιστούν ιδεολογικά. Nα υποβαθμίσουν ή να κρύψουν την Ιδεολογία τους. Κι όμως εμείς αυτό ακριβώς κάναμε. Και τελικά δεν μας βγήκε σε καλό.
-- Όλα τα άλλα επιτυχημένα Κεντροδεξιά κόμματα στον κόσμο, ουδέποτε διανοήθηκαν να αφοπλιστούν ιδεολογικά. Αντίθετα πρόβαλλαν και υπερασπίζονταν τις ιδέες τους. Και τους βγήκε σε καλό. Εμείς κάναμε το αντίθετο.
Γιατί άραγε; Γιατί υποτίθεται ότι στην Ελλάδα κυριαρχεί κατά 60% η Αριστερή και η Κεντροαριστερή Ιδεολογία. Και μόνον αν εμείς κρύψουμε ότι είμαστε κεντροδεξιοί, θα βρεθούν μερικοί απογοητευμένοι ψηφοφόροι των άλλων κομμάτων να ρίξουν την ψήφο τους κατά δω και να κερδίσουμε τις εκλογές.
Αυτή η θεωρία του 60-40% - ότι δηλαδή οι Έλληνες κατά 60% γέρνουν προς την αντίπαλη πλευρά και μόνο κατά 40% γέρνουν προς τη δική μας – κυριάρχησε για χρόνια
και επέβαλε τον ιδεολογικό αφοπλισμό της παράταξής μας.
* Αλλά αυτό είναι λάθος: Διότι σε πλείστες σφυγμομετρήσεις η μεγάλη πλειονότητα του Ελληνικού λαού, δεν προτιμά αυτά που υποστηρίζουν τα Αριστερά και Κεντροαριστερά Κόμματα.
-- Στο Σχέδιο Ανάν, για παράδειγμα, ήταν κατά 60% και πλέον αντίθετος ο Ελληνικός λαός με εκείνα που υποστήριζαν τότε όλες σχεδόν οι επίσημες φωνές. Ήταν τότε που ο Κώστας Καραμανλής από-ενοχοποίησε το ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν. Ευτυχώς…
-- Στο Μακεδονικό, ο Ελληνικός λαός ήταν κατά 90% εναντίον όσων υποστήριζε μέγιστη μερίδα του πολιτικού κόσμου.
Σε αυτά τα δύο θέματα εκφράσαμε τη θέληση της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, ενώ τα κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς ασκούσαν ιδεολογική τρομοκρατία για χρόνια. Και απομονώθηκαν. Εκείνοι, όχι εμείς.
-- Στο θέμα της κατάργησης του λεγόμενου Πανεπιστημιακού ασύλου και της αλλαγής του τρόπου λειτουργίας των Πανεπιστημίων, το ίδιο.
-- Στο θέμα των μεταναστών και της μαζικής πολιτογράφησής τους, το ίδιο.
Τελικά, ποιος εκφράζει το 60% και ποιος το 40%;
Ανέφερα μόνο μερικά παραδείγματα. Και μόνο ενδεικτικά. Όσοι πιστεύουν ότι ο ελληνικός λαός παραμένει παγιδευμένος σε φθαρμένα αριστερά στερεότυπα περασμένων δεκαετιών, είναι μακριά νυχτωμένος.
* Ύστερα, ακόμα κι αν ίσχυε αυτό, ακόμα κι αν στο λαό όντως κυριαρχούσαν τα αριστερά στερεότυπα, και πάλι δική μας δουλειά θα ήταν να ανατρέψουμε αυτή την ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς. Όχι να υποταχθούμε σε αυτήν!
Ο ελληνικός λαός μας ψήφισε το 2004 για να αλλάξουμε την Ελλάδα. Και μας καταψήφισε το 2009 διότι δεν την αλλάξαμε. Ο Ελληνικός λαός ήταν έτοιμος, εδώ και χρόνια, να αμφισβητήσει το δόγμα του 60-40%. Εμείς δεν ήμασταν έτοιμοι.
* Κι ύστερα, τα κόμματα που θέλουν να αλλάξουν τη χώρα τους, δεν κοιτάνε μόνο τι λένε οι σφυγμομετρήσεις και τα focus groups. Τα κοιτάνε κι αυτά, βέβαια, αλλά αυτά είναι τα τελευταία που πρέπει να κοιτάνε.
Δεν τα ενδιαφέρει μόνο το σήμερα. Τα ενδιαφέρει και το αύριο! Και το μεθαύριο. Και το αντί-μεθαύριο...
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν κοίταγε τις σφυγμομετρήσεις, όταν πάλευε για να βάλει την Ελλάδα στην ΕΟΚ στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Ευτυχώς! Γιατί αν τότε παρακολουθούσε τέτοιες αναλύσεις, η Ευρώπη θα έμενε μακρινό όνειρο για την Ελλάδα. Έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη, όταν η κοινωνία δυσπιστούσε. Όταν τα άλλα κόμματα φώναζαν εν χoρώ:
-- ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο,
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν παρακολουθούσε τις εφήμερες διαθέσεις της κοινής γνώμης. Χάραζε τους μεγάλους δρόμους για τη χώρα. Και γι’ αυτό παρέμεινε αξεπέραστος.
Κάθε φορά, επομένως, που ένα κόμμα καταφέρνει να ανασυγκροτήσει την Κοινωνία, έχουν προηγουμένως ανατραπεί οι συσχετισμοί στο χώρο των ιδεών.
Πρώτα, λοιπόν, κερδίζονται οι Ιδεολογικές μάχες. Ύστερα κερδίζονται και οι Πολιτικές.
Εμείς προσπαθήσαμε να κερδίσουμε πολιτικά τους αντιπάλους μας αποδεχόμενοι εκ των προτέρων την… ήττα των ιδεών μας! Και μάλιστα, την εποχή που οι ιδέες μας, οι ιδέες του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού, κέρδιζαν παντού στον κόσμο…
Φίλες και φίλοι,
Σήμερα, παρά τη διεθνή κρίση, οι αριστερές απόψεις βρίσκονται στο ναδίρ τους, στο χαμηλότερο σημείο της δημοτικότητάς τους. Διεθνώς - και στην Ευρώπη πολύ περισσότερο.
Ακόμα κι εκεί που Κεντροαριστερά κόμματα βρίσκονται στην εξουσία, φροντίζουν να μετακινηθούν σε πιο «φιλελεύθερες» θέσεις.
Αλλά και στην ίδια την Ελλάδα τώρα βιώνουμε με τον πιο δραματικό τρόπο τη χρεοκοπία ενός συστήματος που επιβλήθηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια και που έφερε τη σφραγίδα της Κεντροαριστεράς:
-- Περισσότερο κράτος, λιγότερη ιδιωτική πρωτοβουλία,
-- Περισσότερη κατανάλωση, λιγότερη επένδυση,
-- Περισσότερο εύκολο κέρδος, λιγότερη ανταγωνιστικότητα,
-- Περισσότερη γραφειοκρατία, λιγότερη επιχειρηματικότητα
-- Περισσότερος λαϊκισμός, λιγότερη υπευθυνότητα.
Κι επειδή οι λέξεις καμιά φορά χάνουν το νόημά τους,
-- Λαϊκισμός είναι το σύνθημα του ΠΑΣΟΚ «…δώστα όλα» που ακουγόταν τη δεκαετία του ’80.
-- Λαϊκισμός είναι, επίσης, το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν…» που φώναζε το σημερινό ΠΑΣΟΚ πριν λίγους μήνες.
Και μια και ο λόγος για Λαϊκισμό:
Βαπτίσαμε το διογκωμένο Δημόσιο Τομέα, «κοινωνική κατάκτηση», ενώ ήταν γραφειοκρατικό χάος και όργιο σπατάλης.
Στις εξαγωγές γίναμε 21η χώρα στις 27 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με ισοζύγιο πληρωμών ίσως το χειρότερο στην Ευρώπη. Κι αυτό το ονομάσαμε «ανάπτυξη» και «ευημερία». Σκοτώσαμε το ελληνικό δαιμόνιο, κι αυτό το ονομάσαμε «εκσυγχρονισμό». Σκοτώνουμε καθημερινά και το αυτονόητο. Για παράδειγμα, η αξιολόγηση στην Εκπαίδευση - κι όχι μόνο στην Εκπαίδευση, σε κάθε δημόσια υπηρεσία - είναι απαραίτητη, δεν είναι «Αναλγησία»! Η έννοια των λέξεων στρεβλώθηκε και αντιστράφηκε. Κι αυτό υπήρξε το κατάντημα που μας οδήγησε ο λαϊκισμός.
Αυτό το σύστημα του γενικευμένου κρατισμού και του κυρίαρχου λαϊκισμού δεν το επιβάλαμε εμείς. Αλλά και δεν μπορέσαμε να το αλλάξουμε.
Όμως, αυτό είναι το σύστημα που καταρρέει σήμερα. Χρεοκοπεί κυριολεκτικά. Και μαζί χρεοκοπούν κι όσοι το επέβαλαν, το συντήρησαν και το υπερασπίστηκαν…
Η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει Ιδεολογία. Το παραδοσιακό ιδεολογικό υπόστρωμα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια συμβατό με την πολιτική της. Κι ανάβει όλο και μεγαλύτερες φωτιές μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και βυθίζεται καθημερινά…
Το πρόβλημα είναι να μη συμπαρασυρθούμε κι εμείς μαζί.
Και για να μην συμπαρασυρθούμε, πρέπει να εμφανίσουμε τώρα τη δική μας εναλλακτική λύση.
Να μιλήσουμε για τη «νέα Μεταπολίτευση». Κι αυτό ήδη το κάνουμε.
Αλλά για να πείσουμε ότι εννοούμε αυτά που λέμε, πρέπει να δείξουμε ένα νέο πρόσωπο.
Να συγκρουστούμε με ό,τι χρεοκόπησε,
να μιλήσουμε με άλλη γλώσσα,
να προβάλουμε άλλα προτάγματα,
να αναδείξουμε άλλες αξίες, άλλες αρχές και άλλα πρότυπα,
εντελώς διαφορετικά από αυτά που σήμερα καταρρέουν.
Ο κόσμος αλλάζει γύρω μας, οι κοινωνίες μετακινούνται προς τις ιδέες μας και η ελληνική κοινωνία επιζητά εναγώνια μιαν εναλλακτική λύση. Όλα αυτά καθιστούν απαραίτητο να εμφανίσουμε τις ιδέες μας. Να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε προβάλλοντάς τις ιδέες μας, όχι… ξεγελώντας τους «ταλαντευόμενους». Να κερδίσουμε αξιοπιστία γιατί είμαστε διαφορετικοί. Όχι γιατί είμαστε «ίδιοι» - ή απλώς «λίγο καλύτεροι» - από τους άλλους. Να πείσουμε ότι θα τα αλλάξουμε όλα. Όχι ότι θα τα κρατήσουμε ίδια, αλλά απλώς θα τα διαχειριστούμε καλύτερα…
Οι «ενδιάμεσοι ψηφοφόροι» πάνε με αυτόν που θα τους πείσει ότι προτείνει κάτι διαφορετικό και μπορεί να το επιτύχει. Το ΠΑΣΟΚ δεν προτείνει κάτι διαφορετικό σήμερα. Ούτε μπορεί πια. Και γι’ αυτό το μόνο που του απέμεινε είναι να προσπαθήσει να κηλιδώσει το δικό μας πρόσωπο. Να φορτώσει σε μας τις αμαρτίες του πολιτικού συστήματος που καταρρέει. Να βάλει «τη λάσπη στον ανεμιστήρα» και να προσπαθήσει να λερώσει όλους τους άλλους, αφού δεν μπορεί να βγάλει τον εαυτό του «καθαρό». Γενικά, να δείξει ότι «όλοι ίδιοι είμαστε»…
Ε λοιπόν, δεν είμαστε ίδιοι!
Σήμερα ευτελίζονται τα πάντα σε πολιτικούς κανιβαλισμούς. Ακριβώς για να φανεί ότι, τάχα, «όλοι ίδιοι είναι». Η Πολιτική υποβιβάζεται σε καφενειακό τσακωμό. Τα μικρά καταβροχθίζουν τα μεγάλα. Το ασήμαντο καταπίνει το σπουδαίο. Η απελπισία του μικροκομματισμού, άλλοτε οδηγεί σε κωμικοτραγικές γκάφες κι άλλοτε σε συμψηφισμούς λασποπόλεμου. Η μικρότητα καταβροχθίζει τα πάντα: Την Ευθύνη, τη Σύνεση την Τόλμη.
Ε λοιπόν, όχι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι!
Μπορεί η απαξίωση της Πολιτικής να κορυφώνεται, αλλά η κρίση φέρνει γενικευμένη Ανασφάλεια. Και γι’ αυτό η κοινωνία θα αναζητήσει στέρεες ιδεολογικές αρχές, για τη σημερινή της ισορροπία και τη μελλοντική της προστασία.
Αν η Ανασφάλεια δημιουργεί Φόβο, η Ιδεολογία γίνεται «όχημα οράματος». Και Γεννά την Ελπίδα.
Αυτό το όραμα, αυτή την Ελπίδα Μπορούμε να τα προσφέρουμε εμείς. Γι’ αυτό και είναι κρίσιμο να δείξουμε ότι: Όχι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι!
Αν θέλουμε εμείς να μείνουμε όρθιοι και να κερδίσουμε την κοινωνία, πρέπει να δείξουμε ότι είμαστε διαφορετικοί. Πολύ διαφορετικοί.
Φίλες και φίλοι,
Στην προεκλογική διαδικασία για την εκλογή νέου αρχηγού ειπώθηκαν πολλά. Θυμίζω ότι τότε είχα επιμείνει:
-- Να προβάλουμε τις δικές απόψεις, τις δικές μας αξίες, τις δικές μας αρχές.
Είχα πει ότι είναι άλλο πράγμα να προσπαθούμε να πείσουμε την κοινωνία για τις απόψεις τις δικές μας. Κι είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα – και απόλυτα ολέθριο – να προσχωρούμε στις χρεοκοπημένες απόψεις των αντιπάλων μας, για να κερδίσουμε τον «ταλαντευόμενο» ψηφοφόρο.
Αυτές τις μέρες, οι ίδιοι οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ έχουν περιέλθει σε απόλυτη σύγχυση διαφωνώντας μεταξύ τους για την εφαρμογή του Μνημονίου. Δείχνοντας στο Πανελλήνιο και κατηγορώντας ο ένας τον άλλο – ότι δεν ήξεραν τι ψήφιζαν στη Βουλή!
Φανταστείτε, λοιπόν, να είχαμε υπερψηφίσει κι εμείς τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ που δέσμευε τη χώρα μας για τέσσερα χρόνια, χωρίς να ξέρει τι ψηφίζει.
Διερωτώμαι: τι έχουν να μας πουν σήμερα, τα λίγα «εξαπτέρυγα» του κ. Παπανδρέου που ψήφισαν μαζί με το ΠΑΣΟΚ, τώρα που αποδεικνύεται ότι ούτε οι ίδιοι οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ δεν ήξεραν το περιεχόμενο του περιβόητου Μνημονίου;
Φίλες και φίλοι,
* Όποιοι πιστεύουν ότι πρέπει να κρύψουμε το πρόσωπό μας για να κερδίσουμε την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, υποτιμούν και προσβάλλουν την ιδεολογία μας! Γιατί οι ιδέες μας εκφράζουν αυθεντικά την ελληνική κοινωνία. Είναι οι ιδέες του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού:
Ο οποίος αποτολμά σύνθεση του Κοινωνικού και του Προσωπικού. Αποτελεί «χρυσή τομή», του συλλογικού και του ατομικού.
-- Είναι «Φιλελευθερισμός», γιατί έχει στόχο την απελευθέρωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, την από-ενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας, την αλλαγή παραγωγικού μοντέλου και την υπέρβαση του παρασιτισμού.
-- Και είναι «Κοινωνικός», γιατί παραπέμπει στη διαφύλαξη του κοινωνικού κράτους, και λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας των πολιτών. Ιδιαίτερα των πιο αδύναμων και των πιο ευπαθών κατηγοριών.
Δεν έχει καμία σχέση με το Σοσιαλισμό. Γιατί θέλει το κράτος-ρυθμιστή των αγορών, Όχι «παραγωγό», ούτε «δυνάστη» των αγορών.
Και δεν έχει καμία σχέση με το Νεοφιλελευθερισμό γιατί επιμένει στο ρυθμιστικό ρόλο του κράτους. Δεν το θέλει ανύπαρκτο, «κράτος-νυχτοφύλακα».
Και ασφαλώς, δεν έχει καμία σχέση με το… «Σοσιαλιστικό Νεοφιλελευθερισμό» που μας σερβίρει τελευταία το ΠΑΣΟΚ!
Το οποίο έταζε σε όλους «ότι λεφτά υπάρχουν», για να φτάσει λίγους μήνες μετά να κόβει μισθούς και συντάξεις, για να καταπολεμήσει τη «σπατάλη» όσων βρίσκονται… κάτω από το όριο της φτώχειας!
Όχι, ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός δεν έχει καμία σχέση με αυτόν τον εφιάλτη.
Ο κοινωνικός Φιλελευθερισμός δεν είναι «μηχανιστική» ιδεολογία. Γιατί δεν βλέπει τους ανθρώπους σαν «γρανάζια» μιας μηχανής, όπως η Ιδεολογία της Αριστεράς ή ο Νεοφιλελευθερισμός. Είναι ανθρωποκεντρική Ιδεολογία. Γιατί έχει στο επίκεντρο, την προσωπικότητα του Ανθρώπου, την Ευθύνη, τις Ανάγκες και τις Σχέσεις των Ανθρώπων. Τη συλλογική και ατομική Ταυτότητά τους. Τις κοινωνίες και την παράδοσή τους.
Οι αρχές του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού ενυπάρχουν αυτονόητες και αυτοφυείς μέσα στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία: Δεν χρειάζεται να τις «εμφυτέψουμε» απ’ έξω.
Οι αρχές της Ελευθερίας, της Ανταγωνιστικότητας, της Δικαιοσύνης, της Ισονομίας, της Αξιοκρατίας, της Αξιοπρέπειας, η Αγάπη για την Πατρίδα. Όλα αυτά είναι μέσα στην παράδοση του Ελληνικού λαού. Και προμετωπίδα όλων των αγώνων του, παλαιότερων και πρόσφατων.
-- Η προτεραιότητα στην κοινωνική συνοχή, στη Δημοκρατία και την τήρηση των νόμων, στο δημόσιο συμφέρον που είναι πάνω από τις συντεχνίες, πάνω από τα μεγάλα συμφέροντα των ισχυρών, πάνω από το πολιτικό κόστος.
-- Ο σεβασμός του δικαιώματος όλων να εκφράζονται ελεύθερα, αλλά και ο σεβασμός στη γνώμη της πλειοψηφίας.
-- Η αγάπη για την Ειρήνη, αλλά και η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς Δικαιοσύνη, δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς Ελευθερία, δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς Ανεξαρτησία.
Όλα αυτά δεν είναι ιδέες που τάχα «διώχνουν» τον ελληνικό λαό από κοντά μας. Είναι ιδέες που εκφράζουν τον ελληνικό λαό απόλυτα! Δεν είναι ιδέες, που αν τις πούμε θα «απομακρύνουμε» δήθεν κάποιους. Είναι ιδέες που αν δεν τις πούμε, δεν θα πείσουμε κανένα! Κι αν δεν τις προασπιστούμε με πείσμα και με συνέπεια, δεν θα κερδίσουμε ξανά την αξιοπιστία μας ως Παράταξη.
Άλλωστε η Νέα Δημοκρατία είναι κόμμα λαϊκό, όχι ταξικό. Απευθύνεται στους πολίτες κάθε κοινωνικής κατηγορίας, κάθε οικονομικής θέσης, στα μεσαία στρώματα και τους αγρότες. Απευθύνεται στην κοινωνία. Εκπροσωπεί τις ανάγκες της, τους φόβους της, τις φιλοδοξίες της. Κι όλα αυτά είναι η ψυχή και η συνείδησή της κοινωνίας. Αυτά πρέπει να αφουγκραστούμε και να τα εκφράσουμε θαρραλέα. Όχι να αυτολογοκρινόμαστε…
Φίλες και φίλοι,
Κάποιος θα πει ότι οι λέξεις Ελευθερία, Δημοκρατία, Ισονομία και Ανταγωνιστικότητα είναι ωραίες, μεν, αλλά χιλιοειπωμένες! Σωστό! Όλοι τις επικαλούνται. Όλοι ορκίζονται στο όνομά τους. Αλλά οι περισσότεροι τις προδίδουν.
Εμείς οφείλουμε να δείξουμε ότι δεν είμαστε το ίδιο, ούτε ότι εννοούμε το ίδιο πράγμα:
-- Όταν μιλάμε για Κοινωνική Δικαιοσύνη, δεν εννοούμε ισοπέδωση των πάντων, εννοούμε ευκαιρίες για όλους. Όχι ισότητα στη μιζέρια. Ισότητα στις ευκαιρίες.
-- Όταν μιλάμε για Ελευθερία, δεν εννοούμε ασυδοσία για οργανωμένες μειοψηφίες, εννοούμε σεβασμό στα δικαιώματα όλων.
-- Όταν μιλάμε για Ισονομία, δεν εννοούμε να είναι όλοι μόνο τυπικά ίσοι. Δεν εννοούμε στην πραγματικότητα κάποιοι να παραμένουν… «πιο ίσοι από τους άλλους». Εννοούμε ότι οι ίδιοι νόμοι θα ισχύουν για όλους. Και οι ίδιες κυρώσεις, όταν παραβιάζονται οι νόμοι. Κι ότι όποιος διαπράττει τροχαία παράβαση, είτε είναι ιδιώτης είτε υπουργική λιμουζίνα, την ίδια κλίση θα παίρνει.
-- Όταν μιλάμε για Αξιοκρατία, δεν εννοούμε να ελέγχουν τα πάντα τα «κυκλώματα». Εννοούμε να σπάσουν τα «κυκλώματα» παντού, και να έχουν ευκαιρίες όλοι και δυνατότητες διάκρισης οι καλύτεροι.
-- Όταν μιλάμε για Περιφερειακή πολιτική, δεν εννοούμε να μεταφέρουμε τη διαφθορά και τη διαπλοκή στην Περιφέρεια. Αλλά να φέρουμε ευκαιρίες, επενδύσεις, ανταγωνιστικότητα, υποδομές και επιχειρηματικότητα στην Περιφέρεια. Και αρμοδιότητες. Και πόρους. Όπως αυτές που δεν απέκτησε ποτέ ο «Καλλικράτης».
-- Όταν μιλάμε για Εξωτερική Πολιτική, δεν εννοούμε «κόκκινες γραμμές» που υποτίθεται ότι δημόσια υπερασπιζόμαστε, αλλά παρασκηνιακά παραβιάζουμε. Εννοούμε να διεκδικήσει η Ελλάδα ρόλους, συγκλίσεις και συνέργειες παντού. Και να προωθεί τα συμφέροντά της, εντός και εκτός Ευρώπης, με όλους τους πιθανούς εταίρους και με όλους τους δυνατούς τρόπους. Εννοούμε «κόκκινες γραμμές» που τις υπερασπιζόμαστε και «γαλάζιες γραμμές» που τις προωθούμε. Κι ότι είμαστε αξιόπιστοι και στις πρώτες και στις δεύτερες.
-- Όταν μιλάμε για Ανάπτυξη, δεν εννοούμε στατιστικούς δείκτες που «ευημερούν». Εννοούμε ανταγωνιστικότητα παντού, επενδύσεις σε ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, ευκαιρίες για όλους και διάχυση ευκαιριών σε όλους.
Με δύο λόγια ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός μπορεί να κερδίσει όλη την Κοινωνία, γιατί είναι η ίδια η Ψυχή και η Συνείδηση της χώρας: Διότι μεταξύ άλλων, καταργεί όλα τα ψεύτικα διλήμματα που έφεραν την Ελλάδα σε αδιέξοδα όλα αυτά τα χρόνια.
Η κοινωνία δεν δέχεται το ψευτοδίλημμα:
-- Ανάπτυξη ή Κοινωνική Δικαιοσύνη. Θέλει Ανάπτυξη με Κοινωνική Δικαιοσύνη! Γιατί χωρίς Ανάπτυξη δεν μπορούν να υπάρξουν θέσεις εργασίας για όλους και «δίχτυ προστασίας» για τους αδύναμους. Αυτό είναι ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός!
Η κοινωνία δεν δέχεται το ψευτοδίλημμα:
-- Ελευθερία ή Δημόσια Ασφάλεια. Θέλει Ελευθερία με Δημόσια Ασφάλεια! Γιατί χωρίς Δημόσια Ασφάλεια, κανείς δεν νιώθει ελεύθερος. Χωρίς Δημόσια Ασφάλεια οργιάζει ο φόβος - δεν ανθεί η Ελευθερία.
Η κοινωνία δεν δέχεται το ψευτοδίλημμα:
-- Εξωτερική Πολιτική Ειρήνης ή Εξωτερική πολιτική Εθνικού συμφέροντος. Απαιτεί μιαν Εξωτερική Πολιτική που εξασφαλίζει την Ειρήνη επειδή ακριβώς εγγυάται το εθνικό συμφέρον. Επιδιώκουμε ειλικρινά, την έντιμη φιλία με τους γείτονές μας. Αλλά έντιμη φιλία δεν μπορεί να στηρίζεται σε casus belli. Κι όταν ενθαρρύνουμε εμείς οι ίδιοι όσους μας απειλούν, δεν φέρνουμε την Ειρήνη. Αποθρασύνουμε την απειλή που στρέφεται εναντίον μας. Δεν βρίσκουμε φίλους. Χάνουμε πιθανούς συμμάχους. Διότι κανείς δεν στηρίζει όποιον πρώτος αρνείται να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Η κοινωνία δεν δέχεται το ψεύτικο δίλημμα:
-- Ελλάδα ή Ευρώπη. Θέλει μιαν υπερήφανη Ελλάδα μέσα σε μιαν Ενωμένη Ευρώπη! Κανείς Μιτεράν, κανείς Σαρκοζί, Καμία Μέρκελ, κανένας Ντελόρ, δεν δέχθηκε και δεν θα δεχθεί ποτέ, να γίνει η χώρα του Νομαρχία μιας υπερεθνικής Αυτοκρατορίας. Συμμετέχουμε ισότιμα σε μια σύγκλιση λαών εθνικών κρατών, εθνικών πολιτισμών και εθνικών συμφερόντων. Αυτό είναι η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση. Όχι η ισοπέδωση των διαφορετικών εθνών. Ενωμένη Ευρώπη είναι εθελοντική σύγκλιση με Ελευθερία και Δημοκρατία.
Η κοινωνία δεν δέχεται το δίλημμα:
-- Η δεχόμαστε την Ευρώπη ως έχει ή την απορρίπτουμε! Επιλέγει τη συμμετοχή και τη διεκδίκηση μέσα στην Ευρώπη. Απαιτεί αταλάντευτη ευρωπαϊκή στρατηγική, αλλά και θαρραλέα κριτική στις αδυναμίες της Ευρώπης. Στην Ευρώπη δεν συμμετέχουμε ως «επιδοτούμενοι παρίες». Συμμετέχουμε διεκδικώντας το μέλλον το δικό μας, και το μέλλον της ίδιας της Ευρώπης:
Δεν είναι μόνο δικό μας θέμα η ανεπάρκεια των Ευρωπαϊκών πόρων.
Δεν είναι μόνο δικό μας θέμα το γεγονός ότι κάποιοι επιθυμούν περισσότερη Ευρώπη με λιγότερα χρήματα!
Δεν είναι μόνο δικό μας θέμα το γεγονός ότι ο ισχυρότερος μηχανισμός ενοποίησης της Ευρώπης - ο Κοινοτικός Προϋπολογισμός της - είναι σήμερα η «Αχίλλειος πτέρνα» της: Μόλις το 1% του ΑΕΠ της!
Δεν είναι μόνο δικό μας θέμα. Είναι αδυναμία ολόκληρης της Ευρώπης, το γεγονός, ότι δεν είχε ως πρόσφατα μηχανισμούς στήριξης σε ώρες κρίσης. Κι αυτό τραυμάτισε το αίσθημα αλληλεγγύης μεταξύ των μελών της. Δεν είμαστε εμείς οι μόνοι που πληρώνουμε αυτό το έλλειμμα αλληλεγγύης. Και δεν είμαστε οι μόνοι που διεκδικούμε να αλλάξουν όλα αυτά. Για να προχωρήσει η Ευρώπη.
Δεν μας αρέσει να μας θεωρούν «αδύνατο κρίκο» της Ευρώπης. Δεν μας αρέσει να θεωρούν τη χώρα μας μόνιμα «αφερέγγυα». Αλλά και από την άλλη πλευρά, δεν μας αρέσει να προσβάλλουν και να διασύρουν τη Ελλάδα όσοι από τα ελλείμματα χωρών όπως εμείς, «έχτισαν» τα δικά τους εμπορικά πλεονάσματα.
Η κοινωνία δεν δέχεται το ψευτοδίλημμα:
-- Ανάπτυξη ή Κοινωνική Συνοχή. Θέλει ανάπτυξη με Κοινωνική Συνοχή. Διότι δεν μπορεί να υπάρξει Κοινωνική Συνοχή σε μιαν οικονομία που βουλιάζει και συρρικνώνεται. Όπως δεν μπορεί να υπάρξει Ανάπτυξη σε μια κοινωνία που σπαράσσεται και δεν δίνει ευκαιρίες σε όλους, δεν ανταμείβει τους άξιους και δεν προστατεύει τους αδύναμους. Δεν μπορεί να υπάρξει ούτε Ανάπτυξη ούτε Κοινωνική Συνοχή, όταν κόβονται οι συντάξεις στα 480 ευρώ.
Αυτό καμιά λογική δεν το χωράει. Καμία οικονομία δεν το αντέχει, και καμία κοινωνία δεν το αποδέχεται. Ανάπτυξη με κοινωνική συνοχή! Αυτό είναι Κοινωνικός Φιλελευθερισμός.
Η κοινωνία δεν δέχεται το ψευτοδίλημμα:
-- Έμφαση στα δικαιώματα ή στις υποχρεώσεις των πολιτών. Θέλει δικαιώματα για όλους με αντίστοιχες υποχρεώσεις απ’ όλους. Γιατί δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις, δεν είναι δημοκρατικά δικαιώματα είναι αντιδημοκρατικά Προνόμια! Και γιατί όσο περισσότερα προνόμια υπάρχουν για κάποιους, τόσο υπονομεύονται τα δικαιώματα των πολλών.
Η κοινωνία δεν δέχεται το ψευτοδίλημμα:
-- Πατριωτισμός ή Ανάπτυξη. Θέλει καλύτερο μέλλον για τα παιδιά της, γιατί αγαπά τον τόπο της. Μόνο όποιος αγαπά την Πατρίδα του επενδύει στον τόπο του, σέβεται τους κανόνες και τις υποχρεώσεις του, προασπίζεται την Ελευθερία και το εθνικό συμφέρον, υποτάσσεται στο δημόσιο συμφέρον. Όποιος δεν αγαπά τον τόπο του, δεν σέβεται τίποτε, λεηλατεί το Περιβάλλον, κλέβει τους φόρους, «λαδώνει» τους δημόσιους λειτουργούς, αρπάζει ότι προλάβει!
Αρπάζει, δεν παράγει. Λεηλατεί, δεν δημιουργεί πλούτο…
Μια κοινωνία «αρπακτικών» δεν αναπτύσσεται, τρώει τις σάρκες της. Μόνο μια κοινωνία ελεύθερων πολιτών και ελεύθερων δημιουργών μπορεί να αναπτυχθεί με Αειφορία, με ανταγωνιστικότητα και κοινωνική συνοχή.
Όλα αυτά είναι Κοινωνικός φιλελευθερισμός. Κι όσοι αυτά υπερασπίζονται δεν έχουν ανάγκη να κάνουν ειδική προσπάθεια προκειμένου να κερδίσουν το χώρο του Κέντρου ή της Δεξιάς ή της Αριστεράς. Εκφράζουν ολόκληρη την κοινωνία!
Εκφράζουν τις ανάγκες της, τις αγωνίες της, αλλά και τις φιλοδοξίες της. Αναζητούν τη μεγάλη υπέρβαση με τις αναγκαίες συνθέσεις, πέρα από ξεπερασμένα ιδεολογικά τείχη.
Ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός αυτό ακριβώς κάνει: Καταργεί τα ψεύτικα διλήμματα και αναδεικνύει τις μεγάλες συνθέσεις. Που έχει ανάγκη η Ελλάδα.
Φίλες και φίλοι,
Δεν σας ζητώ να πιστέψετε σε ένα «κλειστό ιδεολογικό δόγμα». Σας ζητώ να πιστέψουμε και να προβάλλουμε ένα ανοικτό σύστημα ιδεών, αξιών και αρχών, που έχει πηγή έμπνευσης την Ελλάδα:
Από τον Σωκράτη και την παροιμιώδη προσήλωσή του στους Νόμους της Πόλης,
ως τον Πλάτωνα και την προσήλωσή του στην αλήθεια της Πνευματικής Αναζήτησης,
ως τον Αριστοτέλη και την υποδειγματική προσήλωσή του στο Λόγο,
ως τον Θουκυδίδη και τον πρωτοποριακό Ρεαλισμό του,
ως τους νεοπλατωνικούς των Ρωμαϊκών χρόνων, που θεμελίωσαν την πνευματική παράδοση ολόκληρης της Ευρώπης,
ως τα μεγάλα πνεύματα της Αναγέννησης που είχαν πηγή έμπνευσης την Αρχαία Ελλάδα, τον Πλάτωνα, τον Ευκλείδη, τον Αρχιμήδη και τον Εύδοξο,
ως το Διαφωτισμό,
ως τα μεγάλα φιλοσοφικά ρεύματα και τα μεγάλα επαναστατικά κινήματα του 17ου και του 18ου αιώνα, που είχαν πάντα τις πνευματικές τους ρίζες στην Ελλάδα.
Όσοι λαοί ενστερνίστηκαν τις φιλελεύθερες ιδέες πρόκοψαν. Κι όσα κόμματα τις έκαναν σημαία τους, κέρδισαν την εξουσία στις χώρες τους, ξεπέρασαν αδιέξοδα και κατάφεραν μεγάλα αναπτυξιακά επιτεύγματα.
Φίλες και φίλοι,
Δεν σας ζητώ να πιστέψετε σε κάποιο «κλειστό δόγμα». Σας ζητώ να πιστέψετε στον εαυτό σας. Στην Πατρίδα μας. Στην μεγάλη Παράταξή μας. Στα ιδανικά του Κοινωνικού φιλελευθερισμού. Που συμπυκνώνουν την καλύτερη παράδοση της Ελλάδας, και τις παρακαταθήκες Ελευθερίας όλου του κόσμου.
Σας καλώ να γίνουμε ξανά υπερήφανοι γι’ αυτά τα ιδανικά. Να τα υπερασπιζόμαστε και να τα προβάλλουμε. Να πείσουμε τους γύρω μας.
Να τα πιστέψουμε, όχι από συνήθεια. Αλλά από επίγνωση ότι αυτή είναι η ασφαλής πυξίδα της δύσκολης πορείας μας.
-- Πίστη για να αντλήσουμε Ελπίδα εμείς, μετά από μια βαριά ήττα.
-- Και για να δώσουμε Ελπίδα στην Ελλάδα, μέσα σε μια τόσο δραματική κρίση.
Η Ελπίδα είναι το πιο ανίκητο όπλο. Και η Πίστη σε ιδανικά είναι το πιο σταθερό θεμέλιο της Ελπίδας.
Η Ιδεολογία μας πια δεν είναι «κρυφή», δεν είναι «υπό απαγόρευση». Είναι σημαία που μας τονώνει και μας ενώνει.
Η ιδέες μας δεν είναι πια «ταμπού». Είναι η μεγάλη μας δύναμη. Είναι το ανίκητο όπλο στον αγώνα μας για την αναγέννηση της Ελλάδας.
Παντού αλλού οι ιδέες αυτές θριαμβεύουν. Καιρός να νικήσουν και στην Ελλάδα. Εδώ γεννήθηκαν κάποτε. Εδώ επιστρέφουν σήμερα.
Δεν σας ζητώ να πιστέψετε σε ένα «κλειστό δόγμα». Σας ζητώ να προχωρήσουμε σε μια τριπλή Αναγέννηση:
-- Ιδεολογική Αναγέννηση της παράταξης,
-- Πνευματική Αναγέννηση της Δημοκρατίας μας.
-- Ηθική Αναγέννηση της Πατρίδας μας.
Η πνευματική Αναγέννηση είναι προϋπόθεση της Πολιτικής Αναγέννησης. Η νίκη μας στο πεδίο των Ιδεών, είναι προϋπόθεση της πολιτικής μας Νίκης. Το μπορούμε. Και το χρωστάμε.
Σε αυτούς που πέρασαν. Και σε αυτούς που θα ’ρθουν.
Σε αυτούς που μας άφησαν βαριά πολιτική και πνευματική κληρονομιά. Αλλά και στα παιδιά μας.
Αλλά πάνω απ’ όλα το χρωστάμε στην ελληνική Κοινωνία. Που θέλει κάποιους να εμπιστευθεί. Κάτι να πιστέψει. Κάπου να ελπίσει. Κι εμείς μπορούμε να της προσφέρουμε και Πίστη και Ελπίδα και Προοπτική. Και δεν υπάρχει Πίστη, δεν υπάρχει Ελπίδα χωρίς Πρότυπα, Ιδανικά και Ιδέες.
Είναι αυτές τις Ιδέες που σας καλώ να τις μεταλαμπαδεύσετε σε όλη την Ελλάδα, για να κάνουμε μαζί, το κόμμα των Αξιών και των Αξίων, δικαίωμα Ελπίδας για όλους τους Έλληνες.
Σας ευχαριστώ.
Άρα, αν προβάλλουμε την ιδεολογία μας, δήθεν περιχαρακωνόμαστε. Βάζουμε, δήθεν, εμπόδια να μας προσεγγίσουν οι «ταλαντευόμενοι». Και γι’ αυτό – για να διατηρήσουμε την «πολυσυλλεκτικότητά» μας – δεν δίναμε ιδεολογικές μάχες. Απλώς προβάλλαμε τις εκάστοτε πολιτικές μας θέσεις. Οι οποίες, χωρίς ιδεολογία, καταντούσαν «διαχειριστικές απόψεις». Και τελικά απέναντι σε όλα τα άλλα κόμματα που έδιναν με όλες τους τις δυνάμεις καθημερινούς ιδεολογικούς αγώνες, εμείς φυγομαχούσαμε! Και χάναμε έδαφος. Και τελικώς, από την πολύ… «πολυσυλλεκτικότητα». Χάσαμε μια σημαντική μερίδα των ψηφοφόρων μας!
Φίλες και φίλοι,
Η Ιδεολογία διαφέρει από την Πολιτική. Αλλά είναι απαραίτητη στην Πολιτική! Η Πολιτική είναι το σκάφος με το οποίο επιχειρούμε το «μεγάλο ταξίδι». Η Ιδεολογία είναι η «πυξίδα» και ο «χάρτης» με τα οποία χαράσσουμε πορεία. Πολιτική χωρίς Ιδεολογία είναι σκάφος δίχως πυξίδα.
Χρειαζόμαστε την Πολιτική για να κερδίζουμε μάχες. Αλλά χρειαζόμαστε την Ιδεολογία, για να μη χάνουμε τον εαυτό μας. Και το δρόμο μας…
Η Ιδεολογία είναι τα «ματογυάλια» με τα οποία βλέπει και κρίνει μια κοινωνία την Πολιτική και τους Πολιτικούς. Κι όταν τα «ματογυάλια» αυτά τα έχουν αποκλειστικά κατασκευάσει οι αντίπαλοί μας, τότε η κοινωνία θα μας βλέπει παραμορφωτικά. Και τότε η κρίση της Κοινωνίας θα είναι μονίμως μεροληπτική σε βάρος μας. Και δεν θα φταίει γι’ αυτό η Κοινωνία. Αλλά εμείς που δεν φροντίσαμε να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο μας βλέπει και τις αρχές με τις οποίες μας κρίνει…
Δέστε τι συμβαίνει γύρω μας, για να καταλάβατε το μέγεθος του σφάλματος που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια: Όλα τα άλλα κόμματα στην Ελλάδα έχουν Πολιτική Ιδεολογία και την προβάλλουν. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τα κόμματα της Αριστεράς, που θεωρούνται «κόμματα ιδεολογικής καθαρότητας». Ισχύει – κατά μείζονα λόγο - και για το ΠΑΣΟΚ, που είναι εξόχως «πολυσυλλεκτικό κόμμα». Και στις καλές και στις κακές του στιγμές, το ΠΑΣΟΚ πάντα έδωσε πρωταρχική έμφαση στην ιδεολογική του συγκρότηση.
Ανάλογα με την περίοδο και τις ιδιαίτερες επιδιώξεις του σε κάθε φάση, άλλαζε, βέβαια, το «μείγμα» της ιδεολογικής του συγκρότησης. Αλλά πάντα προώθησε Ιδεολογία συνθήματα και σύμβολα…
Κι αυτό δεν το εμπόδισε να είναι πολυσυλλεκτικό. Αντίθετα, έγινε πολυσυλλεκτικό, επειδή ακριβώς έδινε μεγάλη έμφαση, κάθε φορά, στην ιδεολογική προβολή της φυσιογνωμίας του.
Ασφαλώς, πολλά από τα ιδεολογήματα του ΠΑΣΟΚ διαψεύστηκαν, ή αποδείχθηκαν κάλπικα. Αλλά ποτέ δεν έπαψε να αναζητά και να επικαλείται νέα ιδεολογήματα για να αντικαταστήσει τα παλαιότερα που ξόφλησαν.
Εμάς οι ιδέες μας δικαιώθηκαν πανηγυρικά, δικαιώθηκαν ιστορικά παντού στον κόσμο. Και δεν τολμούσαμε τόσα χρόνια ούτε να τις υπερασπιστούμε. Πολλές φορές ούτε καν να τις επικαλεστούμε.
Τις είχαμε εγκαταλείψει για να μη… διώξουμε τους «ταλαντευόμενους»! Κι αντί να προσελκύσουμε τους υποτιθέμενους «ταλαντευόμενους», τελικά φυλλορροούσαν οι δικοί μας!
-- Οι Μαρξιστές, παρότι υλιστές, υπερασπίζονται με αφοσίωση την ιδεολογία τους.
-- Για μας το να είσαι Ιδεαλιστής είναι Αρετή. Κι όμως! Εμείς εγκαταλείψαμε για χρόνια την Ιδεολογία μας!
Δέστε τι συμβαίνει και στο Εξωτερικό.
Παντού αλλού, τα μεγάλα Κεντροδεξιά κόμματα, είτε δηλώνουν Χριστιανοδημοκρατικά, είτε Συντηρητικά, είτε οτιδήποτε άλλο, προβάλλουν την Ιδεολογική τους ταυτότητα, ανανεώνουν συνεχώς το Ιδεολογικό τους Οπλοστάσιο, με προτεραιότητα στις αξίες και τις αρχές τους. Τις οποίες εμπιστεύονται και διατρανώνουν. Δεν τις απαξιώνουν. Ούτε τις περιφρονούν.
Φυσικά – μη κάνετε λάθος - τους πολιτικούς αγώνες τους κερδίζουν τελικά, πολιτικά κόμματα, πολιτικές τακτικές, πολιτικά συνθήματα και πολιτικά επιχειρήματα. Αλλά η «πρώτη ύλη» με την οποία φτιάχνεται η Πολιτική είναι η Ιδεολογία κάθε κόμματος. Αν δεν υπάρχει Πολιτική Ιδεολογία, τότε δεν φτιάχνονται και πολιτικά «όπλα». Αν δεν υπάρχουν στέρεες και επεξεργασμένες ιδέες, τότε δεν φτιάχνονται και πολιτικά επιχειρήματα.
Όταν φτάσουμε στον Ιδεολογικό αφοπλισμό, σύντομα θα καταντήσουμε και στον Πολιτικό Αφοπλισμό! Και στην άνευ όρων παράδοση στους αντιπάλους μας.
Το θέλουμε αυτό; Σίγουρα δεν το θέλουμε…
Το λέω, λοιπόν, καθαρά:
-- Όλα τα άλλα κόμματα στην Ελλάδα, ποτέ δεν διανοήθηκαν να αφοπλιστούν ιδεολογικά. Nα υποβαθμίσουν ή να κρύψουν την Ιδεολογία τους. Κι όμως εμείς αυτό ακριβώς κάναμε. Και τελικά δεν μας βγήκε σε καλό.
-- Όλα τα άλλα επιτυχημένα Κεντροδεξιά κόμματα στον κόσμο, ουδέποτε διανοήθηκαν να αφοπλιστούν ιδεολογικά. Αντίθετα πρόβαλλαν και υπερασπίζονταν τις ιδέες τους. Και τους βγήκε σε καλό. Εμείς κάναμε το αντίθετο.
Γιατί άραγε; Γιατί υποτίθεται ότι στην Ελλάδα κυριαρχεί κατά 60% η Αριστερή και η Κεντροαριστερή Ιδεολογία. Και μόνον αν εμείς κρύψουμε ότι είμαστε κεντροδεξιοί, θα βρεθούν μερικοί απογοητευμένοι ψηφοφόροι των άλλων κομμάτων να ρίξουν την ψήφο τους κατά δω και να κερδίσουμε τις εκλογές.
Αυτή η θεωρία του 60-40% - ότι δηλαδή οι Έλληνες κατά 60% γέρνουν προς την αντίπαλη πλευρά και μόνο κατά 40% γέρνουν προς τη δική μας – κυριάρχησε για χρόνια
και επέβαλε τον ιδεολογικό αφοπλισμό της παράταξής μας.
* Αλλά αυτό είναι λάθος: Διότι σε πλείστες σφυγμομετρήσεις η μεγάλη πλειονότητα του Ελληνικού λαού, δεν προτιμά αυτά που υποστηρίζουν τα Αριστερά και Κεντροαριστερά Κόμματα.
-- Στο Σχέδιο Ανάν, για παράδειγμα, ήταν κατά 60% και πλέον αντίθετος ο Ελληνικός λαός με εκείνα που υποστήριζαν τότε όλες σχεδόν οι επίσημες φωνές. Ήταν τότε που ο Κώστας Καραμανλής από-ενοχοποίησε το ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν. Ευτυχώς…
-- Στο Μακεδονικό, ο Ελληνικός λαός ήταν κατά 90% εναντίον όσων υποστήριζε μέγιστη μερίδα του πολιτικού κόσμου.
Σε αυτά τα δύο θέματα εκφράσαμε τη θέληση της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, ενώ τα κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς ασκούσαν ιδεολογική τρομοκρατία για χρόνια. Και απομονώθηκαν. Εκείνοι, όχι εμείς.
-- Στο θέμα της κατάργησης του λεγόμενου Πανεπιστημιακού ασύλου και της αλλαγής του τρόπου λειτουργίας των Πανεπιστημίων, το ίδιο.
-- Στο θέμα των μεταναστών και της μαζικής πολιτογράφησής τους, το ίδιο.
Τελικά, ποιος εκφράζει το 60% και ποιος το 40%;
Ανέφερα μόνο μερικά παραδείγματα. Και μόνο ενδεικτικά. Όσοι πιστεύουν ότι ο ελληνικός λαός παραμένει παγιδευμένος σε φθαρμένα αριστερά στερεότυπα περασμένων δεκαετιών, είναι μακριά νυχτωμένος.
* Ύστερα, ακόμα κι αν ίσχυε αυτό, ακόμα κι αν στο λαό όντως κυριαρχούσαν τα αριστερά στερεότυπα, και πάλι δική μας δουλειά θα ήταν να ανατρέψουμε αυτή την ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς. Όχι να υποταχθούμε σε αυτήν!
Ο ελληνικός λαός μας ψήφισε το 2004 για να αλλάξουμε την Ελλάδα. Και μας καταψήφισε το 2009 διότι δεν την αλλάξαμε. Ο Ελληνικός λαός ήταν έτοιμος, εδώ και χρόνια, να αμφισβητήσει το δόγμα του 60-40%. Εμείς δεν ήμασταν έτοιμοι.
* Κι ύστερα, τα κόμματα που θέλουν να αλλάξουν τη χώρα τους, δεν κοιτάνε μόνο τι λένε οι σφυγμομετρήσεις και τα focus groups. Τα κοιτάνε κι αυτά, βέβαια, αλλά αυτά είναι τα τελευταία που πρέπει να κοιτάνε.
Δεν τα ενδιαφέρει μόνο το σήμερα. Τα ενδιαφέρει και το αύριο! Και το μεθαύριο. Και το αντί-μεθαύριο...
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν κοίταγε τις σφυγμομετρήσεις, όταν πάλευε για να βάλει την Ελλάδα στην ΕΟΚ στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Ευτυχώς! Γιατί αν τότε παρακολουθούσε τέτοιες αναλύσεις, η Ευρώπη θα έμενε μακρινό όνειρο για την Ελλάδα. Έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη, όταν η κοινωνία δυσπιστούσε. Όταν τα άλλα κόμματα φώναζαν εν χoρώ:
-- ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο,
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν παρακολουθούσε τις εφήμερες διαθέσεις της κοινής γνώμης. Χάραζε τους μεγάλους δρόμους για τη χώρα. Και γι’ αυτό παρέμεινε αξεπέραστος.
Κάθε φορά, επομένως, που ένα κόμμα καταφέρνει να ανασυγκροτήσει την Κοινωνία, έχουν προηγουμένως ανατραπεί οι συσχετισμοί στο χώρο των ιδεών.
Πρώτα, λοιπόν, κερδίζονται οι Ιδεολογικές μάχες. Ύστερα κερδίζονται και οι Πολιτικές.
Εμείς προσπαθήσαμε να κερδίσουμε πολιτικά τους αντιπάλους μας αποδεχόμενοι εκ των προτέρων την… ήττα των ιδεών μας! Και μάλιστα, την εποχή που οι ιδέες μας, οι ιδέες του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού, κέρδιζαν παντού στον κόσμο…
Φίλες και φίλοι,
Σήμερα, παρά τη διεθνή κρίση, οι αριστερές απόψεις βρίσκονται στο ναδίρ τους, στο χαμηλότερο σημείο της δημοτικότητάς τους. Διεθνώς - και στην Ευρώπη πολύ περισσότερο.
Ακόμα κι εκεί που Κεντροαριστερά κόμματα βρίσκονται στην εξουσία, φροντίζουν να μετακινηθούν σε πιο «φιλελεύθερες» θέσεις.
Αλλά και στην ίδια την Ελλάδα τώρα βιώνουμε με τον πιο δραματικό τρόπο τη χρεοκοπία ενός συστήματος που επιβλήθηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια και που έφερε τη σφραγίδα της Κεντροαριστεράς:
-- Περισσότερο κράτος, λιγότερη ιδιωτική πρωτοβουλία,
-- Περισσότερη κατανάλωση, λιγότερη επένδυση,
-- Περισσότερο εύκολο κέρδος, λιγότερη ανταγωνιστικότητα,
-- Περισσότερη γραφειοκρατία, λιγότερη επιχειρηματικότητα
-- Περισσότερος λαϊκισμός, λιγότερη υπευθυνότητα.
Κι επειδή οι λέξεις καμιά φορά χάνουν το νόημά τους,
-- Λαϊκισμός είναι το σύνθημα του ΠΑΣΟΚ «…δώστα όλα» που ακουγόταν τη δεκαετία του ’80.
-- Λαϊκισμός είναι, επίσης, το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν…» που φώναζε το σημερινό ΠΑΣΟΚ πριν λίγους μήνες.
Και μια και ο λόγος για Λαϊκισμό:
Βαπτίσαμε το διογκωμένο Δημόσιο Τομέα, «κοινωνική κατάκτηση», ενώ ήταν γραφειοκρατικό χάος και όργιο σπατάλης.
Στις εξαγωγές γίναμε 21η χώρα στις 27 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με ισοζύγιο πληρωμών ίσως το χειρότερο στην Ευρώπη. Κι αυτό το ονομάσαμε «ανάπτυξη» και «ευημερία». Σκοτώσαμε το ελληνικό δαιμόνιο, κι αυτό το ονομάσαμε «εκσυγχρονισμό». Σκοτώνουμε καθημερινά και το αυτονόητο. Για παράδειγμα, η αξιολόγηση στην Εκπαίδευση - κι όχι μόνο στην Εκπαίδευση, σε κάθε δημόσια υπηρεσία - είναι απαραίτητη, δεν είναι «Αναλγησία»! Η έννοια των λέξεων στρεβλώθηκε και αντιστράφηκε. Κι αυτό υπήρξε το κατάντημα που μας οδήγησε ο λαϊκισμός.
Αυτό το σύστημα του γενικευμένου κρατισμού και του κυρίαρχου λαϊκισμού δεν το επιβάλαμε εμείς. Αλλά και δεν μπορέσαμε να το αλλάξουμε.
Όμως, αυτό είναι το σύστημα που καταρρέει σήμερα. Χρεοκοπεί κυριολεκτικά. Και μαζί χρεοκοπούν κι όσοι το επέβαλαν, το συντήρησαν και το υπερασπίστηκαν…
Η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει Ιδεολογία. Το παραδοσιακό ιδεολογικό υπόστρωμα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια συμβατό με την πολιτική της. Κι ανάβει όλο και μεγαλύτερες φωτιές μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και βυθίζεται καθημερινά…
Το πρόβλημα είναι να μη συμπαρασυρθούμε κι εμείς μαζί.
Και για να μην συμπαρασυρθούμε, πρέπει να εμφανίσουμε τώρα τη δική μας εναλλακτική λύση.
Να μιλήσουμε για τη «νέα Μεταπολίτευση». Κι αυτό ήδη το κάνουμε.
Αλλά για να πείσουμε ότι εννοούμε αυτά που λέμε, πρέπει να δείξουμε ένα νέο πρόσωπο.
Να συγκρουστούμε με ό,τι χρεοκόπησε,
να μιλήσουμε με άλλη γλώσσα,
να προβάλουμε άλλα προτάγματα,
να αναδείξουμε άλλες αξίες, άλλες αρχές και άλλα πρότυπα,
εντελώς διαφορετικά από αυτά που σήμερα καταρρέουν.
Ο κόσμος αλλάζει γύρω μας, οι κοινωνίες μετακινούνται προς τις ιδέες μας και η ελληνική κοινωνία επιζητά εναγώνια μιαν εναλλακτική λύση. Όλα αυτά καθιστούν απαραίτητο να εμφανίσουμε τις ιδέες μας. Να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε προβάλλοντάς τις ιδέες μας, όχι… ξεγελώντας τους «ταλαντευόμενους». Να κερδίσουμε αξιοπιστία γιατί είμαστε διαφορετικοί. Όχι γιατί είμαστε «ίδιοι» - ή απλώς «λίγο καλύτεροι» - από τους άλλους. Να πείσουμε ότι θα τα αλλάξουμε όλα. Όχι ότι θα τα κρατήσουμε ίδια, αλλά απλώς θα τα διαχειριστούμε καλύτερα…
Οι «ενδιάμεσοι ψηφοφόροι» πάνε με αυτόν που θα τους πείσει ότι προτείνει κάτι διαφορετικό και μπορεί να το επιτύχει. Το ΠΑΣΟΚ δεν προτείνει κάτι διαφορετικό σήμερα. Ούτε μπορεί πια. Και γι’ αυτό το μόνο που του απέμεινε είναι να προσπαθήσει να κηλιδώσει το δικό μας πρόσωπο. Να φορτώσει σε μας τις αμαρτίες του πολιτικού συστήματος που καταρρέει. Να βάλει «τη λάσπη στον ανεμιστήρα» και να προσπαθήσει να λερώσει όλους τους άλλους, αφού δεν μπορεί να βγάλει τον εαυτό του «καθαρό». Γενικά, να δείξει ότι «όλοι ίδιοι είμαστε»…
Ε λοιπόν, δεν είμαστε ίδιοι!
Σήμερα ευτελίζονται τα πάντα σε πολιτικούς κανιβαλισμούς. Ακριβώς για να φανεί ότι, τάχα, «όλοι ίδιοι είναι». Η Πολιτική υποβιβάζεται σε καφενειακό τσακωμό. Τα μικρά καταβροχθίζουν τα μεγάλα. Το ασήμαντο καταπίνει το σπουδαίο. Η απελπισία του μικροκομματισμού, άλλοτε οδηγεί σε κωμικοτραγικές γκάφες κι άλλοτε σε συμψηφισμούς λασποπόλεμου. Η μικρότητα καταβροχθίζει τα πάντα: Την Ευθύνη, τη Σύνεση την Τόλμη.
Ε λοιπόν, όχι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι!
Μπορεί η απαξίωση της Πολιτικής να κορυφώνεται, αλλά η κρίση φέρνει γενικευμένη Ανασφάλεια. Και γι’ αυτό η κοινωνία θα αναζητήσει στέρεες ιδεολογικές αρχές, για τη σημερινή της ισορροπία και τη μελλοντική της προστασία.
Αν η Ανασφάλεια δημιουργεί Φόβο, η Ιδεολογία γίνεται «όχημα οράματος». Και Γεννά την Ελπίδα.
Αυτό το όραμα, αυτή την Ελπίδα Μπορούμε να τα προσφέρουμε εμείς. Γι’ αυτό και είναι κρίσιμο να δείξουμε ότι: Όχι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι!
Αν θέλουμε εμείς να μείνουμε όρθιοι και να κερδίσουμε την κοινωνία, πρέπει να δείξουμε ότι είμαστε διαφορετικοί. Πολύ διαφορετικοί.
Φίλες και φίλοι,
Στην προεκλογική διαδικασία για την εκλογή νέου αρχηγού ειπώθηκαν πολλά. Θυμίζω ότι τότε είχα επιμείνει:
-- Να προβάλουμε τις δικές απόψεις, τις δικές μας αξίες, τις δικές μας αρχές.
Είχα πει ότι είναι άλλο πράγμα να προσπαθούμε να πείσουμε την κοινωνία για τις απόψεις τις δικές μας. Κι είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα – και απόλυτα ολέθριο – να προσχωρούμε στις χρεοκοπημένες απόψεις των αντιπάλων μας, για να κερδίσουμε τον «ταλαντευόμενο» ψηφοφόρο.
Αυτές τις μέρες, οι ίδιοι οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ έχουν περιέλθει σε απόλυτη σύγχυση διαφωνώντας μεταξύ τους για την εφαρμογή του Μνημονίου. Δείχνοντας στο Πανελλήνιο και κατηγορώντας ο ένας τον άλλο – ότι δεν ήξεραν τι ψήφιζαν στη Βουλή!
Φανταστείτε, λοιπόν, να είχαμε υπερψηφίσει κι εμείς τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ που δέσμευε τη χώρα μας για τέσσερα χρόνια, χωρίς να ξέρει τι ψηφίζει.
Διερωτώμαι: τι έχουν να μας πουν σήμερα, τα λίγα «εξαπτέρυγα» του κ. Παπανδρέου που ψήφισαν μαζί με το ΠΑΣΟΚ, τώρα που αποδεικνύεται ότι ούτε οι ίδιοι οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ δεν ήξεραν το περιεχόμενο του περιβόητου Μνημονίου;
Φίλες και φίλοι,
* Όποιοι πιστεύουν ότι πρέπει να κρύψουμε το πρόσωπό μας για να κερδίσουμε την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, υποτιμούν και προσβάλλουν την ιδεολογία μας! Γιατί οι ιδέες μας εκφράζουν αυθεντικά την ελληνική κοινωνία. Είναι οι ιδέες του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού:
Ο οποίος αποτολμά σύνθεση του Κοινωνικού και του Προσωπικού. Αποτελεί «χρυσή τομή», του συλλογικού και του ατομικού.
-- Είναι «Φιλελευθερισμός», γιατί έχει στόχο την απελευθέρωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, την από-ενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας, την αλλαγή παραγωγικού μοντέλου και την υπέρβαση του παρασιτισμού.
-- Και είναι «Κοινωνικός», γιατί παραπέμπει στη διαφύλαξη του κοινωνικού κράτους, και λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας των πολιτών. Ιδιαίτερα των πιο αδύναμων και των πιο ευπαθών κατηγοριών.
Δεν έχει καμία σχέση με το Σοσιαλισμό. Γιατί θέλει το κράτος-ρυθμιστή των αγορών, Όχι «παραγωγό», ούτε «δυνάστη» των αγορών.
Και δεν έχει καμία σχέση με το Νεοφιλελευθερισμό γιατί επιμένει στο ρυθμιστικό ρόλο του κράτους. Δεν το θέλει ανύπαρκτο, «κράτος-νυχτοφύλακα».
Και ασφαλώς, δεν έχει καμία σχέση με το… «Σοσιαλιστικό Νεοφιλελευθερισμό» που μας σερβίρει τελευταία το ΠΑΣΟΚ!
Το οποίο έταζε σε όλους «ότι λεφτά υπάρχουν», για να φτάσει λίγους μήνες μετά να κόβει μισθούς και συντάξεις, για να καταπολεμήσει τη «σπατάλη» όσων βρίσκονται… κάτω από το όριο της φτώχειας!
Όχι, ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός δεν έχει καμία σχέση με αυτόν τον εφιάλτη.
Ο κοινωνικός Φιλελευθερισμός δεν είναι «μηχανιστική» ιδεολογία. Γιατί δεν βλέπει τους ανθρώπους σαν «γρανάζια» μιας μηχανής, όπως η Ιδεολογία της Αριστεράς ή ο Νεοφιλελευθερισμός. Είναι ανθρωποκεντρική Ιδεολογία. Γιατί έχει στο επίκεντρο, την προσωπικότητα του Ανθρώπου, την Ευθύνη, τις Ανάγκες και τις Σχέσεις των Ανθρώπων. Τη συλλογική και ατομική Ταυτότητά τους. Τις κοινωνίες και την παράδοσή τους.
Οι αρχές του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού ενυπάρχουν αυτονόητες και αυτοφυείς μέσα στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία: Δεν χρειάζεται να τις «εμφυτέψουμε» απ’ έξω.
Οι αρχές της Ελευθερίας, της Ανταγωνιστικότητας, της Δικαιοσύνης, της Ισονομίας, της Αξιοκρατίας, της Αξιοπρέπειας, η Αγάπη για την Πατρίδα. Όλα αυτά είναι μέσα στην παράδοση του Ελληνικού λαού. Και προμετωπίδα όλων των αγώνων του, παλαιότερων και πρόσφατων.
-- Η προτεραιότητα στην κοινωνική συνοχή, στη Δημοκρατία και την τήρηση των νόμων, στο δημόσιο συμφέρον που είναι πάνω από τις συντεχνίες, πάνω από τα μεγάλα συμφέροντα των ισχυρών, πάνω από το πολιτικό κόστος.
-- Ο σεβασμός του δικαιώματος όλων να εκφράζονται ελεύθερα, αλλά και ο σεβασμός στη γνώμη της πλειοψηφίας.
-- Η αγάπη για την Ειρήνη, αλλά και η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς Δικαιοσύνη, δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς Ελευθερία, δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς Ανεξαρτησία.
Όλα αυτά δεν είναι ιδέες που τάχα «διώχνουν» τον ελληνικό λαό από κοντά μας. Είναι ιδέες που εκφράζουν τον ελληνικό λαό απόλυτα! Δεν είναι ιδέες, που αν τις πούμε θα «απομακρύνουμε» δήθεν κάποιους. Είναι ιδέες που αν δεν τις πούμε, δεν θα πείσουμε κανένα! Κι αν δεν τις προασπιστούμε με πείσμα και με συνέπεια, δεν θα κερδίσουμε ξανά την αξιοπιστία μας ως Παράταξη.
Άλλωστε η Νέα Δημοκρατία είναι κόμμα λαϊκό, όχι ταξικό. Απευθύνεται στους πολίτες κάθε κοινωνικής κατηγορίας, κάθε οικονομικής θέσης, στα μεσαία στρώματα και τους αγρότες. Απευθύνεται στην κοινωνία. Εκπροσωπεί τις ανάγκες της, τους φόβους της, τις φιλοδοξίες της. Κι όλα αυτά είναι η ψυχή και η συνείδησή της κοινωνίας. Αυτά πρέπει να αφουγκραστούμε και να τα εκφράσουμε θαρραλέα. Όχι να αυτολογοκρινόμαστε…
Φίλες και φίλοι,
Κάποιος θα πει ότι οι λέξεις Ελευθερία, Δημοκρατία, Ισονομία και Ανταγωνιστικότητα είναι ωραίες, μεν, αλλά χιλιοειπωμένες! Σωστό! Όλοι τις επικαλούνται. Όλοι ορκίζονται στο όνομά τους. Αλλά οι περισσότεροι τις προδίδουν.
Εμείς οφείλουμε να δείξουμε ότι δεν είμαστε το ίδιο, ούτε ότι εννοούμε το ίδιο πράγμα:
-- Όταν μιλάμε για Κοινωνική Δικαιοσύνη, δεν εννοούμε ισοπέδωση των πάντων, εννοούμε ευκαιρίες για όλους. Όχι ισότητα στη μιζέρια. Ισότητα στις ευκαιρίες.
-- Όταν μιλάμε για Ελευθερία, δεν εννοούμε ασυδοσία για οργανωμένες μειοψηφίες, εννοούμε σεβασμό στα δικαιώματα όλων.
-- Όταν μιλάμε για Ισονομία, δεν εννοούμε να είναι όλοι μόνο τυπικά ίσοι. Δεν εννοούμε στην πραγματικότητα κάποιοι να παραμένουν… «πιο ίσοι από τους άλλους». Εννοούμε ότι οι ίδιοι νόμοι θα ισχύουν για όλους. Και οι ίδιες κυρώσεις, όταν παραβιάζονται οι νόμοι. Κι ότι όποιος διαπράττει τροχαία παράβαση, είτε είναι ιδιώτης είτε υπουργική λιμουζίνα, την ίδια κλίση θα παίρνει.
-- Όταν μιλάμε για Αξιοκρατία, δεν εννοούμε να ελέγχουν τα πάντα τα «κυκλώματα». Εννοούμε να σπάσουν τα «κυκλώματα» παντού, και να έχουν ευκαιρίες όλοι και δυνατότητες διάκρισης οι καλύτεροι.
-- Όταν μιλάμε για Περιφερειακή πολιτική, δεν εννοούμε να μεταφέρουμε τη διαφθορά και τη διαπλοκή στην Περιφέρεια. Αλλά να φέρουμε ευκαιρίες, επενδύσεις, ανταγωνιστικότητα, υποδομές και επιχειρηματικότητα στην Περιφέρεια. Και αρμοδιότητες. Και πόρους. Όπως αυτές που δεν απέκτησε ποτέ ο «Καλλικράτης».
-- Όταν μιλάμε για Εξωτερική Πολιτική, δεν εννοούμε «κόκκινες γραμμές» που υποτίθεται ότι δημόσια υπερασπιζόμαστε, αλλά παρασκηνιακά παραβιάζουμε. Εννοούμε να διεκδικήσει η Ελλάδα ρόλους, συγκλίσεις και συνέργειες παντού. Και να προωθεί τα συμφέροντά της, εντός και εκτός Ευρώπης, με όλους τους πιθανούς εταίρους και με όλους τους δυνατούς τρόπους. Εννοούμε «κόκκινες γραμμές» που τις υπερασπιζόμαστε και «γαλάζιες γραμμές» που τις προωθούμε. Κι ότι είμαστε αξιόπιστοι και στις πρώτες και στις δεύτερες.
-- Όταν μιλάμε για Ανάπτυξη, δεν εννοούμε στατιστικούς δείκτες που «ευημερούν». Εννοούμε ανταγωνιστικότητα παντού, επενδύσεις σε ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, ευκαιρίες για όλους και διάχυση ευκαιριών σε όλους.
Με δύο λόγια ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός μπορεί να κερδίσει όλη την Κοινωνία, γιατί είναι η ίδια η Ψυχή και η Συνείδηση της χώρας: Διότι μεταξύ άλλων, καταργεί όλα τα ψεύτικα διλήμματα που έφεραν την Ελλάδα σε αδιέξοδα όλα αυτά τα χρόνια.
Η κοινωνία δεν δέχεται το ψευτοδίλημμα:
-- Ανάπτυξη ή Κοινωνική Δικαιοσύνη. Θέλει Ανάπτυξη με Κοινωνική Δικαιοσύνη! Γιατί χωρίς Ανάπτυξη δεν μπορούν να υπάρξουν θέσεις εργασίας για όλους και «δίχτυ προστασίας» για τους αδύναμους. Αυτό είναι ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός!
Η κοινωνία δεν δέχεται το ψευτοδίλημμα:
-- Ελευθερία ή Δημόσια Ασφάλεια. Θέλει Ελευθερία με Δημόσια Ασφάλεια! Γιατί χωρίς Δημόσια Ασφάλεια, κανείς δεν νιώθει ελεύθερος. Χωρίς Δημόσια Ασφάλεια οργιάζει ο φόβος - δεν ανθεί η Ελευθερία.
Η κοινωνία δεν δέχεται το ψευτοδίλημμα:
-- Εξωτερική Πολιτική Ειρήνης ή Εξωτερική πολιτική Εθνικού συμφέροντος. Απαιτεί μιαν Εξωτερική Πολιτική που εξασφαλίζει την Ειρήνη επειδή ακριβώς εγγυάται το εθνικό συμφέρον. Επιδιώκουμε ειλικρινά, την έντιμη φιλία με τους γείτονές μας. Αλλά έντιμη φιλία δεν μπορεί να στηρίζεται σε casus belli. Κι όταν ενθαρρύνουμε εμείς οι ίδιοι όσους μας απειλούν, δεν φέρνουμε την Ειρήνη. Αποθρασύνουμε την απειλή που στρέφεται εναντίον μας. Δεν βρίσκουμε φίλους. Χάνουμε πιθανούς συμμάχους. Διότι κανείς δεν στηρίζει όποιον πρώτος αρνείται να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Η κοινωνία δεν δέχεται το ψεύτικο δίλημμα:
-- Ελλάδα ή Ευρώπη. Θέλει μιαν υπερήφανη Ελλάδα μέσα σε μιαν Ενωμένη Ευρώπη! Κανείς Μιτεράν, κανείς Σαρκοζί, Καμία Μέρκελ, κανένας Ντελόρ, δεν δέχθηκε και δεν θα δεχθεί ποτέ, να γίνει η χώρα του Νομαρχία μιας υπερεθνικής Αυτοκρατορίας. Συμμετέχουμε ισότιμα σε μια σύγκλιση λαών εθνικών κρατών, εθνικών πολιτισμών και εθνικών συμφερόντων. Αυτό είναι η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση. Όχι η ισοπέδωση των διαφορετικών εθνών. Ενωμένη Ευρώπη είναι εθελοντική σύγκλιση με Ελευθερία και Δημοκρατία.
Η κοινωνία δεν δέχεται το δίλημμα:
-- Η δεχόμαστε την Ευρώπη ως έχει ή την απορρίπτουμε! Επιλέγει τη συμμετοχή και τη διεκδίκηση μέσα στην Ευρώπη. Απαιτεί αταλάντευτη ευρωπαϊκή στρατηγική, αλλά και θαρραλέα κριτική στις αδυναμίες της Ευρώπης. Στην Ευρώπη δεν συμμετέχουμε ως «επιδοτούμενοι παρίες». Συμμετέχουμε διεκδικώντας το μέλλον το δικό μας, και το μέλλον της ίδιας της Ευρώπης:
Δεν είναι μόνο δικό μας θέμα η ανεπάρκεια των Ευρωπαϊκών πόρων.
Δεν είναι μόνο δικό μας θέμα το γεγονός ότι κάποιοι επιθυμούν περισσότερη Ευρώπη με λιγότερα χρήματα!
Δεν είναι μόνο δικό μας θέμα το γεγονός ότι ο ισχυρότερος μηχανισμός ενοποίησης της Ευρώπης - ο Κοινοτικός Προϋπολογισμός της - είναι σήμερα η «Αχίλλειος πτέρνα» της: Μόλις το 1% του ΑΕΠ της!
Δεν είναι μόνο δικό μας θέμα. Είναι αδυναμία ολόκληρης της Ευρώπης, το γεγονός, ότι δεν είχε ως πρόσφατα μηχανισμούς στήριξης σε ώρες κρίσης. Κι αυτό τραυμάτισε το αίσθημα αλληλεγγύης μεταξύ των μελών της. Δεν είμαστε εμείς οι μόνοι που πληρώνουμε αυτό το έλλειμμα αλληλεγγύης. Και δεν είμαστε οι μόνοι που διεκδικούμε να αλλάξουν όλα αυτά. Για να προχωρήσει η Ευρώπη.
Δεν μας αρέσει να μας θεωρούν «αδύνατο κρίκο» της Ευρώπης. Δεν μας αρέσει να θεωρούν τη χώρα μας μόνιμα «αφερέγγυα». Αλλά και από την άλλη πλευρά, δεν μας αρέσει να προσβάλλουν και να διασύρουν τη Ελλάδα όσοι από τα ελλείμματα χωρών όπως εμείς, «έχτισαν» τα δικά τους εμπορικά πλεονάσματα.
Η κοινωνία δεν δέχεται το ψευτοδίλημμα:
-- Ανάπτυξη ή Κοινωνική Συνοχή. Θέλει ανάπτυξη με Κοινωνική Συνοχή. Διότι δεν μπορεί να υπάρξει Κοινωνική Συνοχή σε μιαν οικονομία που βουλιάζει και συρρικνώνεται. Όπως δεν μπορεί να υπάρξει Ανάπτυξη σε μια κοινωνία που σπαράσσεται και δεν δίνει ευκαιρίες σε όλους, δεν ανταμείβει τους άξιους και δεν προστατεύει τους αδύναμους. Δεν μπορεί να υπάρξει ούτε Ανάπτυξη ούτε Κοινωνική Συνοχή, όταν κόβονται οι συντάξεις στα 480 ευρώ.
Αυτό καμιά λογική δεν το χωράει. Καμία οικονομία δεν το αντέχει, και καμία κοινωνία δεν το αποδέχεται. Ανάπτυξη με κοινωνική συνοχή! Αυτό είναι Κοινωνικός Φιλελευθερισμός.
Η κοινωνία δεν δέχεται το ψευτοδίλημμα:
-- Έμφαση στα δικαιώματα ή στις υποχρεώσεις των πολιτών. Θέλει δικαιώματα για όλους με αντίστοιχες υποχρεώσεις απ’ όλους. Γιατί δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις, δεν είναι δημοκρατικά δικαιώματα είναι αντιδημοκρατικά Προνόμια! Και γιατί όσο περισσότερα προνόμια υπάρχουν για κάποιους, τόσο υπονομεύονται τα δικαιώματα των πολλών.
Η κοινωνία δεν δέχεται το ψευτοδίλημμα:
-- Πατριωτισμός ή Ανάπτυξη. Θέλει καλύτερο μέλλον για τα παιδιά της, γιατί αγαπά τον τόπο της. Μόνο όποιος αγαπά την Πατρίδα του επενδύει στον τόπο του, σέβεται τους κανόνες και τις υποχρεώσεις του, προασπίζεται την Ελευθερία και το εθνικό συμφέρον, υποτάσσεται στο δημόσιο συμφέρον. Όποιος δεν αγαπά τον τόπο του, δεν σέβεται τίποτε, λεηλατεί το Περιβάλλον, κλέβει τους φόρους, «λαδώνει» τους δημόσιους λειτουργούς, αρπάζει ότι προλάβει!
Αρπάζει, δεν παράγει. Λεηλατεί, δεν δημιουργεί πλούτο…
Μια κοινωνία «αρπακτικών» δεν αναπτύσσεται, τρώει τις σάρκες της. Μόνο μια κοινωνία ελεύθερων πολιτών και ελεύθερων δημιουργών μπορεί να αναπτυχθεί με Αειφορία, με ανταγωνιστικότητα και κοινωνική συνοχή.
Όλα αυτά είναι Κοινωνικός φιλελευθερισμός. Κι όσοι αυτά υπερασπίζονται δεν έχουν ανάγκη να κάνουν ειδική προσπάθεια προκειμένου να κερδίσουν το χώρο του Κέντρου ή της Δεξιάς ή της Αριστεράς. Εκφράζουν ολόκληρη την κοινωνία!
Εκφράζουν τις ανάγκες της, τις αγωνίες της, αλλά και τις φιλοδοξίες της. Αναζητούν τη μεγάλη υπέρβαση με τις αναγκαίες συνθέσεις, πέρα από ξεπερασμένα ιδεολογικά τείχη.
Ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός αυτό ακριβώς κάνει: Καταργεί τα ψεύτικα διλήμματα και αναδεικνύει τις μεγάλες συνθέσεις. Που έχει ανάγκη η Ελλάδα.
Φίλες και φίλοι,
Δεν σας ζητώ να πιστέψετε σε ένα «κλειστό ιδεολογικό δόγμα». Σας ζητώ να πιστέψουμε και να προβάλλουμε ένα ανοικτό σύστημα ιδεών, αξιών και αρχών, που έχει πηγή έμπνευσης την Ελλάδα:
Από τον Σωκράτη και την παροιμιώδη προσήλωσή του στους Νόμους της Πόλης,
ως τον Πλάτωνα και την προσήλωσή του στην αλήθεια της Πνευματικής Αναζήτησης,
ως τον Αριστοτέλη και την υποδειγματική προσήλωσή του στο Λόγο,
ως τον Θουκυδίδη και τον πρωτοποριακό Ρεαλισμό του,
ως τους νεοπλατωνικούς των Ρωμαϊκών χρόνων, που θεμελίωσαν την πνευματική παράδοση ολόκληρης της Ευρώπης,
ως τα μεγάλα πνεύματα της Αναγέννησης που είχαν πηγή έμπνευσης την Αρχαία Ελλάδα, τον Πλάτωνα, τον Ευκλείδη, τον Αρχιμήδη και τον Εύδοξο,
ως το Διαφωτισμό,
ως τα μεγάλα φιλοσοφικά ρεύματα και τα μεγάλα επαναστατικά κινήματα του 17ου και του 18ου αιώνα, που είχαν πάντα τις πνευματικές τους ρίζες στην Ελλάδα.
Όσοι λαοί ενστερνίστηκαν τις φιλελεύθερες ιδέες πρόκοψαν. Κι όσα κόμματα τις έκαναν σημαία τους, κέρδισαν την εξουσία στις χώρες τους, ξεπέρασαν αδιέξοδα και κατάφεραν μεγάλα αναπτυξιακά επιτεύγματα.
Φίλες και φίλοι,
Δεν σας ζητώ να πιστέψετε σε κάποιο «κλειστό δόγμα». Σας ζητώ να πιστέψετε στον εαυτό σας. Στην Πατρίδα μας. Στην μεγάλη Παράταξή μας. Στα ιδανικά του Κοινωνικού φιλελευθερισμού. Που συμπυκνώνουν την καλύτερη παράδοση της Ελλάδας, και τις παρακαταθήκες Ελευθερίας όλου του κόσμου.
Σας καλώ να γίνουμε ξανά υπερήφανοι γι’ αυτά τα ιδανικά. Να τα υπερασπιζόμαστε και να τα προβάλλουμε. Να πείσουμε τους γύρω μας.
Να τα πιστέψουμε, όχι από συνήθεια. Αλλά από επίγνωση ότι αυτή είναι η ασφαλής πυξίδα της δύσκολης πορείας μας.
-- Πίστη για να αντλήσουμε Ελπίδα εμείς, μετά από μια βαριά ήττα.
-- Και για να δώσουμε Ελπίδα στην Ελλάδα, μέσα σε μια τόσο δραματική κρίση.
Η Ελπίδα είναι το πιο ανίκητο όπλο. Και η Πίστη σε ιδανικά είναι το πιο σταθερό θεμέλιο της Ελπίδας.
Η Ιδεολογία μας πια δεν είναι «κρυφή», δεν είναι «υπό απαγόρευση». Είναι σημαία που μας τονώνει και μας ενώνει.
Η ιδέες μας δεν είναι πια «ταμπού». Είναι η μεγάλη μας δύναμη. Είναι το ανίκητο όπλο στον αγώνα μας για την αναγέννηση της Ελλάδας.
Παντού αλλού οι ιδέες αυτές θριαμβεύουν. Καιρός να νικήσουν και στην Ελλάδα. Εδώ γεννήθηκαν κάποτε. Εδώ επιστρέφουν σήμερα.
Δεν σας ζητώ να πιστέψετε σε ένα «κλειστό δόγμα». Σας ζητώ να προχωρήσουμε σε μια τριπλή Αναγέννηση:
-- Ιδεολογική Αναγέννηση της παράταξης,
-- Πνευματική Αναγέννηση της Δημοκρατίας μας.
-- Ηθική Αναγέννηση της Πατρίδας μας.
Η πνευματική Αναγέννηση είναι προϋπόθεση της Πολιτικής Αναγέννησης. Η νίκη μας στο πεδίο των Ιδεών, είναι προϋπόθεση της πολιτικής μας Νίκης. Το μπορούμε. Και το χρωστάμε.
Σε αυτούς που πέρασαν. Και σε αυτούς που θα ’ρθουν.
Σε αυτούς που μας άφησαν βαριά πολιτική και πνευματική κληρονομιά. Αλλά και στα παιδιά μας.
Αλλά πάνω απ’ όλα το χρωστάμε στην ελληνική Κοινωνία. Που θέλει κάποιους να εμπιστευθεί. Κάτι να πιστέψει. Κάπου να ελπίσει. Κι εμείς μπορούμε να της προσφέρουμε και Πίστη και Ελπίδα και Προοπτική. Και δεν υπάρχει Πίστη, δεν υπάρχει Ελπίδα χωρίς Πρότυπα, Ιδανικά και Ιδέες.
Είναι αυτές τις Ιδέες που σας καλώ να τις μεταλαμπαδεύσετε σε όλη την Ελλάδα, για να κάνουμε μαζί, το κόμμα των Αξιών και των Αξίων, δικαίωμα Ελπίδας για όλους τους Έλληνες.
Σας ευχαριστώ.