Η γενιά μου, με την χρονική της έννοια, γεννήθηκε λίγο πριν και λίγο μετά (συν, πλην 10 χρόνια) το 1950. Η χώρα είχε ζήσει έναν πόλεμο δεκαετίας και τα νιάτα, αν και στερημένα, έβλεπαν τον μέλλον με ένα αίσθημα αισιοδοξίας, και μάλλον υπεραισιοδοξίας θα έλεγα, να ξανοίγεται μπροστά τους.
Tα πάθη εξημμένα στον μέγιστο βαθμό και αυτό μέχρι την 21-4-1967. Οι νεολαίοι πεισσότερο πολιτικοποιημένοι και οργανωμένοι στις τρεις πολιτικές νεολαίες ΕΡΕΝ, ΕΔΗΝ και ΛΑΜΠΡΑΚΗΔΕΣ, μάλλον γιατί ακολουθούσαν την ιδεολογία των γονιών τους αλλά με περισσότερο φανατισμό. Η δουλειά του πατέρα μου τα έφερε ώστε το 1963 σε ηλικία 15 ετών, αν και Γιαννιώτης, να είμαι οργανωμένος στην ΕΡΕΝ Θεσσαλονίκης, εκεί στην Διαγώνιο με την ΕΔΗΝ απέναντί μας ακριβώς και τους ΛΑΜΠΡΑΚΗΔΕΣ λίγο πιο κάτω, πάντα επί της Τσιμισκή. Ήταν οι όμορφες εποχές που τα κόμματα εμπιστεύονταν εμάς τους νεολαίους να οργανώσουμε τις μεγάλες συγκεντρώσεις ορίζοντάς μας επικεφαλής λεωφορείων σε αποστολές εντός και εκτός νομού και μεις τα καταφέρναμε, πολλές φορές, καλύτερα και από τους μεγάλους. Τι θυμήθηκα τώρα!
Θυμήθηκα με νοσταλγία το, επί καθημερινής σχεδόν βάσεως, ξύλο που έπεφτε μεταξύ των δύο γειτονικών νεολαιών αρχικά, με την αναπόφευκτη εμπλοκή και των ΛΑΜΠΡΑΚΗΔΩΝ σε μηδέν χρόνο. Έφθανε ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα νεύμα ή και τίποτε για να γίνει ο χαμός ενώ πολλές φορές το ραντεβού κλεινόταν από την προηγουμένη, στο σχολείο όπου είμαστε φίλοι. Βέβαια τότε δεν υπήρχε, τουλάχιστον όχι όπως το ξέρουμε σήμερα, το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης και η ασυδοσία των πολυεθνικών τύπου ΖΊΜΕΝΣ αλλά και τότε το θέμα των εξοπλισμών θα έπρεπε να απασχολεί τους Έλληνες. Τότε δεν είχαμε το κατάντημα του σημερινού κοινοβουλίου αλλά είχαμε ένα κοινοβούλιο που και τότε ακούγονταν κραυγές για κλοπές ή συναλλαγή με συμφέροντα και άλλα τέτοια ωραία. Που τα πέταγμα καρεκλών στα κεφάλια αντιπάλων ήταν ευγενές άθλημα μέσα στην Βουλή και η αποστασία ύψιστο καθήκον απατεώνων βουλευτών κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως και σήμερα. Αλλά ο φανατισμός, φανατισμός από μεγάλους και μικρούς.
Θυμήθηκα ότι τότε, γύρω στο '63-'64 με 1965 το αργότερο, είχε αρχίσει να κυκλοφορεί ένα φυλλάδιο με την επωνυμία Κ4Α δηλαδή Κόμμα ή Κίνημα της 4ης Αυγούστου (επέτειος της ανάληψης της εξουσίας από τον Ιωάννη Μεταξά) που ήλθε να ταράξει τα νερά. Μεταξύ των γραφομένων τότε στο φυλλάδιο αυτό, ήταν αυτά που και σήμερα απασχολούν τους Έλληνες. Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, ο θησαυρός του Αγίου Όρους, η κατάργηση των έμμεσων φόρων, τα πετρέλαια της Ηπείρου και του Αιγαίου, η ύπαρξη ουρανίου στην Μακεδονία μας, η ασυδοσία των μονοπωλίων, η Κύπρος, η επιθετικότητα των Τούρκων, η εξάρτησή μας από τον αμερικάνικο παράγοντα και τόσα άλλα που δεν θυμάμαι τώρα αλλά θα υπάρχουν μερικοί από σας που θα τα θυμούνται. Μεταξύ των συντακτών του φυλλαδίου φιγουράριζαν οι Δενδρινός και Πλεύρης (ναι ο γνωστός) με πιο δραστήριο και φωνακλά τον Πλεύρη. Βέβαια ο Πλεύρης δεν σταμάτησε να φωνάζει ούτε και μετά την 21 Απριλίου 1967 έως ότου τον πήρε κοντά του ο Ιωάννης Λαδάς και τότε σταμάτησε τις φωνές γιατί ως γνωστόν όταν φουσκώνει το στομάχι (γεμίζουν οι τσέπες με άλλα λόγια) αδυνατίζουν οι φωνητικές χορδές και αυτό είναι κάτι που αποδεικνύεται καθημερινά. Αλήθεια από πότε έχετε να δείτε τον Πάγκαλο να ωρύεται; Φαντασθείτε πχ τον Πάγκαλο με τα μισά σημερινά του στομάχια (δηλ. εκτός κυβέρνησης) και θα σας έλεγα εγώ αν ο Γιωργάκης ταξίδευε τώρα, ταξίδια αναψυχής και γνωριμιών. Τέλος πάντων.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι βλέποντας όλους αυτούς τους μπλόγκερς, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι νεολαίοι, να εκφράζουν με τόσο πάθος και ένταση το ενδιαφέρον τους για τα τεκταινόμενα στην πατρίδα μας, μου αναπτερώνεται το ηθικό και πιστεύω ότι η Ελλάδα θα έχει μέλλον καλύτερο απ' αυτό που μπόρεσε να δημιουργήσει η δική μου γενιά γι αυτούς. Εμείς δεν θελήσαμε να καταλάβουμε το ποιόν λαοπλάνων πολιτικών και, είτε από αβλεψία είτε από αδιαφορία τους αφήσαμε να μας καταστρέψουν και, μαζί με μας την Ελλάδα. Τώρα στην ηλικία που βρισκόμαστε ότι και να κάνουμε δεν μας παίρνουν στα σοβαρά ίσως γιατί δεν μάθαμε να δρούμε και μένουμε μόνο στα λόγια. Η ενεργητικότητά μας εξαντλείται σε φωνασκίες, λεονταρισμούς και λεκτικές αψιμαχίες και την υπεράσπιση γελοίων πολιτικών και πολιτικής γιατί αν δεν το κάνουμε θα θιγεί ο εγωισμός μας. «Είναι δυνατόν εμείς οι πανέξυπνοι, οι παντογνώστες, οι υπέρτεροι σε όλα, να κάναμε λάθος επιλογή ακόμη και στην πολιτική; Εμείς, που αν γινόμαστε για μια εβδομάδα πρωθυπουργοί θα........, είναι δυνατόν να μας τούμπαρε ο κάθε Ανδρέας ή ο ..... Λάθος κάνετε "εσείς" και το ξέρετε ότι "εμείς" έχουμε το δίκαιο και μόνο "εμείς" το σωστό πολιτικό κριτήριο!»
Θέλω να πω επίσης ότι η εξωτερίκευση του μίσους προς κάθε τι το αντίθετο, πρόσωπο ή ιδεολογία, δεν είναι θέση αλλά έμεσμα. Η αλόγιστη επιθετικότητα δεν βρίσκει στόχο γιατί αυτός, ο στόχος, αναγκάζεται να αλλάζει και θέση και εμφάνιση για να προφυλαχθεί παρουσιάζοντας ένα καινούργιο πρόσωπο και μια καινούργια τακτική με αποτέλεσμα ο κάθε Γιωργάκης να μετατρέπεται σε ΔΝΤ και μεις χαμένοι στην αδυναμία μας ψάχνουμε την σωτηρία κρατώντας σάπιες σανίδες.
Οδυσσεύς
Θυμήθηκα με νοσταλγία το, επί καθημερινής σχεδόν βάσεως, ξύλο που έπεφτε μεταξύ των δύο γειτονικών νεολαιών αρχικά, με την αναπόφευκτη εμπλοκή και των ΛΑΜΠΡΑΚΗΔΩΝ σε μηδέν χρόνο. Έφθανε ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα νεύμα ή και τίποτε για να γίνει ο χαμός ενώ πολλές φορές το ραντεβού κλεινόταν από την προηγουμένη, στο σχολείο όπου είμαστε φίλοι. Βέβαια τότε δεν υπήρχε, τουλάχιστον όχι όπως το ξέρουμε σήμερα, το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης και η ασυδοσία των πολυεθνικών τύπου ΖΊΜΕΝΣ αλλά και τότε το θέμα των εξοπλισμών θα έπρεπε να απασχολεί τους Έλληνες. Τότε δεν είχαμε το κατάντημα του σημερινού κοινοβουλίου αλλά είχαμε ένα κοινοβούλιο που και τότε ακούγονταν κραυγές για κλοπές ή συναλλαγή με συμφέροντα και άλλα τέτοια ωραία. Που τα πέταγμα καρεκλών στα κεφάλια αντιπάλων ήταν ευγενές άθλημα μέσα στην Βουλή και η αποστασία ύψιστο καθήκον απατεώνων βουλευτών κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως και σήμερα. Αλλά ο φανατισμός, φανατισμός από μεγάλους και μικρούς.
Θυμήθηκα ότι τότε, γύρω στο '63-'64 με 1965 το αργότερο, είχε αρχίσει να κυκλοφορεί ένα φυλλάδιο με την επωνυμία Κ4Α δηλαδή Κόμμα ή Κίνημα της 4ης Αυγούστου (επέτειος της ανάληψης της εξουσίας από τον Ιωάννη Μεταξά) που ήλθε να ταράξει τα νερά. Μεταξύ των γραφομένων τότε στο φυλλάδιο αυτό, ήταν αυτά που και σήμερα απασχολούν τους Έλληνες. Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, ο θησαυρός του Αγίου Όρους, η κατάργηση των έμμεσων φόρων, τα πετρέλαια της Ηπείρου και του Αιγαίου, η ύπαρξη ουρανίου στην Μακεδονία μας, η ασυδοσία των μονοπωλίων, η Κύπρος, η επιθετικότητα των Τούρκων, η εξάρτησή μας από τον αμερικάνικο παράγοντα και τόσα άλλα που δεν θυμάμαι τώρα αλλά θα υπάρχουν μερικοί από σας που θα τα θυμούνται. Μεταξύ των συντακτών του φυλλαδίου φιγουράριζαν οι Δενδρινός και Πλεύρης (ναι ο γνωστός) με πιο δραστήριο και φωνακλά τον Πλεύρη. Βέβαια ο Πλεύρης δεν σταμάτησε να φωνάζει ούτε και μετά την 21 Απριλίου 1967 έως ότου τον πήρε κοντά του ο Ιωάννης Λαδάς και τότε σταμάτησε τις φωνές γιατί ως γνωστόν όταν φουσκώνει το στομάχι (γεμίζουν οι τσέπες με άλλα λόγια) αδυνατίζουν οι φωνητικές χορδές και αυτό είναι κάτι που αποδεικνύεται καθημερινά. Αλήθεια από πότε έχετε να δείτε τον Πάγκαλο να ωρύεται; Φαντασθείτε πχ τον Πάγκαλο με τα μισά σημερινά του στομάχια (δηλ. εκτός κυβέρνησης) και θα σας έλεγα εγώ αν ο Γιωργάκης ταξίδευε τώρα, ταξίδια αναψυχής και γνωριμιών. Τέλος πάντων.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι βλέποντας όλους αυτούς τους μπλόγκερς, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι νεολαίοι, να εκφράζουν με τόσο πάθος και ένταση το ενδιαφέρον τους για τα τεκταινόμενα στην πατρίδα μας, μου αναπτερώνεται το ηθικό και πιστεύω ότι η Ελλάδα θα έχει μέλλον καλύτερο απ' αυτό που μπόρεσε να δημιουργήσει η δική μου γενιά γι αυτούς. Εμείς δεν θελήσαμε να καταλάβουμε το ποιόν λαοπλάνων πολιτικών και, είτε από αβλεψία είτε από αδιαφορία τους αφήσαμε να μας καταστρέψουν και, μαζί με μας την Ελλάδα. Τώρα στην ηλικία που βρισκόμαστε ότι και να κάνουμε δεν μας παίρνουν στα σοβαρά ίσως γιατί δεν μάθαμε να δρούμε και μένουμε μόνο στα λόγια. Η ενεργητικότητά μας εξαντλείται σε φωνασκίες, λεονταρισμούς και λεκτικές αψιμαχίες και την υπεράσπιση γελοίων πολιτικών και πολιτικής γιατί αν δεν το κάνουμε θα θιγεί ο εγωισμός μας. «Είναι δυνατόν εμείς οι πανέξυπνοι, οι παντογνώστες, οι υπέρτεροι σε όλα, να κάναμε λάθος επιλογή ακόμη και στην πολιτική; Εμείς, που αν γινόμαστε για μια εβδομάδα πρωθυπουργοί θα........, είναι δυνατόν να μας τούμπαρε ο κάθε Ανδρέας ή ο ..... Λάθος κάνετε "εσείς" και το ξέρετε ότι "εμείς" έχουμε το δίκαιο και μόνο "εμείς" το σωστό πολιτικό κριτήριο!»
Θέλω να πω επίσης ότι η εξωτερίκευση του μίσους προς κάθε τι το αντίθετο, πρόσωπο ή ιδεολογία, δεν είναι θέση αλλά έμεσμα. Η αλόγιστη επιθετικότητα δεν βρίσκει στόχο γιατί αυτός, ο στόχος, αναγκάζεται να αλλάζει και θέση και εμφάνιση για να προφυλαχθεί παρουσιάζοντας ένα καινούργιο πρόσωπο και μια καινούργια τακτική με αποτέλεσμα ο κάθε Γιωργάκης να μετατρέπεται σε ΔΝΤ και μεις χαμένοι στην αδυναμία μας ψάχνουμε την σωτηρία κρατώντας σάπιες σανίδες.
Οδυσσεύς