Κι ήταν εποχή που όλα έμοιαζαν ειρηνικά κι ο κόσμος είχε χαράξει τις ζωές του στις νέες συνθήκες. Άλλα ρούχα. Άλλες συνήθειες. Αέρας ευρωπαϊκός στη μέχρι χθες σκλάβα Ελλάδα. Τα καριοφίλια είχαν σιγάσει. Ο κόσμος κοίταγε τη δουλίτσα του. Οι μάγκες, κακέκτυπες απομιμήσεις των σκληροτράχηλων οπλαρχηγών κάναν τα κουμάντα τους και ρύθμιζαν τις υποθέσεις τους με τους πολιτικούς σε χαρτοπαικτικές λέσχες και καφενεία-τεκέδες. Κι εκτός από την τουρκική βαρβαρότητα, ήρθε να προστεθεί στα βάσανα των Ελλήνων η θηριωδία των κομιτατζήδων. Βασανισμοί, φρικτά βασανιστήρια, δολοφονίες, παντός είδος τρομοκρατίας. Κι ενώ όλα έδειχναν πως τα πάντα έχουν χαθεί, βρέθηκε ένας Άντρας που με το Αίμα του, βρέθηκε να Αναστήσει πάλι τον Πόθο για λευτεριά των Ελλήνων.
Και έλεγαν τον άντρα αυτό, Παύλο Μελά ή Μίκη Ζέζα, όπως ήταν το ψευδώνυμο που χρησιμοποίησε προκειμένου να περάσει τα τότε σύνορα του ελληνικού κράτους χωρίς να μπορούν να εντοπίσουν την ιδιότητά του οι τουρκικές αρχές, ώστε να οργανώσει την αντίσταση των χωριών των Ελλήνων που ασφυκτιούσαν από τους κομιτατζήδες και τους Τούρκους. Κι ήταν άντρας με οικογένεια. Παντρεμένος με γυναίκα εξαιρετικής ομορφιάς και είχε και δυο παιδιά. Και ήταν από πολύ πλούσια οικογένεια. Είχε και σταθερό μισθό και μόρφωση που λίγοι είχαν εκείνη την εποχή, στις αρχές του 20ου αιώνα.
Κι όμως, αντί για το ζεστό σπίτι, προτίμησε τα παγωμένα βουνά της Μακεδονίας. Αντί για το σταθερό μισθό και την υψηλή του κοινωνική θέση που του πρόσδιδαν η οικογένειά του, το επάγγελμα και η μόρφωσή του, προτίμησε την τιμημένη στολή του Έλληνα στρατιώτη και να αντικρίζει κάθε μέρα το Θάνατο, πολεμώντας.
Κι ήταν το Αίμα του, που ξύπνησε τους Έλληνες. Κι ήταν ο Θάνατός του, η Σάλπιγγα που ξύπνησε τις ψυχές των Ελλήνων για να κινήσουν να ελευθερώσουν τη Μακεδονία.
Κι όμως, η Μακεδονία, ακόμα απειλείται. Κι αν δεν πήραν οι εχθροί τα πλούσια εδάφη της, θέλουν σαν πιο “εξευγενισμένοι” πλέον, κλέφτες, να κλέψουν την Ιστορία και τη Μνήμη μας για να ‘χουν πια σίγουρο πως θα μας σβήσουν. Και επειδή σήμερα ο Αγώνας για την Πατρίδα δίνεται με Αγώνα πολιτικό που υπερασπίζεται την Εθνική Μνήμη, με πορείες και με συγκεντρώσεις ας ακολουθήσουμε κι εμείς το δρόμο που χάραξε ο Παύλος Μελάς. Ας πάψει να ‘ναι πια δικαιολογία το “έχω οικογένεια” λες και όλοι οι Αγωνιστές, φύτρωσαν και δεν έχουν οικογένειες. Κι ας πάψει το “έχω δουλειά” να ‘ναι αιώνια δικαιολογία για να καλύψει κανείς τη φυγοπονία ή δειλία του να βγει στο δρόμο και να φωνάξει για το δίκαιο των Ελλήνων.
xryshaygh.wordpress.com/