Καταρχάς, δε ζητώ την υποστήριξη σας επειδή είμαι «νέος». Η επίκληση της ημερομηνίας γέννησης ως κριτήριο για την επιλογή υποψηφίου έχει τόσο πολύ χρησιμοποιηθεί και παραποιηθεί που έχασε, κατά την άποψή μου, το όποιο πολιτικό περιεχόμενό της. Το κίνητρο να υποστηρίξουμε ένα νέο υποψήφιο σχετίζεται, προφανώς, με την πίστη μας ότι είναι λιγότερο πιθανό ο νέος υποψήφιος να έχει αλλοτριωθεί από την ενασχόλησή του με την πολιτική, είναι λιγότερο πιθανό να έχει υποκύψει στη διαφθορά με οποιαδήποτε μορφή της, είναι εκ φύσεως σχεδόν απίθανο να έχει συμβιβαστεί με την πραγματικότητα που παρέδωσαν οι προηγούμενες γενεές. Αντιθέτως, είναι περισσότερο πιθανό να έχει φυσική και νοητική ευεξία, να τον έλκουν οι ανατροπές και οι συγκρούσεις με οτιδήποτε παρωχημένο, να θέλει να αλλάξει, προς το καλύτερο, την πραγματικότητα που βιώνει.
Θεωρητικά, όλα τα παραπάνω είναι λογικές σκέψεις. Ωστόσο, ο καθένας φαντάζομαι ότι μπορεί να θυμηθεί πολλά παραδείγματα στα οποία η πράξη ακύρωσε τέτοιου είδους υγιής προσδοκίες. Στα δικά μου, τουλάχιστον αυτιά, το επιχείρημα της νιότης ηχεί ως βαυκαλισμός και ως εκ τούτου, το αποποιούμαι.
Δε ζητώ την υποστήριξή σας ως «επιβράβευση» του πλούσιου ( ή όχι και τόσο, αναλόγως με την πορεία του καθενός) συνδικαλιστικού βιογραφικού μου. Και αυτό, όχι γιατί επιθυμώ να αποκρύψω κάτι ή γιατί μετάνιωσα για κάποια από τις πολιτικές επιλογές μου. Αντίθετα, εξακολουθώ να είμαι πολύ περήφανος για την Ο.Ν.ΝΕ.Δ., την οργάνωση στην οποία «μεγάλωσα» πολιτικά, την τιμώ όπως με τίμησε και μάλιστα είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος για την πορεία της στο παρόν και το μέλλον μετά την αλλαγή που συντελέστηκε πρόσφατα.
Απλώς έχω την άποψη ότι η εκλογική διαδικασία δεν πρέπει να αποτελεί διαδικασία επιβράβευσης του παρελθόντος, αλλά να κρίνεται με όρους μέλλοντος. Δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία τα μέχρι τώρα επιτεύγματα του καθενός μας, αλλά αυτά που έπονται, αν έπονται φυσικά. Αλλά και αν ήταν διαδικασία επιβράβευσης βιογραφικών οι εκλογές, πάλι δε θα επιχειρούσα να επικαλεστώ τη συνδικαλιστική ή διοικητική εμπειρία μου για να ζητήσω την υποστήριξη των συμπολιτών μου, καθώς αισθάνομαι ότι υπάρχουν συνομήλικοι συμπολίτες οι οποίοι πέτυχαν επιστημονικές, επαγγελματικές ή άλλες διακρίσεις που θα ήταν πολύ πιο άξιο και δίκαιο να επιβραβευτούν από τις δικές μου.
Ούτως ή άλλως, πιστεύω πως δεν είναι χρήσιμο να προβάλλουμε το πόσο καλοί ήμασταν ως σήμερα, αλλά το πόσο χρήσιμοι μπορούμε να είμαστε από αύριο.
Τέλος οπωσδήποτε και δε θα ζητήσω την υποστήριξη σας προβάλλοντας «την ιδιαίτερη ευαισθησία μου για τη Θεσσαλονίκη που μεγάλωσα» τις προτάσεις μου για την πόλη με τη χρησιμοποίηση ενός εκλεκτικού copy-paste από παλαιότερα προγράμματα υποψηφίων για το περιβάλλον, το κυκλοφοριακό, τις νέες τεχνολογίες, την παιδεία …….. (οι οποίες πρέπει να είναι ευχάριστες και οπωσδήποτε αόριστες, και πάνω από 10 για να φαίνεται η πολλή δουλειά που έχει γίνει)και χρησιμοποιώντας απεχθείς προς εμένα γενικολογίες που γράφονται μόνο για τα προγράμματα των υποψηφίων και ξαναβγαίνουν από το συρτάρι στις επόμενες εκλογές.
Συμμετέχω στην προσπάθεια του Κώστα Γκιουλέκα για τη Θεσσαλονίκη καταρχήν γιατί πιστεύω πολύ στην ακεραιότητα, τις ικανότητες και τη βούληση του υποψηφίου δημάρχου. Και αυτό -όσοι με ξέρουν το γνωρίζουν- είναι απολύτως ειλικρινές και δεν προέκυψε όψιμα με τη συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο, αλλά αντιθέτως, την επηρέασε καθοριστικά. Έχοντας συνεργαστεί επί μακρόν μαζί του, είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι ο Κώστας Γκιουλέκας ποτέ δεν εξέλαβε την πολιτική ως επάγγελμα (προσόν ιδιαίτερα σημαντικό κατά την άποψή μου) , αλλά την ασκεί με υψηλό αίσθημα ευθύνης και προσφοράς. Ελπίζω, πιστεύω και θέλω να συμμετέχω στην προσπάθεια να του δοθεί η ευκαιρία να δικαιώσει όλα τα παραπάνω, προς όφελος όλων μας.
Επιπλέον, ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν πως η πολιτική σημειολογία των εκλογών στη δεδομένη χρονική στιγμή είναι τεράστια. Θεωρώ κατεπείγουσα την ανάγκη να καταγραφεί η άποψη ότι ο δρόμος στον οποίο μπήκε η χώρα μας τον τελευταίο χρόνο ούτε μονόδρομος είναι, ούτε χαίρει της συναίνεσης των πολιτών. Η βουβή απόγνωση που βιώνουμε καθημερινά όλο και περισσότεροι πρέπει, κατά την άποψη μου, να βρει διέξοδο να εκφραστεί επειγόντως για να μη γίνει απειλητική για τη συνοχή του κοινωνικού συνόλου.
Τέλος, έχοντας αποποιηθεί πολλά από τα επιχειρήματα με τα οποία θα μπορούσα να απευθυνθώ σε εσάς τους συμπολίτες μου για να ζητήσω την υποστήριξή σας, αξιοποιώ ένα από τα λίγα που μου απομένουν.
Ζητώ την υποστήριξη σας γιατί είμαι βέβαιος ότι θέλω, και πιστεύω πως μπορώ να είμαι χρήσιμος. Είμαι αποφασισμένος να διαθέσω ένα σημαντικό κομμάτι του χρόνου και των δυνάμεών μου στην κοινή προσπάθεια, εφόσον βέβαια συνεχίσω να πιστεύω όπως σήμερα ότι στόχος μας είναι η παραγωγή συγκεκριμένου και άμεσα ορατού έργου. Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι είναι εφικτό να βελτιώσουμε άμεσα πολλές παραμέτρους της καθημερινότητας μας, απλά και μόνο εάν είμαστε σοβαροί, αποφασισμένοι να το κάνουμε και εάν συμφωνήσουμε ότι η τέχνη του να μην κάνεις τίποτα δεν είναι πολιτική. Άλλωστε, «υπάρχουν πολλοί λόγοι για να μην κάνει κάποιος κάτι. Και υπάρχει μόνο ένας για να το κάνει. Επειδή πρέπει.»
Σέβομαι τη δύναμη της αδράνειας, αντιλαμβάνομαι ότι είναι συμβατή με τη φύση του ανθρώπου, απεχθάνομαι, όμως, τις συνέπειές της. Δεν είμαι οπαδός της θεωρίας του «ώριμου φρούτου», δεν ανέχομαι την αναβλητικότητα και εξοργίζομαι όταν κάποιος επιστρατεύει up to date επικοινωνιακές τεχνικές για να πείσει τους πολίτες ότι το έργο παρήχθη, απλώς αυτοί δεν το κατάλαβαν… Ο βιασμός της κοινής λογικής και η υποτίμηση της νοημοσύνης των πολιτών είναι πράξεις τόσο απεχθείς, που πρέπει να τιμωρούνται και όχι να επιβραβεύονται.
Μέσα από επόμενες αναρτήσεις και οπωσδήποτε δια ζώσης -όπου μου δοθεί η ευκαιρία- θα προσπαθήσω να κινήσω το ενδιαφέρον των συμπολιτών μου ξεκινώντας με τις πρώτες απλές, αλλά απολύτως ειλικρινείς, συγκεκριμένες και ρεαλιστικές σκέψεις της ομάδας δημιουργίας και εμού, ως μέλος αυτής, για την επόμενη μέρα. Αυτό, άλλωστε, είναι ευχάριστο και σχετικά εύκολο. Εκείνο που είναι ιδιαίτερα δύσκολο, εκείνο που αποτελεί το μοναδικό φόβο μου σε αυτή την προσπάθεια, εκείνο που με γεμίζει με άγχος και ευθύνη, είναι να μπορώ με την ίδια ευκολία να κάνω ανάλογες συζητήσεις με τους φίλους και τους γνωστούς , αλλά και με οποιονδήποτε συμπολίτη μου σε 1, 2, 3 χρόνια, χωρίς να προσπαθώ να τους πείσω ότι ο ουρανός είναι πράσινος και αυτοί έχουν αχρωματοψία.
Σήμερα, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να καταθέσω με όσο πιο απόλυτο τρόπο γίνεται την απόφασή μου να προσπαθήσω γι αυτό.