Καθώς περνάνε οι μέρες αποδεικνύεται ότι οι πανηγυρισμοί ΓΑΠ και Πασοκοκάναλων, περί άγριου καυγά ΓΑΠ-Μέρκελ και βέτο του Γιωργάκη που απέτρεψε την απώλεια ψήφων από τους παραβάτες του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, είναι φούμαρα.
Παραβλέποντας ότι η απώλεια ψήφου παραμένει στην ατζέντα των συζητήσεων, είναι προφανές ότι όταν πηγαίνει κάποιος, όχι οι Έλληνες αλλά όλοι οι υπόλοιποι (πχ. Τούρκοι ή Γερμανοί ή Γάλλοι), σε μια διαπραγμάτευση, ζητάει τ' αντερά του ώστε στην κουβέντα να κάνει μερικές "παραχωρήσεις" και να κερδίσει αυτά που πραγματικά θέλει.
Πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι κάποιος για να πιστεύει ότι η Γερμανία και η Γαλλία πήγαν με στόχο να αφαιρεθεί η ψήφος από τους παραβάτες, κάτι στο οποίο έπρεπε να συμφωνήσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι!!! Είναι δυνατόν να έβαζαν τα ύποπτα κράτη μόνο τους το κεφάλι τους στη λαιμητόμο;
Όποιος δεν το έχει καταλάβει και πιστεύει τις κορώνες των Πασοκοφυλλάδων , ότι ο ΓΑΠ απέτρεψε την απώλεια ψήφου, είναι άξιος της μοίρας του, οι υπόλοιποι μπορούν να διαβάσουν στο άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ τι επεδίωκαν και κατάφεραν τελικά οι Γαλλογερμανοί με τη σύμφωνη γνώμη του Γιωργάκη:
Όποιος δεν το έχει καταλάβει και πιστεύει τις κορώνες των Πασοκοφυλλάδων , ότι ο ΓΑΠ απέτρεψε την απώλεια ψήφου, είναι άξιος της μοίρας του, οι υπόλοιποι μπορούν να διαβάσουν στο άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ τι επεδίωκαν και κατάφεραν τελικά οι Γαλλογερμανοί με τη σύμφωνη γνώμη του Γιωργάκη:
Προβλέψεις για πρόστιμα, «πτώχευση», παρεμβάσεις
Το τρίπτυχο των αλλαγών που εισάγουν οι αναθεωρήσεις σε επίπεδο Βρυξελλών
Το τρίπτυχο των αλλαγών που εισάγουν οι αναθεωρήσεις σε επίπεδο Βρυξελλών
Στην Ελλάδα, η δημόσια συζήτηση, με ευθύνη της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, επικεντρώνεται στο πώς θα βγούμε από το Μνημόνιο. Ωστόσο, η μελλοντική μορφή της Ευρωζώνης, όπως θα διαμορφωθεί μετά την προωθούμενη τροποποίηση της Συνθήκης της Λισσαβώνας και με το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης (ΣΣΑ) που συμφωνήθηκε στη Σύνοδο Κορυφής, θα απαιτεί από τα κράτη–μέλη σημαντική προσπάθεια. Σχεδόν εξίσου επίπονη και σίγουρα ανάλογη με την προσπάθεια που καταβάλλουν σήμερα οι Ελληνες στο πλαίσιο του Μνημονίου.
Ελάχιστα περιθώρια θα υπάρχουν πια για δημοσιονομική χαλαρότητα, ιδίως για κράτη–μέλη όπως η Ελλάδα, που θα έχουν τεράστιο δημόσιο χρέος και, ακόμη σημαντικότερο, σοβαρό έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Από τη μία πλευρά, η πρόβλεψη για «ελεγχόμενη χρεοκοπία» κρατών–μελών που προσφεύγουν για βοήθεια στο μόνιμο μηχανισμό στήριξης αναμένεται να αυξήσει σημαντικά το κόστος δανεισμού της Ελλάδας τα επόμενα χρόνια. Από την άλλη, η σημαντικότερη αλλαγή στο Σύμφωνο Σταθερότητας δεν είναι οι αυστηρότερες οικονομικές κυρώσεις, όσο και αν «τραβούν» τα φώτα της δημοσιότητας. Βέβαια, στην περίπτωση της Ελλάδας, πρόστιμο ύψους 475 εκατομμυρίων ευρώ (0,2% του ΑΕΠ) τον χρόνο για υπερβολικό έλλειμμα ή χρέος δεν είναι καθόλου αμελητέο. Σημαντικότερη όμως είναι η απαίτηση του νέου Συμφώνου για εξάλειψη των μακροοικονομικών ανισορροπιών που εμφανίζουν οι οικονομίες των κρατών–μελών.
Στο άμεσο μέλλον, η Ευρωπαϊκή Ενωση θα παρεμβαίνει ακόμη περισσότερο όχι μόνο στη δημοσιονομική πολιτική των κρατών–μελών της Ευρωζώνης, αλλά και στην ευρύτερη οικονομική και κοινωνική πολιτική τους. Η απαίτηση για ανταγωνιστικά κράτη–μέλη που για πρώτη φορά επιβάλλει το Σύμφωνο Σταθερότητας θα σημάνει ευθεία σύνδεση των μισθών με την παραγωγικότητα, σημαντικό περιορισμό του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και άνοιγμα των αγορών. Οποιος θέλει να παραμείνει στην Ευρωζώνη, πολύ περισσότερο «αμαρτωλά» κράτη–μέλη όπως η Ελλάδα, θα πρέπει να συνηθίσει στην ιδέα ότι η συμμετοχή στο «κλαμπ των ισχυρών» θα απαιτεί συνεχή προσπάθεια.
Το Σύμφωνο
Μπορεί το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας που υιοθετήθηκε την Παρασκευή στη Σύνοδο Κορυφής να μην περιλαμβάνει, όπως ήθελε η Κομισιόν, αυτόματη επιβολή κυρώσεων σε κράτη–μέλη που το παραβιάζουν, ωστόσο είναι αυστηρότερο και απαιτητικότερο από το υπάρχον. Προβλέπει, στην περίπτωση που δεν λαμβάνονται διορθωτικά μέτρα, προληπτικές κυρώσεις όταν το έλλειμμα και το χρέος ενός κράτους–μέλους αυξάνεται επικίνδυνα, ακόμη και αν δεν έχει ξεπεράσει το όριο του 3% του ΑΕΠ και του 60% του ΑΕΠ, αντίστοιχα. Επιπλέον, θα επιβάλλονται κυρώσεις σε κράτη–μέλη που δεν λαμβάνουν μέτρα για να μειώσουν με ικανοποιητικό ρυθμό το υπερβολικό δημόσιο χρέος τους.
Η καινοτομία
Η πρόβλεψη αυτή υπάρχει ήδη στο ΣΣΑ αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Ισως η σημαντικότερη καινοτομία του νέου ΣΣΑ είναι η απαίτηση οι οικονομίες της Ευρωζώνης να μην έχουν «μακροοικονομικές ανισορροπίες». Δηλαδή, να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά και εντός προθεσμίας προβλήματα όπως η απώλεια ανταγωνιστικότητας, οι «φούσκες» στην αγορά ακινήτων, τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, ακόμη και τα μεγάλα πλεονάσματα κρατών μελών όπως η Γερμανία. Συνεπώς, η Ελλάδα θα πρέπει να εξακολουθήσει να μειώνει το έλλειμμά της ακόμη και κάτω από το 3% και να φτάσει σε πλεόνασμα. Πολύ σημαντικότερη προσπάθεια θα πρέπει να καταβάλλει στον τομέα του χρέους, το οποίο το 2013 όταν θα λήξει το Μνημόνιο θα είναι της τάξεως του 140%. Για τουλάχιστον τρία χρόνια θα πρέπει να μειώνεται σημαντικά, αλλιώς θα επικρέμαται η επιβολή κυρώσεων. Τέλος, θα πρέπει να εξακολουθήσει τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις με στόχο ολοένα και πιο ανταγωνιστική οικονομία.
Ελάχιστα περιθώρια θα υπάρχουν πια για δημοσιονομική χαλαρότητα, ιδίως για κράτη–μέλη όπως η Ελλάδα, που θα έχουν τεράστιο δημόσιο χρέος και, ακόμη σημαντικότερο, σοβαρό έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Από τη μία πλευρά, η πρόβλεψη για «ελεγχόμενη χρεοκοπία» κρατών–μελών που προσφεύγουν για βοήθεια στο μόνιμο μηχανισμό στήριξης αναμένεται να αυξήσει σημαντικά το κόστος δανεισμού της Ελλάδας τα επόμενα χρόνια. Από την άλλη, η σημαντικότερη αλλαγή στο Σύμφωνο Σταθερότητας δεν είναι οι αυστηρότερες οικονομικές κυρώσεις, όσο και αν «τραβούν» τα φώτα της δημοσιότητας. Βέβαια, στην περίπτωση της Ελλάδας, πρόστιμο ύψους 475 εκατομμυρίων ευρώ (0,2% του ΑΕΠ) τον χρόνο για υπερβολικό έλλειμμα ή χρέος δεν είναι καθόλου αμελητέο. Σημαντικότερη όμως είναι η απαίτηση του νέου Συμφώνου για εξάλειψη των μακροοικονομικών ανισορροπιών που εμφανίζουν οι οικονομίες των κρατών–μελών.
Στο άμεσο μέλλον, η Ευρωπαϊκή Ενωση θα παρεμβαίνει ακόμη περισσότερο όχι μόνο στη δημοσιονομική πολιτική των κρατών–μελών της Ευρωζώνης, αλλά και στην ευρύτερη οικονομική και κοινωνική πολιτική τους. Η απαίτηση για ανταγωνιστικά κράτη–μέλη που για πρώτη φορά επιβάλλει το Σύμφωνο Σταθερότητας θα σημάνει ευθεία σύνδεση των μισθών με την παραγωγικότητα, σημαντικό περιορισμό του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και άνοιγμα των αγορών. Οποιος θέλει να παραμείνει στην Ευρωζώνη, πολύ περισσότερο «αμαρτωλά» κράτη–μέλη όπως η Ελλάδα, θα πρέπει να συνηθίσει στην ιδέα ότι η συμμετοχή στο «κλαμπ των ισχυρών» θα απαιτεί συνεχή προσπάθεια.
Το Σύμφωνο
Μπορεί το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας που υιοθετήθηκε την Παρασκευή στη Σύνοδο Κορυφής να μην περιλαμβάνει, όπως ήθελε η Κομισιόν, αυτόματη επιβολή κυρώσεων σε κράτη–μέλη που το παραβιάζουν, ωστόσο είναι αυστηρότερο και απαιτητικότερο από το υπάρχον. Προβλέπει, στην περίπτωση που δεν λαμβάνονται διορθωτικά μέτρα, προληπτικές κυρώσεις όταν το έλλειμμα και το χρέος ενός κράτους–μέλους αυξάνεται επικίνδυνα, ακόμη και αν δεν έχει ξεπεράσει το όριο του 3% του ΑΕΠ και του 60% του ΑΕΠ, αντίστοιχα. Επιπλέον, θα επιβάλλονται κυρώσεις σε κράτη–μέλη που δεν λαμβάνουν μέτρα για να μειώσουν με ικανοποιητικό ρυθμό το υπερβολικό δημόσιο χρέος τους.
Η καινοτομία
Η πρόβλεψη αυτή υπάρχει ήδη στο ΣΣΑ αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Ισως η σημαντικότερη καινοτομία του νέου ΣΣΑ είναι η απαίτηση οι οικονομίες της Ευρωζώνης να μην έχουν «μακροοικονομικές ανισορροπίες». Δηλαδή, να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά και εντός προθεσμίας προβλήματα όπως η απώλεια ανταγωνιστικότητας, οι «φούσκες» στην αγορά ακινήτων, τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, ακόμη και τα μεγάλα πλεονάσματα κρατών μελών όπως η Γερμανία. Συνεπώς, η Ελλάδα θα πρέπει να εξακολουθήσει να μειώνει το έλλειμμά της ακόμη και κάτω από το 3% και να φτάσει σε πλεόνασμα. Πολύ σημαντικότερη προσπάθεια θα πρέπει να καταβάλλει στον τομέα του χρέους, το οποίο το 2013 όταν θα λήξει το Μνημόνιο θα είναι της τάξεως του 140%. Για τουλάχιστον τρία χρόνια θα πρέπει να μειώνεται σημαντικά, αλλιώς θα επικρέμαται η επιβολή κυρώσεων. Τέλος, θα πρέπει να εξακολουθήσει τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις με στόχο ολοένα και πιο ανταγωνιστική οικονομία.