Η γερμανική εφημερίδα Bild δημοσίευσε το τρίτο μέρος γιά την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, υπαινισσόμενη ανοιχτά ότι ούτε η Ιταλία έπρεπε να γίνει αποδεκτή στη ζώνη, ένταξη η οποία δημιούργησε αρνητικό προηγούμενο. Προκύπτει γιά την Bild ότι οι δύο εντάξεις έγιναν υπό πολιτικές προϋποθέσεις και όχι αυστηρά οικονομικές καθώς κανείς δεν εισάκουσε τις γερμανικές προειδοποιήσεις.
«Συνεχίζοντας τη σειρά ρεπορτάζ για την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ η εφημερίδα Bild δημοσίευσε χθες το τρίτο μέρος, υπό τον τίτλο «Έτσι οι ερυθροπράσινοι άνοιξαν το δρόμο για τους Έλληνες».
Μόνο με δάνεια δισεκατομμυρίων μπόρεσε την άνοιξη η Ευρώπη να σώσει το ευρώ από τη δημοσιονομική καταστροφή των Ελλήνων.
ΑΛΛΑ: Πώς έφτασε η Αθήνα στο ευρώ; Η BILD αποκαλύπτει τα κόλπα των Ελλήνων, πώς οι Βρυξέλλες επέτρεψαν την κοροϊδία και πώς οι ευρωπαίοι γείτονες του Νότου και τι είδους βοήθεια παρείχε η γερμανική κυβέρνηση του ερυθρό-πράσινου συνασπισμού.
Είναι 27 Σεπτεμβρίου 1998. Στη Γερμανία ο υποψήφιος του SPD Gerhard Schröder κέρδισε τις εκλογές. Στο υπόγειο των γραφείων της τοπικής οργάνωσης στην Κάτω Σαξονία οι σοσιαλδημοκράτες γιορτάζουν τη νίκη τους: χοντρά πούρα και βαρύ κόκκινο κρασί.
Οι Κόκκινοι και οι Πράσινοι έχουν την εξουσία.
Τις επόμενες εβδομάδες ενσωματώνονται στην ομάδα εμπειρογνωμόνων της γερμανικής προεδρίας της ΕΕ πρόσωπα περί τον νέο Υπουργό Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Günther Verheugen. Η προεδρία αρχίζει την 1η Ιανουαρίου 1999.
Στην Αθήνα ο Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης παρακολουθεί επακριβώς την κυβερνητική αλλαγή στη Γερμανία. Η χώρα του θέλει οπωσδήποτε να κριθεί άξια για την καθιέρωση του ευρώ, πριν αυτό κυκλοφορήσει ως νόμισμα το 2002. Το γερμανικό SPD είναι ένα κόμμα που ο Σημίτης το γνωρίζει καλά.
Όταν το 1969 οι στρατιωτικοί ανεβαίνουν πραξικοπηματικά στην εξουσία, οι δημοκράτες πολιτικοί και διανοούμενοι αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό. Πολλοί από αυτούς βρίσκουν άσυλο στη Γερμανία, μεταξύ αυτών και ο Κώστας Σημίτης. Το SPD τους βοηθά όπου μπορεί.
Ο μεγαλύτερος αδελφός του Κώστα Σπύρος Σημίτης είναι ήδη καθηγητής Νομικής σε Πανεπιστήμια της Έσσης και από το 1975 έως το 1991 εντεταλμένος της τοπικής κυβέρνησης για την προστασία προσωπικών δεδομένων. Το τελευταίο αφεντικό του και τοπικός πρωθυπουργός ονομάζεται Hans Eichel. Στις 12 Απριλίου 1999 ο Eichel γίνεται Υπουργός Οικονομικών…
Ο πρώην πρέσβης της Ελλάδας στην ΕΕ Παύλος Αποστολίδης δηλώνει στην BILD: «Γνωρίζαμε ότι ο αδελφός του (του Σημίτη) είχε στενές σχέσεις με τη γερμανική κυβέρνηση. Όλοι ξέραμε ότι οι Γερμανοί θα βοηθήσουν την Ελλάδα με όποιον τρόπο μπορούν».
Πράγματι, στις 14 Δεκεμβρίου του 1998, δύο μήνες σχεδόν από την ανάληψη των καθηκόντων του, ο γερμανός υπορυγός Εξωτερικών Joschka Fischer δηλώνει στην Αθήνα, στο Σύνταγμα: «Χαιρόμαστε ιδιαίτερα για τις οικονομικές επιτυχίες της Ελλάδας και τις προσπάθειες που καταβάλλονται, καθώς και για την ικανότητα της Ελλάδας να ενταχθεί στο ευρώ».
Ούτως ή άλλως, εκείνη την εποχή η πλειονότητα των κρατών-μελών της ΕΕ κυβερνάται από σοσιαλδημοκράτες – και υποστηρίζει την ελληνική σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση.
Στη συνέχεια όμως οι Ερυθρό-Πράσινοι έχουν άλλα προβλήματα με το ευρώ. Η γερμανική κυβέρνηση το Μάρτιο του 1999 πρέπει να περάσει, στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στο Βερολίνο τον εξαιρετικά επίμαχο οικονομικό σχεδιασμό της ΕΕ για το διάστημα 2000-2006 – ένα ζήτημα-μαμούθ, που αφορά δισεκατομμύρια. «Η Ελλάδα δεν έπαιζε κανένα ρόλο», δηλώνει κάποιος από τους συμμετέχοντες. «Είχαμε άλλες έγνοιες».
Εν τω μεταξύ στις Βρυξέλλες ‘βράζουν’ οι κατηγορίες για διαφθορά και κακή διαχείριση. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με τον άτυχο πρόεδρό της Jacques Santer δέχεται πιέσεις. Τη νύχτα της 15ης προς τη 16η Μαρτίου 1999 παραιτείται. Τώρα οι αξιωματούχοι της Κομισιόν και του Συμβουλίου Υπουργών έχουν ελεύθερο το πεδίο. Το credo τους είναι: μεγαλύτερο ευρώ – καλύτερο ευρώ.
Πολλά μέλη – μεγαλύτερη εξουσία για τις Βρυξέλλες
Ο κατοπινός Επίτροπος της Γερμανίας στην ΕΕ Φερχόιγκεν δηλώνει στην BILD: «Τα έγγραφα για την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ ήταν κυρίως ένα ζήτημα υπαλλήλων για υπαλλήλους».
Τελικά, τα γεγονότα πυκνώνουν γρήγορα.
Νωρίς το βράδυ της 24ης Μαρτίου, ενώ έχει αρχίσει το Ecofin, συνεργάτες του γάλλου προέδρου Jacques Chirac βγαίνουν τρέχοντας από την αίθουσα του ξενοδοχείου Intercontinental, όπου συνεδρίαζαν στην Budapester Straße του Βερολίνου, και πηγαίνουν απέναντι στο ξενοδοχείο Schweizerhof, όπου κατέλυε ο Σιράκ. Αιτία είναι ο βομβαρδισμός από τις 20:00 η ώρα θέσεων του σερβικού στρατού από νατοϊκά βομβαρδιστικά. Ο Σιράκ ανακοινώνει στην τηλεόραση την έναρξη του «πολέμου του Κοσόβου».
Κανείς πια δεν μιλά για την Ελλάδα.
Στις Βρυξέλλες, ανεξάρτητα απ’ αυτό, συνεχίζονται παρασκηνιακά οι προετοιμασίες για την κάλυψη του χαμένου εδάφους όσον αφορά το ελληνικό ζήτημα:
Σταματά η διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος σύμφωνα με το άρθρο 104, §13 της ευρωπαϊκής συνθήκης. Αυτό πρέπει να τελειώνει μέχρι το τέλος του 1999, αλλιώς η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να ενταχθεί έγκαιρα στο ευρώ.
Κορυφαίος γερμανός διπλωμάτης, που εργαζόταν το 1999 στην Καγκελαρία, θυμάται ότι: «Υπήρχε μεγάλη πίεση από τις χώρες του Νότου. Δεχόμασταν τακτικά τηλεφωνήματα, και από υψηλά κυβερνητικά πρόσωπα ευρωπαϊκών πρωτευουσών του Νότου».
Δεν υπάρχουν πρωτόκολλα γι’ αυτές τις συνομιλίες.
Η μάχη μεταξύ Νότου και Βορρά δεν διεξάγεται στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά σε ένα από τα πλέον διακριτικά όργανα της ΕΕ: την επιτροπή νομισματικών υποθέσεων του Συμβουλίου Υπουργών. Σχεδόν όλα τα έγγραφά της είναι διαβαθμισμένα ως εμπιστευτικά και υπάρχουν μόνο στην Αγγλική, αντίθετα με τη συνήθη πρακτική της ΕΕ. Τα κράτη της ΕΕ στέλνουν στην επιτροπή αυτή έναν Υφυπουργό Οικονομικών και έναν εκπρόσωπο της κεντρικής τους τράπεζας το καθένα.
Ο Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Jean-Claude Juncker δήλωνε τότε: «Η επιτροπή νομισματικών υποθέσεων είναι τόσο σημαντική, επειδή επεξεργάζεται όσα υποβάλλουν οι Υπουργοί». Αυτοί συμφωνούν με τις προτάσεις των επιτελικών υπαλλήλων.
Ένας Γερμανός, μέλος αυτής της επιτροπής, δηλώνει: «Επανειλημμένα γίνονταν συζητήσεις για την Ελλάδα, ακόμα και με αντιπαραθέσεις. Στην αρχή τα στοιχεία δεν ήταν αρκετά καλά. Έτσι, οι Έλληνες έκαναν νέους λογαριασμούς. Και κάθε φορά που παρουσίαζαν νέα στοιχεία, ήταν βελτιωμένα». Και μάλιστα, «υπήρχε σαφής πολιτική βούληση» για την ένταξη των Ελλήνων. «Αυτό πλανιόταν στην ατμόσφαιρα και οι καλοί υπάλληλοι προσαρμόζονται πάντα στα δεδομένα».
Ο στόχος των χωρών του Νότου είναι ξεκάθαρος. Ελπίζουν ότι με την Ελλάδα στην Ευρωζώνη θα μπορέσουν να αγνοήσουν καλύτερα τις «γερμανικές υπαγορεύσεις περί σταθερότητας». Επικριτικοί εμφανίζονται τελικά μόνον οι Ολλανδοί, όπως θυμάται ο Έλληνας πρέσβης στην ΕΕ Αποστολίδης. Όμως, οι φίλοι των Ελλήνων έχουν ένα ισχυρό επιχείρημα: Αν η Ιταλία, παρά τα άσχημα στοιχεία, μπορεί εξαρχής να συμμετέχει, τότε δεν μπορεί κανείς να αρνείται συνέχεια στην Ελλάδα το ευρώ.
Ωστόσο η Ιταλία έγινε δεκτή κυρίως για το λόγο ότι δεν μπορούσε να αποκλειστεί ένα μέλος της ΕΟΚ. Έτσι, το πρώτο αμάρτημα δικαιολόγησε τελικά το δεύτερο. Η επιτροπή νομισματικών υποθέσεων δίνει τη συγκατάθεσή της, το ίδιο στη συνέχεια και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Απομένει τώρα η συναίνεση των Υπουργών Οικονομικών. Και πράγματι συναινούν: Επειδή το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα μειώθηκε το 1998 κατά 2,7%, στις 29 Νοεμβρίου 1999 σταματά η διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος κατά της Αθήνας.
Τα στοιχεία του Γιάννη Στουρνάρα ακολούθησαν τον υπηρεσιακό δρόμο και έφτασαν στο στόχο τους. Η Ελλάδα «πληροί» το σημαντικότερο κριτήριο για το ευρώ. Αλλά στη συνέχεια εκφράζονται αντιρρήσεις.